Zapadająca w pamięć opowieść o tym, co jest ważne w życiu, gdzie kryje się remedium na nasze neurozy i jak znaleźć porządek w otaczającym nas chaosie.


Hanna i Marius. Berlin, XX wiek.

Marius spotyka dziewczynę, która szuka swojego ojca. Hanna ma brązowe włosy, czarne oczy i czternaście lat. Z trudem mówi, nie do końca wie, co się z nią dzieje i nie pojmuje rozumowania innych. Jest zagubiona.

Marius się spieszy, ale zmienia plany i towarzyszy jej.

Misja prowadzi ich do Berlina, do hotelu z korytarzami, które przywołują widma wojny. To wędrówka pośród własnych obsesji i gruzów minionego stulecia.

***

Za trzydzieści lat, jeśli nie wcześniej, Tavares otrzyma nagrodę Nobla. Jestem tego pewien.
José Saramago

Portugalski Kafka.
„Le Figaro”

Gonçalo Manuel Tavares – pisarz portugalski uznawany za jednego z najlepszych pośród współczesnych prozaików w tym kraju. Jego książki są tłumaczone na około 30 języków.

Gonçalo Manuel Tavares
Dziewczynka zagubiona w swoim stuleciu szuka taty
Przekład: Wojciech Charchalis
Wydawnictwo Literackie
Premiera: 5 października 2022
 
 


I
TWARZ

Nie spo­sób nie zwró­cić uwa­gi na tę twarz. Tak cha­rak­te­ry­stycz­na okrągła bu­zia, oczy i ogrom­ne po­licz­ki. Upo­śle­dzo­na – albo upo­śle­dzo­ny? Ma­rius miał pro­blem z od­ró­żnie­niem. Na pierw­szy rzut oka wy­da­wa­ła się dziew­czyn­ką, bez wąt­pie­nia – ile lat, pi­ęt­na­ście, szes­na­ście? – jed­nak gdy się jej/jemu przyj­rzeć uwa­żniej, mo­żna by po­wie­dzieć, że to chło­pak, choć jed­nak nie. Dziew­czy­na.
W rękach trzy­ma­ła pu­de­łecz­ko. Ma­rius za­po­mniał, że się śpie­szy, i pod­sze­dł bli­żej. Uśmiech­nęła się i po­da­ła mu kar­to­nik. Był za­pi­sa­ny na ma­szy­nie.
 
PO­DAĆ SWO­JE DANE OSO­BO­WE

1. Po­wie­dzieć imię
2. Po­wie­dzieć, czy chło­pak, czy dziew­czy­na
3. Po­wie­dzieć na­zwi­sko
4. Po­wie­dzieć imio­na ro­dzi­ców i ro­dze­ństwa
5. Po­wie­dzieć ad­res
6. Po­wie­dzieć, do któ­rej szko­ły cho­dzi
7. Po­wie­dzieć wiek
8. Po­wie­dzieć dzień i mie­si­ąc uro­dze­nia
9. Po­wie­dzieć ko­lor oczu i wło­sów
 
Ma­rius się uśmiech­nął. Za­py­tał:
– Jak masz na imię?
– Han­na.
– Je­steś chłop­cem czy dziew­czyn­ką?
– Dziew­czyn­ką.
(Mó­wi­ła tro­chę be­łko­tli­wie, ale Ma­rius zro­zu­miał).
– Jak masz na na­zwi­sko?
– Nie.
– Nie po­wiesz?
Nie od­po­wie­dzia­ła.
Spoj­rzał na kar­to­nik (mo­żna by po­wie­dzieć, że wy­glądał na wy­ci­ągni­ęty z kar­to­te­ki, ale nie było wi­dać śla­dów wy­dar­cia – ktoś jej go dał albo sama ostro­żnie go wy­jęła. Ma­rius zwró­cił uwa­gę na drob­ny szcze­gół. W gór­nej części, mniej­szy­mi, nie­mal nie­czy­tel­ny­mi li­ter­ka­mi, było na­pi­sa­ne: „Na­ucza­nie Osób z Nie­pe­łno­spraw­no­ścią Umy­sło­wą”).
Ma­rius ci­ągnął:
– Imio­na ro­dzi­ców i ro­dze­ństwa?
– Nie.
– Ad­res?
– Nie.
– Do ja­kiej szko­ły cho­dzisz?
– Nie.
Cały czas się uśmie­cha­ła. Jej „nie” były miłe – brzmia­ły ni­czym „tak”.
– Ile masz lat?
– Czter­na­ście.
– Kie­dy się uro­dzi­łaś?
– Dwu­na­ste­go pa­ździer­ni­ka.
Ma­rius zno­wu rzu­cił okiem na kar­to­nik.
 
PO­DAĆ SWO­JE DANE OSO­BO­WE

1. Po­wie­dzieć imię
2. Po­wie­dzieć, czy chło­pak, czy dziew­czy­na
3. Po­wie­dzieć na­zwi­sko
4. Po­wie­dzieć imio­na ro­dzi­ców i ro­dze­ństwa
5. Po­wie­dzieć ad­res
6. Po­wie­dzieć, do któ­rej szko­ły cho­dzi
7. Po­wie­dzieć wiek
8. Po­wie­dzieć dzień i mie­si­ąc uro­dze­nia
9. Po­wie­dzieć ko­lor oczu i wło­sów
 
Zo­sta­ło py­ta­nie nu­mer 9. Wy­da­wa­ło mu się głu­pie, ale za­dał je:
– Ja­kie­go ko­lo­ru są two­je oczy i wło­sy?
– Oczy: czar­ne. Wło­sy: brązo­we.
I rze­czy­wi­ście ta­kie były te ko­lo­ry. (Za­pa­mi­ęta­ła).
Ma­rius spoj­rzał na nią i po­now­nie się uśmiech­nął.
Po­tem Han­na po­wie­dzia­ła:
– Szu­kam mo­je­go taty.
– Taty?
– Tak – po­wtó­rzy­ła. – Szu­kam mo­je­go taty.

 
Wesprzyj nas