Córka pszczelarza

Dorset, 1932: Grace Hamblin, córka pszczelarza, dorasta w pięknym majątku na wsi. Zna swoje miejsce i przyszłość. Po niespodziewanej śmierci ojca zostaje sama. Nie licząc mężczyzny, którego kocha i który nie jest jej przeznaczony.

Massachusetts, 1973: Trixie Valentine, piękna, impulsywna córka Grace, jest zakochana w charyzmatycznym wokaliście zespołu muzycznego, który ma szansę odnieść wielki sukces. Jasper musi wyjechać do domu w Anglii z powodu tragedii rodzinnej. Obiecuje, że wróci do Trixie, jeśli będzie ona na niego czekać.

Santa Montefiore to mistrzyni epickiego romansu. Każde jej słowo płynie prosto z serca.
Jojo Mojes, autorka Zanim się pojawiłeś

Santa Montefiore, angielska pisarka, autorka niezwykle poczytnych powieści dla kobiet, m.in.: Spotkamy się pod drzewem ombu, Smak szczęścia, Włoskie zaręczyny, Jaskółka i koliber, Francuski ogrodnik, Tajemnica morskiej latarni.

Jednym z najładniejszych domów na wyspie Tekanasset, w większości krytych szarymi łupkowymi dachówkami, jest siedziba klubu golfowego Crab Cove. Zbudowało ją pod koniec dziewiętnastego wieku dwóch przyjaciół z Bostonu, którzy uważali, że wyspa bez pola golfowego jest pozbawiona jedynej prawdziwej atrakcji mającej jakieś znaczenie. Siedziba klubu znajduje się na zachodnim brzegu i rozciąga się z niej piękny widok na ocean. Po prawej stronie na trawiastym wzgórzu wznosi się latarnia morska pomalowana na biało-czerwono, obecnie częściej wykorzystywana przez miłośników ornitologii niż przez zagubionych na morzu żeglarzy. Po lewej widać piaszczyste plaże i porośnięte trawą faliste wydmy z gęstymi kępami dzikich róż na wierzchołkach. Ściany klubu ozdabia mniej odporna odmiana róży pnącej, a wokół posadzono rzędy różowych, matowych hortensji, które wypuszczają ogromne kuliste kwiatostany. Efekt jest tak uroczy, że trudno pozostać obojętnym. Nad budynkiem, przykrytym dachem z szarego łupku, wznosi się maszt z amerykańską flagą, trzepocącą w słonym wietrze wiejącym od morza.
Wyspa Tekanasset, na którą można dotrzeć tylko samolotem lub łodzią, jest odcięta od reszty Stanów Zjednoczonych, toteż nie widać na niej żadnych śladów rewolucji przemysłowej, która zmieniła oblicze Ameryki. Staroświeckie wartości łączą się harmonijnie z tradycyjną architekturą; domy należące niegdyś do kwakrów i drogi wybrukowane kocimi łbami są takie same jak w przeszłości, a wyspa wydaje się pogrążona w nostalgicznej drzemce.
Na Tekanasset nie ma brzydkich znaków drogowych ani świateł ulicznych; większość sklepów w mieście to urocze butiki sprzedające ubrania, prezenty, eleganckie artykuły toaletowe, wiklinowe kosze i rzeźbione kły morsów – wytwory miejscowych rzemieślników. To melancholijne, romantyczne miejsce, lecz niepozbawione wyrafinowania. W lecie na Tekanasset przebywają z rodzinami bogaci biznesmeni ze światowych centrów finansowych, wyspę odwiedzają też sławni pisarze, aktorzy i muzycy z całej Ameryki, gdy pragną uciec z hałaśliwych, zadymionych miast, odetchnąć świeżym morskim powietrzem i szukać inspiracji w pięknym krajobrazie.
Sercem wyspy ciągle jest klub golfowy Crab Cove, który zawsze miał pełnić tę funkcję, lecz w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, kiedy społeczeństwo z trudem dotrzymywało kroku błyskawicznym przemianom obyczajowym, a nowe zderzało się ze starym niczym wzburzone fale podczas sztormu, był również głównym ośrodkiem plotek. Młodzi ludzie, którzy niegdyś z takim uporem domagali się zmian, są w tej chwili starsi i bardziej tolerancyjni od swoich rodziców; w czasie podwieczorków rozmowy przy stołach mają łagodniejszy charakter. Ale wieczorem w lipcu 1973 roku panie spędzające czas w klubie golfowym Crab Cove były podekscytowane incydentem, który dziś nie wywołałby żadnych komentarzy. Ledwo zasiadły do brydża, natychmiast zaczęły z oburzeniem dyskutować o nagannym zachowaniu Trixie Valentine.
– Cóż, moje drogie, uważam jej postępowanie za niemoralne i wstydzę się za nią – oświadczyła Evelyn Durlacher z gardłowym, rozwlekłym bostońskim akcentem i z dezaprobatą zacisnęła karminowe wargi. Śmietanka towarzyska Tekanasset uznawała Evelyn za arbitra w kwestiach moralności. Całe środowisko, w jakim się obracała, wyznawało te same konserwatywne zasady; wysokie standardy etyczne Evelyn uchodziły za wzór godny naśladowania. Nosiła nieskazitelne kaszmirowe sweterki i bluzki, miała pięknie ufryzowane kasztanowe włosy, mieszkała w eleganckim domu, jej dzieci były dobrze wychowane i nic nie umykało jej uwadze. Lubiła wygłaszać surowe, pozbawione współczucia sądy o otaczających ją ludziach. – W dniach naszej młodości, kiedy kobieta chciała zostać z mężczyzną sam na sam, musiała najpierw zgubić przyzwoitkę. Teraz młodzież robi, co chce, i nikt jej nie kontroluje. -Kilkakrotnie postukała pomalowanymi na czerwono szponami w blat stołu i z roztargnieniem zerknęła na swoje karty. – Same blotki, koszmar. Przykro mi, Belle, obawiam się, że cię zawiodę.
Belle Bartlett spojrzała na swoje karty, które były równie kiepskie. Zaciągnęła się papierosem i melancholijnie potrząsnęła jasnymi lokami.
– Ach, ta dzisiejsza młodzież… – rzekła ze smutkiem. – Nie chciałabym teraz być młoda. W latach czterdziestych i pięćdziesiątych życie było prostsze, bo wszyscy wiedzieli, na czym stoją. Teraz granice się rozmyły i nie mamy wyboru: musimy się przystosować. Uważam, że młodzi ludzie są po prostu zagubieni i nie wolno ich oceniać zbyt surowo.
– Belle, stale próbujesz doszukiwać się w każdym dobrych stron. Z pewnością nawet ty musisz przyznać, że Trixie Valentine się skompromitowała – odparła z naciskiem Evelyn. – Nie zachowała się jak dziewczyna z dobrej rodziny. Dziewczęta z dobrych rodzin nie uganiają się za chłopakami po całym hrabstwie. To chłopcy się za nimi uganiają. Doprawdy, to niesmaczne.
– Nie tylko niesmaczne, Evelyn, również nierozważne – odezwała się Sally Pearson, potrząsając długimi kasztanowymi włosami o złocistym połysku. – Narzucając się mężczyznom, na zawsze niszczą swoją reputację. – Skinęła dłonią, trzymając papierosa dwoma palcami z nienagannym manikiurem, i uśmiechnęła się z zadowoleniem na wspomnienie swojej przykładnej młodości. – Mężczyzna jest z natury myśliwym, a kobieta powinna być nagrodą, o którą warto walczyć. W dzisiejszych czasach dziewczęta zbyt łatwo kapitulują. My oszczędzałyśmy cnotę na noc poślubną. – Zachichotała, po czym prychnęła cicho. – Nawet jeśli było inaczej, dbałyśmy, by nikt się o tym nie dowiedział!
– Biedna Grace! To bardzo przykre, że córka przynosi jej taki wstyd – dodała ze współczuciem Belle. -Rzuciłyśmy się na nią jak sępy, okropność.
– Cóż, dziwi was, że Trixie tak się zachowuje, moje drogie? – wtrąciła Blythe Westrup, gładząc się po policzkach ze sztuczną opalenizną. – To Anglicy. Wygrali wojnę, ale stracili zasady moralne. Mój Boże, opowiadają o tamtych czasach szokujące historie! Dziewczęta traciły głowy…
– I nie tylko głowy – dodała sucho Evelyn, unosząc brew.
– Och, Evelyn! – wykrzyknęła Sally i dotknęła warg zapalniczką, by ukryć uśmieszek. Nie chciała, by przyjaciółki widziały, że skandal sprawia jej przyjemność.
– Ale czy naprawdę wiadomo, że z nim uciekła? -spytała Belle. – W końcu mogą to być tylko złośliwe plotki. Trixie to ziółko, ale nie jest zepsuta. Wszyscy zbyt łatwo ją krytykują. Gdyby nie była taka śliczna, nikt nie zwracałby na nią uwagi.
Evelyn spojrzała wściekłym wzrokiem na Belle, zdradzając, że rywalizuje z Grace.
– Moja droga, słyszałam to dziś rano od Lucy – rzekła zdecydowanym tonem. – Wierzcie mi, moja córka wie, o czym mówi. Widziała ich o świcie na pokładzie prywatnego jachtu, wyglądali na skacowanych. Chłopak również jest Anglikiem, a poza tym… – Umilkła i tak mocno zacisnęła wargi, że prawie zniknęły. – Poza tym to solista w zespole rockandrollowym! – Wypowiedziała te słowa z taką odrazą, jakby wydzielały brzydki zapach.
Belle się roześmiała.
– Evelyn, rock and roll to już historia. Mam wrażenie, że śpiewa bardziej w stylu Boba Dylana niż Elvisa Presleya.
– Ach, więc o nich słyszałaś?! – spytała zaskoczona Evelyn. – Dlaczego nic nie powiedziałaś?!
– Mówi o nich całe miasto, Evelyn. To przystojni angielscy chłopcy, Evelyn; podobno również dość grzeczni. – Uśmiechnęła się, widząc kwaśną minę przyjaciółki. – Spędzają lato w domu Joego Hornby’ego.
– Starego Joego Hornby’ego? Doprawdy, sama wiesz, jaki to ekscentryk… – wtrąciła Sally. – Twierdzi,że jest wielkim przyjacielem Micka Jaggera, ale czy ktoś kiedyś widział Micka Jaggera na wyspie?!
– Albo kogokolwiek ważnego? Joe twierdzi, że zna wszystkie grube ryby. To stary chwalipięta, nic więcej -stwierdziła Blythe.
– Zdaje się, że ci chłopcy przygotowują album i Joe im pomaga – ciągnęła Belle. – Ma w piwnicy studio nagrań.
– Joe od pięćdziesięciu lat niczego nie wydał! – odezwała się Belle. – Nawet w swoich najlepszych dniach był bardzo przeciętnym muzykiem. Teraz jest już skończony. Kto właściwie finansuje ten projekt? Joego na pewno na to nie stać.
Belle wzruszyła ramionami.
– Nie mam pojęcia. Ale krążą plotki, że jesienią wyruszają w trasę koncertową po Stanach. – Uniosła brwi. – To może kosztować fortunę, nie sądzicie?
Evelyn koniecznie chciała znów zacząć mówić o skandalu. Rozejrzała się ostrożnie po sali i zniżyła głos.
– Cóż, Lucy twierdzi, że w piątek wieczorem Trixie Valentine i jej przyjaciółka Suzie Redford weszły na pokład jachtu razem z członkami zespołu i wróciły dopiero dziś rano. Suzie prosiła Lucy, by nikomu o tym nie wspominała. Na pewno nie powiedziały o niczym rodzicom. Nie mam pojęcia, co tam robiły, ale nie trzeba wielkiej wyobraźni, by się tego domyślić. Wiadomo, jak się prowadzą członkowie młodzieżowych zespołów muzycznych. To niesmaczne!
– Może Grace myślała, że Trixie jest u Suzie? – zasugerowała Belle. – Musi być jakieś wytłumaczenie.
– Suzie Redford robi, co jej się podoba – wtrąciła Sally. – W jej rodzinie nie obowiązują żadne zasady.
– Cóż, jestem zaskoczona – rzekła cicho Belle. -Wiem, że Grace ma kłopoty z Trixie, ale nie wierzę, że Trixie zniknęłaby na trzy dni, nie uprzedzając matki. Poza tym Freddie nigdy by na to nie pozwolił.
– Freddie wyjechał w interesach – stwierdziła radośnie Sally. – Myszy harcują, gdy kota nie czują!
– To kwestia wychowania – odezwała się Blythe. -Cherchez la mere – dodała posępnie.
Belle zgasiła papierosa.
– Czy nie mówi się: Cherchez lafemme?
– To mniej więcej to samo – odparowała Blythe. -Najważniejsza jest postawa matki. Grace może być wzorem cnót i najsympatyczniejszą osobą na świecie, ale jest zbyt pobłażliwa. Trixie potrzebuje silnej ręki, a Grace jest słaba.
– Grace rozpieszcza Trixie, bo urodziła ją późno; miała też poronienie – zauważyła Belle. – Trixie to jedynaczka, oczko w głowie matki, więc nic dziwnego, że jest trochę rozpuszczona.
– Grace zajmuje się ogrodami i stara się o tym nie myśleć – stwierdziła Sally. – Czy postępowałybyście tak samo, mając taką córkę jak Trixie?
– Och, Grace jest świetną projektantką ogrodów! -wtrąciła z emfazą Belle. – Ogrody na Tekanasset były bardzo banalne, dopóki nie przyjechała z Anglii i nie zmieniła ich w prawdziwe cuda. Ma fantastyczny gust i ogromną wiedzę.
Evelyn skrzywiła się z irytacją.
– Nikt nie kwestionuje jej talentu, Belle. Dyskusyjne są jej kompetencje jako matki. Kto tym razem rozdawał?
– Ja – odpowiedziała Blythe. – Jeden bez atu.
W tej samej chwili cztery kobiety zaniemówiły na widok Grace, za którą podążała ogromna kobieta zwana przez wszystkich Big. Evelyn natychmiast umilkła. Big była najbardziej szanowaną osobą na wyspie i budziła powszechny strach. Należał do niej najstarszy i największy dom na Tekanasset, wzniesiony przez pierwszego osadnika w 1668 roku; jako jedyna córka magnata naftowego Randalla Wilsona juniora, zmarłego w wieku dziewięćdziesięciu pięciu lat, odziedziczyła całą fortunę ojca. Opowiadano, że nigdy nie wyszła za mąż, ponieważ nie potrafiła znaleźć mężczyzny o równie wielkim majątku i równie wielkiej fantazji. Teraz, gdy miała przeszło siedemdziesiąt lat, nie dyskutowano już o perspektywach jej małżeństwa, a sama Big nie okazywała żalu. Traktowała najbliższych przyjaciół jak członków rodziny i, podobnie jak niegdyś jej ojciec, z wielką przyjemnością dzieliła się bogactwem z potrzebującymi za pośrednictwem Fundacji Charytatywnej im. Randalla Wilsona albo po prostu wypisując czeki, gdy miała na to ochotę.
Grace Valentine wydawała się w klubie golfowym osobą nie na miejscu, niczym koń pociągowy wśród arabów pełnej krwi. Miała długie brązowe włosy z pasmami siwizny, spięte niedbale ołówkiem z tyłu głowy, a szarobrązowe bawełniane spodnie i luźna koszula kontrastowały z nienagannymi kreacjami czterech brydżystek. Jedyną rzeczą, która upodabniała je do siebie, był blask brylantów: Grace nosiła na piersi zaskakująco elegancką broszkę w kształcie pszczoły. Miała krótkie paznokcie i ręce stwardniałe od lat zajmowania się roślinami. Nie nosiła makijażu i jej delikatna anglosaska skóra ogorzała od słońca i wiatrów Tekanasset. Orzechowe oczy Grace były jednak pełne łagodności i współczucia, a twarz zachowała ślady dawnej urody. Kiedy się uśmiechała, niewielu ludzi potrafiło się oprzeć jej urokowi.
– Witaj, Grace! – odezwała się Belle, gdy dwie kobiety mijały stolik. – Witaj, Big!
Grace się uśmiechnęła.
– Jak wam idzie gra?
– Mnie kiepsko – odparła Belle. – Słabo gram w brydża.
– Och, doprawdy, Belle Bartlett, świetnie sobie radzisz! – stwierdziła Evelyn, uśmiechając się do Grace i szukając na jej twarzy oznak wstydu. – Belle jest po prostu skromna.
– Gdzie chciałabyś usiąść, Grace? – spytała Big. Przeszła obok czterech kobiet, które skuliły się na krzesłach, i nawet nie skinęła im głową. Big miała wręcz nadnaturalne wyczucie negatywnych emocji, mrużyła oczy i stukała laską w lśniące deski podłogi, nie przejmując się hałasem.
– Usiądźmy na zewnątrz, jeśli wiatr ci nie przeszkadza, Big – odparła Grace.
– Wcale mi nie przeszkadza. Gdyby zerwał się huragan, schowałabym się jako ostatnia.
Wyszły przez dwuskrzydłowe drzwi na obszerną werandę z widokiem na ocean. W dali widać było żaglówki prujące fale niczym łabędzie, a na wydmach bawiły się dwa czarne psy; ich pan szedł powoli po plaży. Zbliżał się wieczór i słońce wiszące nisko nad horyzontem zabarwiało piasek na czerwonawy kolor; ostrygojad rozszarpywał rybę jasnopomarańczowym dziobem. Grace wybrała stolik stojący najbliżej krańca werandy, tuż przy balustradzie, i przysunęła wiklinowy fotel dla Big. Stara kobieta wręczyła Grace swoją laskę, po czym opadła na poduszki z głośnym klapnięciem. Włosy miała związane w kucyk, lecz wysunęło się z niego kilka siwych kosmyków, którymi targał wiatr. Przypominały ptasie pióra.
– Cóż, kwoka znalazła się w gnieździe – odezwała się Big i westchnęła z zadowoleniem.