Cyngiel śmierci

James Bond wraca do Londynu po pokonaniu Aurica Goldfingera. Towarzyszy mu piękna i niebezpieczna Pussy Galore, która pomogła mu odnieść zwycięstwo.

Tymczasem nasila się rywalizacja naukowo-techniczna między Związkiem Radzieckim a Zachodem. Smiersz planuje akcję sabotażową podczas wyścigów samochodowych w Niemczech Zachodnich. Bond przypadkowo widzi spotkanie rosyjskiego kierowcy na usługach Smierszu z tajemniczym koreańskim milionerem i dochodzi do wniosku, że jest to ledwie wstęp do nowego planu radzieckiej organizacji.

Milioner-sierota, ofiara wojny koreańskiej, ma osobiste powody, by przyłożyć rękę do ostatecznego upadku Stanów Zjednoczonych. Czy pomoże Rosjanom rozgromić Zachód?

Najważniejszym elementem każdego dobrego thrillera jest fabuła – Horowitz nie zawodzi pod tym względem. Akcja pędzi naprzód… Całość utrzymana w duchu powieści Fleminga.
– “New York Times Book Review”

Znajdziecie tu jednego z ciekawszych przeciwników Bonda… A także tyle atrakcji, że zaspokoją nawet najbardziej wymagających miłośników Jamesa Bonda.
– “Wall Street Journal”

Horowitz dostarcza gęstej, dobrze skonstruowanej fabuły, która sprawia, że nowe przygody Bonda wciągają, ale oprócz tego dodaje szczyptę Flemingowej poetyki… Orzeźwiająca, efektowna przejażdżka.
– “The Guardian”

Horowitz napisał rewelacyjną Bondową historię, tak bezbłędnie skonstruowaną, że sam autor chętnie przypisałby sobie autorstwo. Od pierwszego rozdziału świetnie oddaje styl pisania Fleminga, a nawet jego kultowe jednozdaniowe puenty.
– Simon Schama, “Financial Times”

Gdyby nie nazwisko Horowitza na okładce, czytelnicy mogliby pomyśleć, że to po prostu późny Ian Fleming. Cyngiel śmierci błyszczy równie jasno jak reszta historii agenta 007 z czasów Zimnej Wojny.
– “Fort Worth Star-Telegram”

Imponujące… Najlepszy jak dotąd hołd dla twórczości Fleminga.
– “Publishers Weekly”

Nowa powieść o Jamesie Bondzie wstrząśnie i zmiesza samego superszpiega.
– Advocate.com

Bardzo szybko okazuje się, że zamiary Horowitza są dobrze przemyślane i śmiałe… Zaostrza apetyt na inne dzieła Horowitza.
– “The Independent” (UK)

To nadal stary, dobry Bond z licencją na robienie tego, co mu się żywnie podoba… Genialne…
– Matthew Dunn, FoxNews.com

Anthony Horowitz jest pisarzem i scenarzystą popularnych seriali telewizyjnych, mistrzem budowania napięcia. Za scenariusz do serialu Detektyw Foyle otrzymał nagrodę BAFTA (British Academy of Film and Television Arts). Adaptował na potrzeby telewizji powieści Agathy Christie o Herculesie Poirot, zaopatrywał w historie także inne produkcje, jak Morderstwa w Midsomer czy Wypadek. Horowitz jest również autorem m.in. serii “Księga Pięciorga” oraz bestsellerowego cyklu o nastoletnim detektywie Aleksie Riderze.

Była to ta chwila dnia, w której zwykle świat ma już dość. Słońce rozsiadło się na horyzoncie, jego łagodny, czerwony blask pełzał po rozlewiskach przypływu, a stadka ptaków kreśliły przypadkowe wzory na pustym niebie. Wiatr ucichł, a popołudniowy upał, uwięziony w tumanach pyłu i obłokach spalin, stał się dotkliwy. Przez rozpalone, nieruchome powietrze przeciskał się granatowy crosley kombi. Podążał samotnie szosą numer 13, kierując się w głąb lądu.

Był to niewielki, wyjątkowo paskudny samochód o zbyt masywnej masce, kanciastej budzie i stalowej karoserii napoczętej już przez żarłoczną rdzę. Kierowca, zgarbiony nad kierownicą i wpatrzony w pustą drogę, kupił go za trzysta dolarów od handlarza, który przysięgał, że wóz przejedzie czterdzieści mil na galonie benzyny i rozpędzi się gładko do pięćdziesięciu mil na godzinę. Kłamał, rzecz jasna… błyskając idealnym uzębieniem i przyjaznym uśmiechem typowego małomiasteczkowego kanciarza. Crosley rozpędzał się tylko w dół stromych wzniesień, a tu, na wschodnim wybrzeżu Wirginii, krajobraz był płaski jak okiem sięgnąć.

Kierowca wyglądał na profesora albo bibliotekarza, kogoś, kto spędza stanowczo za dużo czasu w czterech ścianach. Miał bladą cerę i nikotynowy nalot na palcach, a jego okulary z biegiem lat zapadły się w grzbiet nosa tak bardzo, że przeobraziły się w stały element jego fizjonomii. U szczytu jego imponującego czoła, pod przerzedzonymi włosami, widać było plamy wątrobowe. Nazywał się Thomas Keller. Choć posługiwał się amerykańskim paszportem, urodził się w Niemczech i rodzimą mową wciąż jeszcze władał lepiej niż językiem swej nowej ojczyzny. Nie odrywając dłoni od kierownicy, Keller odwrócił nadgarstek, by zerknąć na szesnastokamieniowy, wojskowy zegarek Elgin, nabyty w lombardzie w Salisbury, gdzie niemal na pewno zostawił go jakiś żołnierz, któremu skończył się zapas szczęścia. Przyjechał punktualnie. Włączył kierunkowskaz, zbliżając się do zjazdu. Pomyślał, że za godzinę będzie miał dość pieniędzy, by kupić sobie i porządny samochód, i porządny zegarek – naturalnie szwajcarski, może Heuera, a może Roleksa – i że nareszcie rozpocznie porządne życie.

Zatrzymał wóz przed restauracją, srebrzystym, podłużnym pudłem, które wedle wszelkich znaków na niebie i ziemi przywieziono na to odludzie ciężarówką, w jednym kawałku. Nazwę lokalu, Lucie’s, obwieszczał światu różowy neon zawieszony nad szyldem reklamującym cztery specjały, które dla większości mieszkańców Stanów Zjednoczonych były kwintesencją amerykańskiej kuchni: hamburgery, hot dogi, frytki i koktajle mleczne. Wysiadając z samochodu, Keller poczuł, że jego koszula odkleja się niechętnie od winylowej tapicerki fotela. Sięgnął po marynarkę leżącą na siedzeniu pasażera. Przez chwilę stał w ciepłym powietrzu, słuchając muzyki z szafy grającej. Rozmyślał o drodze, którą przyszło mu pokonać, zanim się tu znalazł.

Thomas Keller ledwie zdążył ukończyć studia – zgłębiał fizykę i budowę maszyn – gdy los zetknął go z tym, co miało stać się pasją jego życia. Zdarzyło się to w kinie Harmonie w Sachsenhausen, dokąd udał się w towarzystwie urodziwej dziewczyny, by zobaczyć nowy film Fritza Langa, Frau im Mond – Kobieta na Księżycu. Już po pięciu minutach zapomniał o dziewczynie, a nawet o tym, że miał nadzieję zawrzeć z nią po seansie bliższą znajomość na parkingu przed kinem. Gdy patrzył, jak na ekranie potężna, wielostopniowa rakieta wyrywa się z orbity okołoziemskiej, coś się w nim przebudziło i pochłonęło go na zawsze. Równie wielka siła popchnęła go wkrótce ku Uniwersytetowi w Berlinie, a potem w szeregi Verein für Raumschiffahrt – Towarzystwa Podróży Kosmicznych – i wreszcie na wybrzeże Bałtyku, do portowej miejscowości o nazwie Peenemünde.

W owym czasie niemieckie badania nad napędem rakietowym były już mocno zaawansowane, bo choć znienawidzony traktat wersalski drastycznie ograniczył możliwości rozwoju nowych broni, to restrykcje nie dotyczyły badań w dziedzinie podróży kosmicznych. Dowódcy niemieckich sił zbrojnych szybko pojęli, że rakiety napędzane ciekłym paliwem, odpalane z nieskomplikowanych, wręcz zaimprowizowanych platform startowych, rozwijają o wiele wyższą prędkość i mają o wiele większy zasięg niż jakiekolwiek pociski artyleryjskie. Innymi słowy, mogą dostarczyć śmiercionośny ładunek do każdego większego miasta Europy.

Keller miał trzydzieści sześć lat, gdy poznał szefa niemieckiego programu kosmicznego, konstruktora rakiet (i SS-Sturm-bannführera) Wernhera von Brauna. Ów potomek pruskich baronów, już od trzynastego wieku żyjących głównie wojną, nie stracił nic z arystokratycznej duszy swych przodków. Maszerując przez pokoje podległej mu instytucji, warczał na każdego, kto ośmielił się wyrazić sprzeciw wobec jego zdania; potrafił też, gdy był w odpowiednim humorze, traktować podwładnych z chłodnym lekceważeniem. Lecz jednocześnie był bezgranicznie oddany pracy; wymagał najlepszego nie tylko od swych ludzi, ale i od siebie. Keller bał się go i podziwiał zarazem.

W owym czasie, rzecz jasna, władzę sprawował już pewien austriacki kapral, a Niemcy toczyły wojnę. To jednak nieszczególnie obchodziło Kellera. Podobnie jak większość naukowców, jego jedynych przyjaciół, i on nie interesował się sprawami świata. Dopóki Hitler ładował forsę – jedenaście milionów marek niemieckich z budżetu Luftwaffe i wojsk lądowych – w program rozwoju myśliwców o napędzie rakietowym i pocisków balistycznych, gotów był ochoczo przymknąć oko na mroczniejszą stronę działalności nazistów. Gdy latem 1944 roku startowała z Peenemünde pierwsza z rakiet V-2, ani przez chwilę nie myślał o tym, że jej tonowy ładunek niesie ludziom śmierć i zniszczenie. Był artystą, a to było jego płótno. Przeżywał chwilę czystej ekstazy, gdy patrzył na kłęby białego dymu, rozświetlane iskrami z systemu zapłonowego, i nagły rozbłysk czerwonego płomienia, na opadające liny i wzlot smukłej, eleganckiej bestii ku niebu. Wibracje przenikały go na wskroś i miał wrażenie, że nawet jego skóra ożywa. Radował się na myśl o tym, że należy do elitarnego grona stwórców, których rakieta, niesiona niewiarygodną mocą 800 000 koni mechanicznych, niebawem pędzić będzie pięciokrotnie szybciej niż dźwięk. Mieszkańcy Londynu nie mieli pojęcia, jak doskonała broń, jak perfekcyjne dzieło ludzkiego geniuszu zada im śmierć. Zdarzało się, że Keller nie mógł znieść emocji i ukradkiem ocierał łzy radości.

Gdy wojna dobiegła końca, przez krótki czas zastanawiał się, czy aby nie będzie musiał ponieść konsekwencji. Był obecny w chwili, gdy von Braun poddał się Amerykanom. Przesłuchali i jego, bo znalazł się na sławetnej czarnej liście, jak nazwano wykaz najważniejszych naukowców pracujących ku chwale Niemiec. Lecz nawet wtedy nie martwił się zbytnio. To, co współtworzył w zespole von Brauna, było dla aliantów zbyt cenne. Szybko nabrał przekonania, że dane mu będzie kontynuować to dzieło. I nie mylił się. Obaj zostali zwolnieni jeszcze tego samego dnia. Wkrótce potem wraz z tuzinem innych naukowców i techników odlecieli z Niemiec. Dotarli do Fort Bliss, bazy sił lądowych Stanów Zjednoczonych opodal El Paso. Niektórych zaopatrzono w nową tożsamość i wszyscy razem zaczęli pracę dla nowych zwierzchników, dokładnie od tego miejsca, w którym im ją tak niegrzecznie przerwano.

Keller miał teraz pięćdziesiąt lat i jego kariera miała się ku końcowi. Mieszkał w USA od dwunastu lat, lecz nikomu nie przeszłoby przez myśl wziąć go omyłkowo za Amerykanina. Z budowy ciała i fizjonomii był obcokrajowcem, powolnym i niezgrabnym. Mówił wolno, z namysłem i z akcentem tak silnym, że już po pierwszych słowach można było odgadnąć, skąd pochodził. Nie miało to jednak żadnego znaczenia – wojna dawno się skończyła i nikogo już nie obchodziła. Zresztą on sam uważał, że zasymilował się bezbłędnie w sprawach, jego zdaniem, dalece ważniejszych. Szczególne zadowolenie czerpał z faktu, że już po trzech latach udało mu się poślubić rodowitą Amerykankę – kelnerkę z baru koktajlowego w El Paso. Razem przeprowadzili się do nowego, stuprocentowo amerykańskiego domu w Salisbury w stanie Maryland. Keller kierował tu pracami Laboratorium Badawczego Marynarki Wojennej (NRL) na poligonie rakietowym na wyspie Wallops. Niespełna przed godziną wyszedł z biura.

I wreszcie dotarł na miejsce.
Wszedł do restauracji i od razu poczuł chłodny podmuch od strony klimatyzatora. Grająca szafa właśnie zaczynała odtwarzać kolejną piosenkę The Everly Brothers.

Żegnaj, miłości
Żegnaj, szczęście…

Keller nie interesował się amerykańską muzyką, ale już od paru miesięcy trudno było uciec od tej melodii. Pomyślał, że ciężko byłoby znaleźć tekst gorzej pasujący do sytuacji, w której się znalazł, bo przyjechał tu przecież pełen nadziei, nie oczekując niczego innego, jak właśnie szczęścia.

Mężczyzna, z którym miał się spotkać, czekał na niego tam, gdzie miał czekać: przy stoliku w kącie sali, blisko okna. Miał na sobie – jak zawsze – garnitur Brooks Brothers, koszulę z kołnierzykiem przypiętym guzikami oraz mokasyny. Musiał przyjechać wcześniej, niż zapowiadał; leżała przed nim gazeta z częściowo wypełnioną krzyżówką. Keller znał go jako Harry’ego Johnsona, ale był w zasadzie pewny, że to fałszywe nazwisko. Odrobinę niezgrabnym gestem uniósł rękę na powitanie, zanim ruszył po czerwono-białej szachownicy kafelków, by wcisnąć się za krawędź narożnego stolika. W ostatniej chwili przypomniał sobie, że nie włożył marynarki. Cóż, teraz było już za późno. Postanowił, że nie pozwoli sobie na żaden ruch, który mógłby zostać odczytany jako niezręczny czy nieprzygotowany. Położył marynarkę na sąsiednim siedzisku.
– Jak się pan miewa, panie Keller? – spytał Johnson z bezbarwnym akcentem rodem z Manhattanu.
– Nie najgorzej, dziękuję.
Harry Johnson był o dziesięć, może piętnaście lat młodszy od Kellera, ale wydawał się starszy, głównie dlatego, że policzki jego pociągłej twarzy przecinały głębokie bruzdy, a krótko ostrzyżone włosy połyskiwały siwizną. Długopis wolno obracał się w jego palcach, z których jeden zdobił złoty sygnet.
– Co jest stolicą Wenezueli? – spytał.
– Słucham? – zdziwił się Keller.
– Dziewięć pionowo: stolica Wenezueli. Siedem liter, pierwsza C.
– Nie wiem – odparł zirytowany Niemiec. – Nie interesuję się krzyżówkami.
– Dobrze już, dobrze. Tak tylko spytałem. – Johnson wreszcie oderwał wzrok od gazety. – Zrobione?
Tym razem Keller wiedział, o co chodzi.

Widzieli się po raz czwarty. Pamiętał dobrze pierwsze spotkanie, na pozór przypadkowe, w barze w centrum Salisbury. Johnson siedział sobie, jak gdyby nigdy nic, na sąsiednim stołku. Keller nawet nie zauważył, w którym momencie zjawił się w lokalu. Zaczęli rozmawiać. Johnson powiedział, że jest biznesmenem, co prawdopodobnie było prawdą, ale jednocześnie praktycznie nic nie znaczyło. Z głęboką fascynacją przyjął wiadomość o tym, że Keller jest uczonym i specjalizuje się w konstruowaniu rakiet. Przy drugiej kolejce drinków – Johnson twierdził uparcie, że stawia – zadał całą serię na pozór niewinnych, a przecież bardzo wnikliwych pytań, starając się nie spłoszyć swego rozmówcy. Naturalnie cała sytuacja była starannie zaaranżowana. Zanim zamienili choćby słowo, wiedział o Kellerze wszystko. Nim wieczór dobiegł końca, umówili się na kolejne spotkanie. Dlaczego nie? Johnson był przecież niezłym kompanem. Kiedy wychodził, jakby od niechcenia wspomniał, że może będzie miał dla Kellera pewną propozycję.
– Będzie pan miał okazję trochę dorobić. Tak tylko pomyślałem… Pogadamy o tym następnym razem.

Ale następnym razem nie spieszył się ze składaniem propozycji. Poprzestali na porównywaniu żon, rodzin, pakietów płacowych i aspiracji. Była to zwykła, męska rozmowa, w której Keller odzywał się zdecydowanie częściej. Dopiero na trzecim spotkaniu, gdy już poznali się lepiej, Johnson wyłuszczył mu swój plan. Wtedy też Keller powinien był zgłosić sprawę policji, albo – jeszcze lepiej – pójść z nią prosto do biura służby bezpieczeństwa marynarki wojennej, które mieściło się w południowej części wyspy Wallops.
Oczywiście nie zrobił tego. Johnson albo raczej ludzie, którzy za nim stali, wybrali go właśnie dlatego, że wiedzieli, iż tego nie zrobi. Prawdopodobnie przyglądali mu się od miesięcy. Kim właściwie byli? Keller miał to gdzieś. Wolał trwać przy owej krótkowzroczności, która pozwoliła mu w spokoju przeżyć wojnę. Nie musiał widzieć pełnego obrazu sytuacji. Nie obchodziła go szersza perspektywa spraw. Skupił się na propozycji, którą mu złożono, na dwustu pięćdziesięciu tysiącach wolnych od podatku dolarów, które miał otrzymać, jeśli zgodzi się wykonać zadanie. I zgodził się niemal natychmiast. Potrzebowali już tylko jednego spotkania, żeby omówić szczegóły. Sprawa była jasna, ale samo zadanie – niezbyt proste. Wymagało doskonałego zrozumienia mechaniki ciał stałych i naprężeń powstających w materiale wskutek rozciągania, lecz przecież właśnie to było jego specjalnością. Wiedział, że jeśli dopisze mu szczęście, przez cztery do pięciu minut będzie sam. Ryzyko było spore, podobnie jak wynagrodzenie. I właśnie tej kalkulacji dokonał w pierwszej kolejności.
– Pytałem, czy zrobione.
– Tak. – Keller skinął głową. – Zadanie okazało się znacznie prostsze, niż się spodziewałem. Wszedłem do hali montażowej podczas ćwiczeń pożarowych… – Urwał, tknięty nagłą myślą. Pozwolił sobie na zbytni entuzjazm, a to groziło zbagatelizowaniem tego, czego właśnie dokonał. – Naturalnie musiałem działać szybko. Im bliżej do startu, tym bardziej pilnują bezpieczeństwa obiektów. I oczywiście trzeba było to zrobić starannie, bo zawsze może się zdarzyć niezapowiedziana inspekcja przedstartowa. Moja robota musiała więc być… unsichtbar. – Przez chwilę szukał w pamięci angielskiego słowa. – Niewidoczna.
– Silnik zgaśnie?
– Nie. Ale nie będzie wydajny. Ilość paliwa tłoczonego do komory spalania będzie niewystarczająca. Już panu tłumaczyłem, jak to działa. Ważne jest to, że rezultat będzie dokładnie taki, jakiego pan sobie życzył.
Umilkli, gdy zbliżyła się kelnerka z dzbankiem kawy i wodą z lodem. Jadłospisy leżały przed nimi nieotwarte. Nie zamierzali jeść.
– A co z terminem startu? – spytał Johnson.
Keller wzruszył ramionami. Nie lubił kawy. Ile to już galonów tego świństwa dane mu było wypić i ile kartonów papierosów wypalić, odkąd przybył do Ameryki i zaczął pracować, często całymi nocami? Odsunął filiżankę.
– Bez zmian, od dziś za dwanaście dni. Przeglądałem prognozy pogody, są pomyślne. Ale pewności nigdy nie ma. Kluczowa jest siła wiatru, a jeśli warunki nie będą sprzyjające… – Keller umilkł na chwilę. – Ale to już mnie nie obchodzi. Zrobiłem to, o co mnie pan prosił. Gdzie pieniądze?
Mężczyzna nie odpowiedział. Przez chwilę patrzył prosto w oczy Niemca, a potem sięgnął po okulary przeciwsłoneczne, które wystawały z kieszonki na piersi. Był to znak, że spotkanie dobiegło końca.
– Pod stołem stoi teczka.
– A pieniądze?
– Są w teczce.

Johnson chciał się oddalić, ale Keller go zatrzymał.
– Muszę panu coś powiedzieć – oznajmił. – To ważne. – Przećwiczył wcześniej tę mowę i był nawet dumny z tego, jak ją sobie ułożył i jak starannie ją przemyślał. – Nie będę liczył pieniędzy. Założę, że jest ich tyle, ile powinno być. Lecz jednocześnie muszę pana ostrzec. Nie wiem, kto pana zatrudnił, i nie obchodzi mnie to. Z pewnością pracuje pan dla poważnych ludzi. Z drugiej jednak strony ćwierć miliona dolarów to spora kwota, więc stawka jest wysoka. Możliwe, że w trosce o własne bezpieczeństwo postanowicie mnie uciszyć. Nie byłoby to zbyt trudne, nein? Wystarczyłoby na przykład włożyć ładunek wybuchowy do tej teczki. Zginąłbym, zanim wróciłbym do samochodu. Nietrudno też o wypadek na szosie. I dlatego chciałbym, żeby pan wiedział, że opisałem wszystkie nasze spotkania, ze szczególnym uwzględnieniem propozycji, którą mi pan złożył. Co więcej, nie poprzestałem na opisie, dołączyłem nawet pańskie zdjęcie. Mam nadzieję, że wybaczy mi pan ten mały podstęp. Niewątpliwie rozumie pan, w jakim się znalazłem położeniu. Dodam, że zanotowałem też model i numer rejestracyjny samochodu, którym pan podróżuje. Wszystkie te materiały zdeponowałem u przyjaciela z prośbą, by przekazał je władzom, gdyby coś mi się stało. Rozumie pan, do czego zmierzam? Nie dojdzie wtedy do awarii układu napędowego rakiety. Możliwe, że policja będzie potrzebowała trochę czasu, żeby pana odnaleźć, ale ważne jest to, że będzie wiedziała o pańskim istnieniu i już nie zgubi tropu.

Johnson wysłuchał przemowy w milczeniu, a gdy Keller skończył, popatrzył na niego z niedowierzaniem. Był to bodaj pierwszy raz, kiedy zdarzyło mu się okazać emocje.