Hopelandia

Od płonącego Londynu, przez geotermiczną Islandię po atakowane zmianami klimatycznymi wyspy Polinezji, od narodzin, przez życie po śmierć, od spokoju, przez przerażenie po radość, podróż Raisy skryje w sobie cały świat.

Ale jedno zawsze będzie prawdą. Hopelandia to rodzina – a rodzina jest… niebezpieczna.

Raisa Hopeland, zdeterminowana, aby wygrać wyścig i zostać następną elektromancerką Londynu, zderza się z Amonem Brightbourne’em, chłopakiem w tweedowym garniturku, nie z tego świata, prowadzonym w życiu przez Łaskę, pośrodku londyńskich zamieszek.

To powoduje ciąg następstw rozciągających się na dziesięciolecia, na wiele kontynentów oraz serię zdarzeń, które zmieniają świat…

Rozdział 1

Miłość spada z let­niego nieba.

Jest 22.23, a Lon­dyn pło­nie. Pło­mie­nie buchają z roz­bi­tych witryn Foot Loc­kera na Bri­xton. Białe szkie­lety pod­pa­lo­nych citroënów i toyot leżą mar­twe wzdłuż Wood Green Lane. Na Enfield poli­cję z psami blo­kuje bary­kada z pło­ną­cych pojem­ni­ków na śmieci. Turcy z Turn­pike Lanes, z kijami base­bal­lo­wymi w pogo­to­wiu, two­rzą falangę pomię­dzy skle­pami, keba­bami, kawiar­niami, swoim źró­dłem utrzy­ma­nia a nie­ar­ty­ku­ło­wa­nym rykiem ulicz­nej furii. Ostre zęby roz­bi­tych bute­lek, kosteczki z szyb samo­cho­do­wych, powgnia­tane rolety. Poroz­rzu­cane pudełka po butach, samotny tele­wi­zor LCD, prze­wró­cony na grzbiet, z facjatą roz­bitą czy­jąś stopą w prze­lo­cie. Od Wal­tham Forest po Croy­don, od Wool­wich po She­pherd’s Bush, zamieszki prze­le­wają się jak roz­to­piony ołów z black­berry na iPhone’a, z nokii na sam­sunga, płyną do serca mia­sta, na Isling­ton, Slo­ane Squ­are, Oxford Cir­cus.
– Co ty tu robisz? – Kobieta w kami­zelce Trans­port for Lon­don pyta wysia­da­ją­cego z metra mło­dego czło­wieka.
Biały, wiel­ko­oki, z opa­da­jącą na oczy szopą rudych wło­sów. W twe­edach, o dwa numery za małych, w brog­sach, z prze­wie­szoną przez wąskie ramię skó­rzaną torbą. Chude, nie z tej ziemi stwo­rze­nie, poza swoim cza­sem i miej­scem, jak jelo­nek w fabryce. Kobieta i ta zjawa są jedy­nymi oso­bami na pero­nie linii Cen­tral.
– Szu­kam Meard Mews.
– Meard Mews?
– To gdzieś koło Bro­adwick Street. Zdaje się.
– Zwa­rio­wa­łeś?
– Jestem na Oxford Cir­cus, tak?
– Nie sły­sza­łeś wia­do­mo­ści? O uni­ka­niu zbęd­nych podróży? – Kobieta w odbla­sko­wej kami­zelce poka­zuje na swój black­berry. – Tam się wszystko roz­kręca.
Pod­ziemne wia­try pod­ry­wają pył z butów, sze­lesz­czą na kafel­kach papie­rami po bato­nach i niosą szum ulicy, cza­sem głosy, cza­sem cichy, nara­sta­jący ryk. Łomot. Brzęk tłu­czo­nych szyb. Dźwięki wirują w rurach olbrzy­miego instru­mentu, sta­cji Oxford Cir­cus, młody czło­wiek unosi wzrok, oczy ma wiel­kie jak anty­lopa.
– Może mi pani pomóc?
– Wyj­ście numer sie­dem – mówi kobieta. – Tylko uwa­żaj tam na górze.
– Ja mam szczę­ście w życiu – woła chło­pak za sie­bie.
Wyła­nia się w samym środku roz­ru­chów. Dło­nie ciskają kamie­nie, cegły, kawałki roz­wa­lo­nego kosza na śmieci i roz­kładu auto­bu­so­wego, które odbi­jają się od rolet fir­mo­wego sklepu Nike. Każde tra­fie­nie w łyżwę powo­duje rado­sne okrzyki. Powi­nien prze­śli­znąć się za ich ple­cami w wąskie uliczki Soho, lecz widok, dźwięk, zapach anar­chii są tak sprzeczne ze wszyst­kim, co wie o tym mie­ście, że zafa­scy­no­wany waha się odro­binę za długo. Radar tłumu go wykrywa. Tłum się odwraca. Widzi go. Bla­dego, w twe­edach. Torba przez ramię. Deka­den­cja. Elita.
Dłoń wędruje ku skó­rza­nej tor­bie, mięk­kiej jak poca­łu­nek, ze sta­ro­ści i z miło­ści. Ta sama torba towa­rzy­szyła jego stry­jecz­nemu dziad­kowi Aube­ro­nowi w taj­nych, nie­cnych akcjach w Licji i na Dode­ka­ne­zie. Ci ludzie mogą mu ją zabrać. Mogą zro­bić z nim, co zechcą. O ile więk­sza satys­fak­cja z odbi­ja­nia kamieni od ciała niż od grze­cho­czą­cej stali. Ciało potrafi krzy­czeć, potrafi krwa­wić. Czte­rech ludzi odłą­cza się od grupy i rusza ku niemu, z kawał­kami ulicz­nych mebli w dło­niach. Cofa się. Szkło chru­pie pod obca­sami brog­sów. Stoi na środku szkla­nego ścier­ni­ska z potłu­czo­nych bute­lek, witryn skle­po­wych, szyb aut.
Niebo roz­brzmiewa nagłym hała­sem. Tele­wi­zyjny śmi­gło­wiec nad­la­tuje nisko i ostro, znad dachu Deben­hamsa. Obro­towa kamera zwisa jak jądro pod jego tuło­wiem. Zawraca nad Oxford Cir­cus, szu­ka­jąc sen­sa­cyj­nych ujęć. Tłum zadziera głowy, pozuje. To jego pięć minut dla CNN.
Chło­pak okręca się na odłam­kach szkła i znika na Soho.
Wąskie, cia­sne uliczki pro­wa­dzą w świat rów­no­le­gły. Soho ma gdzieś heli­kop­tery, tłu­czone szyby, łoskot opusz­cza­nych rolet, szy­der­cze wrza­ski, fakt, że jest rok 2011. Na Soho życie toczy się jak zawsze, ławice ludzi w restau­ra­cjach z sushi. Bary z chińsz­czy­zną, puby na rogach, kawiar­nie. Chłopcy w kra­cia­stych szor­tach i japon­kach stoją na chod­ni­kach, piją i się drą. Młode kobiety w obcię­tych dżin­sach i let­nich butach palą. Tele­wi­zory poka­zują zamieszki na żywo. Amy Wine­ho­use śpiewa, że miłość to prze­grana gra.
Przy­staje, żeby pora­dzić się tele­fonu. Google nie zna Meard Mews.
– Lepiej z tym uwa­żaj – woła któ­ryś z piją­cych pod barem. – Ktoś ci go zabie­rze.
– Szu­kam Meard Mews.
Wzru­sze­nia ramion. Śmieszki.
– Meard Mews? – Gość zbie­ra­jący szklanki pstryka pal­cami nad ekra­nem tele­fonu. – Na mapie nie będzie, ale to jest tu, o. – Stuk­nię­cie w szybkę.

Meard Mews to szcze­lina na sze­ro­kość bar­ków mię­dzy dwiema cegla­nymi ścia­nami, pełna smro­dli­wych cieni. Włą­cza latarkę w tele­fo­nie – góry czar­nych wor­ków ze śmie­ciami, kar­tony roz­mięk­czone desz­czem i butami. Zapach sierp­nio­wej zgni­li­zny, czosnku, prze­grza­nego oleju do sma­że­nia. Kuchenne roz­mowy. Papla­nie radia, piwne szczyny Soho. „Podwójne czarne drzwi”, mówił email. W wąskim prze­smyku są takich trzy sztuki.
Dzwoni domo­fo­nem do pierw­szych.
– Crum­ble? – pyta.
– Co?
– Crum­ble. Taki, ten, klub.
– Spier­da­laj.
Syreny, wzmoc­nione przez ceglaną trąbkę Meard Mews. Następne drzwi, następny domo­fon.
– Crum­ble?
Długi stru­mień szyb­kich sylab w języku, któ­rego nie roz­po­znaje, koń­czący się odło­że­niem słu­chawki. Ostat­nie drzwi.
– Dzień dobry, ja od muzyki.
– Że co, skar­bie?
– Muzyka. Do klubu Crum­ble. Mam grać set.
– W życiu nie sły­sza­łam, skar­bie.
– Może jest mały.
Głos woła kogoś poza zasię­giem domo­fonu.
– Nie­stety, kochany, nie ma tu nic takiego.
– A to jest Meard Mews?
– Tak.
– Pisali w mailu, żeby przyjść na Meard Mews. Czarne drzwi.
– Ale to nie tu, skar­bie.
Tele­wi­zyjny śmi­gło­wiec prze­la­tuje jesz­cze raz. Chło­pak jesz­cze raz stuka w ema­ila od pro­mo­tora.
Nagle z let­niego nieba spada miłość.

Rozdział 2

– Hej, halo?
Wga­pia się w domo­fon na ostat­nich czar­nych drzwiach.
– Tutaj. Tu jestem. Na górze.
Świa­tło z tele­fonu prze­ska­kuje po ścia­nach, przez drut kol­cza­sty i tłu­czone szkło na spę­ka­nym beto­nie, po ryn­nach. I tra­fia na twarz mło­dej kobiety ponad kru­szą­cym się cegla­nym gzym­sem. Skóra jasno­brą­zowa, ostre kości policz­kowe, piegi, zie­lone oczy, na wło­sach opa­ska Nike.
– Może to wyłącz? Razi mnie.
– A. Prze­pra­szam.
– Ile masz pro­cent? – woła kobieta.
– Eee?
– Bate­rii. W tele­fo­nie.
– Aaa. Osiem­dzie­siąt mniej wię­cej.
Na ulicę opada dra­binka poża­rowa. Pierw­sze scho­dzą buty. I to jakie buty – mięk­kie, jak ręka­wiczki dla stóp. Potem old­scho­olowe ska­ter­skie pod­ko­la­nówki z jedy­nym słusz­nym czer­wono-biało-nie­bie­skim paskiem u góry. Potem leg­ginsy Adi­dasa, do pół łydki, trzy paski, dziura z tyłu uda. Krótka koszulka, na niej ple­cak. Lek­kie, mocne ręka­wiczki bez pal­ców. Na lewym przed­ra­mie­niu tele­fon w czymś w rodzaju uprzęży. Scho­dzi z ide­alną rów­no­wagą, roz­pę­dem, gra­cją. Tak zstę­pują anioły z nieba. Anioły Soho.
– Daj Blu­eto­otha.
Kuca w zaułku, z twa­rzą oświe­tloną ekra­nem. Prze­ciąga pal­cem. Jego tele­fon odgrywa ury­wek melo­dii, którą grałby w klu­bie Crum­ble. Powia­do­mie­nie. Przy­cho­dzi apli­ka­cja.
– Zaak­cep­tuj. Jest bez­pieczna. Jak ona zdech­nie, to i ja nie żyję.
– Co takiego? – pyta.
Zagląda mu przez ramię i stuka w apli­ka­cję. Ekran wypeł­nia mapa Soho, prze­cięta pio­no­wym pół­prze­zro­czy­stym zie­lo­nym paskiem.
– Tak – szep­cze i wyrywa mu tele­fon z dłoni.
Skok, prze­skok, chwyt i już jest w poło­wie dra­binki po dru­giej stro­nie ulicy.
– Mój tele­fon!
Odwraca się na dra­bince i rzuca mu świe­tli­stą tabliczkę. Jej tele­fon. Kiedy trzyma go w zło­żo­nych dło­niach jak sakra­ment, apa­rat wcho­dzi w tryb oszczę­dza­nia ener­gii. Pięć pro­cent. Wyłą­cza go.
– Nała­duj – krzy­czy ona. – On mnie znaj­dzie.
– Co takiego? – pyta raz jesz­cze i dodaje: – Cze­kaj…
Ta chwila to wszystko. Łap ją. W któ­rymś punk­cie wiecz­no­ści losowe kwan­towe fluk­tu­acje raz jesz­cze odtwo­rzą ten wszech­świat w każ­dym szcze­góle i ta chwila wyda­rzy się na nowo. Ale miriady lat to zbyt dłu­gie ocze­ki­wa­nie na zaspo­ko­je­nie nie­odwza­jem­nio­nego pra­gnie­nia.
Gra­moli się na prze­my­słowy śmiet­nik. Do dra­binki daleko, ale jest zwinny i chudy. Torba huśta się za nim. Pode­szwy chwyt­nych butów zni­kają w górze na gzym­sie. Krzywi się, rysu­jąc czubki butów o cegły. Te brogsy są ręcz­nie szyte.
Ona jest już jeden dach dalej, sku­lona na tle roz­ja­rzo­nego przez Rich­mond Buil­dings powie­trza, jak super­bo­ha­terka. Nieco wyż­sze latar­nie Soho Squ­are błysz­czą za nią jak kotara z ceki­nów.
– Idę z tobą.
– Nie możesz.
– Ale coś ci grozi.
– Że co?
– Możesz zgi­nąć.
– Co?
– Powie­dzia­łaś: „Jak tele­fon zdech­nie, to i ja nie żyję”.
Kręci głową.
– Nie dosłow­nie „nie żyję”, raczej… Zresztą nie mam czasu. To jest wyścig.
Jest szybka, ale on idzie za nią. Lek­kie dachowe baletki ledwo doty­kają papy, poroz­bi­ja­nych dachó­wek, nad­ple­śnia­łych gzym­sów. Brogsy bie­gną pew­nie. Ona śmiga po dachach Soho jak niska let­nia bły­ska­wica. On jest jak idący jej śla­dem grzmot. Zatrzy­muje się w cie­niu walą­cych się komi­nów, dło­nie na udach, oddy­cha ciężko. Doga­nia ją.
– To tweed – mówi, tak­su­jąc go wzro­kiem.
„Wik­to­riań­scy dżen­tel­meni zdo­by­wali Alpy w twe­edzie”, ma już powie­dzieć, ale ona pędzi dalej, po sko­sie dachu ku cegla­nemu gzym­sowi nad wąskim zauł­kiem, bar­dziej zna­kiem prze­stan­ko­wym mię­dzy domami niż ulicą. Staje na kra­wę­dzi, prze­nosi cię­żar z nogi na nogę, oce­nia odle­głość. „Nie” więź­nie mu w gar­dle, kiedy ona cofa się o krok, łapie rów­no­wagę, robi krótki, ostry roz­bieg. Ska­cze. Wydaje się zawi­sać nad ciemną pustką wypeł­nioną skwa­rem Soho i zapa­chem taj­skiego jedze­nia – jedyny nie­ru­chomy punkt w kłę­bią­cym się mie­ście. Ląduje z trza­skiem dachó­wek, kuca, odzy­skuje rów­no­wagę.
– Z kimże się ści­gasz? – krzy­czy przez szcze­linę.
– Moim koli­ga­tem.
– Twoim… kim?
– Koli­ga­tem Fin­nem. Naprawdę powie­dzia­łeś „z kimże”?
Sza­cuje prze­paść. Roz­bieg, wyskok, lądo­wa­nie, przy­czep­ność – wszystko jest prze­ciwko niemu. Po jego stro­nie – Łaska. Roz­pę­dza się, wyska­kuje nad ulicę, ląduje ciężko, pada naprzód, opiera się na dło­niach.
– Rany – szep­cze ona.
– No dobra. – Otrze­puje dło­nie z brudu. – Z kimże się ści­gasz?
Niebo za kobietą jest spo­wite żół­tym, pod­świe­tlo­nym sodowo dymem. Syreny tkają siatkę alar­mów.
– Posłu­chaj. Jest taka jedna rzecz, którą mogę odzie­dzi­czyć. Coś tak rzad­kiego i magicz­nego, że nie uwie­rzysz. Finn też ma do tego prawo. I stąd ten wyścig. Kto pierw­szy to coś włą­czy, to jego. Zaczy­namy na prze­ciw­le­głych koń­cach linii, która idzie przez Lon­dyn.
– Linii kole­jo­wej?
– Nie. Cicho, posłu­chaj. Linii na mapie. Zero stopni osiem minut, dwa koma jeden sekundy na zachód. Ja na Stre­atham, on na Muswell Hill. Jeśli ktoś zej­dzie z linii o wię­cej niż dwa­dzie­ścia metrów, game over.
– Nawet na domach ludzi, na pry­wat­nym tere­nie i tak dalej?
– Chuj z pry­wat­nym tere­nem, twe­edziak. Tamizę musia­łam prze­pły­nąć. W ple­caku mam piankę. Tro­chę śmier­dzi.
– Wbi­ja­łaś się w piankę w cen­trum Lon­dynu?
– No, i zdej­mo­wa­łam na oczach dzie­się­ciu zbo­ków. Mnie się dostała rzeka, a Finn dostał tory na Euston i West Coast. Jak linia mówi: bie­gnij po dachach, prze­ska­kuj przez uliczki, to bie­gniesz i prze­ska­kujesz. – Odwraca się, poka­zuje mu jego tele­fon świe­cący na lewej ręce. – GPS. Iskro­ma­go­wie patrzą. No dobra, mam wyścig do wygra­nia.
– Mogę ci się przy­dać – woła, gdy ona rusza w górę dachu, muska­jąc dachówki czub­kami pal­ców.
– Co ty nie powiesz, twe­edziaku?
– Poważ­nie. Mam szczę­ście w życiu.
To prawda. To wię­cej niż prawda. To coś, co defi­niuje jego dwa­dzie­ścia cztery lata. To dla­tego drzwi na Meard Mews nie reago­wały na hasło „Crum­ble”. To dla­tego demon­stranci na Oxford Cir­cus smark­nęli, burk­nęli i poszli dalej; aby dopro­wa­dzić go tutaj, na ten dach. I ona też go nie odtrąci. Łaska zawsze fawo­ry­zuje tych, co ją mają.
– No to chodź. – I rusza po dachów­kach. On depce jej po pię­tach.
Pod pubem Nel­lie Dean na Dean Street roz­ga­dany tłu­mek popija piwo. Sku­pieni na swych nud­nych plot­kach, na grzmią­cych śmie­chach, ni­gdy nie patrzą w górę. Tak pozo­staje nie­do­strze­żone pół wszech­świata, jak ciemna mate­ria. Dzie­sięć ulic stąd pali się mia­sto, dziew­czyny zakła­dają pianki do nur­ko­wa­nia, super­bo­ha­terka w lycrze i jej towa­rzysz w twe­edzie i brog­sach bie­gną po dachach, jak w dzi­wacz­nym serialu szpie­gow­skim z lat sześć­dzie­sią­tych zakoń­czo­nym po paru odcin­kach. Ciemna ener­gia.
Dziew­czyna spraw­dza czer­woną szpilkę na przy­własz­czo­nym tele­fo­nie.
– Szybki jest.
– Daleko to?
Dźga pod­bród­kiem w kie­runku Soho Squ­are.
– Car­li­sle Street. – Opada na dach ganku i zerka w dół, na ulicę. – Pięć, sześć metrów.
– Z boku jest dra­binka poża­rowa.
– To poza linią.
– Nie dla mnie.
Scho­dzi po zaka­za­nej dra­bince i opada mię­dzy gości z piwem na Dean Street.
– Słu­chaj­cie, mogę was o coś popro­sić?
Łaski nie da się przy­wo­łać, nie da się jej roz­ka­zy­wać. Ona jest jak blask. Ema­nuje nim i dotyka serc roz­grza­nych piwem i latem. Piwo­sze poma­gają mu prze­su­nąć pik­ni­kową ławkę na drugą stronę ulicy i posta­wić ją pio­nowo pod ścianą.
– Teraz ile?
– Może ze trzy.
Piwo­sze widzą dziew­czynę i anga­żują się w przy­godę. Ona odwraca się, zwie­sza z ganku, opada. Ląduje na sko­sie ławki, zjeż­dża po niej na ulicę, prze­biega na drugą stronę, prze­ska­kuje przez maskę cia­sno zapar­ko­wa­nego peu­ge­ota 205, w zaułek, przez prze­my­słowy pojem­nik na śmieci, po ścia­nie w górę, przez wyj­ście ewa­ku­acyjne na wysoko obra­mo­wany taras.
– Par­kour czy jak to tam, nie? – pyta chudy typ w kra­cia­stej koszuli.
Patrzy, jak jej pasia­ste skar­petki pod­ska­kują, prze­ska­kują, zni­kają z jego życia pomię­dzy roz­pa­da­ją­cymi się komi­nami i dacho­wymi kry­jów­kami do pale­nia zioła, w pogoni za bez­cenną nagrodą.
Łaska nie da się tak łatwo oszu­kać. Nie jest uwią­zany do pro­stej linii. Może iść przez to mia­sto, jak chce. A więc: w głąb Dean Street, przez Car­li­sle Street na Soho Squ­are. Ostat­kiem bate­rii w tele­fo­nie dziew­czyny wywo­łuje apli­ka­cję i zwraca się na pół­noc, w kie­runku rywala. Tego koli­gata, cokol­wiek to zna­czy. Jest, leci pod prąd ludzi zmie­rza­ją­cych na wcze­śniej­sze metro i bez­piecz­niej­szy auto­bus. Dwa­dzie­ścia parę lat, wysoki. Wyspor­to­wany jak nie wiem. Oliw­kowa skóra, wydatny nos, oczy gazeli. Ciemne fale gęstych, lśnią­cych wło­sów. Ma na sobie takie same leg­ginsy Adi­dasa jak ona. Takie same buty i skar­petki. Ple­cak z wor­kiem z wodą na obci­słej koszulce, anty­po­śli­zgowe ręka­wiczki bez pal­ców. Iden­ty­fi­ku­jący go poblask tele­fonu zamo­co­wa­nego na lewym przed­ra­mie­niu. Wiel­kie oczy utkwione w zauł­kach, dra­bi­nach poża­ro­wych, gzym­sach. Wpa­trzony w Nagrodę. I tak oto przej­dzie ci koło nosa, szep­cze Łaska w zaka­mar­kach jego serca.
Pełną parą zde­rza się z Fin­nem. Prze­wra­cają się na ulicę.
– Prze­pra­szam, prze­pra­szam! – Pomaga koli­ga­towi Fin­nowi wstać. Chwila dla ilu­zjo­ni­sty. – Nic się nie stało? O, to chyba pana tele­fon. – I sztuczka wyko­nana. – Naj­moc­niej prze­pra­szam.
Finn wsuwa tele­fon w pasek na ręce i bie­gnie dalej, ze wzro­kiem utkwio­nym w dachach mia­sta. Teraz finał.
Finn zerka na lewe przed­ra­mię, bo musi. Zerka raz jesz­cze. Wyciąga tele­fon, potrząsa nim.
Amon widzi, jak z chło­paka ula­tuje życie i nadzieja. Widzi, jak pada na kolana. Sły­szy coś, czego miał nadzieję już ni­gdy nie sły­szeć – wycie, jakby komuś wyry­wano kości z ciała. Oto dla miło­ści zro­bił naj­gor­szą rzecz w życiu.

Oddala się z miej­sca pod­mianki. Na skra­dzio­nym tele­fo­nie Finna łatwo namie­rza Nagrodę. Poobi­jane drzwi pro­wa­dzą na podwó­rze. Jest tu dra­binka poża­rowa. Oczy­wi­ście. Wspi­na­jąc się po niej na pła­ski dach, przy­po­mina sobie i wyłą­cza kra­dziony tele­fon. Dopeł­nić zbrodni. Za kil­koma metrami porzu­co­nych grilli i roz­bi­tych bute­lek wznosi się witra­żowa kopuła, zdo­biona w liście i gałę­zie niczym lampa od Tif­fany’ego. W czte­rech rogach dachu stoją smu­kłe meta­lowe kolumny, dwa razy wyż­sze od niego, każda zwień­czona meta­lową kulą wiel­ko­ści jego głowy. A pod sto­pami – czy to zawiłe wzory wytra­wione w dachu, czy hie­ro­glify z gołę­biego gówna?
Witraże są stare i tłu­ste od sadzy, kru­che po dzie­się­cio­le­ciach prze­pusz­cza­nia świa­tła. Zagląda. Pół­mrok i cie­nie. Siada oparty ple­cami o kopułę, czeka, aż dziew­czyna nad­bie­gnie długą, trudną drogą dyk­to­waną przez linię. Na tle sodo­wego nieba uno­szą się słupy dymu. Syreny, krzyki. Mia­sto war­czy, złe i krnąbrne. Heli­kop­tery odfru­nęły do cie­kaw­szych dziel­nic.
Na gzym­sie poja­wia się dłoń w ręka­wiczce. Potem druga. Pod­biega, żeby podać jej rękę.
Wpa­truje się w jego twarz. Jest wyczer­pana, oczy zapad­nięte, twarz pla­mi­sta od potu i kurzu, poła­mane paznok­cie.
– Jak?
– Znam inną drogę.
Bie­rze go za rękę i ostat­kiem sił gra­moli się na dach. Na widok szkla­nej kopuły spina wszyst­kie mię­śnie.
– O Boże. – Zamiera. – Czy ja… Czy on?
– Jemu się nie udało.
– Widzia­łeś go? Finna?
– Tele­fon mu… – Myśli o praw­dzie. Prawda i Łaska nie­ko­niecz­nie się kochają. – Tele­fon mu się roz­ła­do­wał.
– To ja wygry­wam – mówi ona po pro­stu, a ponie­waż te słowa jakoś słabo dzia­łają, powta­rza je, mówi je mia­stu, które nie zwraca uwagi.
Tele­fon na jej przed­ra­mie­niu wyświe­tla czte­ro­cy­frowy kod. Pochyla się i kręci bęben­kami skrytki szy­fro­wej obok kopuły. W środku jest kółko z dwoma klu­czami. Jed­nym otwiera seg­ment kopuły, odchyla go i wcho­dzi do środka.
– No chodź. Musisz to zoba­czyć. Po pro­stu musisz.

Rozdział 3

Meta­lowe schody skrę­cają w dół, do dużego salonu zaj­mu­ją­cego ostat­nie pię­tro budynku.
Na ścia­nach miesz­kają całe mito­lo­gie – bóstwa, duchy, dżiny łypią spo­mię­dzy liści, kwia­tów, owo­co­wych orgii i gniazd jaskrawo upie­rzo­nych pta­ków. Stwory z dzio­bami, gadzimi oczyma jak klej­noty, demony, wie­lo­ręcy pół­bo­go­wie, młoty, topory, bębny. Jarzące się błę­ki­tem korony i tiary z iskier, bran­so­lety na prze­gu­bach, pier­ście­nie mocy, owa moc prze­ska­ku­jąca łukami bły­ska­wic od boga do boga.
Przy­staje na spi­ral­nych scho­dach, ocza­ro­wany.
– Zeus, Indra, Astrape, Thor, Xolotl, Ptak Gromu, Set, Raijin. Tych sub­sa­ha­ryj­skich za bar­dzo nie znam.
– Frank Bran­gwyn1 – mówi młoda kobieta. Pstryka sze­re­giem kre­mo­wych bake­li­to­wych wyłącz­ni­ków, kru­szą­cych się ze sta­ro­ści. – Pry­watne zamó­wie­nie. To miej­sce jest naprawdę stare. One są dość cenne.
– To jest ta bez­cenna nagroda? – pyta.
– Nie – odpo­wiada dziew­czyna. – To.
Dru­gim klu­czem z kółka otwiera pokrywę w pod­ło­dze. Pod nią: prze­kład­nia. Pętla z łań­cu­cha bie­gnie od kół zęba­tych do bloczka w sufi­cie. Cią­gnie. Ogniwa grze­cho­czą na kołach, zęby kli­kają. Kołowy kształt pośrodku par­kietu roz­dziela się na trój­kąty. Zaokrą­glona meta­lowa kopuła wypy­cha je ku górze i na zewnątrz. On, na scho­dach, ści­ska poręcz w zachwy­cie i prze­stra­chu. Jakby gigan­tycz­nemu robo­towi-nisz­czy­cie­lowi miast ktoś domon­to­wał fiuta – tak wła­śnie wygląda ten pod­no­szący się z pod­łogi sta­lowy dzwon. Owalna gała unosi się, pod nią jest smu­kła kolumna.
– To? A czym jest „to”?
– Co, twe­edziaku, cewki Tesli nie widzia­łeś?
Nagle wśród buj­nej dżun­gli i biją­cych pio­ru­nów zauważa po wik­to­riań­sku sztyw­nego dżen­tel­mena, w wyso­kim koł­nie­rzyku, ele­gancko ufry­zo­wa­nego, z przy­strzy­żo­nym wąsem, chy­trym uśmiesz­kiem i bystrym spoj­rze­niem. Nikola Tesla, serb­ski mag elek­trycz­no­ści, naj­więk­szy spo­śród nich.
– Przy­daj się na coś – woła młoda kobieta. – Ta waj­cha tam. – Wska­zuje pod­bród­kiem. Ma ład­nie wska­zu­jący pod­bró­dek.
Naprze­ciwko łań­cu­cha w ścia­nie jest korba. Amon zbiega po żeliw­nych stop­niach. On kręci, ona cią­gnie. Dzieją się cuda. Wie­kowa maszy­ne­ria skrzypi, strząsa z sie­bie lata kurzu i nie­uży­wa­nia. Zenit kopuły otwiera się maleńką gwiazdką nocy. Mię­dzy meta­lo­wymi żebrami poja­wiają się prze­rwy. Powoli, z potwor­nym jazgo­tem, płatki roz­dzie­lają się i opusz­czają do salonu.
– To jest naprawdę! – prze­krzy­kuje hałas try­bów, szyn, łożysk. Zakrzy­wiony witra­żowy trój­kąt opusz­cza się przed jego twa­rzą.
– Naprawdę, twe­edziaku – odkrzy­kuje dziew­czyna. Cewka wznosi się ponad poziom sufitu. – Elek­tro­man­cja! Jak byłam mała, uwiel­bia­łam to miej­sce, ale wyszło tak, że tutaj tra­fił Finn, a ja do ciotki Mar­go­lis na Spi­tal­fields. Zawsze mu zazdro­ści­łam.
– Nie mam poję­cia, o czym ty mówisz! – krzy­czy on.
Kopuła się scho­wała. Cewka Tesli wysu­nęła się ponad poziom dachu. Młoda kobieta prze­rzuca sze­reg zasuw, aby ją zablo­ko­wać.
– Gotowy jesteś? Chcesz to zoba­czyć? – W jej oczach skrzą się bły­ska­wice.
Trze­cią ścianę pokry­wają kable i złą­cza, bez­piecz­niki i skrzynki roz­dziel­cze, a wszystko to zbiega się w jed­nym wiel­kim nożo­wym wyłącz­niku, auten­tycz­nie jak wyłącz­nik „daj­cie pio­runy na tę trumnę” z fil­mów z potwo­rami i baro­nem Frank­fur­ter­kiem, z czer­woną ręko­je­ścią. I ona go prze­rzuca. I unosi dło­nie do ust, zachwy­cona wła­sną śmia­ło­ścią. Budy­nek pul­suje mocą. Czoła wszyst­kich bogów, demo­nów, anio­łów i tesli na ścia­nach buzują ogniami świę­tego Elma.
Dziew­czyna pędzi po spi­ral­nych schod­kach. Na ple­cach pod­ska­kuje jej worek ze śmier­dzącą pianką. On, przy­ci­ska­jąc torbę do piersi, jakby bicie serca mogło nie dopu­ścić nisz­czą­cego chipy pola elek­tro­ma­gne­tycz­nego, idzie za nią na dach. Muska dło­nią poręcz i poję­kuje, użą­dlony przez małą bły­ska­wicę.
– To sza­leń­stwo! – woła do dziew­czyny.
– Naj­więk­sze na świe­cie! – odkrzy­kuje ona przez bucze­nie prądu.
Cewka Tesli eks­plo­duje pio­ru­nami. Bia­ło­błę­kitne palce pla­zmy prze­ska­kują na kolumnę w połu­dniowo-wschod­nim naroż­niku dachu. Łukowe świa­tło parzy w siat­kówki. Pio­run prze­ska­kuje z meta­lo­wej kuli na meta­lową kulę, tań­czy, drga, znaj­duje w powie­trzu nowe drogi, ani przez chwilę nie sto­jąc w miej­scu. On stoi z zapar­tym tchem, zachwy­cony, roz­ra­do­wany, w alta­nie z bły­ska­wic. Zabłą­kana iskra mogłaby go spa­lić na popiół. Nie dba o to. Jest węglo­wym robacz­kiem, triadą w wiecz­no­ści. Dziew­czyna tkwi w eks­ta­zie, uko­ro­no­wana elek­trycz­nym ogniem.
– Kim ty jesteś? – krzy­czy.
Ona roz­kłada ręce, jak Anioł Tesli doma­ga­jący się od mia­sta czci.
– Jestem Raisa Peri Anta­res Hope­land!
Prze­chod­nie na Car­li­sle Street zatrzy­mują się i zadzie­rają głowy, na Soho Squ­are hamują samo­chody. Rik­sze stają, ich pasa­że­ro­wie wysia­dają, aby się poga­pić.
– Może trzeba… – mówi. – Bo poli­cja…
– Jesz­cze nie – odpo­wiada Raisa Peri Anta­res Hope­land. Wszy­scy bogo­wie burz się zga­dzają. Pysz­nie jest wła­dać gro­mem. Prze­cho­dzi na wschod­nią stronę dachu, od Soho Squ­are. – Oni muszą… O! Jest! O rany, patrz!
Na pół­noc­nym wscho­dzie, pomię­dzy wie­żow­cami City of Lon­don migo­cze bły­ska­wica.
Włosy stają mu dęba, skóra na gło­wie zaczyna mro­wić. Zachwyt, czy­sty i pier­wotny. Wywo­łała stam­tąd coś przed­wiecz­nego i potęż­nego, coś, co długo spało, a teraz zbu­dziło się czujne, dzi­kie, nie­okieł­znane.
– Iskro­ma­go­wie mnie uznają – mówi Raisa Peri Anta­res Hope­land. – Jestem Elek­tro­man­cerką. – Jej ciemna skóra lśni elek­trycz­nym indygo; policzki, oczo­doły, włosy jarzą się ogni­kami. Nad dachem prze­la­tuje z ter­ko­tem heli­kop­ter, zawraca nad Soho Squ­are. – Trzeba to już wyłą­czyć. Zwra­cam na sie­bie uwagę.
Scho­dzi do gabi­netu Elek­tro­man­cera pomię­dzy spi­ra­lami ogni świę­tego Elma, które prze­ska­kują w górę i w dół wzdłuż porę­czy krę­co­nych scho­dów. Bły­ska­wica gaśnie. Szczę­kają łań­cu­chy, cewka się opusz­cza. On czuje się zmro­żony i bez­bronny. Ener­gia, która wysłała go na dachy Soho po psy­cho­ge­ogra­ficz­nych liniach mocy, odpły­nęła do ziemi. Nocne marki i cie­kaw­skie uliczne łazęgi wzna­wiają swoje wędrówki, wszy­scy oprócz jed­nego, który zostaje, gdy reszta gapiów znik­nęła; wysoki, atle­tyczny młody czło­wiek w spor­to­wej koszulce, leg­gin­sach, pod­ko­la­nów­kach. Zadziera głowę. Amon patrzy, jak odwraca się, idzie, pusz­cza się bie­giem, znika w mie­ście.
Śmi­gło­wiec wznosi się pro­sto w górę, skręca i leci na wschód.

W wiel­kim salo­nie jej nie ma. Szuka jej po kory­ta­rzach i na niż­szym pię­trze tego miesz­ka­nia, które wygląda na więk­sze, niż pozwala cza­so­prze­strzeń. Sły­szy dźwięk pusz­czo­nej wody. Świa­tło za uchy­lo­nymi drzwiami łazienki. Na kafel­kach spor­towe ubra­nie, buty do wspi­naczki, grube skar­pety. Pianka do nur­ko­wa­nia to zrzu­cona neo­pre­nowa skóra sel­kie. Serce mu pod­ska­kuje z pod­nie­ce­nia – zawsze chciał mieć takie życie, w któ­rym zakłada się pianki.
– Mogę gdzieś tu się prze­spać? – krzy­czy przez men­tol, lawendę i odgłosy drob­nej pry­wat­nej przy­jem­no­ści, jakie ludzie wydają pod bie­żącą wodą, ostat­nim wspo­mnie­niem mokrego łona. – Bo, ten… ja mia­łem dzi­siaj być w klu­bie.
– Pew­nie. Tu jest masa łóżek.
– Amon Bri­ght­bo­urne – woła z kory­ta­rza. – Ja. Jestem. Amon. Bri­ght­bo­urne.
Ona śpiewa Back to Black. Amon wraca po swo­ich kro­kach do scho­dów i namie­rza sypial­nię, która naj­mniej zala­tuje sta­rymi ludźmi. Przy zie­lo­nym świe­tle lampy ban­kier­skiej przy łóżku przy­pa­truje się histo­rii wiszą­cej w ram­kach na ścia­nach, jak egip­to­log odcy­fro­wu­jący dyna­styczne drzewa. Miesz­kał tu arty­sta estra­dowy. Afi­sze z Pal­la­dium i Hack­ney Empire; główne gwiazdy obwiesz­czone 96-punk­to­wym Play­bil­lem, a wśród 36-punk­to­wych pozy­cji tre­so­wane psy, komik-żon­gler oraz sir Kara­ge­orge, Elek­try­cerz. Uśmiech­nięty puco­ło­waty facet, ubrany w kol­czugę i kap­tur. Ma mały teslow­ski wąsik.
Potem zdję­cia – Elek­try­cerz w mięk­kim, ele­ganc­kim gar­ni­tu­rze, z pięk­nie zawią­za­nym kra­wa­tem, spin­kami, pozu­jący z innymi przed­po­to­po­wymi arty­stami. Drob­niutka śpie­waczka, wyglą­da­jąca jak nauczy­cielka z pod­sta­wówki, we wspa­nia­łej sukni empire z lat pięć­dzie­sią­tych. Inna kobieta, wyż­sza, bar­dziej pstro­kata, w fan­ta­stycz­nym stroju balet­nicy, z wyso­kim jak ul kokiem. Sta­rzy komicy – jeden łysie­jący, w rogo­wych oku­la­rach, obok drugi, mniej­szy, szpa­ko­waty. Wysoki typ o twa­rzy gang­stera, w fezie. Kolejny, w płasz­czu prze­ciw­desz­czo­wym i ugrzecz­nio­nym fil­co­wym kape­lu­szu, z rysami, które nale­ża­łoby prze­prać i prze­pra­so­wać. Gir­la­ski w ręka­wicz­kach, srebr­nych koza­kach, z pió­rami. Sce­niczne reflek­tory pod­świe­tla­jące iskrę prze­ska­ku­jącą z cewki na grot lancy. Bły­ska­wice pomię­dzy kol­czymi ręka­wi­cami. Scena pełna łuków strze­la­ją­cych mię­dzy dwiema cew­kami. Fotosy z cze­goś, co wygląda jak stu­dio tele­wi­zyjne z pio­sen­ka­rzami z lat sześć­dzie­sią­tych. Amon roz­po­znaje Cliffa Richarda, bo jego matka cią­gle wie­rzy, że uśmiech­nął się do niej z ekranu tele­wi­zora. Młody i świeży Bruce For­syth z cywi­lami o wystra­szo­nych minach, w czymś, co wygląda jak tele­tur­niej. Potem znów scena – z zespo­łami roc­ko­wymi. Tu Elek­try­cerz, star­szy, z ele­ganc­kim posi­wia­łym wąsi­kiem, z kimś prze­bra­nym za wielki kwiat; tu z Ozzym Osbo­urne’em szcze­rzą­cym zęby, wytrzesz­cza­ją­cym oczy i ukła­da­ją­cym palce w różne kształty; tu na wyso­kiej estra­dzie, pusz­cza­jący iskry gołej elek­trycz­no­ści ponad roc­ko­wym trio z chu­der­la­wym, dłu­go­wło­sym basi­stą i bęb­nia­rzem-mię­śnia­kiem za naj­więk­szym zesta­wem per­ku­syj­nym, jaki Amon w życiu widział. Rick Wake­man w srebr­nej pele­ry­nie za bate­rią syn­te­za­to­rów, z ryce­rzami w zbro­jach na lodzie. Potem już tylko pusta ściana.
Prze­ście­ra­dło budzi w Amo­nie Bri­ght­bo­urne odrazę, więc kła­dzie się na koł­drze. Nad łóż­kiem wisi małe i dziwne urzą­dzonko – kon­cen­tryczne pier­ście­nie żyro­skopu na cien­kim srebr­nym łań­cuszku. W środku swo­bod­nie obraca się lusterko wiel­ko­ści pię­cio­pen­sówki. Nie ma poję­cia, co to takiego, ale nie ema­nuje żadną złą aurą, a kręci się przy naj­lżej­szym dmuch­nię­ciu, więc uznaje to za amu­let.
Co chwilę budzą go wyima­gi­no­wane kroki w kory­ta­rzu. Jej ni­gdy tam nie ma. Bra­kuje mu odwagi, by pójść jej poszu­kać, jesz­cze by się oka­zało, że jej tu ni­gdy nie było i cała ta magiczna noc roz­sy­pie się w proch. Kiedy Amon Bri­ght­bo­urne zapada w ner­wowy sen, Lon­dyn pło­nie. Nasto­let­nie chło­paki biją się na kory­ta­rzach i w pocze­kal­niach szpi­tala King’s Col­lege. Roz­sza­bro­wano sklep elek­tryczny Bri­xton Cur­rys. A oto czaszka zabi­tego Tesco. Na Wool­wich pali się pub Great Harry. Demon­stranci jego wła­snym popio­łem piszą mu hasła na ścia­nach. Śmi­głowce, psy, pło­nące samo­chody. Pianka tapi­cer­ska daje taki piękny pło­mień. Budzi się w środku nocy, spa­ra­li­żo­wany, nie wie, gdzie jest, prze­ko­nany, że stało się coś strasz­nego i waż­nego i że kiedy zrobi się jasno, ujrzy odmie­niony, cał­kiem odmie­niony świat. Spa­dła na niego miłość.
I ten ranek rze­czy­wi­ście nad­cho­dzi, i on woła ją – tym peł­nym, absur­dal­nie dłu­gim i cudow­nym imie­niem-nazwi­skiem – a nie otrzy­maw­szy odpo­wie­dzi, raz jesz­cze prze­szu­kuje miesz­ka­nie. Nie ma jej. Czaj­nik jest cie­pły, wyszła chwilę temu i to go pocie­sza, kiedy robi sobie roz­pusz­czalną neskę ze sło­ika na łusz­czą­cym się bla­cie w pożół­kłej mela­mi­no­wej kuchni. Wcho­dzi na górę do stu­dia elek­tro­man­tycz­nego. Scho­wała cewkę. Pośrodku klapy w pod­ło­dze poło­żyła kar­teczkę. Na niej – mapa, adres, data za cztery dni i słowa: „Przyjdź fona ode­brać”.

Rozdział 4

Sły­szy muzykę z dru­giej strony parku Wand­sworth Com­mon, Tro­jan dub, bit ponad sapa­niem bie­ga­czy i jękiem pocią­gów metra w wyko­pie. Wcze­sno­je­sienne liście sypią się na ścieżki, powie­trze wydaje się brudne i tłu­ste, przy­pró­szone zło­ścią i dymem z lon­dyń­skiego ataku furii, który zwija się teraz do snu jak wąż. Amon Bri­ght­bo­urne przy­śpie­sza kroku. Praca skoń­czona, jest wolny.
Cztery świty. Cztery sesje pomię­dzy sank­tu­arium Kara­ge­orge’a Elek­try­ce­rza a teraz.
Sho­re­ditch, piąta rano. Pierw­sza jaśniej­sza sza­rość. Wyso­kie okna maga­zy­no­wego pod­da­sza otwarte sze­roko, ludzie opici ran­kiem. Cichut­kie, zmie­nia­jące wyso­kość jękliwe bła­ga­nia jego muzyki roz­bie­gają im się mię­dzy nogami. Czy już wyśnił swoją noc bły­ska­wic? Dostaje kanapę do spa­nia, wi-fi do pod­pię­cia się i zapro­sze­nie na sesję na kolej­nej zamknię­tej impre­zie.
Stoke Newing­ton, opusz­czona hur­tow­nia papier­ni­cza, zabez­pie­cza­jące bla­chy otwarte przy uży­ciu szli­fie­rek kąto­wych, kiedy oczy poli­cji zwró­cone były na Panów Roz­ru­chów. Amon jest zbyt młody, by pamię­tać złote lata rave’u – to był ter­roir jego ojca – ale takie rze­czy zata­czają kręgi. „Nie da się do tego tań­czyć”, krzy­czeli. Tylko że się da.
Croy­don, Lon­dyn tnący się po wła­snych ramio­nach. Prze­my­ka­nie wśród zamia­ta­nych wia­trem popio­łów, żarzą­cych się szkie­le­tów i sprę­żyn roz­sza­bro­wa­nych kanap, do wyso­kiego szkla­nego apar­ta­mentu, żeby grać dla kil­ku­na­stu bana­no­wych dzie­cia­ków w bez­prze­wo­do­wych słu­chaw­kach. Ni­gdy nie odkryją, że nie wygi­nają się do tego samego bitu.
Rother­hi­the, na śnia­da­nie, potem gdzieś, gdzie można będzie spę­dzić nie­dzielę, aż przyj­dzie pora ponow­nego spo­tka­nia z Raisą na Wand­sworth. Google zna wszyst­kie numery na Dorling Ave­nue oprócz 34a. Amon Bri­ght­bo­urne wycho­wał się w miej­scach, które nie chciały wid­nieć na mapach, nie może jed­nak wyzbyć się lęku, że ona użyła jego pod­stępu prze­ciwko niemu, taka skrza­cia zmyłka. Przyjdź fona odbierz, przyjdź daj się obro­bić. Przy­ci­ska­jąc torbę mocno do piersi, wycho­dzi przez zardze­wiałą i na stałe otwartą bramę parku na Dorling Ave­nue. Idzie pod pięk­nymi pla­ta­nami. Wiel­kie wik­to­riań­skie sze­re­gówki bez­tro­sko zioną roz­pa­dem, stare toyoty i poobi­jany kom­biak volvo par­kują w poło­wie na chod­niku, na balu­stra­dach wiszą rowery, w rynsz­to­kach walają się sty­ro­pia­nowe tacki po żar­ciu. Prze­cho­dzi obok numeru 33. Numer 35. Cofa się. 35, 33. Nie ma mię­dzy nimi miej­sca na numer 34, a co dopiero 34a.
– Co tam, kolego? – woła czarna twarz zza kie­row­nicy forda focusa, fur­go­netki. Chudy biały towa­rzysz szcze­rzy zęby z wysie­dzia­nego fotela pasa­żera.
– Pró­buję zna­leźć Dorling Ave­nue trzy­dzie­ści cztery a.
– Wybie­rasz się na Ugwież­dże­nie?
– Szu­kam Raisy Peri Anta­res Hope­land.
– Czyli się wybie­rasz. – Typ się roz­pro­mie­nia. – No, tego się za cho­lerę nie da zna­leźć, jak się wcze­śniej nie było. Bym cię pod­wiózł, ale to jest dosłow­nie koniec drogi.
Fur­go­netka skręca w zaułek na końcu sze­regu domów. Dwaj męż­czyźni cze­kają pod zie­lo­nymi podwój­nymi drzwiami. Amon sły­szy głosy, czuje dym z grilla. Zalewa go dubowy rytm. Ele­gancka cera­miczna tabliczka przy drzwiach obwiesz­cza: „34a”.
– Bo rozu­miesz, to nie jest od przodu. Jest z tyłu. Wszyst­kiego.
Kie­rowca wstu­kuje cyferki, zie­lone drzwi się otwie­rają. Amon Bri­ght­bo­urne wcho­dzi do raju.
Para­di­sus. Pairi Daesa. Po sta­ro­irań­sku, miej­sce oto­czone murem. Przez aka­dyj­ski i ela­micki do greki – para­de­isos i łaciny – para­di­sus. Przy­by­tek roz­ko­szy to ogród za murem. Raj Mil­tona był za murem. Ogród Roz­ko­szy Ziem­skich Boscha był obra­miony z obu stron przez stwo­rze­nie i potę­pie­nie. Na jakimś teo­lo­gicz­nym roz­jeź­dzie raj prze­je­chał ze świata natu­ral­nego do nadnatu­ral­nego. Para­di­sus stał się nie­bem, nie­skoń­czo­nym, choć ogra­ni­czo­nym. I szedł coraz wyżej i coraz dalej; Aslan wcią­gał rodzinę Peven­siech z ruin Narnii do kolej­nych nieb, coraz więk­szych i bar­dziej raj­skich niż to, w któ­rym się zawie­rały.
Amon Bri­ght­bo­urne stoi w wiel­kim ogro­dzie strze­żo­nym ze wszyst­kich stron przez domy. Pla­cyki, traw­niki, patia, tarasy. Ścieżki z uło­żo­nych w jodełkę omsza­łych cegieł pro­wa­dzą do drob­nych zie­lo­nych roz­ko­szy – nawie­dzo­nych przez Bud­dów, tajem­nych sola­riów, maleń­kich amfi­te­atrzy­ków, wynie­sio­nych grzą­dek warzyw­nych, win­nicy na tre­ja­żach, alta­nek, bel­we­de­rów i osmań­skich kanap wokół pale­nisk. Prze­my­kają kury. Grzmiący dub dudni z drew­nia­nego pode­stu na dru­gim końcu ogrodu, za gałę­ziami trzech drzew limon­ko­wych pośrodku. Pomię­dzy ich pniami roz­pięto jedno- i dwu­oso­bowe hamaki, a ich gałę­zie pełne są budek dla pta­ków, budek dla nie­to­pe­rzy, wia­tro­wych dzwon­ków i roz­ma­itych krę­cą­cych się i poły­sku­ją­cych ozdó­bek. Woda, albo­wiem nie ma raju bez wody: zagaj­ni­czek na cześć ogro­do­wego bóstwa z hała­śliwą fon­tanną, przy­kryty siatką sta­wik z kar­piami zbu­do­wany z kole­jo­wych pod­kła­dów; plus, jesz­cze przy­jem­niej­sze ogro­dowe jacuzzi i dmu­chane base­niki. Na traw­niku stoją dzie­cięce bramki do nogi i altanki z B&Q. Koce, poduszki, leżaki wyle­gują się na tra­wie.
W ogro­dzie jest tłoczno jak na dar­mo­wym festy­nie albo jed­nym z tych impro­wi­zo­wa­nych festi­wali, gdzie nie możesz się nadzi­wić, kto przy­szedł, a które potem umie­rają, kiedy ope­ra­to­rzy komór­kowi wcho­dzą ze swo­imi mar­kami i logo. Pił­kar­skie koszulki, krót­kie topy, piwne brzu­chy. Ostat­nio modne krótko obcięte szorty, leg­ginsy. Spodenki w kratę, sari i gar­ni­tury. Stopy w japon­kach. Absur­dalne i piękne szpilki. Różny wiek i różna skóra. Czarna, cza­sem biała, w więk­szo­ści taka i taka. Jak ona.
Dzieci.
Dla­tego raj jest lep­szy niż niebo – w nie­bie nie ma dzieci. A tu są – głosy, kolory, ruchy, bez­ru­chy i nagło­ści, goni­twy po cegla­nych ścież­kach, kopa­nie przed­mio­tów i rzu­ca­nie przed­mio­tami, krzyki, bicie, sku­pie­nie na wła­snych pry­wat­nych tań­cach do dubo­wego bitu, pod­ska­ki­wa­nie, pokrzy­ki­wa­nie z czy­stej rado­ści pod stru­mie­niem wody z węża. Rowerki, piłki, śnia­da­niówki z Dorą, co poznaje świat, wdep­tane w murawę zabawki z Happy Meala – bole­sne miny dla bosych stóp – lalki, Trans­for­mersy, człon­ko­wie Sylva­nian Fami­lies.
Jest i domek na drze­wie, a jakże. Oto­czone porę­czami pode­sty, dra­binki, schodki. Przez liście miga mu błę­kit, jak zimo­ro­dek, jak wiecz­ność. Blue jak akord e7-moll. Błę­kit i czer­wień serca.
Kie­rowca fur­go­netki kła­dzie mu dłoń na ramie­niu.
– Zaraz cię tu ogar­niemy, kolego. Jacob Sirius. A to jest Deme­trios Dene­bola.
Jeden spory, drugi nie­duży, pro­wa­dzą Amona po cha­otycz­nej kostce bru­ko­wej, deskach i pode­stach do pod­nóża domku na drze­wie. Ten zimo­rod­kowy błę­kit to suk­nia, czer­wień – raj­stopy i nie­praw­do­po­dob­nie kolo­ry­stycz­nie dopa­so­wane buty. Rubi­nowe pan­to­felki.
– E! – drze się Jacob. – Raisa! Ktoś do cie­bie!
Błę­kit i czer­wień trze­po­czą, liście się roz­chy­lają i ona patrzy na niego z góry, znad drew­nia­nej porę­czy.

Rozdział 5

Pod­parta rękami w talii swo­jej naj­lep­szej-ulu­bio­nej-jedy­nej sukienki, patrzy z pierw­szego poziomu domku na wycze­ki­wa­nego gościa. Wokół dudni i prze­wala się Ugwież­dże­nie.
– Widzę, że dalej w twe­edzie.
– Amon – jąka się. – Nazy­wam się Amon Bri­ght­bo­urne.
I dalej taki chudy. Dalej wiel­ko­oki. Znów woła do niej z dołu. W ogóle zmie­niał ubra­nie? Ma jakieś inne ubra­nie? Jadł coś? Raisa zrzuca dra­binkę sznu­rową nr 3 i scho­dzi. Tylko Hope­lan­do­wie, któ­rzy wycho­wali się z tyłu wszyst­kiego, potra­fią to robić w szpil­kach.
– Masz mój tele­fon – przy­po­mina jej.
Zapra­sza go gestem. No chodź. Piwo mieszka w base­niku, w któ­rym pływa topiący się lód. Otwiera mu red stripa i wtyka butelkę do ręki.
– Kiedy ostatni raz jadłeś? U Kara­ge­orge’a, co?
Idą do sto­łów na obrzeżu ogrodu, gdzie z zie­leni wyła­niają się podwó­rza i patia. Raisa bie­rze samosę od kara­ib­skiej kobiety w śred­nim wieku, koli­gatki Patience, przy sto­liku zasta­wio­nym górą sma­żo­nych trój­ką­tów. Na domu za nią jest tabliczka: „34a”.
– Jedz.
Pochła­nia samosę jak ktoś, kto nie widział jedze­nia od czte­rech dni. Obsy­puje tłu­stymi płat­kami cia­sta cały przód tej słod­kiej twe­edo­wej mary­narki.
Wytrzesz­cza oczy, czu­jąc atak chili, potem marsz­czy się z powro­tem.
– To foie gras?
Koli­gatka Patience uśmie­cha się sze­roko.
– Łoży­sko.
Przy kolej­nej ogro­do­wej kuchni, kolejna tabliczka „34a”. Dwie młode kobiety w szal­war kami­zach z Ogni­ska Bri­stol ofe­rują złote pakory na papie­ro­wej ser­wetce.
– To też z łoży­skiem?
– O pew­nie – odpo­wiada star­sza.
Pro­wa­dzi go na trze­cie patio, do trze­ciej tabliczki „34a” i trze­ciego sto­lika, obsa­dzo­nego przez chu­dego jak bły­ska­wica mło­dego koli­gata, ofe­ru­ją­cego pla­sterki bagietki grubo posma­ro­wa­nej pasz­te­tem.
– Dobrze myślę, że to też z łoży­ska? – pyta Amon Bri­ght­bo­urne.
Zaczyna łapać.
– Dobrze.
Amon je, kiwa głową.
– Z szał­wią?
Młody się roz­pro­mie­nia.
– Ide­alna do podro­bów.
– Tu wszystko jest z łoży­ska? – pyta.
Skoń­czyło mu się piwo. Raisa pro­wa­dzi go wokół bam­bu­so­wego para­wanu i przez zmarszczkę cza­so­prze­strzeni, któ­rej nie roz­k­mi­niła przez tyle lat miesz­ka­nia tutaj, i już są z powro­tem przy base­nie z piwem.
– No wiesz, mamy Ugwież­dże­nie, a to jest duży organ – mówi, wkła­da­jąc mu w dłoń kolejną butelkę piwa. – Jest jesz­cze grill. I jak zawsze tort.
– Tort – powta­rza Amon Bri­ght­bo­urne. Podą­żają inną drogą przez para­wan z bam­busa i już są po dru­giej stro­nie ogrodu, gdzie nad gril­lem z beczki po ropie skwier­czą metro­wej dłu­go­ści szpi­kulce. – Jak to się…
Śliczny jest, taki zacu­kany. Grupka zgro­ma­dziła się wokół dwóch face­tów kuca­ją­cych pod mar­kizą – koli­gata Marca i koli­gata Pat­ter­sona. Raisa ni­gdy za nimi nie prze­pa­dała. Cią­gle kom­bi­nują coś podej­rza­nego. Pod nogami mają pudełka z butami spor­to­wymi. Każde ma naklejkę z Foot Loc­kera. Pie­nią­dze kur­sują tak prędko, jak nadą­żają za nimi ręce.
– W fur­go­netce mamy xboksy i tele­wi­zory – woła star­szy z nich, bez­włosy, z twa­rzą jak wredny mup­pet. – Bierz­cie, będzie na Euro 2012 i olim­piadę.
– Czy oni obro­bili… – zaczyna Amon.
Raisa przy­tyka palec do jego ust.
– Nie chcesz, nie kupuj.
Z traw­nika dobie­gają to ciche, to gło­śne pokrzy­ki­wa­nia bawią­cych się dzieci i głu­chy plask za mocno napom­po­wa­nej piłki do nogi. Nasto­lat­ko­wie poka­zują sobie rze­czy na tele­fo­nach. Sta­rzy śmieją się na tury­stycz­nych krze­seł­kach, z kie­lisz­kami wina prze­chy­la­ją­cymi się groź­nie w otwo­rach na napoje w pod­ło­kiet­ni­kach. Nazwi­ska, powi­ta­nia.
– Każdy tu to koli­gat?
– I gwiazda.
Spi­ral­nym torem pro­wa­dzi go z powro­tem do basenu z piwem, który w ogóle nie wydaje się opróż­niać. W obu­do­wa­nym Bud­dami sercu ogro­do­wego labi­ryn­ciku ktoś pro­po­nuje jej buszka. Zaciąga się mocno, kaszle. Ni­gdy za była za bar­dzo tra­wia­sta. On prze­ga­nia dym dło­nią. Na moment sia­dają na ogro­do­wej kana­pie wśród ludzi, któ­rzy wydają się pra­co­wać w mediach i wła­śnie zasta­na­wiają się, czy zamieszki zwia­stują koniec świata, koniec nie­win­no­ści, koniec klasy śred­niej czy triumf klasy śred­niej. Wszy­scy zga­dzają się, że upłyn­nia­nie kra­dzio­nego sprzętu na Ugwież­dże­niu jest w złym guście, choć ceny xbok­sów są bar­dzo kuszące.
– To też gwiazdy?
– Wszy­scy są tu gwiaz­dami.
– Czym w takim razie jest to Ugwież­dże­nie?
Powinna prze­stać się z nim tak draż­nić, okrę­cać go tym wszyst­kim jak paję­czyną. Dzi­siaj nie można jej odmó­wić niczego. Dziś jest naj­ja­śniej­szą gwiazdą wśród Ema­na­cji. Iskro­ma­giem Wiel­kiej Cewki Soho. Ponow­nie przy­tyka palec do jego ust.
– Muszę iść. Się przy­go­to­wać.
– Co?
– Na Ugwież­dże­nie.
– Nie zosta­wiaj mnie tu.
– Nie­ważne, co ci pod­su­wają, zga­dzaj się. Lisi się tobą zaopie­kuje.
– Lisi? A ty dalej masz mój tele­fon, czy nie? – woła Amon, gdy ona odcho­dzi w inną fałdę cza­so­prze­strzeni ogrodu.

Ktoś wyj­muje mu butelkę z dłoni. Przed nim, mru­żąc oczy i patrząc na niego z dołu, stoi dziecko, dzie­się­cio- lub jede­na­sto­let­nie, zie­lo­no­okie, brą­zo­wo­skóre, buj­no­włose. Nie­bie­skie paski kremu z fil­trem pod­kre­ślają kości policz­kowe. Amon ma trud­no­ści z okre­śle­niem płci, podej­muje arbi­tralną decy­zję. Kim ona jest, skąd się wzięła?
– No chodź.
Dziew­czynka jest szybka i spraw­nie wta­pia się w tłum. Amo­nowi udaje się jej nie zgu­bić. Tak jak ten dom na Soho, ogród na Wand­sworth wydaje się więk­szy niż dostępne mu miej­sce. Ocie­niony gaj figowy. Pale­ni­sko, które mogłoby też robić za pod­ręczną świą­ty­nię. Trze­po­cząca pali­sada z pro­por­ców i ręka­wów wia­tro­wych. Doga­nia dziecko przy rabat­kach warzyw­nych.
– Kim dokład­nie jesteś?
– Jestem dokład­nie Lisi Priyą Sirius Hope­land – mówi dziecko. – Teraz chodź już.
Impreza – rave, pro­test, wiec, sabat? – wydaje się spły­wać ku pół­noc­nemu brze­gowi raju.
– Raisa to… twoja sio­stra? – waha się Amon. – Matka?
Dziecko rzuca mu takie spoj­rze­nie, że świat sta­nąłby w miej­scu na orbi­cie.
– Raisa to moja koli­gatka.
– Jak… Finn? – ryzy­kuje Amon.
– Finn to też koli­gat – odpo­wiada dziecko. Amon nie robi się od tego bar­dziej oświe­cony. – On jest Soho, ja i Raisa – Spi­tal­fields. Teraz chodź już. Zaraz zacznie się Ugwież­dże­nie.
Amon sta­wia opór cią­gną­cej go dłoni.
– Czemu nikt mi nie chce powie­dzieć, czym jest to Ugwież­dże­nie?
Lisi znów marsz­czy czoło. To jej naj­bar­dziej wyra­zi­sta mina.
– Ty nie jesteś Hope­lan­dem, co?
Pro­wa­dzi go przez mar­chewkę i kuku­ry­dzę pod scenę, gdzie zbiera się tłum. Cią­gnie do chu­dej kobiety po pięć­dzie­siątce w powiew­nej sukience, cie­li­stych leg­gin­sach do pół łydki i z masą metalu wokół prze­gu­bów, kostek i twa­rzy.
– To jest ciotka Mar­go­lis – mówi Lisi. Kobieta wyciąga do Amona rękę. Łaska pod­po­wiada mu, żeby dotknął wycią­gnię­tych pal­ców i skło­nił głowę. Kobieta uśmie­cha się, urze­czona. – Wielka Trans­for­ma­torka Obrządku Elek­tro­man­ce­rów – cią­gnie Lisi. – Moja opie­kunka. Tak jakby.
– Amon…
– My cię znamy – mówi ciotka Mar­go­lis. – Raisa nam wszystko powie­działa.
Dubowy DJ koń­czy swój set. Na scenę wycho­dzi chuda nasto­latka, wyciąga z fute­rału gitarę elek­tryczną, zarzuca pasek na szyję, prze­ska­kuje fla­żo­le­tami tam i z powro­tem po gry­fie.
– Przyj­dziesz jutro na Spi­tal­fields? – pyta Mar­go­lis. – Prze­pro­wa­dzamy się. Tro­chę z tym koro­wo­dów. Bądź trzeźwy. Kac i wyso­kie napię­cie się nie lubią.
Gita­rzystka gra cztery grzmiące akordy E-dur.
– Zaczyna się – mówi Lisi. – Ty powi­nie­neś być z przodu.
Gitara ponow­nie przy­zywa ludzi. Amon roz­gląda się. Zgu­bił ciotkę Mar­go­lis, sym­pa­tycz­nego Jacoba, wid­mo­wego Deme­triosa. Lisi cią­gnie go pod samą scenę. Gitara wzywa trzeci raz. Tak bli­sko kolumn dźwięk jest fizyczny, nama­calny.
– To jest Ugwież­dże­nie? – prze­krzy­kuje pogłos.
– Tak, Amon – odpo­wiada Lisi.
– Sły­szy­cie mnie? – krzy­czy dubowy DJ do bez­prze­wo­do­wego mikro­fonu.
I ludzie odkrzy­kują:
– Taaa!
– Pytam: sły­szy­cie?
Jesz­cze raz: „Taaaa!”, z więk­szym przy­tu­pem.
– Witamy miłe gwiazdy. To wielki dzień! Nowa gwiazda! – Jesz­cze więk­szy wiwat. – Za moment nadamy imię naszej nowej gwieź­dzie, ale teraz cieszmy się! Raiso Peri Anta­res, gwiazdo! Na scenę!
Gita­rzystka ponow­nie wydo­bywa z instru­mentu fan­farę. Ryk tłumu wynosi Raisę zza sceny, w bły­sku czer­wieni i błę­kitu. Unosi ręce, jak pił­karz, który zdo­był puchar.
– Raiso Peri Anta­res, mam dla cie­bie nowe imię! – woła MC. – Odtąd, w obec­no­ści ludu Hope­land, zosta­jesz Raisą Peri Anta­res Iskro­ma­giem Spi­tal­fields, straż­niczką Wiel­kiej Cewki Soho!
I Amon Bri­ght­bo­urne łapie się na tym, że ryczy razem z zebra­nymi Hope­lan­dami. Raisa cho­dzi po prze­dzie sceny, kła­nia się, wyma­chuje pię­ścią, posyła całusy. Pro­mie­nieje. Elek­try­zuje.
– Któ­re­goś dnia to będę ja – krzy­czy Lisi. – Jestem następna do… – Prze­rywa.
Tłum milk­nie w ułamku sekundy. Gita­rzystka ucina pogłos. Na sce­nie jest Finn – skąd, jak, nikt nie wie. Jest ubrany w obci­sły szary gar­ni­tur, z przy­krót­kimi nogaw­kami i ręka­wami. Biała koszula z trzema roz­pię­tymi guzi­kami, buty z czu­bami. Nie­ogo­lony, włosy zwią­zane z tyłu. Wyrywa kon­fe­ran­sje­rowi mikro­fon.
– Czy jest tu Amon Bri­ght­bo­urne? – pyta. – Sły­sza­łem, że był zapro­szony.
– Finn – mówi Raisa.
Finn widzi Amona w pierw­szym rzę­dzie.
– Masz coś mojego. A ja mam coś, ale nie two­jego. – Wyj­muje z wewnętrz­nej kie­szeni tele­fon Raisy, unosi go wysoko. – Czyż nie? – Wbija w Amona dra­pieżne spoj­rze­nie. – Czyż nie?
Nastę­puje sprzę­że­nie, tłum się krzywi, Jacob wska­kuje na scenę, Deme­trios za nim.
– Ejże, koli­ga­cie, cze­kaj no, cze­kaj, cze­kaj – mówi Jacob.
Jest o głowę niż­szy od Finna, lecz nikt w raj­skim ogro­dzie przy Dorling Ave­nue 34a nie wątpi, że spro­wo­ko­wany, mógłby zmiaż­dżyć w swych pię­ściach całe wszech­światy.
– Dzieci tu są. Rozu­miesz? Dzieci. – Celuje pal­cem w Raisę, która już miała coś powie­dzieć, lecz teraz cofa się o krok.
Deme­trios jest tuż za Jaco­bem.
– To jest Ugwież­dże­nie, koli­ga­cie. Rozu­miesz?
Jacob deli­kat­nie wyj­muje Fin­nowi z dłoni bez­prze­wo­dowy mikro­fon. Ten krzywi się, kła­dzie na sce­nie tele­fon Raisy i wycho­dzi. Tłum roz­suwa się przed nim jak pył.
– No dobra, przy­po­mnijmy sobie, po co się tu zebra­li­śmy – mówi Jacob.
Oddaje mikro­fon DJ-owi i kiwa na gita­rzystkę. Ta podej­muje pul­su­jące off-beatowe reg­gae. MC zaczyna cho­dzić po sce­nie.
– Gwiazdy, uwaga! – Tam i z powro­tem, pul­sa­cja, nie­równy bit. – Gwiazdy! – Gitara i MC zaga­niają koli­ga­tów pod scenę. – Pro­szę o świa­tło!
I Amon Bri­ght­bo­urne zostaje ośle­piony. Mruga nie­wi­dzą­cymi oczyma. Scenę i tłum roz­świe­tlają maleń­kie ruchome świa­tełka, jak dys­ko­te­kowa kula w peł­nym słońcu. W dłoni Raisy, Lisi, ciotki Mar­go­lis, wodzi­reja, gita­rzystki, Jacoba, Deme­triosa, w dło­niach wszyst­kich gości w całym ogro­dzie znaj­dują się krót­kie łań­cuszki, na któ­rych wiszą małe żyro­skopy. W środku obra­cają się lusterka. Takie samo urzą­dze­nie wisiało nad wil­got­nym łóż­kiem Amona w jaskini Elek­try­ce­rza. Napię­cie i złość Finna roz­pra­szają się w oka­mgnie­niu. Amon sły­szy, jak śpiewa powie­trze. Wszystko jest prze­peł­nione świa­tłem.
Na scenę wcho­dzi młoda kobieta z dziec­kiem w chu­ście. A, to twoje łoży­sko jadłem, uświa­da­mia sobie Amon, gdy cęt­ko­wane świa­tło pada na nią. Unosi nie­mowlę wysoko nad głowę. Owa­cja. Dziecko wierzga, ale nie pła­cze. Matka obcho­dzi z nim scenę, poka­zu­jąc go wszyst­kim krę­cą­cym luster­kami.
– Gwiazda! Rodzi się gwiazda! – woła kon­fe­ran­sjer.
Kolejna owa­cja.
– Gwiaz­do­zbio­rze Los, wscho­dzi Alde­ba­ran! Bierny, wraż­liwy, cie­pły. Nie­śmiały i dys­kretny, zawsze wie, co się dzieje, Alde­ba­rana się nie oszuka. To powier­nik rodzin­nych sekre­tów. Jesteś Kisi Kufuor Alde­ba­ran Hope­land.
Okla­ski, łzy. Gasną świa­tełka. Amon znów mruga. Lusterka na łań­cusz­kach zostają scho­wane. Kisi Kufuor Alde­ba­ran pła­cze.
– Co tu się wyda­rzyło? – pyta Amon.
Lisi prze­py­cha się, żeby powi­tać nowe dziecko. Odkrzy­kuje mu przez ramię:
– Mamy wła­sną reli­gię!