Niebezpieczny dar

Mała dziewczynka poznaje najmroczniejsze sekrety ludzi po sposobie, w jaki krzyżują ręce na piersiach. Mężczyzna potrafiący odczytywać mowę ciała zgarnia na giełdzie trzysta miliardów dolarów. Kobieta staje się niewidzialna, bo umie poruszać się w tłumie tak, że nikt jej nie zauważa.

Nazywani są „obdarzonymi”, od roku 1980 jeden procent ludzi rodzi się z wybitnymi uzdolnieniami. Należy do nich także agent specjalny Nick Cooper. Zdolności, którymi dysponuje, sprawiają, że jest niezwykle skuteczny w zwalczaniu terrorystów. Jego celem jest najbardziej niebezpieczny człowiek na świecie; to obdarzony, który dąży do wywołania wojny domowej.

Jednak aby go ująć, Cooper będzie musiał stanąć po drugiej stronie barykady i zdradzić wszystko to, w co dotychczas wierzył.

„Jeden z najlepszych thrillerów, jakie kiedykolwiek czytałem… Arcydzieło! Lepiej, żeby Sakey zaczął sobie szykować regały. Będzie miał mnóstwo nagród, które trzeba będzie gdzieś postawić”.
„Crimespree Magazine”

„Sakey swoim porywającym thrillerze maluje niezbyt odległą przyszłość, która wydaje się zbyt znajoma, byśmy się z tym dobrze czuli… W tej paraboli upadku demokracji Sakey stawia na głowie prawdy niegdyś uważane za oczywiste, prawdy, których ludzie zdają się już nie chcieć, bo zamiast tego wolą »bezpieczne życie, fajne elektroniczne gadżety i pełne lodówki« a więc w sumie mówi o tragedii naszych czasów”.
„Publisher’s Weekly”

Marcus Sakey jest autorem nagradzanych zbiorów opowiadań i powieści: Na ostrzu, Dobrzy ludzie (powieść zekranizowana w 2014 roku), Na krańcach miasta oraz Dwukrotna śmierć Daniela Hayesa (REBIS 2012). Trwają prace nad ekranizacją Niebezpiecznego daru.

Marcus Sakey
Niebezpieczny dar
Przekład: Anna Krochmal, Robert Kędzierski
Dom Wydawniczy Rebis
Premiera: 21 kwietnia 2015

Prezenter radiowy powiedział, że zbliża się wojna – zabrzmiało to tak, jakby nie mógł się tego doczekać – i Cooper, który bez płaszcza marzł wieczorem na pustyni, pomyślał, że ten spiker jest dupkiem.
Ścigał Vasquez już od dziewięciu dni. Ktoś ostrzegł programistkę na krótko przed tym, nim Cooper dotarł do niskiego budynku w Bostonie, pudełka z cegły, gdzie jedynym źródłem światła było okno wychodzące na kanał wentylacyjny i lśniące czerwienią oczy lampek kontrolnych komputerów, routerów i listew bezpiecznikowych. Krzesło od biurka stało pod przeciwległą ścianą, tak jakby ktoś zerwał się z niego w pośpiechu, a z porzuconej miski z ramen wciąż jeszcze unosiła się para.
Vasquez uciekła, a Cooper ruszył za nią. W Cleveland udało jej się skorzystać z fałszywej karty kredytowej. Dwa dni później kamera monitoringu uchwyciła Vasquez, gdy wypożyczała samochód w Knoxville. Przez jakiś czas nic, potem na krótko odnalazł trop w Missouri, dalej znowu nic, a dziś rano prawie się udało w małym miasteczku w Arkansas o nazwie Hope.
Ostatnie dwanaście godzin było pełne napięcia, wszyscy zdawali sobie sprawę, jak blisko jest do granicy z Meksykiem; za nią rozciagał się już szeroki świat, świat, w którym ktoś taki jak Vasquez mógł zniknąć. Jednak z każdym ruchem odmieńca Cooper był w stanie coraz lepiej przewidzieć kolejny. To było tak jak zdejmowanie kolejnych warstw chusteczki higienicznej, by odsłonić ukryty pod nią przedmiot. Zaczęły się wyłaniać niejasne zarysy przybierające formę wzorca, który definiował jej cel.
Alex Vasquez, dwadzieścia trzy lata, metr siedemdziesiąt, twarz, na którą nikt nie zwróciłby uwagi i umysł potrafiący dostrzec logikę programów komputerowych w trzech wymiarach – ona nie tyle pisała kody, ile je transkrybowała. W wieku piętnastu lat przeszła jak burza przez program dla absolwentów MIT. Vasquez miała zdumiewająco potężną zdolność, zdolność tego rodzaju, o których kiedyś mówiono, że zdarzają się raz na pokolenie.
Teraz już tak nie mawiano.
Bar mieścił się na pierwszym piętrze małego hoteliku na obrzeżach San Antonio. Przed wejściem Cooper założył się sam ze sobą. Neony z reklamami piwa Shiner Bock, podwieszany sufit pełen plam od papierosowego dymu, szafa grająca w kącie, stół bilardowy z podniszczonym filcem, czarna tablica z daniami dnia. Barmanka, farbowana blondynka z odrostami.
Dania dnia wypisano na białej suchościeralnej tablicy, a barmanka była ruda. Cooper się uśmiechnął. Mniej więcej połowa stolików była zajęta, głównie mężczyźni, ale było tu też parę kobiet. Na blatach plastikowe kubki, paczki papierosów i komórki. Muzyka była zbyt głośna, jakiś nieznany mu country-rock.

Normalny był dostatecznie dobry dla mego dziadziusia,
Normalny, to wszystko, kim być bym chciał,
Normalni ludzie zbudowali Amerykę,
Normalni uczyli mnie, jak się bawić mam.

Cooper wysunął stołek z wysokim oparciem, usiadł na nim i zaczął wystukiwać palcami rytm na blacie baru. Kiedyś słyszał, że esencją muzyki country są trzy akordy i prawda. Cóż, z tymi trzema akordami to się dalej zgadza.
– Co ci mogę podać, kochany? – spytała rudowłosa kobieta z ciemnymi odrostami.
– Tylko kawę. – Zerknął w bok. – I daj jej kolejne piwo, dobrze? Z tym już chyba skończyła.
Kobieta na sąsiednim stołku zajęta była zdrapywaniem nalepki z butelki. Kostki na jej prawej dłoni na chwilę pobielały, a T-shirt napiął się na ramionach.
– Dzięki, ale nie chcę.
– Nie obawiaj się. – Cooper wyszczerzył do niej zęby w szerokim uśmiechu. – Nie próbuję cię podrywać. Po prostu miałem dobry dzień i pomyślałem sobie, że podzielę się z kimś moim szczęściem.
Zawahała się, potem kiwnęła głową, światło zalśniło na cienkim złotym łańcuszku.
– Dzięki.
– Nie ma sprawy.
Znów zaczęli gapić się przed siebie. Na tylnej ścianie baru stał rząd butelek, a za nimi wisiały wyblakłe zdjęcia, tak poprzypinane, by tworzyły coś na kształt kolażu. Mnóstwo uśmiechniętych nieznajomych, jeden na drugim, unoszą butelki z piwem i wszyscy wyglądają tak, jakby się świetnie bawili.
Zastanawiał się, jak stare mogły być te zdjęcia, ilu z tych ludzi wciąż tu przychodzi, jak zmieniło się ich życie, którzy z nich umarli. Zdjęcia to zabawna rzecz. Są nieaktualne już w chwili, gdy zostaną zrobione, i pojedyncza fotografia rzadko cokolwiek mówi. Ale wystarczy ułożyć je w serię, i pojawiają się wzorce. Niektóre rzeczy są oczywiste: fryzury, mniej czy więcej kilogramów, moda. Dostrzeżenie innych wymagało szczególnego spojrzenia.
– Zatrzymałaś się tutaj?
– Że co?
– Twój akcent. Nie mówisz jak miejscowi.
– Ty też nie.
– Ano nie – przyznał Cooper. – Jestem tylko przejazdem. Dziś wieczorem wyjeżdżam, jeśli wszystko dobrze pójdzie.
Ruda wróciła z jego kawą, potem wyjęła piwo z lodówki. Butelka ociekała lodowatą rosą. Barmanka ze swobodnym wdziękiem wyciągnęła otwieracz z tylnej kieszeni.
– Cztery dolary.
Cooper położył na ladzie dziesiątkę, przyglądał się, jak kobieta wydaje resztę. Znała się na swojej robocie. Wydała mu sześć dolarówek, zamiast piątki i dolara, ułatwiając mu podarowanie jej wyższego napiwku. Ktoś na drugim końcu baru wrzasnął:
– Sheila, kochanie, ja tu usycham! – i barmanka odeszła z wyćwiczonym uśmiechem na twarzy.
Cooper upił łyk kawy. Była mocno palona i lurowata.
– Słyszałaś, że był kolejny zamach? Tym razem w Filadelfii. Po drodze słuchałem radia, gadane… Jakiś tutejszy burak. Powiedział, że zbliża się wojna. Mówił, żebyśmy przejrzeli na oczy.
– Jacy my? – spytała kobieta, nie odsuwając dłoni od ust.
– Chyba tutaj „my” oznacza Teksańczycy, a „oni” to pozostałe siedem miliardów na tej planecie.
– Pewnie tak. Bo w Teksasie nie ma żadnych obdarzonych.
Cooper wzruszył ramionami, upił kolejny łyk kawy.
– Mniej niż gdzie indziej. Rodzi ich się tutaj tyle samo, ale z reguły wyprowadzają się w bardziej liberalne miejsca, o wyższym zagęszczeniu ludności. Więcej tolerancji i większa szansa, że będą mogli być wśród swoich. W Teksasie są ludzie ze zdolnościami, ale średnio znajdziesz ich więcej w Los Angeles czy Nowym Jorku. – Przerwał na chwilę. – Albo w Bostonie.
Palce Alex Vasquez zacisnęły się na butelce budweisera.
Przedtem siedziała przygarbiona, niedbała postawa programisty, który spędza całe dni w sieci. Ale teraz się wyprostowała. Przez długą chwilę patrzyła prosto przed siebie.
– Nie jesteś gliną.
– Pracuję dla DAR. Służby Obywatelskie.
– Facet z gazowni? – Jej źrenice się rozszerzyły, drobne włoski na karku uniosły się.
– Wyłączamy światło.
– Jak mnie znalazłeś?
– Dziś rano w Arkansas prawie cię dostaliśmy. To dziesięć godzin z kawałkiem od granicy, za daleko, żeby przejechać w ciągu dnia. Jesteś na tyle bystra, by planować przekroczenie granicy za dnia, kiedy jest tłok, a kontrole nie są tak dokładne. A ponieważ lepiej się czujesz w miastach, a San Antonio to ostatnie duże miasto przed granicą… – Wzruszył ramionami.
– Mogłam się po prostu gdzieś ukryć, nie rzucać w oczy.
– Powinnaś była tak zrobić. Ale wiedziałem, że zrobisz inaczej. – Uśmiechnął się. – Twoje wzorce cię zdradzają. Uciekasz przed nami, ale jednocześnie dokądś zmierzasz.
Vasquez próbowała zapanować nad twarzą, lecz prawdę zdradzało z pięćdziesiąt drobnych znaków, które on widział niczym wielkie, lśniące neony. Mógłbyś to rzucić i grać w pokera, powiedziała mu kiedyś Natalie, gdyby ktokolwiek jeszcze w to grał.
– Tak myślałem. I pracujesz sama, co?
Vasquez pokręciła głową, sztywny, kontrolowany gest.
– Jesteś cholernie zadowolony z siebie.
Cooper wzruszył ramionami.
– Byłbym zadowolony, gdybym cię dorwał w Bostonie. Ale nie dopuściłem, żebyś uwolniła swojego wirusa, a to też się liczy. Byłaś blisko?
– Parę dni – westchnęła, uniosła do ust butelkę z piwem. – Może tydzień.
– Wiesz, ilu niewinnych ludzi mogło to zabić?
– Celem wirusa były tylko systemy naprowadzające w samolotach wojskowych. Żadnych ofiar wśród cywili. Tylko żołnierze. – Vasquez odwróciła się, by na niego spojrzeć. – Mamy wojnę, pamiętasz?
– Nie, jeszcze nie mamy.
– Pierdol się. – Vasquez wypluła z siebie to słowo. Barmanka, Sheila, zerknęła w ich stronę, podobnie jak paru ludzi przy pobliskich stolikach. – Powiedz to ludziom, których zamordowałeś.
– Nigdy nikogo nie zamordowałem – odparł Cooper. – Zabiłem ich.
– To nie morderstwo, bo byli inni?
– To nie morderstwo, bo byli terrorystami. Szkodzili niewinnym ludziom.
– Oni byli niewinnymi ludźmi. Po prostu umieli robić rzeczy, które nie mieszczą ci się w głowie. Potrafię widzieć kod, kapujesz? Algorytmy, które normalnym pomieszałyby w głowie, dla mnie są tylko wzorcami. Widzę je w snach. Potrafię wyśnić najpiękniejsze programy, jakich nikt nigdy nie napisał.
– Chodź ze mną. Będziesz śniła dla nas. Jeszcze nie jest za późno.
Okręciła się na stołku, ściskając kurczowo szyjkę butelki.
– No pewnie. Mam spłacić dług wobec społeczeństwa, co? Pozostać przy życiu, ale jako niewolnik, zdradzić moich ludzi.
– To nie takie proste.
– Nie wiesz, o czym mówisz.
Cooper się uśmiechnął.
– Jesteś pewna?
W jej oczach zabłysły iskry, zmrużyła je. Oddychała płytko. Usta poruszały się, jakby coś szeptała, ale nie wydobywały się z nich żadne słowa.
– Masz dar? – spytała wreszcie.
– Tak.
– Ale jesteś…
– Tak.
– Hej, wszystko w porządku, proszę pani?!
Cooper spuścił ją z oka na ułamek sekundy, którego potrzebował, by przyjrzeć się mężczyźnie. Metr osiemdziesiąt pięć, jakieś sto dziesięć kilogramów, tłuszcz na twardych mięśniach wyrobionych od pracy, a nie na siłowni. Ręce z przodu, lekko uniesione, kolana ugięte, dobra równowaga. Gotowy na bójkę, jeśli do tego dojdzie, ale raczej nie przewidywał, że tak się stanie. Kowbojskie buty.
Potem znów odwrócił się do Alex Vasquez i zobaczył to, czego się spodziewał, gdy tylko dostrzegł, jak trzyma butelkę z piwem. Skorzystała z okazji, by wziąć zamach. Jej łokieć był już uniesiony, rotacja ciała dodała siły i butelka ze świstem właśnie miała uderzyć go w czaszkę.
Ale jego już tam nie było.
No dobra. Nie sposób przewidzieć, jak zareaguje kowboj. Lepiej nie ryzykować. Cooper odsunął się i lewym hakiem walnął kowboja w szczękę. Na mężczyźnie nie zrobiło to wielkiego wrażenia, zatoczył się, a potem zaatakował. To nie był zły cios, pewnie rozłożyłby normalnego faceta. Ale Cooper dojrzał ruch oczu mężczyzny, napięcie mięśnia naramiennego, skręt mięśni skośnych brzucha, uchwycił to wszystko w jednej chwili, tak jak ktoś normalny mógłby dostrzec znak stop, i znaczenie było dla niego równie jasne. Cios był potężny, ale dla Coopera, który potrafił przewidzieć, gdzie wyląduje, uniknięcie go było najłatwiejszą rzeczą na świecie. Kątem oka zauważył, że Vasquez zsuwa się ze stołka i biegnie do drzwi po drugiej stronie lokalu.
Dosyć tego. Wszedł w zwarcie, uniósł łokieć i walnął nim kowboja w szyję. Mężczyzna w jednej chwili stracił całą ochotę do bójki. Obie jego ręce powędrowały w stronę gardła, paznokcie wbiły się w skórę, pozostawiając krwawe ślady. Kolana ugięły się pod nim i padł jak długi.
Cooperowi przemknęła przez głowę myśl, czy nie powiedzieć temu facetowi, że nic mu nie będzie, że nie zmiażdżył mu tchawicy, ale Vasquez już znikała za drzwiami. Kowboj będzie musiał dojść do tego sam. Cooper przecisnął się przez tłum w większości skamieniałych, gapiących się ludzi, kilku z nich zaczynało się ruszać, ale zbyt wolno. Stołek zaczął się przewracać, gdy zeskoczył z niego jakiś facet, i Cooper odczytał wzorzec ruchu jego mięśni, łuk przewracającego się stołka, ocenił możliwości i przeskoczył nad metalowymi nogami, wymijając tego gościa. Z szafy grającej właśnie zaczęły dobiegać pierwsze dźwięki Lynyrd Skynyrd, Ronnie Van Zant prosi o trzy kroki, mister, gimme three steps toward the door, co rozśmieszyłoby go, gdyby miał na to czas.
Na drzwiach była tabliczka z napisem TYLKO DLA GOŚCI HOTELOWYCH. Cooper złapał je tuż przed tym, nim się zatrzasnęły, otworzył na oścież jednym szarpnięciem, by się przekonać, że Vasquez nie czeka za nimi – gdyby miała przy sobie broń, zauważyłby to, ale mogła ją gdzieś schować, zanim poszła do baru – a potem, widząc, że jest czysto, okręcił się, trzymając framugi i rzucił pędem. Korytarz prowadził do kolejnych drzwi, prawdopodobnie do holu. W górę biegły schody wyłożone dywanem z nijakim, pomarańczowo-szarym wzorem. Ruszył schodami, hałas i muzyka z baru ucichły, pozostał dźwięk jego oddechu odbijający się od ścian z pustaków.
Kolejne drzwi prowadziły na korytarz, z drzwiami pokoi hotelowych po obu stronach. Uniósł prawą nogę, by ruszyć…
Cztery możliwości.
Pierwsza: nieplanowana paniczna ucieczka. Ale ona jest programistką, programiści posługują się logiką i przewidują różne możliwości.
Druga: zamierza wziąć zakładnika. Mało prawdopodobne; nie starczyłoby jej czasu, by spróbować w więcej niż jednym pokoju, i nie ma gwarancji, że poradziłaby sobie z tym, kogo mogłaby tam zastać.
Trzecia: pobiegła po ukrytą broń. Ale to nic nie zmienia; jeśli będziesz ją widział, nie będzie w stanie cię trafić.
Czwarta: ucieczka. Oczywiście budynek jest otoczony, ale ona się tego domyśla. A to oznacza alternatywną drogę.
Wszystko jasne.
…korytarzem.
Jedenaścioro drzwi, dziesięcioro identycznych, z wyjątkiem numerów pokoju. Drzwi na samym końcu były prostsze i nieoznaczone. Pomieszczenie gospodarcze. Cooper dopadł do nich, nacisnął klamkę, przekonał się, że są otwarte. Pomieszczenie dwa na dwa metry. A w nim wózek ze środkami czyszczącymi i przyborami, odkurzacz, metalowy stelaż ze złożonymi ręcznikami, głęboki zlew, na ścianie żelazna drabinka prowadząca na dach. Ten był otwarty i w kwadracie włazu widział nocne niebo.
Musiała to zorganizować po tym, jak zameldowała się w hotelu; właz najprawdopodobniej był wcześniej zamknięty, Vasquez na pewno przecięła kłódkę, przygotowując sobie drogę ucieczki. Niezłe. Dwupiętrowy hotel stał w szeregu podobnych budynków i nietrudno było przedostać się na kolejny, potem zejść schodami przeciwpożarowymi i odejść ulicą.
Chwycił za jeden z cienkich szczebli i podciągnął się na górę. Poświęcił chwilę, by się upewnić, że nie czeka tam na niego, by walnąć go w łeb, potem chwycił za obramowanie włazu i wpełzł na dach. Do jego stóp przylgnęła gęsta smoła. Nawet w poświacie miasta na horyzoncie widać było gwiazdy.
Słyszał ruch z ulicy poniżej i wrzaski, gdy jego ekipa wchodziła do baru. Schylony rozejrzał się w prawo i w lewo i dojrzał szczupłą postać zwróconą do niego plecami, z dłońmi opartymi o metrowej wysokości murek na krawędzi dachu. Vasquez wspięła się na niego, podparłszy się na kolanie, a potem wstała.
– Alex! – Stojąc w miejscu, Cooper wyciągnął broń, ale jej nie uniósł. – Stój.
Programistka zamarła. Cooper ostrożnie zbliżył się o kilka kroków, a kobieta odwróciła się powoli, jej postawa wyrażała mieszankę frustracji i rezygnacji.
– Pieprzone DAR.
– Zejdź z murku i unieś ręce za głowę.
Światło z ulicy padło na jej twarz, oczy patrzyły twardo, usta zastygły w pogardliwym grymasie.
– A więc masz dar, co? – Znów złoty błysk jej naszyjnika, delikatny, misternie wykonany ptak. – Jakie masz zdolności?
– Rozpoznawanie wzorców, zwłaszcza mowy ciała. – Zbliżył się już do niej na jakieś sześć kroków. Wciąż nie unosił beretty.
– To dlatego poruszałeś się tak szybko.
– Nie poruszam się szybciej niż ty. Po prostu wiem, gdzie uderzysz.
– Jakie to słodkie. I używasz swoich zdolności, żeby polować na takich jak ty. Lubisz to? – Oparła ręce na biodrach. – Czujesz wtedy, że masz władzę? Założę się, że tak. Twój pan klepie cię po plecach za każdego, którego złapiesz?
– Zejdź, Alex.
– Albo co? Zastrzelisz mnie? – Zerknęła nad wąską uliczką na budynek po przeciwnej stronie. Długi skok, ale wykonalny, jakieś metr osiemdziesiąt.
– To nie musi się tak skończyć. Jeszcze nikomu nie zrobiłaś krzywdy. – Wyczytał w jej postawie wahanie, drżenie łydki, napięcie ramion. – Zejdź i pogadajmy.
– Pogadajmy! – prychnęła. – Wiem, jak wy gadacie, chłopcy z DAR. Jakie to określenie tak lubią politycy? „Poszerzone przesłuchanie”. Bardzo ładne. Brzmi o wiele lepiej niż tortury. Tak samo zresztą jak Departament Analiz i Reagowania, brzmi o wiele ładniej niż Biuro Kontroli Nienormalnych. – Jej ciało powiedziało mu, że podjęła decyzję.
– To nie musi się tak skończyć – powtórzył.
– Jak masz na imię? – spytała łagodnie.
– Nick.
– Ten facet w radiu miał rację, Nick. O tej wojnie. To nasza przyszłość. – Ogarnęła ją jakaś dziwna determinacja; wsunęła ręce do kieszeni. – Nie powstrzymasz przyszłości. Możesz tylko wybrać, po której stronie chcesz być. – Odwróciła się, znów zerknęła w uliczkę.
Cooper dostrzegł, co zamierza, i rzucił się naprzód, ale zanim zdążył przebiec dwa kroki, Alex Vasquez, z rękami wsuniętymi głęboko w kieszenie dżinsów, skoczyła z dachu.
Na głowę.