Meksyk Noir

Meksyk. Więcej teatrów niż w Paryżu, więcej aborcji niż w Londynie, więcej uniwersytetów niż w Nowym Jorku. Najbardziej skorumpowana policja świata, Witamy w Meksyku, gdzie chaos oznacza piękno, a życie poza prawem jest czasem konieczne.

“Dwadzieścia jeden milionów mieszkańców. Miasto bez końca, nocami zmieniające się w dywan świateł, który fascynuje patrzących na niego z samolotu: coś w rodzaju wielkiej leżącej choinki bożonarodzeniowej, czerwono-zielono-żółto-białej jak rtęć, wolfram, sód i neon. Miasto oszalałe od zanieczyszczeń, deszczy, ruchu oraz kryzysu gospodarczego, który chłoszcze je od dwudziestu pięciu lat. Największe miasto na świecie.”

Na krwisty i intymny portret nieskończonego miasta składa się dwanaście opowiadań noir zebranych przez Paco Ignacio Taibo II, ojca meksykańskiej literatury neokryminalnej. Pośród autorów znani wielbiciele meksykańskiej stolicy: Eduardo Antonio Parra, Bernardo Fernández, Paco Ignacio Taibo II, F. G. Haghenbeck, Julia Rodríguez, Juan Hernández Luna, Eugenio Aguirre, Myriam Laurini, Óscar de la Borbolla, Rolo Diez, Eduardo Monteverde i Victor Luis González.

Ideą projektu Noir jest zebranie kilkunastu ważnych autorów, którzy próbują zmierzyć się z mroczną stroną bliskiego im miasta. Na pierwszą książkę z serii wybraliśmy Moskwę Noir. Teraz przyszła kolej na Meksyk, największe miasto świata.

Paco Ignacio Taibo II dzieli całą antologię na trzy części (każda z nich zawiera cztery opowiadania).

„Ponad prawem” to cztery historie, w których padają oskarżenia pod adresem skorumpowanych policjantów mających kontakty z przedstawicielami środowisk przestępczych. Opowiadanie F.G. Haghenbecka ma duży związek z burzliwymi faktami z życia meksykańskiej (i latynoskiej) gwiazdy Mario Moreno „Cantinflas”. Historia opowiedziana przez Paco Ignacio Taibo II zaś, sugeruje początek losów bohatera jego wielu książek Hector Belascoaran Shayne. W doskonałym początkowym opowiadaniu Eduardo Antonio Parra wcielamy się w postać bezdomnego, którego przeszłość stopniowo odkrywamy.
Część II: Przed egzekucją

„Przed egzekucją” to pierwszoosobowa narracja świadków lub ofiar przestępstw. Na przykład w ciekawym opowiadaniu pt. “Violety już nie ma” Myriam Laurini, pierwszej meksykańskiej kobiety uprawiającej gatunek noir, utrwalone na taśmie policyjnej zeznania świadków przerażają czytelnika zimnym cynizmem policjanta, gotowego wrzucić do kosza życie osób zamieszanych w przestępstwa, tylko dlatego, że ma taką władzę. Interesującym dodatkiem do historii Laurini jest sięgnięcie do surrealizmu w momencie, gdy policjant zaczyna zauważać podobieństwa między prowadzonym dochodzeniem a opowiadaniem “Alef” Jorge Borgesa. W opowiadaniu Óscara de la Borbolla miasto Meksyk ujawnia swój przemożny wpływ na jednostkę, o którym Paco Ignacio Taibo II pisze na wstępie: „Rządzi tu przemoc – osacza nas, powoduje coś na kształt autyzmu. Więzi w salonie przed telewizorem, tworzy przeklęty krąg samotności, w którym człowiek ma tylko i wyłącznie siebie”.
Część III: Miasto dusiciel

„Miasto dusiciel”, zawiera mroczną, eksperymentalną i szokującą historię autorstwa Eduardo Monteverde “Bóg jest fanatykiem, córko”. Da się ją porównać tylko z narkotycznymi wizjami Williama S. Burroughsa w „Nagim lunchu”. W tej części znajduje się również opowiadanie jednej z klasyków meksykańskiego noir Julii Rodríguez pt. “Reno”. „Wiewiórka bez drzewa” pióra Rolo Diez to niezwykłe studium związku między miłością a przemocą generowaną przez samo miasto.

Meksyk Noir może i nie jest sponsorowany przez miejski wydział turystyki, ale gdyby spytać kogokolwiek na świecie czy pisarze w antologii polecają odwiedzić Meksyk, odpowiedź byłaby zwięzła i pełna pasji: tak, oczywiście! – mówi Paco Ignacio Taibo II, autor wyboru.

Paco Ignacio Taibo II
Meksyk Noir
Seria: strefa cienia
Wydawnictwo Claroscuro
Premiera: grudzień 2012

Zaloguj się i skomentuj. Pośród autorów komentarzy losujemy nagrody książkowe.
Zobacz więcej informacji