Nadchodzi zima

Dojście do władzy Władimira Putina, objęcie w 1999 roku urzędu prezydenta przez byłego podpułkownika KGB, było silnym sygnałem, że Rosja oddala się od demokracji. Mimo to w kolejnych latach – kiedy Stany Zjednoczone i inne czołowe mocarstwa świata nie przestawały mu ustępować – Putin stał się nie tylko dyktatorem we własnej ojczyźnie, lecz zagrożeniem na scenie międzynarodowej. Dysponując potężnymi zasobami i arsenałem jądrowym, Putin jest kluczową postacią prowadzonego w wielu krajach ataku na wolność polityczną i porządek współczesnego świata.

Dla Garri Kasparowa to żadne nowiny. Od niemal dwóch dekad głośno wyraża krytyczne opinie pod adresem Putina. Poprowadził prodemokratyczną opozycję w zakończonych farsą wyborach prezydenckich w 2008 roku. Ale kolejne lata, z upływem których Kasparow widział, jak jego przewidywania co do zamiarów Putina spełniają się niczym przepowiednie Kasandry, przekonały go, że prawda jest jeszcze mroczniejsza: Rosja Putina, tak jak ISIS i Al-Kaida, znajduje własne samookreślenie w opozycji wobec państw wolnego świata.

W miarę jak Putin stawał się coraz potężniejszy, zagrożenie, jakie stwarzał, zmieniło charakter z lokalnego na regionalny, a wreszcie na globalny. W swojej alarmującej książce Kasparow pokazuje, że upadek Związku Sowieckiego nie był punktem końcowym historii, a jedynie zmianą pory roku: zimna wojna stopniała w promieniach nowej wiosny; teraz jednak, po latach samozadowolenia i błędów w ocenie sytuacji, znowu przychodzi do nas zima.

Wprowadzenie

19 sierpnia 1991 roku telewizja CNN prowadziła nieprzerwaną relację na żywo z wydarzeń związanych z próbą zamachu stanu zmierzającą do obalenia sowieckiego prezydenta Michaiła Gorbaczowa. Sprzymierzeni z KGB twardogłowi przedstawiciele rozsypującego się komunistycznego reżimu zastosowali wobec Gorbaczowa areszt domowy, zamykając go w jego daczy na Krymie, i ogłosili stan wyjątkowy. W światowej prasie wypowiadało się mnóstwo ekspertów i polityków, którzy obawiali się, że ten zamach stanu może oznaczać nagły koniec pieriestrojki albo nawet początek wojny domowej, ponieważ do centrum Moskwy wtoczyły się czołgi.
Tamtego wieczora wraz z byłą amerykańską ambasador przy Organizacji Narodów Zjednoczonych Jeane Kirkpatrick, jakimś profesorem z Kalifornii i byłym agentem KGB byłem gościem programu Larry King Live. Jako jedyny z całej czwórki twierdziłem, że nie ma szans, by ten zamach stanu się powiódł, oraz że będzie trwał nie dłużej niż czterdzieści osiem godzin, a nie całymi miesiącami, jak przewidywała ambasador Kirkpatrick i wiele innych osób. Wskazywałem, że przywódcy puczu nie cieszą się powszechnym poparciem, a podjęta przez nich próba powstrzymania reform, których się obawiali, może doprowadzić do i tak nieuniknionego rozpadu Związku Socjalistycznych Republik Sowieckich. Rządząca biurokracja również była rozdarta, bo wielu urzędników uważało, że po rozpadzie Związku Sowieckiego będą mieli większe szanse na awans. Moje przewidywania w ogromnej mierze się sprawdziły, kiedy zobaczyliśmy, jak rosyjski prezydent Borys Jelcyn wspina się na czołg, mieszkańcy Moskwy wychodzą na ulice w obronie wolności i demokracji, a klika przywódców puczu zdaje sobie sprawę, że społeczeństwo jest przeciw nim. Dwa dni później się poddali.
Próba zamachu stanu nie tylko się nie powiodła, ale przyspieszyła upadek Związku Sowieckiego, ukazując obywatelom ZSRS jasny wybór. Rozpad dotychczasowego państwa i perspektywa niepodległej przyszłości były trochę przerażające, to prawda, ale nie mogło to być gorsze od totalitarnej teraźniejszości.
W kolejnych miesiącach sowieckie republiki, niczym kostki domina, jedna po drugiej ogłaszały niepodległość. A w samej Moskwie już dwa dni po klęsce zamachu rozentuzjazmowany tłum zburzył znajdujący się przed siedzibą główną KGB pomnik „Żelaznego” Feliksa Dzierżyńskiego, przerażającego założyciela sowieckich służb bezpieczeństwa.
Kiedy teraz czytam zanotowane wówczas przez dziennikarzy wypowiedzi uczestników tych zgromadzeń, trudno mi opanować wzruszenie. „To początek naszego procesu oczyszczenia” – powiedział przywódca górniczego związku zawodowego. Prawosławny pop mówił: „Zniszczymy ten olbrzymi, groźny, totalitarny aparat KGB”. Tłum skandował: „Precz z KGB!” i „Swo-bo-da!” – co po rosyjsku znaczy „wolność”. Milicjanci zdejmowali czapki i przyłączali się do pochodu, a na cokole znienawidzonego pomnika wypisywano hasła w rodzaju „Pod sąd rzeźników z KGB!”. Jakiś lekarz powiedział, że ten protest jest inny od tych z ubiegłych miesięcy: „Mamy wrażenie, jakbyśmy się na nowo narodzili”.
Dlatego tak trudno pojąć, jak to się stało, że osiem lat później, 31 grudnia 1999 roku, prezydentem Rosji został były podpułkownik KGB. Przerwano rodzące się w tym kraju demokratyczne reformy i zaczęto je konsekwentnie odwracać. Władze rozpoczęły ataki na media i społeczeństwo obywatelskie. Rosyjska polityka zagraniczna zaczęła opierać się na zastraszaniu i agresji. Nie było żadnego procesu oczyszczenia, żadnych procesów dla rzeźników i żadnego niszczenia aparatu KGB. Zburzono wprawdzie pomnik Dzierżyńskiego, ale nie totalitarne represje, które symbolizował. One na nowo się narodziły – w osobie Władimira Putina.
Przeskoczmy teraz do roku 2015, a przekonamy się, że Putin nadal jest na Kremlu. Wojska rosyjskie zaatakowały Ukrainę i zajęły Krym, a stało się to sześć lat po napaści na innego sąsiada, republikę Gruzji. Zaledwie kilka dni po tym, jak w lutym 2014 roku odgrywał rolę gospodarza zimowych igrzysk olimpijskich w Soczi, Putin wzniecił wojnę na wschodniej Ukrainie i został pierwszym przywódcą, który dokonał przyłączenia siłą suwerennego obcego terytorium od czasu Saddama Husajna w Kuwejcie. Ci sami światowi przywódcy, którzy rok wcześniej uśmiechnięci pozowali do zdjęć z Putinem, teraz wprowadzają sankcje przeciwko Rosji i członkom rosyjskiej elity władzy. Rosja grozi, że zakręci kurki na rurociągach, którymi płynie do Europy jedna trzecia potrzebnej jej ropy i gazu. Metaforyczne mafijne państwo, którego capo di tutti capi (szefem wszystkich szefów) jest Putin, przeszło od fazy ideologicznie agnostycznej kleptokracji do stosowania jawnie faszystowskiej propagandy i taktyki. Powróciło zapomniane od dawna widmo nuklearnej zagłady.
Na obecny kryzys złożyły się dwa procesy. Pierwszy to zmiana, która dokonała się w Rosji: w zaskakująco krótkim czasie od świętowania końca komunizmu kraj ten wybrał sobie na przywódcę oficera KGB, a następnie zaczął dokonywać inwazji na sąsiadów. Drugi to przysłużenie się do tej zmiany przez wolny świat – a doszło do tego w wyniku połączenia zobojętnienia, niewiedzy i źle ukierunkowanej życzliwości. Decydującą sprawą jest ustalenie, jak się to stało i co poszło nie tak, bowiem wprawdzie teraz uznaje się Putina za stan zagrożenia, jednak Europa i Ameryka wciąż źle to rozumieją. Państwa demokratyczne na całym świecie muszą się zjednoczyć i przyswoić sobie na nowo lekcje płynące z wygrania zimnej wojny, zanim do końca wpadniemy w koleiny następnego takiego konfliktu. Rosja Putina to zdecydowanie największe i najpoważniejsze zagrożenie, przed jakim stoi dziś świat – ale nie jedyne. Grupy terrorystyczne takie jak Al-Kaida i Państwo Islamskie są (mimo nazwy tej ostatniej) pozbawione państwa oraz tych nieprzebranych zasobów i broni masowego rażenia, które ma do swojej dyspozycji Putin. Jednakże ataki z 11 września oraz im podobne przekonały nas, że wcale nie trzeba mieć flagi państwowej ani nawet wojska, by wyrządzić straszliwe szkody najpotężniejszemu państwu na świecie. Co więcej, kraje, które finansowo wspierają terror, korzystają na tym, że będące celem terrorystów państwa demokratyczne nie organizują sobie agresywnej obrony. Światowe mocarstwa dają zbrodniczym reżimom Iranu, Korei Północnej i Syrii sporo czasu przy stole negocjacyjnym, nie uzyskując od nich żadnych znaczących ustępstw.
Wielokrotnie podnoszono już kwestię wyzwań wynikłych z wielobiegunowego świata powstałego wraz z zakończeniem zimnej wojny. Tym, czego brakuje, jest spójna strategia dotycząca radzenia sobie z tymi wyzwaniami. Kiedy zimna wojna dobiegła końca, zwycięzcom zabrakło poczucia celu oraz wspólnego wroga, przeciwko któremu mogliby się zjednoczyć. Wrogowie wolnego świata nie mają takich wątpliwości. Tym, co ich określa, nadal jest sprzeciw wobec reguł i zasad liberalnej demokracji oraz wobec praw człowieka, których głównym symbolicznym i jak najbardziej faktycznym przedstawicielem są dla nich Stany Zjednoczone. A mimo to wciąż próbujemy ich angażować w dialog, negocjujemy z nimi, a nawet dostarczamy tym wrogom broni i zasobów, których oni używają, by nas atakować. Parafrazując podaną przez Winstona Churchilla definicję polityki ustępstw: karmimy krokodyle w nadziei, że nas zjedzą ostatnich.
Każde polityczne ochłodzenie między Waszyngtonem a Moskwą lub Pekinem momentalnie wywołuje u obu stron wzajemne zarzuty o chęć „powrotu do zimnej wojny”. Stosowanie dzisiaj tego komunału zakrawa na ironię, biorąc pod uwagę, że zapomniano, w jaki sposób prowadzono zimną wojnę i odniesiono w niej zwycięstwo – zapomniano, zamiast ów sposób naśladować. Zamiast stać na gruncie zasad mówiących, czym jest dobro, a czym zło, co jest słuszne, a co nie, na gruncie uniwersalnych wartości praw człowieka i ludzkiego życia, mamy politykę angażowania, resety i moralną równoważność. Czyli – politykę ustępstw pod różnymi innymi nazwami. Świat potrzebuje nowego sojuszu opartego na globalnej Magna Carta, deklaracji podstawowych praw, którą wszyscy członkowie muszą uznawać. Państwa, którym droga jest wolność jednostki, kontrolują obecnie większość światowych zasobów, a także światowego potencjału militarnego. Jeśli się zjednoczą i przestaną hołubić bandyckie reżimy oraz sponsorów terroryzmu, ich prawości i wpływom nic się nie oprze.
Celem nie powinno być budowanie nowych murów, by izolować miliony ludzi żyjących pod rządami autorytarnych władców, lecz danie im nadziei i szansy na jaśniejszą przyszłość. My, mieszkańcy krajów położonych za żelazną kurtyną, w większości doskonale zdawaliśmy sobie sprawę, że w wolnym świecie są ludzie, którym na nas zależy i którzy walczą za nas, a nie przeciwko nam. I to było ważne, że o tym wiedzieliśmy. Dziś tak zwani przywódcy wolnego świata mówią o działaniu na rzecz demokracji, a jednocześnie traktują przywódców najbardziej represyjnych reżimów świata jak równych sobie. Polityka angażowania dyktatorów w dialog zawiodła na każdym możliwym poziomie i naprawdę czas najwyższy uznać to niepowodzenie.
Jak powiedział Ronald Reagan w swoim słynnym przemówieniu Czas na wybór z 1964 roku, nie ma wyboru pomiędzy pokojem a wojną, tylko między walką a kapitulacją. Musimy wybrać. Nie wolno nam skapitulować. Musimy walczyć, korzystając z potężnych zasobów wolnego świata, poczynając od wartości moralnych i bodźców ekonomicznych, a działania zbrojne traktując jedynie jako ostateczność. Ameryka musi temu przewodzić, wykorzystując swoje potężne zasoby i zdolność do mobilizowania swoich kłótliwych i podzielonych sojuszników. Jednak mówienie o wartościach amerykańskich czy nawet o wartościach zachodnich nie wytrzymuje dziś próby czasu. Działać musi Japonia i Korea Południowa, Australia i Brazylia, Indie i Republika Południowej Afryki – i każdy kraj, który ceni sobie demokrację oraz wolność i korzysta z ogólnoświatowej stabilności. Wiemy, że to się da zrobić, ponieważ robiono tak już wcześniej. Musimy odważyć się zrobić to znowu.

Pięć lat po tym, jak Putin objął rządy i rozpoczął odbudowę rosyjskiego państwa policyjnego, które tak podziwiał, ja sam doświadczyłem własnego odrodzenia. W roku 2005, po dwudziestu latach spędzonych na szczycie światowych szachów zawodowych, wycofałem się z uprawiania tego sportu, by przyłączyć się do nowo powstałego rosyjskiego ruchu na rzecz demokracji. Zostałem mistrzem świata w roku 1985, mając dwadzieścia dwa lata, i na szachownicy osiągnąłem wszystko, co mógłbym chcieć osiągnąć. Zawsze chciałem zrobić coś ważnego dla świata, a czułem, że w świecie szachów mój czas już się skończył. Chciałem, by moje dzieci mogły dorastać w wolnej Rosji. I przypomniałem sobie hasło, które matka kiedyś powiesiła u mnie w pokoju na ścianie, cytat z któregoś z sowieckich dysydentów: „Jeśli nie ty, to kto?”. Miałem nadzieję, że wykorzystam własną energię i sławę do odparcia narastającej fali represji płynących z Kremla.
Podobnie jak wielu Rosjan martwiła mnie mało znana przeszłość Putina w KGB i jego nagłe dojście do władzy po tym, jak w 1999 roku nadzorował brutalną wojnę mającą spacyfikować rosyjski region Czeczenii. Jednak mimo tej niechęci początkowo i ja, i moi rodacy chcieliśmy dać Putinowi szansę. Jelcyn bardzo zszargał swoją pozycję w porządku demokratycznym przy okazji ponownego wyboru na prezydenta w 1996 roku, ponieważ wykorzystał uprawnienia własnego urzędu do wpłynięcia na wynik wyborów, i przyznaję, że w tamtym czasie należałem do osób uważających, że można wybrać mniejsze zło w postaci częściowego poświęcenia uczciwości demokratycznych procedur, jeśli wymaga tego powstrzymanie znienawidzonych komunistów przed odzyskaniem władzy. Takie kompromisy niemal zawsze są błędem i tak też było w tym wypadku, ponieważ utorowano w ten sposób drogę do wykorzystywania osłabionego systemu jeszcze bardziej bezwzględnej osobie.
Kryzys finansowy z 1998 roku pozostawił rosyjską gospodarkę w bardzo rozchwianym stanie, chociaż z perspektywy czasu warto zwrócić uwagę, że już w roku 2000 trend się odwrócił i nastąpił znaczny wzrost produktu krajowego brutto (PKB). Jednak w okresie kryzysu przestępczość, inflacja oraz powszechne poczucie słabości i niepewności państwa sprawiły, że prostolinijny technokrata Putin stał się pociągającą i bezpieczną opcją. Panowało przekonanie, że bez silnej ręki u steru kraj może pogrążyć się w chaosie. W słabych państwach demokratycznych niepewność materialna i społeczna zawsze była łatwym celem, a większość dyktatorów doszła do władzy przy początkowym poparciu społeczeństwa. Całe ludzkie dzieje wypełniają niekończące się szeregi despotów i junt wojskowych, którym wola ludu dała władzę, by zaprowadzili porządek i zahamowali wybryki chwiejnego cywilnego reżimu „la mano dura” (twardą ręką). Jakoś ludzie zawsze zapominają, że znacznie łatwiej wprowadzić dyktatora na urząd, niż go z niego zdjąć. Oczywiście nie oczekiwałem, że moja nowa kariera w czymś, co jedynie z ogromną dozą wyrozumiałości można nazwać rosyjską „polityką”, będzie łatwa. Opozycja nie próbowała wygrać wyborów; walczyliśmy jedynie o to, by te wybory w ogóle były wyborami. Dlatego właśnie zawsze mówiłem, że jestem aktywistą, a nie politykiem, nawet kiedy wygrałem w prawyborach jako kandydat opozycji do wyborów prezydenckich w 2008 roku. Wszyscy wiedzieli, że nigdy nie pozwolono by mi pojawić się na oficjalnej liście kandydatów; chodziło o to, by pokazać ten fakt i spróbować wzmocnić zwiotczałe mięśnie rosyjskiej demokracji. Początkowo moim celem było zjednoczenie wszystkich antyputinowskich sił w kraju, szczególnie tych, których zazwyczaj nie podejrzewałoby się o jakiekolwiek wspólne wystąpienie. Liberalnego obozu reformatorskiego, do którego należałem, nie łączyło na przykład nic z Partią Narodowo-Bolszewicką – poza tym, że i nas, i ich spychano na margines, prześladowano i zdradzano w ramach planu Putina, by dożywotnio utrzymać się przy władzy. A mimo to nasza wątła koalicja maszerowała ulicami Moskwy i Sankt Petersburga – były to pierwsze poważne protesty polityczne od czasu objęcia urzędu przez Putina. Chcieliśmy pokazać ludziom w Rosji, że opór jest możliwy, i przekazać komunikat, że rezygnacja z wolności w zamian za stabilność to fałszywy wybór.
Niestety, podobnie jak inni współcześni despoci Putin miał (i nadal ma) pewien atut, o którym władze sowieckie nawet nie mogły marzyć: silne związki gospodarcze i polityczne z wolnym światem. Dekady wymiany handlowej wygenerowały olbrzymie bogactwo, którego dyktatury takie jak Rosja i Chiny użyły do stworzenia zaawansowanej autorytarnej infrastruktury wewnętrznej i do wywierania nacisków w polityce zagranicznej. Przekonanie, że wolny świat wykorzysta te gospodarcze i społeczne więzi do stopniowej liberalizacji państw autorytarnych, było naiwne. W praktyce państwa autorytarne nadużyły tego przypływu kapitału oraz ekonomicznej współzależności, by poszerzać zakres swojej korupcji na zewnątrz i podsycać represje wewnątrz.
Weźmy prosty przykład: cała Europa otrzymuje z Rosji jedną trzecią potrzebnej jej energii (choć oczywiście w wypadku niektórych krajów ta liczba jest znacznie większa). Równocześnie rynek europejski odbiera 80 procent rosyjskiego eksportu energii. Która strona tej relacji dysponuje zatem większą możliwością wywierania nacisku? A mimo to w czasie kryzysu na Ukrainie słyszeliśmy powtarzane nieustannie wypowiedzi, że Europa nie może podjąć działań przeciwko Rosji z powodu uzależnienia energetycznego! Osiem miesięcy po zajęciu Krymu przez Putina, a trzy i pół miesiąca po pojawieniu się dowodów, że to wojska rosyjskie zestrzeliły samolot pasażerski nad Ukrainą, Europa wciąż „rozważała” przyjrzenie się sposobom, w jakie można by zastąpić rosyjski gaz. Zamiast wykorzystać swoje przytłaczające ekonomiczne oddziaływanie do powstrzymania napaści Putina, Unia Europejska udaje bezradność. Zbojkotowanie importu rosyjskich surowców energetycznych przez UE, a nawet już samo nałożenie na ten import wysokich ceł, zagroziłoby zupełnym zniszczeniem rosyjskiej gospodarki, której płynność finansowa jest obecnie całkowicie zależna od sektora energetycznego. Jednak Europie brakuje woli politycznej: Europa nie potrafi zdecydować się na poniesienie w krótkim okresie znaczących ofiar, by stawić czoła dużo większemu w długiej perspektywie zagrożeniu, jakie dla globalnego bezpieczeństwa i – co za tym idzie – dla zależnej od globalizacji gospodarki stanowi pozostawienie Putinowi pełnej swobody.
Polityka angażowania daje też współczesnym reżimom autorytarnym subtelniejsze narzędzia pozwalające unikać potępienia. Reżimy te ogłaszają własne pierwsze oferty publiczne (initial public offerings, IPOs) i mają luksusowe nieruchomości w Nowym Jorku i Londynie, co dostarcza wpływów z prowizji i podatków, z których zachłanni zachodni politycy oraz korporacje nie zgodzą się zrezygnować w imię praw człowieka. Państwa tłumiące wolność wykorzystują otwartość wolnego świata, zatrudniając lobbystów, szerząc propagandę w mediach i hojnie łożąc na polityków, partie polityczne oraz organizacje pozarządowe (NGO). Kiedy ujawnia się tego rodzaju działania, nie wywołują one zbyt ostrego sprzeciwu. Obywatele żyjący w wolnym świecie od czasu do czasu wyrażają oburzenie, kiedy media ujawniają istnienie jakiejś fabryki wyzyskującej pracowników, ale ostatecznie niewiele ich obchodzi środowisko społeczne krajów, w których wydobywa się kupowaną przez nich ropę czy produkuje się dla nich ubrania i iPhone’y.
Kiedy rosyjscy oligarchowie obejmowali zasięgiem swojego bogactwa oraz politycznych wpływów Putina cały świat, zachodnie firmy odwzajemniały im się, inwestując w Rosji. Giganci sektora energetycznego, tacy jak Shell czy British Petroleum (BP), nie mogli się doczekać, kiedy dostaną szansę dostępu do ogromnych rosyjskich zasobów surowców energetycznych, a uśpiony przez wiele lat rynek rosyjski był celem, któremu nie sposób było się oprzeć, bez względu na to, na jakie ustępstwa trzeba było się zgodzić przy zawieraniu umów. Prawa człowieka w Rosji były najmniejszym ze zmartwień zachodnich korporacji. Mimo wielokrotnego zdradzania, oszukiwania i zastraszania zachodnich firm przez ich rosyjskich partnerów, mimo wyrzucania ich ze spółek czy w ogóle z Rosji te firmy wciąż wracały, prosząc o jeszcze – jak bite psy do znęcającego się nad nimi pana.
Najbardziej jaskrawym przykładem był dyrektor generalny BP Robert Dudley, który uciekł z Rosji w 2008 roku, kiedy był dyrektorem generalnym spółki typu joint venture założonej z grupą rosyjskich miliarderów. Z powodu nieustannego nękania oraz w obawie przez aresztowaniem (a także – według jednej z wersji – przed otruciem) Dudley uciekł i ukrył się. A mimo to parę lat później wrócił do Rosji i zrobił sobie sesję zdjęciową z samym Putinem, ogłaszając, że zawarł umowę na poszukiwanie ropy z kontrolowanym przez państwo koncernem petrochemicznym Rosnieft! I wprawdzie zagraniczne inwestycje nieco poprawiły wzrost rosyjskiego PKB (wynikał on w większości z potężnej podwyżki cen ropy), w niewielkim stopniu wpłynęło to jednak na poprawę jakości życia przeciętnych Rosjan. Większość tego nowego bogactwa wróciła z Rosji i wylądowała w zachodnich bankach oraz nieruchomościach zarejestrowanych na nazwiska Putinowskiej elity oligarchów.
Dlatego chociaż nasz wciąż się rozwijający ruch opozycyjny odnotował pewien postęp, gdyż zwrócił uwagę na niedemokratyczne realia Rosji Putina, od samego początku byliśmy na straconej pozycji. Całkowite panowanie Kremla nad środkami masowego przekazu i bezwzględne prześladowanie wszelkiej opozycji w społeczeństwie obywatelskim uniemożliwiło nabranie jakiegokolwiek trwałego rozmachu. W realizacji naszego zadania przeszkadzali też demokratyczni przywódcy, którzy witali Putina na salonach światowej polityki, zapewniając mu tym samym tak bardzo mu potrzebne – wobec braku prawomocnych wyborów w Rosji – potwierdzenie jego przywództwa. Trudno nawoływać do demokratycznych reform, kiedy we wszystkich kanałach telewizyjnych i we wszystkich gazetach pokazuje się obrazy przywódców najpotężniejszych państw demokratycznych świata przyjmujących dyktatora jak członka rodziny. Z takiego wizerunku płynie przekaz, że albo w rzeczywistości wcale nie jest dyktatorem, albo demokracja i wolność jednostki to nic więcej niż karty przetargowe – jak to niezmiennie twierdzą ludzie pokroju Putina. Ostatecznie musiało dojść do najazdu na Ukrainę, by grupa G7 (zawsze sprzeciwiałem się stosowaniu nazwy G8) w końcu usunęła Rosję Putina z elitarnego klubu uprzemysłowionych państw demokratycznych.
W 2008 roku, kiedy Putin wypożyczył urząd prezydenta swojemu cieniowi Dmitrijowi Miedwiediewowi, nikt chyba nie miał już złudzeń, że rosyjska demokracja umarła. Jedynymi kontrkandydatami na liście wyborczej byli przedstawiciele lojalnej opozycji obsadzeni w wyznaczonych im rolach: komunista Giennadij Ziuganow i Władimir Żyrinowski, który od 1991 roku był etatowym skrajnym prawicowcem. Obaj pełnili – i nadal pełnią – czysto dekoracyjną i nieszkodliwą funkcję polegającą na zapewnianiu absolutnie minimalnych pozorów demokracji. A mimo to kolejni demokratyczni przywódcy ustawiali się w szeregu, by wtórować tej farsie. George W. Bush zadzwonił do swojego nowego odpowiednika z gratulacjami. Francuski prezydent Nicolas Sarkozy serdecznie zaprosił Miedwiediewa do Paryża. Podobne panegiryki płynęły od przywódców Niemiec, Wielkiej Brytanii i innych, zbyt wielu, by ich tu wymieniać. I to mimo że wybory zbojkotowała najważniejsza europejska instytucja zajmująca się nadzorowaniem wyborów, Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE), na znak protestu przeciwko ograniczeniom narzuconym jej obserwatorom.
Dwa miesiące po swoim zaprzysiężeniu Barack Obama wraz z sekretarz stanu Hillary Clinton wystąpili z nową inicjatywą w zakresie polityki zagranicznej: zaproponowali „reset” w stosunkach Stanów Zjednoczonych z Rosją. I nie chodziło o realistyczne nowe podejście – którego można by się było spodziewać po tym, jak zaledwie parę miesięcy wcześniej Rosja dokonała inwazji na maleńką Gruzję i ustanowiła na jej terenie niezależne enklawy, które do dziś jeszcze są okupowane przez rosyjskie wojska. Nie, ze strony Amerykanów było to czyste kokietowanie. (A towarzyszył mu w dodatku pokaz błędnie opisanego rekwizytu – rosyjski napis na niesławnym „przycisku resetującym”, który Clinton podała swojemu rosyjskiemu odpowiednikowi Siergiejowi Ławrowowi, w rzeczywistości oznaczał „przeładowanie”, a nie „reset”). Administracja Obamy chciała wierzyć, że młody i radosny Miedwiediew jest reformatorem, potencjalnym zwolennikiem liberalizacji, kimś, kto może zmienić kurs Putina. Można to nazwać naiwnością pierwszych dni programu „Nadzieja i zmiana”, jednak choć trudno w to uwierzyć, ta polityka angażowania trwała jeszcze długo po tym, jak stało się jasne, że w ogromnej mierze to nadal Putin sprawuje władzę i że jego plan przekształcenia Rosji na nowo w państwo policyjne się nie zmienił.
Przeprowadzona przez Putina operacja „Miedwiediew” zakończyła się pełnym zwycięstwem. Zyskał kolejne cztery lata na dalsze eliminowanie wszelkiej wewnętrznej opozycji przy jednoczesnym wykluczeniu ryzyka, że poniesie jakiekolwiek konsekwencje na forum międzynarodowym. Kiedy w roku 2012 zgodnie z przewidywaniami Putin wrócił na urząd prezydenta, nawet specjalnie się nie troszczył, żeby urządzić porządne wybory. Jak większość dyktatorów ma on doskonały zwierzęcy instynkt pomagający mu oceniać rywali, poza tym wiedział, że nie spotka się z poważnym sprzeciwem ze strony innych światowych przywódców. W dodatku – również jak wszyscy dyktatorzy – z każdym udanym krokiem Putin stawał się śmielszy. Dyktatorzy nie pytają „dlaczego?”, by zagarnąć dla siebie więcej władzy; pytają jedynie „dlaczego nie?”. Kiedy Putin przypatrywał się uważnie, jak się do niego odnoszą inni przywódcy, tacy jak Merkel, Cameron czy Obama, nie znajdował żadnego powodu, dla którego miałby nie postąpić właśnie tak, jak mu się podoba.
Nie trzeba studiować historii, by dostrzec tę prawidłowość ani by zrozumieć, w jaki sposób doprowadziła ona do wojny na Ukrainie. Niełatwo było pozbyć się samozadowolenia, które zapanowało wśród państw wolnego świata po upadku żelaznej kurtyny, i zająć się kimś pokroju Władimira Putina. Z angażowania go do rozmów wyciąga on jak najwięcej korzyści dla siebie, nie dając niczego w zamian. Przez całe lata, podczas których sytuacja praw człowieka w Rosji stale się pogarszała, zachodni politycy i eksperci, tacy jak Condoleezza Rice i Henry Kissinger, bronili słabości Zachodu nie potrafiącego stawić czoła Putinowi, mówiąc, że Rosjanie żyją dużo lepiej niż w czasach Związku Sowieckiego.
Przede wszystkim chcę im ironicznie pogratulować, że tak nisko oceniają nasze potrzeby! Zamiast porównywać obecną sytuację do lat pięćdziesiątych czy siedemdziesiątych ubiegłego stulecia, może jednak pomyślmy o latach dziewięćdziesiątych? Nietrudno poprawić jakość życia, wychodząc od epoki totalitarnego komunizmu Stalina czy Breżniewa, jak jednak będzie ono wyglądało w porównaniu z życiem za rządów Jelcyna? Co powiemy o tym, że na oczach polityków z całego świata pokroju Rice i Kissingera dokonywało się niszczenie wszelkich rodzących się demokratycznych instytucji w Rosji? Skoro dawniej tak wielu przywódców i obywateli wolnego świata zabiegało o przestrzeganie praw człowieka w sowieckim społeczeństwie i w odniesieniu do więźniów politycznych w olbrzymich gułagach – a zabiegało o to bardzo usilnie – to dlaczego na podobne zainteresowanie i szacunek nie zasługują dysydenci w dwudziestym pierwszym wieku? Skuteczna polityka zawsze opiera się na zasadach. To prawda, Ronald Reagan również rozmawiał ze swoimi sowieckimi partnerami, ale też – jak powiedział mi kiedyś Václav Havel – Reagan najpierw rzucał na stół listę więźniów politycznych!
W pierwszych latach swojej działalności opozycyjnej często mówiłem, że Putin to rosyjski problem, który powinni rozwiązać Rosjanie, ale też że wkrótce stanie się problemem regionalnym, a potem globalnym, jeśli zlekceważy się jego ambicje. Niestety ta przemiana nastąpiła i z jej powodu zginęli ludzie. Marna to dla mnie pociecha, gdy słyszę: „Miałeś rację!”. A jeszcze marniejsze są widoki na poprawę tej sytuacji, skoro nawet dziś tak niewiele się robi, by położyć kres agresji Putina. Jaki jest sens mówić, że powinno się słuchać i działać, skoro nadal nie słucha się ani nie działa?
W ciągu ostatnich dwudziestu lat powtarzanie w kółko potrzeby angażowania dyktatur do rozmów i niechęć do zajmowania się dokonywanymi przez nie zbrodniami – szczególnie kiedy dyktatorami są liczący się partnerzy w interesach – do tego stopnia zakorzeniły się w umysłach, że nawet najazd na suwerenne państwo europejskie nie jest w stanie wyrwać ich spod wpływu tej mantry. Stany Zjednoczone i Unia Europejska wprowadziły wprawdzie sankcje przeciwko rosyjskim przedstawicielom elity władzy oraz gałęziom przemysłu, choć w większości zbyt słabe i zbyt późno. A mimo to nadal nie chcą uznać potrzeby potępienia i odizolowania Rosji jako groźnego bandyckiego państwa, w jakie przekształcił ją Putin. To pokolenie zachodnich przywódców nie chce uznać, że zło nadal istnieje na tym świecie i że trzeba z nim walczyć bez taryfy ulgowej, a nie z nim negocjować. Obecnie widać wyraźnie, że państwa demokratyczne dwudziestego pierwszego wieku nie są gotowe do podjęcia tej walki. Wciąż otwarte pozostaje pytanie, czy potrafią stać się do niej gotowe i czy to zrobią.

Przekonanie, że upadek jakiegoś symbolu jest równoznaczny z kresem tego, co ów symbol reprezentował, jest bardzo niebezpieczne, ale pokusa takiego myślenia jest niemal nieodparta. Ludzie bardzo lubią wszelkiego typu symbole i opowieści, szczególnie kiedy wyglądają jak szczęśliwe zakończenie długiej mrocznej baśni. Mur berliński stanowił dosłowny i przenośny podział świata na dobro i zło, światło i ciemność. Kiedy rozentuzjazmowani Niemcy przedarli się przez graniczne zasieki i rzucili się z młotami na znienawidzony mur, łatwo było uwierzyć, że pokonano w ten sposób samo zło.
Świętowanie było oczywiście uzasadnione. Setki milionów ludzi budziły się z totalitarnego koszmaru, który trwał całe dekady. „Imperium zła” upadło. Niemal z dnia na dzień obszar rozciągający się na ponad sześć tysięcy siedemset kilometrów – ćwierć globu, sięgająca od Półwyspu Czukockiego na rosyjskim Dalekim Wschodzie aż do Berlina – wyrwał się spod komunistycznych represji i plag ekonomicznych ku jasnej nadziei demokracji i gospodarce wolnorynkowej. To była wielka, niezapomniana chwila.
Były też inne, bardziej praktyczne powody do świętowania. Znikło zagrożenie dla istnienia ludzkości w postaci wojny jądrowej. Trzy pokolenia wychowały się na ćwiczeniach obrony przeciwatomowej, a przy stole toczyły rozmowy o „wzajemnym zagwarantowanym zniszczeniu”. Niezliczone biliony dolarów wpompowano w środki militarne i środki mające im przeciwdziałać, a teraz wszystko to miało stać się zbędne. Wynikła z tego „dywidenda z pokoju” miała doprowadzić do nowej ery dobrobytu, a przynajmniej tak głosiła powszechnie przyjęta wersja.
W odniesieniu do szachów opisałem zjawisko, które nazwałem „siłą przyciągania sukcesu z przeszłości”, brzemieniem własnych sukcesów. Każde zwycięstwo ściąga zwycięzcę lekko w dół i utrudnia mu wkładanie maksymalnego wysiłku w dalsze poprawianie swoich wyników. Tymczasem przegrany wie, że popełnił błąd, że coś poszło nie tak, więc będzie ciężko pracował, by następnym razem się poprawić. Szczęśliwy triumfator często uznaje, że wygrał po prostu dlatego, że jest wybitny. Zazwyczaj jednakże zwycięzca to jedynie ten gracz, który popełnił przedostatni błąd. Przezwyciężenie tej skłonności i uczenie się czegoś ze zwycięstwa wymaga niezwykłej dyscypliny.
Naturalną, ludzką reakcją po odniesieniu zwycięstwa w zimnej wojnie było uściskanie dawnego wroga. Clinton i Jelcyn obejmowali się i śmiali. Unia Europejska i NATO przyjmowały państwa z dawnego bloku sowieckiego z otwartymi ramionami i inwestowały miliardy dolarów w pomoc dla nowych członków. Kiedy przyszło do wprowadzania reform ekonomicznych i politycznych, porzucono dotychczasowy kij w postaci izolacji i zamknięcia na rzecz opartej wyłącznie ma zachętach zachodniej polityki marchewki. UE i inne instytucje motywowały wolne od niedawna kraje, by włączały się w ich struktury jako pełnoprawni członkowie, jeśli tylko spełnią minimalne warunki przejrzystości politycznej i reform gospodarczych. Ta zasada angażowania nowych członków okazała się wielkim sukcesem w Europie Wschodniej, mimo że niejednokrotnie droga prowadząca do tego sukcesu bywała wyboista.
Jednak tę wspaniałą metodę stosowano również tam, gdzie nie wykorzeniono jeszcze sił ucisku. Państwa, w których represjom dokonywanym w sowieckim stylu zmieniono jedynie szyld, zapraszano do klubu bez specjalnych wymagań, a także ze znikomą wzajemnością. Dominującą na Zachodzie postawę można wyrazić w ten sposób: „Nic się nie dzieje, w końcu jakoś wyjdą na prostą. Demokracja zwyciężyła, źli zostali wyrzuceni za próg historii. Wystarczy ich angażować do rozmów i czekać”. Jednak słynne siły dziejowe nie wygrywają wojen same z siebie. A doświadczenie pokazuje, że często można świetnie sobie radzić, będąc za progiem historii, jeśli tylko pozostanie się przed progiem rurociągu.
Z perspektywy czasu musi zdumiewać, jak szybko zapomniano i porzucono lekcje płynące ze zwycięstwa w zimnej wojnie. W chwili największej w dziejach przewagi sił wolności i demokracji Zachód przestał tę przewagę wykorzystywać. Mimo że dysponował przytłaczającą potęgą militarną, ekonomiczną i moralną, całkowicie zmienił strategię.
Dziś, w erze globalizacji i fałszywej równoważności, wielu z nas z trudem być może przypomina sobie, że większość przywódców z epoki zimnej wojny widziała z bliska prawdziwe zło podczas drugiej wojny światowej. Oni nie mieli żadnych złudzeń co do tego, do czego są zdolni dyktatorzy, jeśli tylko da im się szansę. Oni byli świadkami czegoś, co groziło samemu istnieniu ludzkości, na własne oczy widzieli okropności obozów koncentracyjnych. Wiedzieli również, że w wojnie może zostać użyta broń jądrowa; dla kolejnych pokoleń ta myśl była niemal dosłownie nie do pomyślenia. To wstyd, że dziś Adolf Hitler i Józef Stalin stali się karykaturami, jakby byli mitologicznymi potworami reprezentującymi jakieś dawno pokonane starożytne zło.
Jednak zło nie umiera, tak samo jak historia się nie kończy. Zło można przycinać niczym chwast, nigdy jednak nie da się go całkowicie wykorzenić. Czeka tylko na okazję i natychmiast się rozplenia, wykorzystując szczeliny w naszej czujności. Potrafi wrosnąć w żyzną glebę naszego samozadowolenia, a nawet w skalne rumowisko zburzonego muru berlińskiego.
Kiedy mur runął, komunizm wcale nie zniknął. Dzisiaj prawie półtora miliarda ludzi nadal żyje w komunistycznych dyktaturach, a kolejne półtora miliarda w najróżniejszych państwach tłumiących wolność, między innymi oczywiście w wielu krajach powstałych po rozpadzie Związku Sowieckiego. Kiedy mur runął, ludzkie pragnienie wyzysku i rządzenia innymi za pomocą dyktatu i siły nie zniknęło. Zniknęła natomiast – albo przynajmniej drastycznie zmalała – gotowość wolnego świata do zajęcia twardego stanowiska w sprawie ciemiężonych.
Ta zmiana jest zrozumiała, ponieważ odzwierciedla społeczne pragnienie zakończenia dekad napięcia i impasu. Bill Clinton, który wygrał wybory w roku 1992, był pierwszym prezydentem z pokolenia dzieci urodzonych w okresie powojennego wyżu demograficznego i stanowił uosobienie sposobu myślenia, zgodnie z którym nadszedł czas przekroczyć surowy manichejski zimnowojenny światopogląd. Tymczasem smocze zęby rosły. Białoruski dyktator Łukaszenka zaczął swoje dożywotnie urzędowanie w roku 1994. Jego koledzy dyktatorzy z Azji Środkowej, Nazarbajew w Kazachstanie i Karimow w Uzbekistanie, są przy władzy od ponad ćwierćwiecza. To nie przypadek, że dwa spośród powstałych po rozpadzie Związku Sowieckiego państw o największym potencjale wyrwania się z okropnej rosyjskiej siły przyciągania, Gruzja i Ukraina, zostały przez Rosję zaatakowane i są przez nią częściowo okupowane.
To prawda, że te zbiry, ci despoci nie stanowią zagrożenia dla światowego ładu w stopniu choćby zbliżonym do tego, w jakim groził mu Związek Sowiecki, pomimo podejmowanych przez Putina prób sklecenia czegoś w stylu „ZSRS w wersji light” na drodze porozumień handlowych, zastraszania i instalowania marionetkowych przywódców. Oprócz posiadania ogromnego potencjału wojskowego ZSRS stanowił zagrożenie również dlatego, że agresywnie propagował toksyczną ideologię, komunizm, i potrafił go szerzyć daleko poza własnymi granicami. Jeszcze niedawno Putin uważał, że jest w stanie łupić Rosję i wzmacniać władzę, nie odwołując się do niczego, co by przypominało ideologię. „Kradnijmy razem” – takie było jedyne motto jego elity rządzącej, która wykorzystywała władzę do wypychania pieniędzmi kieszeni osób tę władzę sprawujących. Jednak wraz z pogarszaniem się sytuacji gospodarczej Rosji Putin został zmuszony do sięgnięcia do dalszych rozdziałów podręcznika dyktatora, by znaleźć nowe sposoby na uzasadnienie własnej roli najwyższego wodza. Od roku 2013 Kreml i jego rozmaite tuby propagandowe łączą swoje ostatnie nagonki na gejów i media z otwarcie faszystowską retoryką mówiącą o „nierosyjskim” zachowaniu i zdradzie narodu. Część tych wypowiedzi, w tym również parę przemówień samego Putina, do złudzenia przypomina wypowiedzi przywódców nazistowskich z lat trzydziestych ubiegłego stulecia. Jak jednak dobrze wiedział Hitler, w końcu wrogów w kraju zaczyna brakować i trzeba ich szukać za granicą. Demonizowanie Stanów Zjednoczonych w państwowych mediach trwało już od dekady, ale to nie wystarczało.
Kiedy marionetkowy prezydent Putina na Ukrainie, Wiktor Janukowycz, uciekł z kraju po protestach na Euromajdanie domagających się większej integracji europejskiej, Putin wykorzystał swoją szansę. Po pretekstem konieczności obrony Rosjan na Ukrainie najpierw zajął i zaanektował Krym, a potem zaczął podburzać do użycia siły wspieranych przez Rosjan „separatystów” na wschodniej Ukrainie. Niewiele później rosyjskie wojska i ciężkie uzbrojenie przekształciły ten konflikt w regularny najazd – wbrew coraz bardziej absurdalnym twierdzeniom Kremla, że tak nie jest.
Wojna jest zawsze rzeczą straszną, bez względu na powody, ale nie można nie zauważać niebezpiecznego zwrotu Putina ku imperializmowi o etnicznym podłożu. Kto twierdzi, że konflikt na Ukrainie rozgrywa się daleko i jest mało prawdopodobne, by doprowadził do ogólnoświatowej niestabilności, nie zauważa wyraźnego ostrzeżenia, jakie dał nam Putin. Nie ma żadnego powodu, by sądzić, że ogłoszona przez niego wizja „Większej Rosji” zakończy się na wschodniej Ukrainie, a jest wiele powodów, by sądzić, że nie. Dyktatorzy zatrzymują się tylko wtedy, kiedy ktoś ich zatrzymuje, a zaspokajanie apetytów Putina Ukrainą podsyci je jedynie i wzbudzi w nim pragnienie dalszych podbojów.
Ukraina to tylko jedna bitwa, której wolny świat wolałby nie zauważać, jedna z wielu w szerszej wojnie, której istnienia wolny świat nawet nie chce uznawać. Nie wystarczy jednak udawać, że się nie ma wrogów, żeby tak było. Podobnie jak mur berliński, tak i Związek Sowiecki odszedł w przeszłość, ale nie odeszli wrogowie wolności, którzy je zbudowali. Historia się nie kończy; historia zatacza koła. Dzisiejsza odmowa stanięcia w obronie Ukrainy nie różni się niczym od odmowy aliantów, którzy nie stanęli w obronie Czechosłowacji w 1938 roku. Świat musi teraz działać, żeby Polska w 2015 roku nie musiała odgrywać roli Polski z roku 1939.
Zwycięstwa w zimnej wojnie nie przyniosła jedynie przewaga militarna czy gospodarcza, lecz wartości, które ja, były sowiecki obywatel, bez cienia ironii nazywam tradycyjnymi amerykańskimi wartościami – te wartości, które przyjął również zachodni blok. Nie możemy rozwiązać problemów globalizacji przy użyciu tych samych narzędzi prawnych i ekonomicznych, które do globalizacji doprowadziły. Skoro Rosja i Chiny praktycznie w pełni stały się częścią naszego zglobalizowanego świata, to by móc stawić czoła dyktaturom w tych krajach, potrzebujemy nowych ram, opartych na moralności. Potrzebujemy nowych sojuszów, by walczyć z pozbawionymi struktur państwowych sieciami terrorystycznymi, które wykorzystują przeciwko nam naszą własną technikę. Te ramy i sojusze trzeba oprzeć na zasadach moralnych, jedynej broni, z którą wrogowie demokracji nie będą w stanie się zmierzyć. Jest to tym bardziej oczywiste, kiedy ci wrogowie posiadają broń jądrową, co sprawia, że jakiekolwiek starcie zbrojne staje się niewyobrażalnie niebezpieczne.
Zasnutym mgłą liniom strategii tych współczesnych konfliktów można skutecznie przeciwstawić jedynie wyraźne linie moralne. Wrogów wolnego świata da się wskazać na podstawie ich celów. Oni wiedzą, że jeśli wygra demokracja liberalna i zasady wolnego rynku, wykluczy ich to z gry – i dlatego tak walczą o własne przetrwanie. By odeprzeć ich ataki, musimy przekształcić swoje zasady w strategie. Musimy ustalić i rozumieć, o co i przeciwko komu walczymy. Musimy chcieć bronić swoich wartości, jakby od nich zależało nasze życie – bo tak jest.
Musimy opierać się próbom odwracania uwagi, usprawiedliwieniom i nieuczciwym argumentom z jednej strony wysuwanym przez dyktatorów i zbirów, a z drugiej powtarzanym przez zwolenników ustępstw i tchórzy. Rozprawiają bez końca o tym, co mogłoby się stać, gdyby wolny świat przeciwstawił się Putinowi, albo o konsekwencjach podjęcia bezpośrednich działań zbrojnych przeciwko ISIS. Jednak nie chcą już pomyśleć o tym, co się stanie, jeśli podjęte działania okażą się niewystarczające, jeśli pozwolimy na utrzymanie obecnego status quo polityki ustępstw i angażowania do rozmów. Cel w postaci uniknięcia nowej zimnej wojny wydaje się godny podziwu, co jednak powiemy, jeśli tak naprawdę taka nowa zimna wojna już trwa? Co powiemy o faktycznej wojnie, najeździe i aneksji europejskiej ziemi, które już się dokonały na Ukrainie? Zaprzeczanie to polityka nie do przyjęcia. Martwienie się tym tylko, co mogłoby się stać, podczas gdy obecna sytuacja jest już katastrofalna, to żałosna próba odroczenia trudnych decyzji. Można ignorować to, że ma się raka, i kłócić się z lekarzami, którzy go wykryli, ale to nas nie ocali, bez względu na to, jak bardzo boimy się leczenia.
Nie da się z całkowitą pewnością powiedzieć, co dokładnie się stanie, jeśli na Ukrainie kraje wolnego świata pod przewodnictwem Stanów Zjednoczonych i NATO staną na drodze Putinowi (albo też jeśli postanowią wymazać ISIS z mapy świata). Jednego możemy być pewni: że takie działanie będzie w końcu konieczne i że z każdym upływającym dniem będzie ono wymagało więcej środków, więcej ofiar i więcej ludzkich istnień. Podobnie jak to było z każdym wcześniejszym dyktatorem, pewność siebie Putina i poparcie dla niego rośnie, kiedy nikt nie staje mu na drodze. Z każdym kolejnym krokiem, który Putin może odtrąbić jako sukces rosyjskiego państwa, coraz trudniej jest go usunąć, a coraz bardziej prawdopodobne staje się, że poczuje się on na tyle odważny, by podjąć kroki jeszcze bardziej agresywne.
To prawda: jeśli Ameryka, Europa i pozostałe państwa demokratyczne świata w końcu zdadzą sobie sprawę, że czas angażowania do rozmów się skończył, i zaatakują Putina oraz innych zbirów, odcinając im drogę i zapewniając zwycięskie wsparcie ich celom, to konflikty mogą na jakiś czas się zaostrzyć, zanim zdąży się je wygasić. Taka wizja – gotowość poniesienia tymczasowych ofiar dla osiągnięcia trwałego dobra – wymaga określonego rodzaju przywództwa, takiego, którego w dzisiejszym wolnym świecie jest bardzo niewiele. Wymaga myślenia w perspektywie dalszej niż do najbliższego głosowania, do następnego raportu kwartalnego i następnych wyborów. Przez całe dziesięciolecia strategie zimnej wojny pozostawały mimo zmian kolejnych rządów zaskakująco niewzruszone, a ostatecznie zakończyły się wielkim zwycięstwem obozu wolności. Od tego czasu jeden prezydent po drugim, jeden premier po drugim odsuwał od siebie odpowiedzialność za problem praw człowieka w Rosji, aż Putin nabrał wystarczająco dużego impetu, by rozpocząć prawdziwą wojnę na europejskiej ziemi.
Często stosowany tu nieuczciwy argument polega na sugerowaniu, że interwencja przeciwko agresji mogłaby doprowadzić do trzeciej wojny światowej albo nuklearnego holokaustu. Wprost przeciwnie: obecny kryzys będzie nadal narastał tylko wówczas, gdy Putin nie napotka na swojej drodze jakiegoś nieodpartego zagrożenia dla władzy, którą trzyma w garści – bo to jedyne, na czym mu zależy. Jeśli pozwala się Putinowi, by szedł od zwycięstwa do zwycięstwa, zmiatając z powierzchni ziemi wszelką opozycję w kraju, a jednocześnie zyskując nowe terytoria i wpływy za granicą, to ryzyko wojny na całego drastycznie wzrasta. Adolf Hitler nie zaatakował Polski w 1939 roku dlatego, że alianci stanęli w obronie Czechosłowacji; nie stanęli. Hitler nie wkroczył do Kraju Sudeckiego dlatego, że świat stanowczo zaprotestował wobec jego anszlusu Austrii, lecz dlatego, że reakcja była tak słaba. Dopiero kiedy z tak wielką łatwością i przy tak niewielkim sprzeciwie ze strony zachodnich państw demokratycznych odniósł wszystkie swoje wczesne triumfy, nabrał wystarczająco dużej pewności siebie, by posunąć się za daleko. Oczywiście Putin to nie Hitler; tamtemu nieopisanemu złu nikomu nie uda się dorównać – chociaż ludzie, którzy przeżyli okropności reżimów Stalina, Mao Zedonga i Pol Pota, mogą się z tym nie zgodzić. Ważne jednak, by pamiętać, że w roku 1936 – a nawet w roku 1937 i 1938 – Hitler też nie był Hitlerem! Dopiero pewne wydarzenia pozwoliły mu stać się potworem: schlebianie mu przez zagranicznych sportowców i dostojników na igrzyskach olimpijskich w Berlinie, gorliwa kapitulacja Chamberlaina, brak sprzeciwu ułatwiający nazistowskiej armii przekraczanie niemieckich granic ustalonych po pierwszej wojnie światowej.
W kategoriach globalnego wpływu dzisiejsza rosyjska potęga przemysłowa i militarna nie może się równać z tą, którą dysponowały nazistowskie Niemcy. Jednak Putin ma coś, czego Hitler nigdy nie miał: broń jądrową. I nie boi się nam o tym przypominać. Zmusiłem się do dwukrotnego wysłuchania dorocznej telekonferencji Putina z października 2014 roku z Soczi, bo nie mogłem uwierzyć, że tak beztrosko wychwala przerażający nuklearny wybieg sowieckiego przywódcy Nikity Chruszczowa. Jednak wszyscy powinniśmy uważnie słuchać, co Putin mówi, ponieważ ma już na swoim koncie sytuacje, w których zrobił to, czym groził, kiedy nikt go nie powstrzymywał.
Jeśli jednakże przywódcy wolnego świata w porę się opamiętają i uformują silny, zjednoczony front przeciwko Putinowi – poparty sankcjami ekonomicznymi, alternatywnymi w stosunku do rosyjskich źródłami surowców energetycznych, izolacją dyplomatyczną oraz wsparciem gospodarczym i wojskowym dla celów owego frontu – stanie się to fundamentem nowego sojuszu państw demokratycznych. Dyktatury dostaną wybór: albo przeprowadzą reformy i włączą się do społeczności międzynarodowej, albo będą stopniowo usuwane na margines i zostaną w tyle. Unia Europejska stosuje ten model we własnych strukturach; każde państwo kandydujące musi spełnić określone standardy w zakresie rozwoju gospodarczego i przestrzegania praw człowieka. Jednocześnie tej samej UE w najmniejszym stopniu nie przeszkadza prowadzenie interesów z brutalnymi dyktaturami, takimi jak Rosja Putina, których nigdy nie przyjęłaby w poczet swoich państw członkowskich. Położenie kresu wojnie Putina i położenie kresu tej pełnej hipokryzji polityce angażowania może dokonać się równocześnie.

W niniejszej książce zajmę się przede wszystkim ustaleniem, dlaczego ta wojna jest prawdziwa, mimo że nie została wypowiedziana, i dlaczego to jest ważne. Nie mając oczywistych symboli, na których można by się skupić, nie mając złego imperium, przeciwko któremu można by walczyć, trudno będzie zjednoczyć państwa demokratyczne całego świata, by podjęły działanie – ale muszą to zrobić. Następnie przyjrzymy się temu, jak dwa dziesięciolecia, podczas których Zachód się wycofał i okopał w szańcach, ośmieliły na całym świecie despotów pokroju Putina i grupy terrorystyczne w rodzaju ISIS oraz przyczyniły się do ich rozpanoszenia się.
Mówi się, że kraje demokratyczne mają takich przywódców, na jakich zasługują, dlatego musimy zastanowić się, jaka zmiana w zakresie wartości i priorytetów odpowiada za to, że appeasement (polityka ustępstw) i defetystyczna Realpolitik stały się normą w dzisiejszej polityce zagranicznej. Usunięcie moralnego składnika ze sfery spraw zagranicznych to katastrofa, z której bardzo długo będzie się trzeba podnosić. Ostatnią część tej książki poświęciłem naszkicowaniu szeroko zakrojonego planu mającego doprowadzić do tego uzdrowienia, a zaczynam od pytań, na które powinien odpowiedzieć każdy, kto chce brać udział w rządach w państwach demokratycznych.
Na kolejnych stronicach tej książki podzielę się z czytelnikami swoimi osobistymi spostrzeżeniami i doświadczeniami z czasów, kiedy byłem aktywistą w Rosji, oraz ze swojej obecnej pracy na stanowisku prezesa Fundacji Praw Człowieka (Human Rights Foundation) z siedzibą w Nowym Jorku. Oczywiście tak naprawdę moje polityczne batalie zaczęły się jeszcze w latach osiemdziesiątych dwudziestego wieku, kiedy jako szachowy mistrz zbuntowałem się przeciwko sowieckim władzom sportowym, a w wywiadach udzielanych zachodniej prasie mówiłem o niegodziwościach systemu komunistycznego, przez co często narażałem się na kłopoty. Jednak najważniejszy wątek tej książki nie dotyczy mnie. To opowieść o tym, jak Władimir Putin – przy obojętności, a w niektórych wypadkach przy wsparciu wolnego świata, który wcześniej pokonał Związek Sowiecki – zakończył demokratyczny eksperyment w Rosji.