„Śpiąca królewna”, baśń spisana w 1697 roku przez Charles′a Perraulta, została, w późniejszych latach i wiekach poddawana wielokrotnym adaptacjom przez pisarzy i poetów. W 1928 roku sięgnęła po nią Gabriela Mistral, późniejsza laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie literatury.
„Była związana z modernizmem. Podziwiała Rubéna Dario i José Martíego, twórców tego ruchu estetycznego, rewaloryzującego magię opowieści o wróżkach i wyrafinowanie słowa pisanego” – pisze o niej Manuel Peña Muñoz, krytyk literacki, znawca literatury dla dzieci i młodzieży.
Mistral, zafascynowana tradycjami ustnego przekazywania opowieści, stworzyła poetycką wersję historii o klątwie, śnie i przebudzeniu, skonstruowaną tak, by swoim rytmem przywodziła na myśl opowieść wiejskiego bajarza, przy którym skupiał się krąg mieszkańców pragnących zatopić się w świecie wyobraźni.
Oniryczny nastrój tej opowieści, obrazów utkanych ze słów, przeniosła na język polski Krystyna Rodowska, wybitna tłumaczka literatury hiszpańskojęzycznej i francuskiej. Ilustracje są natomiast dziełem chilijskiej artystki Carmen Cardemil.
Subtelne, pozostawiające odbiorcy pole do własnej interpretacji, z jednej strony uwzględniające współczesną estetykę, z drugiej ponadczasowe, nadają temu wydaniu baśni szczególny nastrój. ■Wanda Pawlik
Śpiąca królewna
