Polowanie na niebieskie migdały

W domu wszystko stoi na głowie – babcia Gunia stroi fochy, tata coraz częściej chodzi do pubu, a bracia działają Irence na nerwy. Co prawda mama próbuje ratować sytuację i jakoś posklejać rodzinną układankę, ale dziewczyna ma dość. Chciałaby żyć po swojemu!

Tylko czy w pogoni za niebieskimi migdałami uda jej się nie zapomnieć, co jest w życiu najważniejsze?

Agnieszka Kacprzyk (1980) – urodzona w Olsztynie, wykształcona w Poznaniu, przelotnie pracująca w Warszawie. Po powrocie na rodzinną Warmię ustatkowana – ale pracująca i pisząca  – Matka Polka. W wolnych chwilach miłośniczka miejskiej włóczęgi i podziemnych działań. Na co dzień lokatorka mansardy nad Jeziorem Długim. Dotychczasowe publikacje: „Klinika kukieł”, Replika 2007, „Matylda”, Prószyńki i s-ka 2009, „Polowanie na niebieskie migdały”, Nasza Księgarnia 2011.

Jak oni mogli mi to zrobić? Jak można aż tak skrzywdzić własne dziecko? Jedną bezmyślną decyzją rodzice zmarnowali mi życie. Przekreślili szansę na przyjaźń, miłość, a w przyszłości pewnie i karierę. Nie mam przyjaciół ani powodzenia u chłopaków. To przez nich nie dostanę się do liceum, a potem na studia. I na bank nie znajdę pracy.
Gdybym była Andżelą albo chociaż Agnieszką czy Moniką, moje życie wyglądałoby zupełnie inaczej. Niestety. Moja dotychczasowa biografia przedstawia się ponuro i dość żałośnie, od kiedy trzynaście lat temu rodzice podpisali mój akt urodzenia. Dlatego za każdym razem trawi mnie ogień upokorzenia, gdy nadchodzi sądna chwila. Czas się przedstawić.
Nazywam się Irenka. Tak. I-R-E-N-K-A. Nie zdążę nawet wypowiedzieć tego imienia, a już robię się czerwona jak burak. Dlatego nazwisko „Korcz” – wyrzucam jednym tchem. Dobrze, że jest takie krótkie. Przynajmniej szybko mam to za sobą.
– Już nie ma dzikich plaaaaaaż… – mama każdego ranka śpiewa ten refren pieśni dinozaurów, fałszując przy tym niemiłosiernie, a potem wzdycha nostalgicznie: – Uwielbiam piosenki Ireny Santor. To po niej dostałaś imię.
Rozmarzona uśmiecha się do wspomnień młodości, zupełnie ignorując fakt, że jej muzyczna fanaberia stała się przyczyną wszystkich katastrof, które mnie spotykają. I jak tu się nie denerwować, jeśli osoba odpowiedzialna za fatalny bieg mego żywota nic sobie z tego nie robi?!
Niestety upiorne imię to nie koniec nieszczęść. Jeszcze gorsze bywa zdrobnienie, którego używa babcia Kunegunda, w skrócie Gunia.
– Irciu! Dziecko moje! – woła jak zawsze z egzaltacją, kładąc akcent na -ciu. Bo babcia jest taka właśnie „ciu, ciu, ciu”, słodkopierdząca, jak mówi tato, kiedy ona nie słyszy. – Coś ty na siebie włożyła?
– Nic – odpowiadam krótko, gdyż przechodzę teraz tak zwany okres buntu i nie lubię już miło gaworzyć z dorosłymi, jak miałam w zwyczaju jeszcze kilka lat temu.
– Dziewczynka nie powinna się tak ubierać! – Babcia kręci nosem, a ja zagryzam wargi, aby nie rzucić uszczypliwie, że szminka wychodzi jej poza kontur ust. – Co to za moda, żeby nosić trampki do spódniczki?!
Babcia wzdycha, a ja wzruszam ramionami, wkładam do uszu słuchawki i wychodzę. Może imię mam do bani, ale za to trampki najfajniejsze z całej klasy. Nawet Andżela z Żanetą – gwiazdy dzielnicy, w których kocha się cała szkoła, podeszły do mnie na długiej przerwie z pytaniem, skąd wytrzasnęłam takie gitbuty. Powiedziałam prawdę – z Londynu. Aby trzymać się faktów, nie wchodziłam w szczegóły, bo wtedy musiałabym wyznać, że to Krzychu, starszy brat, kupił mi je na Allegro od kogoś, kto wrócił z Anglii. Wolałam jednak stworzyć pozory, jakobym przywiozła je stamtąd sama. Przecież to niewykluczone, prawda? Mogłam polecieć na Wyspy z mamą na przykład, co nie? Mogłam, ale nie pojechałam, i pewnie nie pojadę. U nas w domu aż tak się nie przelewa. Babcia Gunia ma marną emeryturę, mama pracuje jako redaktorka w wydawnictwie, a niestety Polacy od książek wolą seriale telewizyjne, natomiast tata… No cóż, z tatą jest największy problem, ponieważ pracuje jako tak zwany freelancer, co niewiele ma wspólnego z byciem free, a tym bardziej z lansowaniem się. Tata od czasu do czasu łapie jakieś zlecenia graficzne, lecz ostatnio od zleceń woli puby i kluby nocne, w których wydaje to, co mógłby zarobić, gdyby zamiast tkwić nad kuflem piwa, usiadł przed komputerem. O kimś zapomniałam?
Oczywiście! Jeszcze jedna gęba do wykarmienia, czyli Jasiek – młodszy brat, który w tym roku idzie do zerówki i wszystko musi mieć ze Spider-Manem, inaczej zanosi się spazmatycznym płaczem doprowadzającym do obłędu. Dlatego wszyscy mu ulegają i Janek zwykle dostaje to, co sobie wymarzy.
Dobra. Starczy tych rodzinnych wynurzeń. Noszę obciachowe imię, ale mam supertrampki, co trochę mnie ratuje. W uszach gra mi Tokio Hotel, a ja idę na kawę – uwaga! – z Żanetą i Andżelą. Ja, Irenka Korcz, dostałam jedyną i niepowtarzalną szansę wstąpienia do najbardziej odlotowej paczki w całej szkole. A wszystko dzięki okazyjnie zakupionym butom.
– Dziwny jest ten świat – jakby zanuciła mama. Zamiast śpiewać, modlę się w duchu, żeby nie zmarnować tej szansy, bo druga taka już się nie nadarzy.

Znowu przyjdę przed czasem. Nie chcę zjawić się pierwsza, aby dziewczyny nie pomyślały, że mi jakoś szczególnie zależy. To pierwszy raz, kiedy mi zaproponowały wspólne wyjście. I pomyśleć, że to wszystko dzięki londyńskim trampkom. Wydłużam więc drogę i idę inaczej niż zwykle. Mijam stare wille – niektóre pięknie odremontowane, inne zaniedbane, w strasznej ruinie. Ech, ale byłoby fajnie mieć cały taki dom dla siebie. Bez wścibskiego Janka, bez nabijającego się ze mnie Krzycha i jego głośnej muzy, bez babci wylewającej na siebie litry mdłych perfum, bujającej w obłokach mamy i taty, o którym mama mówi, że jest jej czwartym dzieckiem, i do tego najbardziej kłopotliwym. Niektórzy robią wiosenne porządki, krzątają się po swoich ogródkach, inni zaczynają sezon grillowy, a ta dziewczyna? O rany! Co ona robi?!
Zwalniam i podchodzę do furtki prowadzącej do niewielkiego domu, wyglądającego trochę jak chata elfów. Zbudowany jest z czerwonej cegły, ma spadzisty dach z wielkim kominem i zielone okiennice. Wokół domu rozciąga się duży ogród pełen drzew i nieokiełznanych bujnych krzaków. Chyba dawno nie gościła tu kosiarka ani nożyce. Ale to nie dom i nie ogród każą mi się zatrzymać i podejść bliżej. Moją ciekawość budzi dziewczyna, która znajduje się w ogrodzie i… stoi na głowie. Czarna koszulka opadła jej pod brodę tak, że widzę jej plecy aż po łopatki, a ona – jak gdyby nigdy nic – stoi. Patrzę na zegarek. Mija minuta, druga, a ona po prostu stoi. Na głowie!
Nagle podbiega do niej ogromny pies, cofam się odruchowo, ale on nie zwraca na mnie uwagi. Doskakuje do dziewczyny i zaczyna trącać ją nosem.
– Leon! Łaskoczesz! – chichocze dziewczyna, robi fikołka i siada z twarzą zwróconą w moją stronę. Cholera, chyba mnie zauważyła! Co ja jej powiem?!
– Kim jesteś? – pyta, obciąga koszulkę i w jednym podskoku staje w pionie, ruszając w stronę furtki.
– Ee, nie, ja tylko tędy…
– Nie pytam, co tu robisz, tylko kim jesteś – zauważa dziewczyna i odsłania w uśmiechu rząd pokaźnych zębów z wystającymi jedynkami. – Ja jestem Grażyna, ale mówią na mnie Mysza albo Myszata.
– Grażyna? – powtarzam i przez chwilę robi mi się ciepło na duszy, bo choć imię Grażyna brzmi ciut lepiej od Irenki, to na pewno nie jest hitem sezonu i można je wrzucić do tego samego babcinego worka razem z Krystyną i Wiesławą.
– A ty? – pyta wciąż roześmiana.
Popołudniowe słońce gra na jej piegowatej buzi, a pies Leon trąca ją nosem w nogę, jakby robił się zazdrosny o naszą pogawędkę.
– Ja jestem Irena – odpowiadam i po raz pierwszy nie czuję napływającej fali gorąca.
– Irena… – mówi z namysłem, po czym klepie się w kolano i wykrzykuje: – Irena, czyli Ira, ale bomba!
Uśmiecham się do niej i zerkam na zegarek. Cholera! Spóźnię się. Żaneta z Andżelą na pewno na mnie nie poczekają. Dla nich jestem nikim, tyle że w fajnych trampkach.
– Wiesz co, wybacz, ale muszę spadać! – oświadczam Myszatej, a ona wzrusza ramionami.
– Jak chcesz!
– Umówiłam się.
– Spadaj już, Ira. Ale jakbyś chciała, to zajdź tu kiedyś na dłużej.
– Jasne! Dzięki – odpowiadam i puszczam się biegiem, żeby zdążyć na przystanek przy parku Sołackim. Może jeszcze żaden tramwaj nie zajechał i dziewczyny wciąż tam są. Tymczasem zastanawiam się, kto normalny ot tak sobie staje na głowie? Dziwna ta Myszata.

– Masz szczęście – wypala Żaneta na mój widok. – Kto chce być w paczce, ten się nie spóźnia.
– Przepraszam, dziewczyny – zaczynam, ale Andżela mi przerywa:
– Nie honorujemy wytłumaczeń, że musiałaś dokończyć rosołek, a starzy ci powiedzieli: „Nie odejdziesz od stołu, dopóki nie zjesz”.
– Nie, no co wy! – Uśmiecham się, aby rozładować atmosferę i wkładam ręce do kieszeni. „Jestem wyluzowana, jestem wyluzowana” – powtarzam w myślach. – Po prostu pochrzaniły mi się godziny. Przyznaję się.
Andżela kiwa głową na znak, że wybaczone. Przechodzimy do sedna sprawy.
– Co dziś robimy? – pytam, jakbym widywała się z nimi od lat, i wczoraj, i przedwczoraj, i po prostu chcę wiedzieć, co będziemy robić akurat dzisiaj.
– To, co zawsze – odpowiada Żaneta.
A ja mruczę „Aha”, bo brak mi odwagi, aby zapytać, co to oznacza. Ja na przykład zawsze po szkole oglądam telewizję albo łażę po necie. Ale skąd mam wiedzieć, co robi Andżela z Żanetą. Na pewno coś dużo fajniejszego. Całe szczęście w porę zjawia się dziewiątka i Andżela z Żanetą ruszają do wejścia. Wygląda na to, że gdzieś jedziemy. Wchodzę posłusznie za nimi. Zajmujemy wolne miejsca, zarzucam nogę na nogę tak, aby wyeksponować trampki w obawie, że dziewczyny zapomną, dlaczego mnie dzisiaj zaprosiły.
– Widzicie tę babę?! – Andżela chichocze, wskazując na kobietę stojącą przy oknie.
– Ale obciachowy sweter! – Żaneta dusi się ze śmiechu.
Śmieję się razem z nimi, choć tak naprawdę nie widzę nic złego w tym swetrze. Jakoś wcześniej nie zwracałam na takie rzeczy uwagi. Mama twierdzi, że każdy powinien nosić to, w czym się czuje dobrze. Ale dziewczyny są przecież specjalistkami w sprawach mody, więc pewnie mają rację. Podjeżdżamy do przystanku między Multikinem a centrum handlowym Stary Browar. Dziewczyny podrywają się z miejsc, Żaneta zgniata bilet w kulkę i wrzuca za kołnierz starszemu człowiekowi stojącemu przy drzwiach.
– Orientuj się! – krzyczy mu do ucha Andżela, po czym obie ze śmiechem wyskakują z tramwaju.
Wchodzimy do centrum handlowego.
– Chcecie coś kupić? – pytam, żeby zwrócić na siebie uwagę, bo coraz bardziej czuję się w tym towarzystwie niczym piąte koło u wozu.
Żaneta uśmiecha się znacząco do Andżeli i obie kwiczą z radości. Nie wiem, o co chodzi, więc lekko urażona wzruszam ramionami. Łazimy po sklepach, dziewczyny krążą pomiędzy wieszakami a przymierzalnią, przebierają się w coraz to nowe fatałaszki, a ja donoszę im inne rozmiary i fasony. Po co mam przymierzać ciuchy, których i tak nie kupię? Nie chcę robić sobie apetytu. Tymczasem one szaleją. Obeszłyśmy już dwa piętra – znalazły się w swoim żywiole, a ja? Trochę się nudzę, ale nie mogę się do tego przyznać. Nawet przed sobą, bo przecież przebywam w towarzystwie najbardziej popularnych osób w całej szkole. Z nimi nie można się nudzić. Najwyraźniej jest ze mną coś nie tak. Staram się więc trzymać fason: chichoczę i pieję z zachwytu w momentach, kiedy się ode mnie tego oczekuje.
– O jeny! – wykrzykuje w pewnym momencie Żaneta. – Spójrzcie tam!
– Ale jaja! – piszczy Andżela. – To przecież Bruno.
Podążam za ich wzrokiem i dostrzegam chłopaka, który rozdaje ulotki na dziedzińcu. W tym samym momencie on zauważa również nas i zmierza w naszym kierunku.
– Co ty tu robisz?! – pełen podniecenia sopran Żanety świdruje mi uszy.
– Jak to co? Zarabiam! – odpowiada chłopak, a ja zerkam w jego oczy i czuję, że miękną mi kolana.
On patrzy wprost na mnie. Orzechowym głębokim spojrzeniem.