Z krwi i kości

Kyle Bryne dni spędza na grach video, zaś wieczorami przesiaduje w barach. Pozbawiona odpowiedzialności, ale i wielkich porywów egzystencja bardzo podoba się młodemu mężczyźnie. Sielankę przerywa nagłe zabójstwo byłego współpracownika ojca Kyle’a.

Wkrótce potem zgłasza się jeden z dawnych klientów ojca, ujawniając informacje, które zmuszają młodego Byrne’a do rozpoczęcia własnego śledztwa. Zaskakujące tropy prowadzą go ku najwyższym kręgom politycznego establishmentu. Zadający niewygodne pytania i rozdrapujący stare rany Kyle ściąga na siebie gniew ludzi, którzy nie zawahają się przed niczym, żeby zachować bogactwo i władzę.

„Z krwi i kości” to wciągająca od pierwszych stron, mroczna historia, która zawiera również bardzo sugestywny i realistyczny obraz współczesnych Stanów Zjednoczonych. Obok wartkiego wątku detektywistycznego autor snuje równoległe pełną niedopowiedzeń historię rodzinną, opisuje trudne relacje na linii ojciec-syn.

Willian Lasher swoim kolejnym thrillerem potwierdza, że należy do grona najważniejszych amerykańskich twórców gatunku. Trzymająca w napięciu narracja, suspens, nieoczywiste portrety psychologiczne i ciągła gra na emocjach czytelnika – to cechy wyróżniające pisarstwo autora. „Z krwi i kości” to idealna lektura dla każdego, kto w thrillerze ceni coś więcej niż trupy, krew i sztampowe zagadki.

„Od książek Williama Lashnera nie sposób się oderwać”
Harlan Coben

William Lashner jest autorem siedmiu thrillerów z cyklu Victor Carl. Wszystkie trafiły na listę bestsellerów New York Timesa. Jego książki przetłumaczono na ponad tuzin języków. Ostatnio opublikował również pod pseudonimem Tyler Knox niewielką powieść egzystencjalną „Kockroach”. Nim został pisarzem, był prokuratorem w Departamencie Sprawiedliwości w Waszyngtonie. Ukończył New York University School of Law i Iowa Writers’ Workshop. Wraz z żoną, trójką dzieci i psem, Chase Muttleyem, mieszka w Filadelfii.

William Lashner
Z krwi i kości
Przekład: Jerzy Malinowski
Wydawnictwo: AKURAT
Premiera: 11 marca 2015

Rozdział 1

1994

Dwunastoletni Kyle nie cierpiał garnituru.
Nie mógł znieść też niczego, co wiązało się z tym dniem – głosu wujka Maksa, który siedział za kierowcą zdezelowanego czarnego pikapa i ględził, jaskrawego słońca rażącego go w oczy, tego, że samochód wypełnia szczelnie dym z papierosa matki, ściskającego mu żołądek lęku przed tym, co ma nastąpić. Ale najbardziej przeszkadzał mu garnitur.
Matka kupiła mu go raptem wczoraj, wypatrzyła na wieszaku w jakimś dyskoncie. Był wiotki i szary, niczym martwe zwierzę, upolowane i przywleczone do domu.
– Na jutro – powiedziała z takim samym obojętnym uśmiechem, jaki gościł na jej twarzy od chwili, kiedy wrócił do domu ze szkoły, a ona, zanim zdążył zdjąć plecak, poinformowała go, co się stało.
– Nie chcę wkładać garnituru – odpowiedział.
– Kupiłam trochę większy – ciągnęła, nie zwracając uwagi na jego słowa – więc posłuży ci jeszcze w przyszłym roku.
No i teraz siedział w nim, w swoim pierwszym garniturze, który zaciskał się wokół niego jak pięść. Nie leżał dobrze; spodnie były przydługie, a marynarka w ramionach za szeroka, na dodatek ten krawat. Zastanawiał się, jak można nosić coś tak niewygodnego na co dzień. Jego ojciec, ilekroć przychodził z wizytą, miał zaciśnięty wokół szyi krawat. Granatowy garnitur, wąski, ciemny krawat, uśmiech pożółkłych zębów i gęsta czupryna siwych włosów.
– Cześć, chłopaku – rzucał na widok Kyle’a, mierzwiąc mu włosy.
– Nigdy nie lubiłem sukinsyna – odezwał się wujek Max, który był starszym bratem matki. Wyrwał się na pogrzeb z miasta, co samo w sobie miało już być miłym gestem. Nie było.
– Przestań, Max – zareagowała matka Kyle’a.
– Tak sobie gadam.
– Od dwunastu lat tak sobie gadasz.
– Powiedz, że nie miałem racji. – Wujek Max otarł usta wierzchem dłoni. – Gdzie go to dopadło?
– W New Jersey.
– Co, tam też kogoś ukrywał?
– Ucisz się.
– Dobrze, już dobrze. Okay. Ale bez niego będzie lepiej. Nam wszystkim. Laszlo powiedział, co to było?
– Serce.
– Jasne. Zostawił nam może jakiś dom czy coś takiego?
Matka Kyle’a nie odpowiedziała. Zaciągnęła się dymem papierosa i oparła głowę o szybę.
– Niech zgadnę. Nie dostałaś nawet zaproszenia.
– Laszlo sugerował, że lepiej będzie, jeśli nie przyjdziemy.
– Świetnie – odparł wujek Max. – W takim razie szykuje się lepsza zabawa, niż się spodziewałem.
Kyle, wciśnięty pomiędzy wujka a matkę, wyjrzał przez okno, wyciągając szyję i przesłaniając oczy przed słońcem. Po niebie, w tym samym tempie co samochód, sunęła ciemna chmura. Kyle nie poszedł dzisiaj do szkoły – to fajnie, ale po południu pewnie nie zdąży na mecz – to było do dupy. Poza tym nie zapłakał do tej pory, co utwierdziło go w przekonaniu, że z nim jest coś nie w porządku. Widział, że jego matka też nie płakała. Miała przyklejony do warg ten swój dziwny uśmiech, zupełnie jak ta pani Mona na obrazie, i paliła papierosa za papierosem, co było jakimś znakiem, ale Kyle nie widział w jej oczach łez. Tymczasem wujka Maksa wszystko to jakby mało obchodziło. Czyli chyba nie było to nic takiego. Ale gdzieś tam, w głębi serca, czuł, że było to coś ważnego, ważniejszego niż cokolwiek innego i że powinien głośno to wykrzyczeć, i że jest z nim coś nie tak, bo nie krzyczał.
Mijane szeregi małych, skromnych domków ustąpiły miejsca niskiemu murowi z kamienia. Za murem były nagrobki i niewielkie marmurowe krypty, zupełnie jak z serialu Scooby-Doo. Ta gwałtowna zmiana scenerii przywróciła Kyle’a do rzeczywistości i przypomniała o czekającym go nieprzyjemnym zadaniu. Wsunął palec pod kołnierzyk koszuli tam, gdzie był węzeł krawata i szarpnął. Nic to nie pomogło.
Wujek Max skręcił na cmentarz. Po prawej znajdowała się kaplica, podobna do pozostałych krypt, ale na tyle duża, że mogła pomieścić armię upiorów.
– Zaczynamy zabawę – odezwał się wujek Max, zatrzymując samochód na jednym z pozostałych wolnych miejsc na parkingu i wyłączając silnik.
Kiedy ich trójka zbliżała się do wejścia, kłębiła się tam już skromna grupka posępnych żałobników. Szli w szeregu, ramię w ramię – barczysty wujek Max w krzykliwej sportowej marynarce; matka Kyle’a, wysoka, wciśnięta w długą czarną sukienkę i Kyle w źle leżącym na nim garniturku. Kilka twarzy zwróciło się w ich kierunku i tłumek nagle znieruchomiał, jakby zobaczył trójkę rewolwerowców z jakiegoś starego czarno-białego westernu, kroczącą środkiem zakurzonej ulicy. Kyle zawahał się, ale jego matka uniosła głowę i szła dalej, zdając się nie zauważać tych spojrzeń. Kyle podciągnął spodnie i szybko ją dogonił.
Na ścianie kaplicy, za szklaną taflą, widniały wpięte w czarną tablicę litery z białego plastiku.

POGRZEB LIAMA BYRNE’A
10.30
NIECH BÓG OBDARZY JEGO DUSZĘ POKOJEM

– Marne szanse – mruknął wujek Max, otwierając ciężkie metalowe drzwi.
Minąwszy kruchtę, Kyle znalazł się w chłodnym, mrocznym wnętrzu. Kaplica była zbudowana z kamienia i stały w niej rzędy w większości już zapełnionych ławek z ciemnego drewna. Przez witraż przedstawiający słońce prześwitujące przez chmury do wnętrza wpadało światło. Wzdłuż nawy głównej ciągnęła się kolejka ludzi przesuwających się w kierunku masywnego stołu znajdującego się na przedzie. Osoby siedzące w ławkach zwróciły w ich stronę twarze, kilka jakby z ociąganiem. Matka Kyle’a kroczyła śmiało dalej i usiadła w jednym z tylnych rzędów. Kyle wślizgnął się tuż obok niej, a w końcu także wujek Max opadł ciężko na siedzenie.
– Wszyscy się dziwnie na nas gapią – zauważył Kyle.
– Niech się sukinsyny gapią – skomentował głośno wujek Max.
Ktoś go uciszył. Wujek Max skrzywił się.
– Powinieneś podejść i dotknąć urny – powiedziała matka do Kyle’a.
– Dlaczego nie ma trumny?
– Pewnie chciał zostać skremowany.
– I tylko tyle zostało?
– Podejdź tam.
– Nie chcę.
– Powinieneś się pożegnać.
– A ty?
– Ja już się pożegnałam. Idź.
To było coś więcej niż uprzejme żądanie. Powiedziała to tak, jakby wiedziała o wszystkim – co w tej chwili czuł, jak był wystraszony, a jednocześnie chłodny i obojętny, i jaki to będzie miało na niego wpływ w przyszłości. Jego matka nie należała do osób, które można lekceważyć, więc Kyle wstał powoli z ławki, przecisnął się obok wujka Maksa i z zakłopotaniem poszedł na koniec kolejki.
Posuwała się powoli, zrywami. Za plecami Kyle’a ustawiali się następni ludzie, sprawiający wrażenie bardzo ważnych, poświęcających swój cenny czas na oddanie czci temu, co znajdowało się w urnie. Kyle spojrzał na mężczyznę stojącego przy stole z urną, ubranego w czarny garnitur. Miał szerokie ramiona i dłonie splecione przed sobą. Jego postawa kazała się Kyle’owi zastanowić, czy przypadkiem nie jest z Secret Service albo czegoś w tym rodzaju, ale co robiłoby Secret Service w takiej marnej kaplicy? Stojąca przed Kyle’em kobieta odsunęła się na bok i oto był przed urną.
Z obydwu stron otaczały ją dwa ogromne lśniąco niebieskie wieńce z zielonymi gałązkami i drobnymi białymi kwiatkami. Urna miała kształt kucającego mężczyzny z szerokimi ramionami i małą głową. Postać była wielkości piłki futbolowej. Kyle na ten widok cofnął się mimowolnie, wpadając na stojącego za nim mężczyznę.
Człowiek pchnął go delikatnie.
– Naprzód, synu.
Kyle zawahał się. Spodobał mu się dotyk ciepłej dłoni mężczyzny na jego ramieniu i uspokajający ton jego głosu. Nazwał go synem. Tak, jasne. Kyle zrobił krok do przodu i, jak kazała matka, zamierzał dotknąć urny, ale powstrzymała go wyciągnięta dłoń człowieka w ciemnym garniturze.
– Żadnego dotykania – odezwał się pilnujący urny mężczyzna.
– Mama powiedziała, że powinienem…
– Żadnego dotykania.
– Ale… – Kyle zająknął się – …to jest…
– Przechodź dalej – powiedział mężczyzna, jakby był policjantem na miejscu wypadku. Proszę przechodzić dalej, tu nie ma nic do oglądania. Tylko bezużyteczne prochy w cuchnącym naczyniu. Mężczyzna pokierował Kyle’a na lewo, gdzie kolejka skręcała w kierunku rzędu ludzi siedzących w pierwszej ławce. Kyle przyglądał się chwilę mężczyźnie, szukając w jego uchu słuchawki, wiedział bowiem z telewizji, że agenci Secret Service takie noszą. Słuchawki nie było. Nie poszedłby zatem do więzienia, gdyby zignorował jego polecenie, choć nie wydało mu się to najlepszym pomysłem. Skinął więc tylko głową i obrócił się.
Ludzie z kolejki po kolei składali kondolencje tym z pierwszej ławki, ujmując dłońmi ich wyciągnięte dłonie i wypowiadając pełne współczucia słowa. Tak mi przykro. Wszystkim nam będzie go brakowało. Był znakomitym prawnikiem, a jeszcze lepszym człowiekiem. Przykro mi. Wszyscy ci ludzie składający kondolencje wywołali u Kyle’a jednocześnie smutek i złość. Kim byli ci, których pocieszano? Dlaczego nie pocieszali jego?
Nie chciał już tu być ani chwili dłużej. W ścianie naprzeciwko znajdowały się drzwi. Przyszło mu do głowy, żeby wybiec przez nie wprost na słońce. Może gdyby zaczął teraz biec i nie zatrzymywał się, zdążyłby na początek meczu. Tylko czy pozwoliliby mu rzucać piłką w garniturze? Już miał skierować się do drzwi, kiedy dostrzegł czerwoną lampkę sygnalizującą, że w razie ich otwarcia włączy się alarm. Poczuł się jak w potrzasku, jak ubrany w szary garnitur borsuk zamknięty w klatce. Kolejka posuwała się naprzód.
Przed ławką stał drobny, przygarbiony mężczyzna z gładko zaczesanymi do tyłu czarnymi włosami i przymkniętymi powiekami. Skłonił przed Kyle’em głowę i zmusił się do uprzejmego uśmiechu. Wyciągnął rękę, ujął dłoń Kyle’a i potrząsnął nią.
– Dziękujemy za przybycie – odezwał się cicho.
– Oczywiście.
– A jak masz właściwie na imię, młody człowieku?
– Kyle – odparł chłopak i nagle uprzejmy uśmiech mężczyzny stał się nieco mniej uprzejmy. Trzymając wciąż dłoń Kyle’a, obrócił swoje garbate plecy i wyciągając szyję, zerknął za siebie. Wyciągnął szyję na tyle, by dostrzec matkę Kyle’a. Następnie przywołał ruchem głowy stojącego przy urnie mężczyznę w garniturze.
Kiedy tamten zaczął się zbliżać, garbus ścisnął dłoń Kyle’a jeszcze mocniej i delikatnie, ale stanowczo powiedział:
– Powinieneś już iść, Kyle. Ten miły pan zaprowadzi cię do wyjścia.
– Laszlo? Kto to jest? – zapytała siedząca obok kobieta, starsza pani w dużych, przyciemnionych okularach i ze starannie ułożonymi czarnymi włosami. Mówiła z lekkim akcentem. Jak skunks Pepé Le Swąd z kreskówki.
– To tylko jakiś chłopiec – odparł Laszlo.
– Podaj mi swoją dłoń, młody człowieku – zwróciła się do Kyle’a. Laszlo z ociąganiem puścił dłoń Kyle’a, a ona zaraz ujęła ją delikatnie i poklepała drugą dłonią. Miała nabrzmiałe, jaskrawoczerwone wargi; pachniała jakimiś ostrymi perfumami i mgliście znajomymi.
– Dziękuję, że przyszedłeś – powiedziała. – Znałeś mojego męża?
– A kto jest pani mężem? – zapytał Kyle.
– Uroczy – zachwyciła się kobieta. – On nie wie. Moim mężem był Liam Byrne. To jego pogrzeb.
– Pozwólmy mu już iść – wtrącił się Laszlo.
– Przyszedł pożegnać zmarłego – zaprotestowała kobieta. – To taki uroczy chłopiec. Powiedz mi, młody człowieku, znałeś mojego męża?
– W pewnym sensie – odpowiedział Kyle. – Był moim ojcem.
Jego uwagę przykuły przede wszystkim wargi kobiety, sposób, w jaki ich mięsista czerwień stężała po jego słowach, a zaraz potem rozchyliły się w wyrazie współczucia. Nie mógł oderwać oczu od tych warg; z jakiegoś niewiadomego powodu wydawały mu się piękne. Wpatrywał się w nie nawet wtedy, gdy kobieta uniosła dłoń i położyła na jego policzku.
– Więc to ty – stwierdziła. – Mój biedny chłopcze.
Czuł na swojej skórze dziwnie uspokajające ciepło jej dłoni. Wtulił policzek w tę dłoń, jakby czekał na taki pełen współczucia dotyk od chwili, kiedy dotarła do niego wieść o śmierci ojca.
– Mój biedny chłopiec.
Dotyk kobiety był tak ciepły i pocieszający, że dopiero po dłuższej chwili poczuł ból. Starucha uszczypnęła go w policzek. I w tej samej chwili jej cudowne czerwone wargi ściągnęły się i zadrżały.
– Nie powinieneś przez to przechodzić.
Szczypała go coraz mocniej. Ból stał się dotkliwy i Kyle chciał się cofnąć o krok, ale palce zaciśnięte na jego skórze nie pozwoliły mu ruszyć się z miejsca.
– Nie ma tu miejsca dla kogoś takiego jak ty – powiedziała. – Skalasz tylko jego pamięć. Laszlo, zabierz stąd zaraz tego chłopca, zanim ta chwila stanie się dla niego zbyt bolesna.
Przed kaplicą kłócili się głośno wujek Max i mężczyzna nazywany Laszlo, a przynajmniej wujek Max głośno się kłócił. Tymczasem matka Kyle’a stała oparta o samochód i paliła papierosa. Na jej twarzy gościł teraz uśmiech kogoś, kto spodziewał się takiej awantury, pojawiając się na pogrzebie i posyłając swojego jedynego syna na przód kaplicy, żeby dotknął urny z prochami ojca.
– Co zamierzasz zrobić dla tej rodziny? – naciskał wujek Max. – Musimy to ustalić tu i teraz.
– To nie jest odpowiednie miejsce na takie dyskusje – odparł Laszlo.
– Niby dlaczego, do cholery? Dla mnie jest idealne. Przyprowadź tu panią Byrne i całą resztę, niech rozstrzygną to razem. Dlaczego niby syn nie ma prawa być obecny na pogrzebie własnego ojca? Kim, do diabła, ty i ona jesteście, żeby mu tego zabraniać?
– Możemy o tym porozmawiać później?
– Nie, porozmawiamy o tym teraz, sukinsynu. A jeśli będzie trzeba, to ściągniemy własnych prawników.
– To nie będzie konieczne.
– Dlaczego tak się dzieje, że kiedy jakiś prawnik mówi: „nie ma potrzeby angażować do sprawy innego prawnika”, to okazuje się to potrzebne jak diabli?
W czasie gdy dwaj mężczyźni toczyli spór, Kyle kucnął i bezmyślnie wodził patykiem po asfalcie, zostawiając na nim ślad kory. Policzek piekł go tak, jakby stara wiedźma z wydatnymi czerwonymi wargami trafiła go piłką baseballową w twarz. Ale jeszcze gorszy był widok tych wszystkich ważnych ludzi składających jej kondolencje. Dlaczego nie składali kondolencji jemu? Tak mi przykro. Twój ojciec był dobrym, bardzo dobrym człowiekiem. Wiedz, że wszyscy o tobie myślimy. Chciał usłyszeć kondolencje. Gdzie one były? Pewnie zagubiły się gdzieś, tak jak jego łzy.
Liam Byrne nie był stałym elementem życia Kyle’a. Kyle nie potrafił sobie przypomnieć czasów, kiedy ojciec mieszkał z nimi; musiał wierzyć matce na słowo. Chłopiec pamiętał tylko to „cześć, chłopaku”, kiedy ojciec pojawiał się w domu, mniej więcej co dwa miesiące, i był przez matkę częstowany obiadem i drinkiem. Czasem obserwował, jak Kyle rzuca piłką na boisku znajdującym się na tyłach posterunku policji. Kyle podejrzewał, że ojciec zwraca się do niego „chłopaku”, ponieważ nie pamięta jego prawdziwego imienia. Ojciec zawsze był w życiu Kyle’a bardziej zjawą niż kimkolwiek innym, wydawało się więc zupełnie naturalne, że w końcu rzeczywiście się nią stał. Jedyna różnica polegała na tym, że od tej chwili, kiedy Kyle będzie spoglądał z boiska na trybuny Małej Ligi, nie będzie już czuł rozczarowania.
Mimo to w głębi duszy podejrzewał, że powinno być coś więcej prócz tej pustki: braku łez, kondolencji, obolałego policzka i karczemnej awantury na parkingu. Przyszło mu do głowy, żeby wrócić do środka i powiedzieć wszystkim, kim jest, chodzić od ławki do ławki i domagać się kondolencji. On był moim ojcem – powiedziałby. I wtedy wszyscy zaczęliby jak jeden mąż. Tak nam przykro. Musisz być dzielnym chłopcem. Jeśli mógłbym coś dla ciebie zrobić. A może powinien po prostu podejść i dotknąć urny, jak próbował już wcześniej, może to skruszyłoby lody. Tyle że wciąż stał tam człowiek z Secret Service, gotów go w każdej chwili powstrzymać.
Kyle podniósł się, rzucił patyk na ziemię i podszedł do matki.
– Dlaczego nie pozwalają nam wrócić do środka?
– To skomplikowane.
– Jego żona śmiesznie mówi. Jest Francuzką?
– Tak.
– Czy to dlatego jej nie zostawił?
Matka Kyle’a parsknęła śmiechem.
– Nie pozwolili mi dotknąć urny – pożalił się.
– Słucham?
– Urny.
– Trudno, Kyle.
– Kto ją zabierze, kiedy będzie po wszystkim?
– Przypuszczam, że ją pochowają.
– A dlaczego my jej nie weźmiemy?
– Naprawdę chciałbyś?
– Nie – odpowiedział, ale to nie była prawda.
Kyle nie należał do tych dzieci, które musiały mieć wszystko. Nie marudził mamie o aluminiowym kiju baseballowym czy rękawicy Wilson 2000, nie jęczał, że chce mieć Nintendo Super NES, kiedy jego Sega była już przestarzała. Ale nagle, bardziej niż czegokolwiek innego wcześniej w życiu, zapragnął mieć tę urnę.
Ruszył w kierunku drzwi kaplicy. Tymczasem wujek Max wciąż się spierał z Laszlem.
– Chcemy tylko wiedzieć, jak zamierzasz uregulować zobowiązania! – wykrzykiwał czerwony na twarzy wujek Max, a z ust wylatywały mu przy tym kropelki śliny. – Powiedz, że dostaniemy to, co nam się należy. No, powiedz, chcemy to usłyszeć.
Kyle przystanął na chwilę w wejściu i potarł obolały policzek. Następnie otworzył jedno skrzydło drzwi i wślizgnął się do środka.
Kiedy zamknęły się za nim drzwi, ryk wujka Maksa ucichł, a zastąpił go łagodny i jednocześnie natarczywy głos stojącego przed ołtarzem księdza. Kyle nie zwracał uwagi ani na duchownego, ani na obrócone głowy gapiących się na niego ludzi, ani nawet na człowieka z Secret Service, który zauważył, jak wchodzi do kaplicy, i ruszył w jego kierunku. Widział tylko urnę, ukwieconą i pękatą, kształtem przypominającą rubasznego małego człowieczka, czekającego, żeby go dotknąć, wziąć w ręce i czule przytulić.
I wtedy czas zwolnił, ograniczył się do kilku wyraźnie zarysowanych chwil.
Takie ma się czasem wrażenie przed decydującym rzutem piłką na boisku baseballowym albo kiedy podczas meczu futbolowego stoi się na swojej pozycji, a rozgrywający zaczyna wykrzykiwać komendy. Wszystko zwolniło. Wydarzenia zdawały się toczyć niespiesznie, krok po kroku, z oczywistą logiką, nawet jeśli w rzeczywistości wyglądały na bezładne i gwałtowne.
Człowiek z Secret Service w ciemnym garniturze szedł powoli nawą, urywanym krokiem, jak w starych filmach. Kyle natarł prosto na niego, odtrącił wyciągniętą rękę i ruszył biegiem naprzód. Chwycił urnę, gwałtownie obrócił się i rzucił ku bocznym drzwiom. Lewym biodrem zahaczył o wystającą z framugi zasuwę.
Kiedy włączył się alarm, stojący na parkingu przed kaplicą Laszlo zaczął się rozglądać dookoła, a tymczasem wujek Max w dalszym ciągu mu wymyślał.
– Patrz na mnie, kiedy do ciebie mówię! – wykrzyknął, wymachując wyciągniętym palcem przed twarzą Laszla. Matka Kyle’a, nadal oparta o samochód, obróciła głowę, żeby zobaczyć, co się dzieje. I nagle zaczęła się śmiać, lekko i sardonicznie. Śmiała się na widok swojego syna, Kyle’a Byrne’a, w łopoczącym na wietrze garniturku, znikającego jak spłoszony lis w głębi cmentarza, z ukwieconą urną, która wyglądała niczym wielka zielona piłka futbolowa, ściskaną w zagłębieniu łokcia.

Kilka lat później, kiedy zaczęły się mnożyć wątpliwości dotyczące śmierci jego ojca, wyłaniać, jak wyłania się z kosza kobra, kiedy Kyle odkrył, że jest uwikłany w historię o drobnych szwindlach i wielkich aspiracjach, o rodzinnych patologiach, politycznych ambicjach i morderstwie, kiedy jego świat był pełen tajemnic i krwi, wracał myślami do tego biegu przez cmentarz jako najwspanialszej chwili w swoim smutnym, zmarnowanym życiu.
Nie uciekł wtedy daleko. Po kilku sekundach cudownej wolności, sam na sam z ojcem u boku, zahaczył stopą o nagrobek, który próbował przeskoczyć, i runął jak długi na ziemię, podczas gdy urna poszybowała w powietrzu. Po chwili gruchnęła z trzaskiem, rozrzucając kaskadę prochów i pobielałych fragmentów kości.
Kiedy znalazł go żylasty grabarz w roboczym kombinezonie, Kyle siedział na ziemi i desperacko starał się pozbierać do rozbitej urny to, co zostało z jego ojca.
– Co my tu mamy? – zapytał grabarz, wspierając się na łopacie.
– To mój tata – odparł Kyle.
– Przykro mi.
– Był prawnikiem.
– Mimo wszystko jest mi przykro.
– Spalili go.
– Tak.
– Muszę go wsadzić z powrotem do urny.
Mężczyzna uśmiechnął się łagodnie.
– Nie musisz, synu. Sam się tym zajmę.
– Ale to mój tata.
– Nie martw się, młody człowieku. Nieważne, co się stanie z jego szczątkami. On i tak zawsze będzie przy tobie.
– Mój tata? Jak?
– Tak to już jest z synami i ojcami. On będzie żył dalej w twojej krwi i w twoich kościach. Na dobre i na złe, zawsze tam będzie. – Mężczyzna przyklęknął na jedno kolano. – Pomogę ci.
– Nie, dziękuję – odparł Kyle, słysząc tupot nóg i pełne oburzenia krzyki dobiegające od strony kaplicy. – Chyba muszę sam to zrobić.
Kiedy wracali pikapem z cmentarza, wujek Max głośno złorzeczył na tę kanalię Laszlo Totha, a tymczasem matka Kyle’a patrzyła przed siebie i paliła. Kyle siedział pomiędzy nimi z jedną ręką w kieszeni marynarki i czuł się dziwnie szczęśliwy.
Podobało mu się, że grabarz przyklęknął, żeby mu pomóc. To była najmilsza rzecz, jaka go tego dnia spotkała. Może kiedy dorośnie, zostanie grabarzem. W tamtej chwili wydawało mu się, że to najszlachetniejszy z zawodów – pomagać dzieciom i koić żal. Przyjrzał się temu, co zostało z jego garnituru. Nogawki na obu kolanach były rozdarte i poplamione krwią, a jeden łokieć marynarki – dosłownie w strzępach. Garnitur był kompletnie zniszczony. Tyle dobrego.
Po tym wszystkim, co się stało, poczuł ulgę. Poczuł się prawie normalnie. Co prawda dalej nie płaczę po zmarłym ojcu – pomyślał, przebierając palcami w kieszeni, gdzie była garść szarego proszku, ale przelałem za niego krew, a to chyba coś znaczy, czyż nie?
Czyż nie?