Blady Król

Przebłyski, pozornie przypadkowe stop-klatki z życiorysów osób, które łączy jedno – spotykają się w zasypanym papierami biurze Izby Rozliczeń Skarbowych, gdzie każdy dzień do złudzenia przypomina poprzedni. Setki formularzy zeznań podatkowych przechodzą przez ręce kontrolerów, automatyczna i przeraźliwie nudna praca upodobnia ludzi przekładających dokumenty z miejsca na miejsce do maszyn, posłusznie wykonujących swoje zadania aż do zużycia i zastąpienia nowymi.

W tej wszechogarniającej monotonii nawet śmierć przy biurku obok pozostaje niezauważona i nie robi na nikim większego wrażenia. Lecz Wallace potrafi opowiadać o samozatracającym się świecie w taki sposób, jak nikt inny.

W 2012 r. ta wyjątkowa książka znalazła się w finale Nagrody Pulitzera.

W 2008 roku pogrążony w depresji David Foster Wallace odebrał sobie życie. „Blady Król” był wtedy stertą notatek i zbiorem plików w komputerze. W chaosie luźnych rozdziałów i ich rozmaitych wersji odnaleziono opowieść, ostatnią historię w dorobku autora.

Najlepsza powieść Wallace’a… Kiedy autor stara się wydobyć znaczenie z każdej mijającej sekundy, nieważne, jak pustej, samotnej czy podobnej do sekundy, która ją poprzedziła, «Blady Król» nabiera większej mocy niż w przypadku dwóch poprzednich powieści. Jego umiejętność oddawania zawiłości umysłu walczącego z samym sobą przy użyciu jedynie tego tępego, skostniałego narzędzia, jakim jest język, ma niewielu równych w literaturze amerykańskiej, jeśli w ogóle są takowi.
Lev Grossman, „Time”

David Foster Wallace (1962–2008) – pisarz amerykański zaliczany do grona najwybitniejszych postmodernistów schyłku XX wieku. Autor doskonale przyjętych powieści „Infinite Jest” oraz „The Broom of the System”, a także zbiorów opowiadań „Niepamięć”, „Krótkie wywiady z paskudnymi ludźmi” oraz „Girl With Curious Hair”. Poza beletrystyką zajmował się eseistyką. Studiował filologię angielską i filozofię. Otrzymał MacArthur Fellowship i wiele innych nagród. Największą sławę przyniosła mu licząca ponad tysiąc stron powieść „Infinite Jest” (1996), którą magazyn „Time” w 2005 roku uznał za jedną ze stu najlepszych anglojęzycznych powieści od czasów założenia pisma w 1923 r.
„Los Angeles Times” nazwał Wallace’a w 2008 roku jednym z najbardziej wpływowych i innowacyjnych pisarzy minionych dwudziestu lat. David Foster Wallace, który przez wiele lat zmagał się z depresją, zmarł śmiercią samobójczą 12 września 2008 roku.

Przedmowa redaktora

W 2006 roku, dziesięć lat po publikacji Infinite Jest Davida Fostera Wallace’a, wydawnictwo Little, Brown przygotowywało się do premiery jubileuszowego wydania tej niesamowitej powieści. Zaplanowano imprezy w Nowym Jorku i Los Angeles, ale im mniej odległa stawała się ich data, tym niechętniej David wyrażał się o perspektywie swojej na nich obecności. Zadzwoniłem do niego i próbowałem przekonać. „Wiesz, że się zgodzę, jeśli będziesz nalegał – powiedział. – Ale, proszę cię, nie rób tego. Siedzę głęboko w czymś długim i trudno mi do tego wrócić, kiedy coś mnie odciąga”.
„Coś długiego” i „dłuższa rzecz” to określenia, po jakie David sięgał, kiedy mówił o powieści, nad którą pracował w latach po napisaniu Infinite Jest. W tym czasie ogłosił drukiem wcale niemało – tomy opowiadań w 1999 i 2004 oraz zbiory esejów w 1997 i 2005 roku. Jednak sprawa powieści majaczyła na horyzoncie, a Davida krępowało mówienie o niej. Gdy pewnego razu go przycisnąłem, porównał pracę nad nią do siłowania się z arkuszami balsy w porywistym wietrze. Od czasu do czasu jego agentka literacka Bonnie Nadell relacjonowała mi: David miał uczęszczać na kurs rachunkowości, zbierając materiały do powieści. Jej akcja miała się toczyć w centrum kontroli zeznań podatkowych IRS. Wcześniej przypadł mi w udziale niesamowity zaszczyt współpracowania z Davidem przy redakcji Infinite Jest i oglądania całych światów, w jakie zamieniał akademię tenisa i ośrodek resocjalizacji dla uzależnionych. Pomyślałem sobie, że jeżeli ktoś byłby w stanie pokazać podatki jako ciekawy temat, tym kimś jest na pewno on.
Do czasu śmierci Davida we wrześniu 2008 roku nie ujrzałem ani słowa ze wspomnianej powieści, poza kilkoma fragmentami, które opublikował w magazynach, opowiadaniami bez wyraźnego związku z rachunkowością czy systemem podatkowym. W listopadzie Bonnie Nadell razem z Karen Green, wdową po Davidzie, przejrzały skrzętnie zawartość jego pracowni, mieszczącej się w garażu z jednym małym oknem w ich domu w kalifornijskim Claremont. Na biurku Davida Bonnie znalazła starannie ułożony stos wydruków rękopisu, liczący dwanaście rozdziałów, w sumie 250-stronicowy. Na etykiecie dysku mieszczącego te rozdziały napisał „Na zaliczkę od LB?”. Bonnie sugerowała mu wcześniej wyjęcie kilku rozdziałów z powieści i przysłanie do Little, Brown w celu rozpoczęcia negocjowania umowy i zaliczki. Tu znajdował się fragment rękopisu, niewysłany.
W trakcie przeszukiwania pracowni Davida Bonnie i Karen znalazły setki stron powstającej powieści, oznaczonych tytułem Blady Król. Dyski, teczki, segregatory, kołonotatniki i dyskietki zawierały wydrukowane rozdziały, pliki ręcznie zapisanych stron, notatek i jeszcze wiele ponadto. Poleciałem do Kalifornii na ich prośbę, a dwa dni później wróciłem do domu z zieloną podróżną torbą na ramię i dwiema reklamówkami Trader Joe’s pełnymi rękopisów. Pudło z książkami, z których David korzystał w swojej pracy przygotowawczej, nadeszło wkrótce pocztą.
Lektura tych materiałów w trakcie miesięcy po powrocie ukazała mi zaskakująco pełną powieść, pisaną z ową nadmiarową oryginalnością i humorem, jakie wyróżniały Davida. Czytając jej kolejne rozdziały, czułem nieoczekiwaną radość, ponieważ przebywanie wewnątrz tych światów dawało mi poczucie obcowania z nim i pozwalało zapomnieć o okropnym fakcie jego śmierci. Niektóre fragmenty miały swoje staranne, wielokrotnie poprawiane wersje komputerowe. Z kolei inne znajdowały się w fazie szkicu skreślonego drobnym pismem Davida. Część, między innymi rozdziały z blatu biurka, zdradzała niedawne zabiegi wykończeniowe. Reszta była znacznie starsza i zawierała wątki, które zostały zarzucone lub zastąpione innymi. Były tam także zapiski i falstarty, listy z imionami i nazwiskami postaci, pomysły fabuł, instrukcje autora adresowane do siebie samego. Jeden z oprawionych w skórę zeszytów wciąż był zamknięty na zielonym mazaku, którym David ostatnio pisał.
Na żadnej spośród wszystkich tych stron nie znalazłem zarysu całości czy innej wskazówki co do kolejności, w jakiej David zamierzał ułożyć rozdziały. Kilka ogólnych notatek odnosiło się do trajektorii fabuły, wstępne zaś wersje rozdziałów nierzadko poprzedzały uwagi Davida co do przeszłości danej postaci i jej możliwych dalszych losów. Nie istniała jednak lista scen, żaden jednoznacznie określony początek czy koniec, nic, co można by uznać za zestaw wskazówek czy instrukcji do Bladego Króla. Niemniej w toku wielokrotnej lektury stało się dla mnie jasne, że David napisał już spory kawał powieści, powołując do życia sugestywne w swojej złożoności miejsce – Regionalne Centrum Kontroli IRS, w Peorii, Illinois, w roku 1985 – oraz niezwykłe grono postaci, które toczą w nim walkę z siermiężnie brutalnymi, przerażającymi demonami szarej codzienności.

Karen Green i Bonnie Nadell poprosiły mnie o ułożenie z tych stron możliwie najlepszej wersji Bladego Króla. Było to wyzwanie nieporównywalne z niczym, z czym do tej pory przyszło mi się mierzyć. Jednak przeczytawszy ten brudnopis i notatki, pragnąłem, by ci, którzy cenią dzieło Davida, mieli możliwość wglądu w to, co stworzył – żeby dane im było raz jeszcze zajrzeć w głąb tego niezwykłego umysłu. Jakkolwiek Blady Król nie był żadną miarą dziełem skończonym, objawił mi się jako zamierzenie nie mniej odważne i głębokie niż którakolwiek z rzeczy napisanych wcześniej przez Davida. Praca nad nim była najlepszym aktem wdzięcznej pamięci, na jaki mogłem się zdobyć.
Kompletując tę książkę, trzymałem się wewnętrznych wskazówek z samych rozdziałów oraz z zapisków Davida. Nie było to proste zadanie – okazuje się, że nawet rozdział, który wydawał się oczywistym początkiem powieści, po lekturze zawartego w nim przypisu, a bardziej jeszcze po lekturze wcześniejszej jego wersji, jest przeznaczony do wykorzystania w znacznie dalszym punkcie książki. Inna notatka do tego samego rozdziału określa powieść jako pełną „zmiennych perspektyw, strukturalnej fragmentacji, celowych niespójności”. Jednak z wielu rozdziałów wyłania się centralna historia, która trzyma się dosyć przejrzystej chronologii. W fabule tej kilkoro bohaterów zjawia się w Regionalnym Centrum Kontroli w Peorii tego samego dnia w 1985 roku. Przechodzą proces orientacyjny i zaczynają pracować i poznawać przepastny świat obsługi zeznań podatkowych federalnej służby IRS. Te rozdziały oraz wielokrotnie przewijające się w nich postacie łączy wyraźny narracyjny porządek, który stanowi kręgosłup powieści.
Inne rozdziały to zamknięte całości i nie wpisują się w żadne chronologie. Ułożenie tych samodzielnych sekcji było najtrudniejszą częścią pracy redakcyjnej nad Bladym Królem. W miarę lektury przekonywałem się, że David zamierzał nadać powieści strukturę pokrewną tej w Infinite Jest, gdzie czytelnik otrzymywał znaczne ilości pozornie niezwiązanych ze sobą informacji przed zawiązaniem zasadniczej fabuły. Liczne notatki Davida określały powieść mianem „tornadycznej” czy też jako wywołującą „wrażenie tornada” – co sugerowało zderzanie czytelnika z rozpędzonym wirem elementów historii. Większość achronologicznych rozdziałów traktuje o codzienności Regionalnego Centrum Kontroli, instytucjonalnych praktykach i legendach IRS oraz zawiera przemyślenia na temat nudy, powtarzalności i oswojenia. Niektóre z nich to historie nietypowego i trudnego dzieciństwa, których nieoczywiste z początku znaczenie powoli się wyjaśnia. Moim celem było ułożenie ich w takiej kolejności, by informacje w nich zawarte mogły w odpowiednim momencie wnieść coś istotnego do fabuły chronologicznej. W niektórych przypadkach umiejscowienie jest kluczowe dla rozwijającej się historii, w innych kształtuje tempo i nastrój, jak to się dzieje w przypadku umieszczania krótkich i zabawnych rozdziałów pomiędzy dłuższymi i poważnymi.
Przewodnia historia nie ma w powieści określonego zakończenia, w związku z czym rodzi się nieuchronne pytanie: jak bardzo niedokończona jest ta książka? O ile więcej mogło się w niej znaleźć? Tego nie sposób dociec wobec braku szczegółowego planu, który zawierałby wykaz scen i historii, jakie należało jeszcze napisać. Pewne notatki ze stron manuskryptu Davida sugerują, że nie zamierzał znacząco rozbudowywać akcji powieści poza zebrane tu rozdziały. W jednej z notatek czytamy, że powieść to „seria okoliczności, w których coś ma się wydarzyć, ale nic się właściwie nie wydarza”. W innej pada stwierdzenie, że powieść ma „3 dużych graczy (…) Tylko że nigdy nie widzimy ich samych, a jedynie ich asystentów i umyślnych”. Jeszcze inna daje nam do zrozumienia, że „w powietrzu wisi groźba czegoś dużego, która się nie materializuje”. Te linijki mogłyby uwiarygodniać stanowisko, zgodnie z którym pozorna niekompletność powieści jest w istocie zamierzona. David skończył swoją pierwszą powieść, urywając dialog w pół słowa, a drugą – odnosząc się jedynie w aluzjach do zasadniczych pytań wyłaniających się z fabuły. Jedna z postaci w Bladym Królu opisuje tworzoną przez siebie sztukę teatralną, w której ktoś siedzi przy biurku, pracując w milczeniu, dopóki publiczność nie wyjdzie z sali, kiedy to rozpoczyna się właściwa akcja. Tyle że – kontynuuje – „nigdy nie mogłem się zdecydować co do akcji – czy (…) to ma mieć jakąkolwiek akcję?”. W sekcji zatytułowanej Przypisy i uwagi prezentuję mały wyciąg z notatek Davida na temat bohaterów i historii. Te zapiski i linijki w samym tekście wskazują na pomysły względem kierunku i kształtu powieści, ale żaden z nich nie narzuca mi się jako rozstrzygający. Sądzę, że David wciąż zgłębiał świat, który stworzył, i nie nadał mu jeszcze ostatecznej formy.
Strony rękopisu zostały poddane tylko nieznacznej redakcji. Jednym z jej celów było ujednolicenie imion i nazwisk bohaterów (David wymyślał cały czas nowe) oraz uzgodnienie nazw miejsc, tytułów służbowych i innych elementów faktografii rozsianych po książce. Innym powodem było poprawienie ewidentnych błędów gramatycznych i powtórzeń. Niektóre rozdziały rękopisu nosiły adnotację „Wersja zerowa” albo „wolnopis” – bo tak David określał pierwsze podejścia – i zawierały dopiski typu „Skrócić o 50% w następnej wersji”. Gdzieniegdzie dokonywałem cięć, mając na uwadze tempo albo starając się znaleźć odpowiedni moment kończący rozdział, który urywał się bez rozstrzygnięcia. Moim naczelnym zamiarem przy nadawaniu kolejności i redakcji było pozbycie się elementów w niezamierzony sposób rozpraszających i wprowadzających zamieszanie, a to po to, by umożliwić czytelnikom skupienie się na ważkich kwestiach, które David pragnął poruszyć, a także by uczynić historię i postacie możliwie najbardziej zrozumiałymi. Całość oryginalnych brudnopisów tych rozdziałów, jak również wszystkie materiały, z których niniejsza powieść została wykrojona, będzie dostępna publicznie w Harry Ransom Center przy Uniwersytecie Teksaskim, które jest depozytariuszem wszystkich papierów Davida Fostera Wallace’a.
David był w najwyższym stopniu perfekcjonistą i nie ulega wątpliwości, że Blady Król byłby diametralnie inny, gdyby autor pozostał wśród żywych i dokończył dzieła. Przez te rozdziały przewijają się słowa i obrazy, które z pewnością by poprawił; wyrażenia takie jak „zrobić sobie dobrze” i „nacieranie uszu” prawdopodobnie nie powtarzałyby się aż tak często. U przynajmniej dwóch różnych postaci występuje doberman-pacynka. Te i dziesiątki innych powtórzeń i przypadków niedbałości na poziomie brudnopisu zostałyby wyeliminowane i poprawione, gdyby David kontynuował pracę nad Bladym Królem. Postanowił inaczej. Stojąc przed wyborem przygotowania tego dalekiego od ostatecznego kształtu tekstu do wydania w formie książki a umieszczeniem go w bibliotece naukowej, gdzie czytaliby go i komentowali wyłącznie badacze, nie wahałem się nawet przez sekundę. To dzieło, które nawet niedokończone stanowi wybitną lekturę, biorącą na warsztat największe wyzwania egzystencji, a przy tym jest niezwykle odważnym przedsięwzięciem artystycznym. David podjął się napisania powieści poświęconej jednym z najtrudniejszych możliwych tematów – smutkowi i nudzie – i chciał zrobić to w sposób co najmniej frapujący, zabawny i głęboko poruszający. Każdy, kto pracował z Davidem, wie dobrze, jak mocno się wzbraniał przed pokazywaniem światu dzieła nieodpowiadającego jego rygorystycznym standardom. Ale dysponujemy niedokończoną powieścią i jakże mielibyśmy do niej nie zajrzeć? Niestety, David nie może już nas przed tym powstrzymać ani wybaczyć nam tego pragnienia.
Michael Pietsch

Poprzez flanelowe równiny i asfaltowe grafy, i horyzonty z giętej rdzy, w poprzek tabaczkowobrunatnej rzeki z brzegami w schylonych w szlochu drzewach, rzucających w nurt monety wpadającego przez liście światła w dolnym biegu, do miejsca za wiatrochronem, gdzie niezaorane pola smażą się wściekle w przedpołudniowym upale: sorgo, komosa, zamokrzyca, kolcorośl, cibora, bieluń dziędzierzawa, mięta polna, mniszek, wyczyniec, winorośl, dzika kapusta, nawłoć, bluszczyk kurdybanek, zaślaz, pokrzyk, ambrozja, owsik, wyka, myszopłoch kolczasty, wgłobione samosiejki fasoli – wszystkie główki wdzięcznie raz w górę, raz w dół w porannej bryzie, jak pod łagodną dłonią matki głaszczącą cię po policzku. Strzała szpaków spod strzechy wiatrochronu. Migotanie rosy, która nie rusza się z miejsca i paruje jak dzień długi. Słonecznik, jeszcze cztery, jeden schylony, no i konie w oddali, sztywne i nieruchome jak zabawki. Wszystko skinieniem na tak. Elektryczne odgłosy owadów przy pracy. Światło barwy piwa i blade niebo, i floresy cirrusów wysoko tak, że nie rzucają cienia. Owady nie tracą czasu – przez cały ten czas. Kwarc i rogowiec, i łupek metamorficzny, i rdzawe strupy chondrytów w granicie. Bardzo stara ziemia. Rozejrzyj się wkoło. Horyzont w drgawkach, bezkształtny. Wszyscyśmy sobie braćmi.
Nadlatują wrony, trzy albo cztery, nic wielkiego, szybują bezgłośnie w skupieniu, ciągnąc za ziarnem w stronę drutu pastwiska, za którym jeden koń obwąchuje zad drugiego, a ten usłużnie unosi ogon. Marka twoich butów odciśnięta w rosie. Powiew lucerny. Skrzypienie skarpetek. Suchy chrzęst wewnątrz przepustu. Zardzewiały drut i poprzechylane słupki – bardziej symbol ograniczenia niż właściwy płot. ZAKAZ POLOWAŃ. Szum na międzystanówce za wiatrochronem. Wrony z pastwiska – a figura każdej wyznacza inny kąt – przewracają placki na drugą stronę, by dostać się do robaków pod spodem – kształty robaków wytłoczone w gnoju i wypalane na słońcu przez cały dzień, utrwalone, drobne bezrefleksyjne linie w rzędach i pierścienie, niedomknięte, bo też głowa nigdy naprawdę nie dotyka ogona. Czytaj z tego.

Z Midway Claude Sylvanshine poleciał następnie jakimiś bodaj Consolidated Thrust Regional Lines do Peorii, na pokładzie ich koszmarnego trzydziestomiejscowca, którego pilot o karku pokrytym pryszczami sięgnął za siebie i odgrodził kokpit od części pasażerskiej, zaciągając tandetną zasłonkę, i w którym serwis pokładowy ograniczał się do chwiejnie kroczącej dziewczyny, podtykającej człowiekowi pod nos orzeszki, gdy ten duldał pepsi. Fotel Sylvanshine’a, przy oknie, znajdował się w rzędzie nr 8 z jakąś literką, przy wyjściu bezpieczeństwa, obok starszej pani z workowato zwisającym podbródkiem, która pomimo rozpaczliwych wysiłków nie była w stanie otworzyć paczki orzeszków. Podstawowe równanie rachunkowości, stanowiące, że aktywa = należności + kapitał wł., można odwracać i przekształcać na wszystkie sposoby, od kapitał wł. = aktywa – należności począwszy. Samolot radził sobie z prądami wstępującymi i zstępującymi jak ponton w czasie sztormu. Do Peorii można było dolecieć tylko regionalnymi liniami z Saint Louis albo któregoś z dwóch lotnisk obsługujących Chicago. Sylvanshine miał ten problem z uchem środkowym, który uniemożliwia czytanie w samolotach, a jednak zdołał się już dwukrotnie zapoznać z instrukcją bezpieczeństwa. Składały się na nią głównie rysunki; ze względów prawnych linie musiały zakładać analfabetyzm pasażerów. Całkiem nieświadomie Sylvanshine powtarzał w myślach słowo „niepiśmienny”, aż po kilkudziesięciu razach słowo przestało znaczyć cokolwiek i stało się tylko rytmicznym dźwiękiem – nie nieprzyjemnym, jednak nijak niezsynchronizowanym z odgłosem pulsujących silników. Robił tak, ilekroć odczuwał napięcie, a nie życzył sobie wtargnięć w świadomość. Punktem wyjścia było dla Sylvanshine’a Dulles, skąd zabrał go rejsowy autokar kursujący z Shepherdstown / Martinsburga. Trzy główne kodyfikacje amerykańskiego prawa podatkowego to oczywiście te z lat 1916, ’39 i ’54, przy czym zapisy dotyczące indeksowania i przeciwdziałania nadużyciom, odpowiednio z lat ’81 i ’82, również należy brać pod uwagę. Tego, że kolejna wielka rekodyfikacja rysuje się właśnie na horyzoncie, nie będzie oczywiście na egzaminie na biegłego rewidenta. Osobistym celem Sylvanshine’a było zdać egzamin na biegłego i tym sposobem awansować o dwa szczeble w tabeli płac. Zakres rekodyfikacji będzie, rzecz jasna, zależeć częściowo od tego, w jakim stopniu Służbie powiedzie się operacja wprowadzenia dyrektyw Inicjatywy w życie. Praca i egzamin będą musiały zamieszkać w osobnych częściach umysłu; nade wszystko konieczne było zachowanie rozdziału władz. Rozgraniczenia obszarów. Obliczanie należności z tytułu odzyskiwania amortyzacji w przypadku zysków z sekcji 1231 to proces pięciostopniowy. Lot trwał pięćdziesiąt minut i wydawał się znacznie dłuższy. Nie było co robić, a w głowie nic nie chciało mu siedzieć spokojnie przy całym tym hałasie w zamkniętym pomieszczeniu, tak że kiedy skończyły się orzeszki, nie pozostało nic, czym Sylvanshine mógłby zająć myśli, poza próbami obserwacji ziemi, sprawiającej wrażenie na tyle nieodległej, że można było rozróżnić kolory domów i rodzaje pojazdów na bladej autostradzie międzystanowej, którą samolot jakby cały czas przeskakiwał – wte i wewte. Postacie z instrukcji, otwierające wyjścia bezpieczeństwa, ciągnące za przewody i krzyżujące ręce w pochówkowych pozach, z poduszkami na piersiach, wyglądały, jakby narysował je amator, a rysy ich twarzy były zredukowane do ledwie zauważalnych guzków; nie dało się z ich oblicz wyczytać strachu ani ulgi, ani właściwie czegokolwiek, gdy tak zjeżdżały po rękawach ratowniczych na ilustracji. Klamki drzwi awaryjnych obsługiwało się w pewien sposób, który nie miał nic wspólnego ze sposobem otwierania wyjść awaryjnych nad skrzydłami. Składniki wartości majątku netto dzielą się na akcje zwykłe, zyski zatrzymane oraz ile rodzajów transakcji giełdowych? Wskaż różnice między systemem inwentaryzacji ciągłej a systemem inwentaryzacji okresowej i wyjaśnij zależność/-ci zachodzącą/-e między spisem z natury a kosztem własnym sprzedaży. Ciemnosiwa głowa przed nim wydzielała intensywną woń żelu Brylcreem, który w tej chwili z pewnością sączył się w papierowy ręcznik na oparciu fotela, plamiąc go. Sylvanshine po raz kolejny żałował, że nie leci z nim Reynolds. Sylvanshine i Reynolds byli współpracownikami ikony Pionu Systemów, Merrilla Errola („Mela”) Lehrla, tyle że Reynolds dorobił się 11. szczebla płacowego, podczas gdy Sylvanshine miał jedynie smutną i żałosną dziewiątkę. Sylvanshine i Reynolds mieszkali razem i wszędzie razem chodzili od czasu kataklizmu w RCK w Rome w osiemdziesiątym drugim. Nie byli homo; po prostu mieszkali razem i obaj ściśle współpracowali z dr. Lehrlem w Systemach. Reynolds miał zarówno biegłego rewidenta, jak i dyplom z zarządzania systemami informatycznymi, mimo że był tylko nieco ponad dwa lata starszy od Sylvanshine’a. Ta asymetria stanowiła jeszcze jeden powód zaniżonej samooceny Sylvanshine’a od czasów Rome i czyniła go podwójnie lojalnym i zobowiązanym wobec dyrektora Systemów, Lehrla, który wyniósł go z pogorzeliska po katastrofie w Rome i uwierzył w jego potencjał, gdy potwierdziła się jego przydatność w niszy kółek w maszynie. Metoda podwójnego zapisu wynaleziona przez Włocha Paciolego w tym samym czasie, kiedy Krzysztof Kolumb et alia. Z instrukcji wynikało, że samolot należy do tych, w których tlen do masek tłoczy się z tych jakby gaśnic pod siedzeniami, a nie znad schowków nad głową. Prymitywna nieczytelność twarzy postaci czyniła je straszniejszymi, niż gdyby nadano im wyraz strachu czy jakąś inną autentyczną minę. Nie było jasne, czy zasadniczą funkcją instrukcji było czynić zadość względom prawnym czy PR, czy też może jednym i drugim. Przez chwilę usiłował sobie przypomnieć specjalistyczną definicję technicznego czasownika „myszkować”. Gdy tej zimy Sylvanshine uczył się do egzaminu, co jakiś czas bekał, a nawet miał wrażenie, że więcej niż bekał; to potrafiło pozostawić w ustach taki posmak, jakby się trochę porzygał. Drobny deszcz osiadał na szybach ruchomą koronką i zniekształcał pola pociętej w prostokąty ziemi, nad którą przelatywali. W głębi duszy Sylvanshine widział siebie jako niezdecydowanego durnia obdarzonego co najwyżej jednym wątpliwym talentem, którego związek z jego osobą był sam w sobie dość luźny.
Oto co zaszło w należącym do Służby północno-wschodnim Regionalnym Centrum Kontroli w Rome, NY we wspomnianym czasie lub około niego: w dwóch działach nie nadążano z robotą i zachowano się w pożałowania godny, nieprofesjonalny sposób, dopuszczając do sytuacji, w której atmosfera radykalnego stresu zaburzyła rzetelny osąd i wzięła górę nad ustalonymi procedurami, skutkiem czego działy te usiłowały ukryć rosnącą górę zeznań podatkowych i faktur do audytu krzyżowego oraz kopii druków W-2/1099, zamiast zgłosić zaległości i zawnioskować o przejęcie części nadwyżki przez inne centra. Nie zastosowano się do przepisu o pełnym ujawnieniu i nie wdrożono natychmiastowo procedury zaradczej. To, na którym dokładnie etapie nie zastosowano się do przepisu i gdzie wystąpiło rozprzężenie, było wciąż przedmiotem kontrowersji, pomimo sesji przerzucania się winą na najwyższych szczeblach w Przyjęciach, jednak i tak ostatecznie odpowiedzialność ponosiła dyrektor RCK w Rome, i to pomimo faktu, że nigdy właściwie nie ustalono, czy szefowie działów dali jej pełne wyobrażenie o rozmiarach zaległości. W krążącym wśród pracowników Służby dowcipie na biurku dyrektorki miała stać tabliczka z czasów administracji Trumana z napisem PIERWSZE SŁYSZĘ. Po trzech tygodniach z sekcji Audytu Okręgowego podniosło się wycie z powodu manka w liczbie sprawdzonych zeznań do przekazania audytowi i / lub do Systemu Zautomatyzowanej Egzekucji, a skargi powoli się spiętrzały, by w końcu trafić na blaty biurek w Inspekcji, co – jak każdy powinien był się spodziewać – musiało wcześniej czy później nastąpić. Dyrektorka z Rome przeszła na wcześniejszą emeryturę, a jeden z kierowników grup został natychmiast zwolniony, co wśród księgowych 13. szczebla jest niezmierną rzadkością. Oczywiście ważne było, aby działania naprawcze przeprowadzić po cichu, by nadmierne nagłośnienie nie zachwiało pełnym zaufaniem, jakim Służbę darzy społeczeństwo. Nikt nie wyrzucał formularzy. Ukrywał, owszem, ale nie niszczył czy się ich nie pozbywał. Nawet w samym środku zgubnej wydziałowej psychozy nikt nie posunął się do palenia, przepuszczania przez niszczarkę czy pakowania w worki na śmieci i wyrzucania. To byłoby prawdziwą katastrofą – to by upubliczniono. Wyglądało na to, że okienko wyjścia awaryjnego to nic więcej jak kilka warstw plastiku niepokojąco podatnych na nacisk palców. Nad oknem widniało srogie napomnienie, przestrzegające przed otwieraniem wyjścia awaryjnego, któremu towarzyszył tryptyk rysunków z instruktażem otwierania tegoż. Jako system zatem, by tak rzec, było to słabo przemyślane. To, co obecnie nazywano „stresem”, kiedyś określano mianem „napięcia” bądź „presji”. Obecnie „presja” była bardziej jak coś, co się wywiera na drugą osobę, jak w wyrażeniu „sprzedaż z zastosowaniem dużej presji na klienta”. Reynolds powiedział, że jeden z współpracowników międzywydziałowych dr. Lehrla porównał presję panującą w RCK w Peorii do „prawdziwego szybkowaru”, chociaż uwaga dotyczyła Kontroli, a nie Kadr, do którego to pionu skierowano Sylvanshine’a w celu przeprowadzenia zwiadu i rozpoznania terenu pod „możliwą pełną ofensywę w Systemach”. Prawda, od powiedzenia której dzielił Reynoldsa tylko krok, wyglądała tak, że zadanie nie mogło być naprawdę newralgiczne, skoro powierzono je Sylvanshine’owi. Według jego ustaleń do egzaminu na biegłego rewidenta można podejść w Peoria College of Business 7 i 8 listopada oraz w Joliet Community College 14 i 15 listopada. Czas pobytu na tej placówce nieznany. Jedno z najskuteczniejszych ćwiczeń izometrycznych dla osób pracujących przy biurku polega na tym, że siedzi się z prostymi plecami i napina mięśnie pośladków, wytrzymuje, licząc do ośmiu, a następnie rozluźnia. Pobudza krążenie oraz czujność i w odróżnieniu od pozostałych ćwiczeń izometrycznych może być wykonywane nawet w miejscach publicznych ze względu na osłonięcie w znacznym stopniu samymi gabarytami biurka. Unikać grymasów i głośnego wypuszczania powietrza przy rozluźnianiu.