Powieść “Bez powrotu” to trzeci thriller Lisy Gray z udziałem prywatnej detektyw Jessiki Shaw. Stali czytelnicy cyklu nie będą zawiedzeni, nowi po lekturze zapewne zechcą sięgnąć po wcześniejsze tomy serii.


Główna bohaterka cyklu Lisy Gray, Jessica Shaw, ma ciekawą biografię, której elementy czytelnicy poznali w poprzednich tomach. Jednak nieznajomość losów pani detektyw nie przeszkadza w śledzeniu fabuły najnowszego tomu, stanowiącej zamkniętą całość. Istotne elementy wcześniejszych losów Jessiki autorka przytacza, z czego najważniejszą jest informacja, że kobieta sama była zaginionym dzieckiem, co później stało się motorem jej działań jako prywatnej detektyw specjalizującej się w poszukiwaniach zaginionych osób.

Lisa Gray potrafi przykuć uwagę czytelnika. Już w pierwszej scenie autorka umieszcza dokładnie to, co jest potrzebne, aby wciągnąć odbiorcę do wykreowanego przez siebie świata. A potem jest tylko lepiej – fabuła rozwija się w nieoczekiwanych kierunkach, nowe wątki dotyczące kilku głównych postaci splatają się ze sobą a zastosowanie retrospekcji w opisie ich historii zmusza czytelnika do uważnej lektury.

Jessica Shaw i jej nowy szef Matt otrzymują zlecenie odnalezienia zaginionej artystki Laurie Simmonds. Nie widziano jej od kilku miesięcy, a jedynym śladem jaki po niej pozostał jest porzucony przy autostradzie van kobiety. To matka Laurie, nie wierząca w śmierć córki, zleca poszukiwania, sugerując przy tym, że istnieje związek zniknięcia Laurie z innymi zaginięciami kobiet w okolicach autostrady California State Route 62 w pobliżu miasteczka Twentynine Palms na przestrzeni ostatnich lat. Jessica i Matt podążają tym tropem i docierają do informacji, sugerujących, że być może matka Laurie miała rację. Jednak w pewnym momencie ojciec zaginionej kobiety zatrzymuje śledztwo, wstrzymuje jego finansowanie i zakazuje detektywom dalszego zajmowania się tą sprawą.

Jednak Jessica, z racji swojej przeszłości, nie może zapomnieć o Laurie Simmonds i porzucić poszukiwań, zwłaszcza gdy pojawiają się nowe informacje łączące ze sobą losy kilku zaginionych kobiet. Pozostaje jej tylko przekonać Matta, że muszą dotrzeć do prawdy, choćby mieli to robić za darmo.

fabuła powieści rozwija się w nieoczekiwanych kierunkach, nowe wątki dotyczące kilku głównych postaci splatają się ze sobą a zastosowanie retrospekcji w opisie ich historii zmusza czytelnika do uważnej lektury

“Bez powrotu” to wielowarstwowa opowieść, która oprócz losów Laurie pozwala prześledzić historię innych młodych kobiet, które zniknęły w niejasnych okolicznościach w okolicach tej samej autostrady, a pierwsze zdarzenie miało miejsce blisko trzydzieści lat wcześniej. Autorka wykorzystuje różne plany czasowe i dodatkowe postacie, aby dać czytelnikowi szerszy widok na historie każdej z zaginionych kobiet. Ukazuje też jak żyły przed zaginięciem oraz wydobywa z kręgu osób związanych z zaginionymi potencjalnych podejrzanych i świadków, którzy mogą pamiętać ważne szczegóły.

Powieść ma szybkie tempo, narracja płynie wartko, pomimo zmieniających się planów czasowych i bohaterów, z których perspektywy jest opowiadana historia, co utrzymuje zainteresowanie czytelnika i jego chęć zrozumienia wydarzeń, które doprowadziły do zagadkowych zniknięć kobiet. To wyborna lektura dla wielbicieli thrillerów ze znakomicie skonstruowaną zagadką, intrygującymi postaciami, nieoczywistym zakończeniem i wiarygodną fabułą dobrze osadzoną we współczesnych realiach Kalifornii. Robert Wiśniewski

Lisa Gray, Bez powrotu, Przekład: Marta Komorowska, seria Jessica Shaw tom 3, Wydawnictwo Słowne, Premiera: 15 września 2021
 
 

Lisa Gray
Bez powrotu
Przekład: Marta Komorowska
seria Jessica Shaw tom 3
Wydawnictwo Słowne
Premiera: 15 września 2021
 
 

PROLOG

W samochodzie było ich czterech. Pięcioro, jeśli liczyć martwą kobietę w bagażniku.
Nick siedział z tyłu, zdecydowanie za blisko niej. Zatykał nos i ciężko oddychał przez usta. Był przekonany, że czuje jej zapach, choć wiedział, że to mało prawdopodobne. Ciało zapewne jeszcze nie ostygło. Ale – do cholery – co on mógł wiedzieć o takich rzeczach? Przynajmniej krwi było niewiele. Tyle dobrego.
Samochód podskoczył na wyboju i to, co wcześniej kotłowało się Nickowi w ściśniętym żołądku, podeszło mu do gardła. Poczuł w ustach smak wymiocin, z trudem przełknął ślinę i wciągnął wielki haust powietrza. Siedzący obok niego Junior też nie wyglądał najlepiej.
Dusty się odwrócił i spiorunował Nicka wzrokiem z siedzenia pasażera. W ciemnościach zaschnięta krew wokół jego nozdrzy wydawała się czarna. W oczach miał obłęd wywołany kokainą, alkoholem i… czymś jeszcze.
Czymś złym.
Nick wyraźnie to teraz dostrzegał.
– Przestaniesz wreszcie sapać? – warknął Dusty. – Brzmisz jak żebrzący o kość zapchlony stary kundel. Weź się, kurwa, ogarnij.
Nick się odwrócił i wyjrzał przez okno. Idealnie okrągły księżyc, przypominający olbrzymi talerz, rzucał upiorne światło na pustynną równinę. Majaczące w oddali góry były tylko niewyraźnymi fioletowymi cieniami. Minęli bar, który już dawno zamknął się na noc, i motel, w którym paliło się jedno światło. Przy drodze stało kilkanaście niepasujących do siebie skrzynek pocztowych. Wyglądały jak rabatka metalowych kwiatów. Domy, do których przynależały, były oddalone od autostrady i skryte w ciemności. Nick zazdrościł ich mieszkańcom, którzy zapewne już smacznie spali. Zastanawiał się, czy jemu jeszcze kiedykolwiek uda się spokojnie zasnąć.
Pomyślał o kobiecie. Jezu, nie pamiętał nawet, jak miała na imię. To z pewnością za sprawą alkoholu i szoku. Podejrzewał jednak, że już niebawem o niej usłyszy. Kiedy ktoś zauważy jej zniknięcie? Kiedy zaczną jej szukać? Wiedział, że miała rodzinę. Wyznała to Dusty’emu, kiedy błagała, by nie robił jej krzywdy.
Nie wysłuchał jej.
A Nick, Junior i Zee stali z boku i pozwolili, by do tego doszło. Zmroził ich lęk przed Dustym, przed tym, do czego się zabierał, do czego chciał ich zmusić i co w końcu sam zrobił tej kobiecie.
Oni jednak wcale nie byli lepsi.
Na nich również ciążyła wina.
Po wszystkim owinęli jej ciało w plastikowe worki, jakby była śmieciem, i zanieśli je do samochodu Zee, jak kazał Dusty. Oczywiście, nie wykorzystali jego auta, by pozbyć się ciała. Dusty woził się nową mazdą miata i nie zamierzał jej brudzić, transportując trupa. Zresztą stary oldsmobile cutlass, który Zee odziedziczył po ojcu, miał znacznie więcej miejsca w bagażniku, a jego właściciel nawet nie próbował się spierać.
Tylko Cade miał jaja i postawił się Dusty’emu. To ze względu na niego kobieta się tu dziś znalazła, to on przekonał ją, by przyszła. Nick od razu zauważył, że naprawdę wpadła mu w oko. Kiedy im ją przedstawiał, szczerzył się głupkowato i cały wieczór wodził za nią wzrokiem. A sądząc po jej uśmiechu, on też nie był jej obojętny.
Potem zjawił się Dusty i wszystko szlag trafił.
Później, kiedy Cade nie zgodził się z nimi jechać, Dusty łypnął na niego, jakby chciał powiedzieć, że wyląduje w bagażniku jako następny. Jednak poczucie winy, żal i gniew, które chłopak miał wypisane na twarzy, okazały się silniejsze niż lęk przed Dustym. Cade odszedł w noc ze zwieszonymi ramionami i dłońmi wbitymi w kieszenie dżinsów. Nawet się nie obejrzał.
Nick żałował, że sam nie miał tyle odwagi.
Wciąż jechali przed siebie. Zabudowa coraz bardziej się przerzedzała, wśród pustynnych zarośli pojawiały się już tylko pojedyncze osamotnione budynki lub przerdzewiałe przyczepy. Minęli znak drogowy ostrzegający „Najbliższa stacja benzynowa: 160 kilometrów”. Podróżowali w ciszy. Nie odzywali się, radio było wyłączone, dobiegał ich tylko cichy pomruk silnika oldsmobile’a. W aucie cuchnęło płynem do spryskiwaczy, starymi niedopałkami cameli i świeżym potem. Koszulka na mokrych plecach Nicka kleiła się do welurowej tapicerki.
– Zatrzymaj się – rzucił po chwili Dusty.
Zee zjechał na pobocze, wyłączył silnik i światła. Nad pogrążoną w mroku autostradą świecił już tylko pyzaty księżyc. Dusty otworzył schowek i wyjął z niego dwie latarki. Podał jedną Zee i wysiadł z auta. Pozostali poszli w jego ślady. Dusty włączył latarkę i otworzył klapę bagażnika. Nick nie chciał zaglądać do środka – dobrze wiedział, co tam zobaczy – ale nie mógł się powstrzymać. Na zwłokach leżał rzucony niedbale szpadel. Jego łyżka błyszczała w bladym świetle. Nick usłyszał odgłos torsji jednego z chłopaków, a po chwili plaśnięcie lądujących na asfalcie wymiotów.
Nick napotkał zimny, beznamiętny wzrok Dusty’ego.
– No co? – zapytał. Jego ochrypły głos był ledwie słyszalny.
Dusty wskazał głową otwarty bagażnik.
– Łap szpadel – polecił. – I zacznij kopać.

1
JESSICA

Jessica Shaw wybrała zdjęcie z bezładnie rozsypanego na stole stosu i obróciła je w dłoniach.
Fotka była świetna – niepozowana, naturalna i bez filtrów. Zrobiona prawdziwym aparatem, nie nowoczesną komórką. Na odwrocie widniała pieczątka punktu wywołującego zdjęcia w godzinę. Nie mogła się nadziwić, że takie miejsca wciąż istnieją.
Teraz wszyscy używali filtrów, automatycznych ustawień i aplikacji społecznościowych, które dodawały do selfie królicze uszy i wywieszone psie języki. Jessica nie mogła zrozumieć, dlaczego ktoś mógłby chcieć wyglądać jak żywa dmuchana lalka albo postać z kreskówki. Pracowała jako prywatna detektywka, specjalizowała się w poszukiwaniach zaginionych osób i zdarzało się, że trudniej było jej znaleźć zdjęcie przedstawiające rzeczywisty wygląd poszukiwanego, niż faktycznie go wytropić.
Na szczęście tym razem taki problem się nie pojawił. Na fotografii widać było kobietę tuż po dwudziestce, ze spłowiałymi od słońca blond włosami, które opadały niedbałymi falami na jej lekko opalone ramiona, podkreślone czarną sukienką na cienkich ramiączkach. Dziewczyna miała bladoniebieskie oczy i mnóstwo piegów na zadartym nosie, wyglądających, jakby dorysowano je ołówkiem. Było w niej wiele uroku i nie potrzebowała makijażu, by dobrze wyglądać.
Fotkę zrobiono w restauracji, zapewne meksykańskiej. Przed dziewczyną stały opróżniony do połowy kieliszek z margaritą i czekoladowy tort krówkowy, lekko przekrzywiony w jedną stronę, jakby był pijany. W grubej warstwie lukru na wierzchu tkwiły dwie zapalone świeczki – dwójka i trójka. Jessica odniosła wrażenie, że uśmiech kobiety, widoczny w świetle świec, jest nieco zawstydzony, i domyśliła się, że na chwilę przed zrobieniem zdjęcia inni goście restauracji odśpiewali Sto lat pod wodzą kelnera.
Kobieta ze zdjęcia nazywała się Laurie Simmonds i zaginęła dwa miesiące wcześniej.
– To było dokładnie rok temu. Dziś Laurie kończy dwadzieścia cztery lata.
Jessica spojrzała na matkę Laurie, która przed chwilą się odezwała. Renee Simmonds, w przeciwieństwie do córki, miała ciemną karnację. Z ciałem wyrzeźbionym dzięki jodze i lśniącymi włosami mogłaby być żywą reklamą zdrowego kalifornijskiego stylu życia, gdyby nie lekki zapach papierosowego dymu, którego drogie perfumy nie były w stanie całkowicie zamaskować. Pięćdziesięcioparoletnia brunetka była ubrana prosto, w obcisłe błękitne dżinsy i czarną jedwabną bluzkę, ale szlachetny kamień, który miała w pierścionku na serdecznym palcu lewej ręki, zapewne widoczny z kosmosu podobnie jak Wielki Kanion, świadczył o jej zamożności.
Jessica zauważyła, że Renee nie powiedziała „skończyłaby”, ale „kończy”. Przy stole siedzieli we troje – kobietom towarzyszył drugi prywatny detektyw Matt Connor – i żadne z nich nie kwapiło się, by wspomnieć o oczywistej kwestii: Laurie Simmonds mogła już nie żyć. Buntowniczy blask w orzechowych oczach Renee wskazywał, że zamierza nadal kurczowo trzymać się nadziei.
Jessica uniosła zdjęcie.
– Mogę je wziąć?
– Oczywiście. – Renee się zawahała. – Czy pani też będzie pracować nad sprawą?
– Owszem. Czy to nie problem?
– Bynajmniej. – Renee odwróciła się od Jessiki do Connora, właściciela agencji, którego nazwisko widniało na frontowych drzwiach. – Ale kiedy rozmawialiśmy wczoraj przez telefon, odniosłam wrażenie, że prowadzi pan jednoosobową działalność.
– Jessica jest nowa – wyjaśnił Connor.
Renee nieznacznie uniosła brwi w pytającym geście.
– Ma duże doświadczenie – dodał gładko. – Zwłaszcza w poszukiwaniu osób zaginionych.
To było mało powiedziane. Connor nie dodał, że sama Jessica była niegdyś uznana za zaginioną, po tym, jak w dzieciństwie porwano ją z domu. Jej zdjęcia widniały na kartonach mleka. Była całkowicie nieświadoma faktu, że poszukiwano jej przez dwadzieścia pięć lat – aż do zeszłego roku, kiedy natknęła się na informacje o swojej tragicznej przeszłości.
Pracując nad sprawą w Eagle Rock, w północno-wschodniej części Los Angeles, spotkała Matta Connora. Przez kilka dni, które spędzili razem, w równym stopniu ją wkurzał i podniecał. Okazał się także parszywym kłamcą i detektywka nadal nie była pewna, czy może mu ufać. Nie zamierzała jednak w najbliższym czasie wracać do Nowego Jorku, w którym się wychowała i musiała wyrabiać godziny, aby zdobyć kalifornijską licencję detektywa, więc współpraca z Connorem była najszybszym i najłatwiejszym rozwiązaniem. Pozwalała jej również całymi dniami przechadzać się po plaży i udawać, że pracuje. Poprzedniego wieczora wytropiła Connora w barze w Venice Beach i poprosiła go o posadę.
Dziś był pierwszy oficjalny dzień jej pracy w MAC Investigations. Domyślała się, co oznaczają litery „M” i „C”, ale nie wiedziała, co symbolizuje „A”. Miała tylko nadzieję, że nie „Aroganta”. Na pewno jednak wiedziała, że cieszy się na tę sprawę. Wypili wspólnie kilka szkockich z lodem i Connor przekazał jej skąpe informacje, które sam dotąd zdobył: Laurie Simmonds, artystka, mieszkała i pracowała w Venice, była singielką, a jej ślad urywał się na poboczu pustynnej drogi, gdzie znaleziono porzuconą furgonetkę marki Volkswagen.
Jessica odłożyła zdjęcie, przewróciła kartkę w notatniku i wpisała w nagłówku datę. Connor zrobił to samo, ale Jessica pozwoliła jemu zadawać pytania.
– Chcielibyśmy dowiedzieć się nieco więcej o Laurie – zagaił. – Jest artystką, prawda?
Renee skinęła głową.
– Dzieli pracownię niedaleko deptaka z rzeźbiarką Elizabeth Mann, przez dwa N. Mieszczą się tam studio, galeria i sklep. Elizabeth jest nie tylko jej współpracowniczką, lecz także najlepszą przyjaciółką.
– Czy pani córka mieszka sama?
– Tak, w mieszkaniu z dwiema sypialniami przy Speedway, niedaleko studia.
– Dwie sypialnie, bez współlokatora?
– Bez. Lubi mieć przestrzeń. Zdarza jej się też malować w mieszkaniu, często do późna. Odpowiada jej taka niezależność.
– Podczas rozmowy telefonicznej wspomniała pani, że w momencie zniknięcia nie była w związku.
– Zgadza się. Nie miała chłopaka.
– Nie randkowała z nikim, tak bez zobowiązań?
– Jeśli tak było, nie wspominała mi o tym. Ale nie mogę tego wykluczyć. – Renee uśmiechnęła się smutno. – Jesteśmy blisko, ale przecież córki nie mówią matkom o wszystkim, prawda?
Pytanie było skierowane do detektywki, która uśmiechnęła się, jakby znała tę sytuację z własnego doświadczenia, choć wcale tak nie było. Jej matka została zamordowana, kiedy Jessica miała trzy lata, w noc, kiedy ona sama została uprowadzona. Nie miała szansy na babskie pogawędki z mamą ani z nikim innym. A nawet gdyby mogła je odbyć, na pewno nie powiedziałaby nikomu o facecie, z którym zdarza jej się sypiać. Domyśliła się, że Laurie Simmonds podobnie podchodzi do sprawy.
– A czy przyznałaby się pani, gdyby się z kimś pokłóciła? – spytał Connor. – Na przykład z przyjaciółką?
– Owszem, ale nie wspominała o żadnych kłótniach. Nie wyglądała na wytrąconą z równowagi. Elizabeth mówi to samo. Szczerze mówiąc, Laurie jest najmilszą osobą na świecie. Nie wyobrażam sobie, że mogłaby wkurzyć kogoś do tego stopnia, żeby chciał ją skrzywdzić.
Jessica podniosła głowę znad notesu, w którym wcześniej zawzięcie gryzmoliła.
– Może miała problemy finansowe?
– Nic z tych rzeczy.
– Czyli jest znaną artystką?
– Jest bardzo utalentowana.
– I dobrze zarabia na swoich dziełach? – dociekała Jessica. Po chwili milczenia Renee przyznała:
– Nie do końca. Dorzucamy się z ojcem Laurie do rachunków za mieszkanie i za studio. Wiem, że jej to nie odpowiada, chciałaby się uniezależnić finansowo. Ale, jak mówiłam, ma wielki talent i jestem przekonana, że pewnego dnia zdobędzie uznanie i pieniądze, na które zasługuje.
– Na pewno – odpowiedziała z uśmiechem Jessica.
– À propos ojca Laurie – wtrącił Connor. – Myślałem, że będzie tu dzisiaj z panią.
Renee wydęła wargi, a później zacisnęła je z dezaprobatą.
– Trey musiał jechać do pracy. Jak zwykle. – Westchnęła i spojrzała łagodniej. – To było nie fair. Cała ta sprawa odcisnęła głębokie piętno na nas obojgu. Rzucanie się w wir pracy to chyba jego sposób na przetrwanie. Jeśli chcą państwo porozmawiać z Treyem, możecie umówić się na wizytę u nas.
– Oczywiście. – Connor przerwał na chwilę. – Renee, to może być trudne, ale musimy spytać o dzień zniknięcia Laurie.
Kobieta upiła łyk kawy z wyszczerbionego kubka Dodgersów wręczonego jej przez gospodarza, zostawiając na brzegu brzoskwiniowy ślad. Kawa zapewne zdążyła już wystygnąć i Renee skrzywiła się lekko, nim zaczęła mówić dalej.
– To był dzień jak co dzień – stwierdziła. – Rano Laurie poszła na plażę poszkicować, często szukała tam natchnienia. Zwykle przed lunchem wracała do studia. Tamtego dnia wysłała do Elizabeth SMS z pytaniem, czy mogłaby zająć się sklepem przez resztę dnia, bo ona ma coś do załatwienia. Ruch był niewielki, więc Elizabeth chętnie zgodziła się popilnować interesu i nie wypytywała Laurie o jej plany. Zwykle wieczorem rozmawiam z córką przez telefon. Tamtego popołudnia napisała do mnie z informacją, że ma bardzo dużo pracy i zadzwoni następnego dnia. Rzecz jasna, nie zrobiła tego. Jej furgonetkę znaleziono nazajutrz na poboczu autostrady Twentynine Palms, w pobliżu Parku Narodowego Joshua Tree.
Connor wstał od stołu i podszedł do wiszącej na ścianie mapy Los Angeles i okolic. W dzielnicy Westside, obok niebieskiej plamki, wbita była żółta pinezka. Jessica domyśliła się, że oznacza ona lokalizację agencji. Detektyw powiódł palcem od pinezki do miejsca, gdzie znaleziono auto Laurie, po czym odwrócił się do kobiet z marsową miną.
– To daleko. Chyba kilkaset kilometrów?
– Prawie dwieście pięćdziesiąt – potwierdziła Renee. – Jakieś trzy godziny jazdy.
– Kawał drogi. Nie wie pani, co córka robiła na pustyni?
Kobieta bezradnie wzruszyła ramionami i wbiła wzrok w stół.
– Nie mam pojęcia – przyznała. – Wykupiliśmy billboard z ogłoszeniem o zaginięciu w pobliżu miejsca, gdzie znaleziono furgonetkę. Zaoferowaliśmy dziesięć tysięcy dolarów nagrody, ale musieliśmy ją wycofać, bo linię zgłoszeniową zalewały fałszywe alarmy.
– No jasne – rzucił Connor, wracając na miejsce.
– Czy w aucie znaleziono rzeczy osobiste Laurie? – spytała Jessica. – Torebkę, portfel, komórkę?
– Wszystko zniknęło.
– Nic nie zostało w środku?
– Tylko obrazy.
– Jakie obrazy?
– Leżały z tyłu furgonetki – wyjaśniła Renee. – Oba były autorstwa Laurie, owinięte w szary papier, jak dla klienta po zakupie, ale w terminarzu nie miała żadnych spotkań, a przeważnie sprzedaje obrazy w galerii. Nie wiem, czy to istotne. Policja w to wątpiła.
– Gdzie są te obrazy?
– W jej mieszkaniu.
– Możemy się tam rozejrzeć?
– Oczywiście. – Renee wygrzebała z torby pęk kluczy. Odpięła jeden z nich i wręczyła Jessice. – To zapasowy klucz do mieszkania. Kluczy do studia nie mam, ale Elizabeth może państwa wpuścić.
– Czy były jakieś oznaki walki albo udziału osób trzecich?
– Nie. Żadnej krwi, żadnych zniszczeń. Do tego drzwi furgonetki były zamknięte. – Pani Simmonds zaśmiała się z goryczą. – Dlatego policja nie kiwnęła palcem, kiedy zgłosiliśmy zaginięcie Laurie. Jest dorosła, więc podobno ma prawo ot tak porzucić swe życie i bliskich bez słowa wyjaśnienia, a służby nie raczą się tym zająć.
Zaginięcie nie było przestępstwem, a Jessica zdawała sobie sprawę, że policja często ma w takich przypadkach związane ręce. Jeżeli nie podejrzewano udziału osób trzecich lub jeżeli sytuacji zaginionej osoby nie uznawano za krytyczną z powodu problemów zdrowotnych czy zagrożenia życia, możliwości policjantów były ograniczone. Zwłaszcza w miastach takich jak Los Angeles, gdzie zgłaszano zaginięcie nawet trzystu osób miesięcznie. W takich przypadkach do gry wkraczali Jessica, Matt i ich koledzy po fachu.
– Zrobimy wszystko, co w naszej mocy, aby Laurie wróciła do domu – zapewnił Connor. – Czy chciałaby pani dodać coś jeszcze?
Pani Simmonds przygryzła dolną wargę.
– Chyba powinnam powiedzieć wam o pozostałych. Może to nieistotne, a może jednak tak.
Jessica i Connor spojrzeli po sobie, a potem oboje wbili wzrok w klientkę.
– Pozostałych? – rzuciła detektywka.
– Jakich pozostałych? – dodał jej partner.
– Pozostałych zaginionych kobietach.

2
DEA

1990

„Najbardziej obiecująca dziewczyna”.
W takich chwilach – kiedy patrzyła na swoje spierzchnięte, pomarszczone dłonie, a oczy łzawiły jej od wyziewów wybielacza – Dea Morgan myślała o tej głupiej przepowiedni ze szkolnego rocznika i wybuchała śmiechem.
Tylko to powstrzymywało ją od płaczu.
A nie mogła sobie na niego pozwolić. Na pewno nie w tej chwili. Może po powrocie do domu, zanim spróbuje złapać parę godzin snu na zapadniętej sofie, uroni kilka łez. Po cichu, żeby nie usłyszał jej śpiący obok Buddy. Ale nie zamierzała płakać przy ludziach, a już na pewno nie w pracy. Nie zostało jej wiele szacunku dla siebie, ale tyle poczucia godności jeszcze miała.
Z perspektywy czasu nietrudno było zrozumieć, czemu wybrano ją na „Najbardziej obiecującą dziewczynę” maturalnego rocznika w Liceum Brodie. Dea nigdy nie wyróżniała się urodą, nie była też klasową żartownisią, flirciarą ani elegantką. Przewyższała za to wszystkich inteligencją. Pełniła funkcje przewodniczącej klasy i samorządu szkolnego, należała do koła dyskusyjnego, bez wysiłku zdobywała same szóstki. Dostała się na prestiżową uczelnię Ivy League, która miała zmienić jej życie.
I faktycznie, tamtego lata uległo ono całkowitej zmianie.
Tyle że nie w sposób, jakiego oczekiwała. Jedna noc, niedługo po rozdaniu świadectw, sprawiła, że jej życie nigdy już nie było takie samo.
Gdyby jej koleżanki i koledzy z klasy mieli czarodziejską kulę, pozwalającą spojrzeć w przyszłość, ich przepowiednie brzmiałyby całkiem inaczej. Na przykład:
„Największe szanse na zostanie samotną matką”.
„Największe szanse na harówkę na dwa etaty, z których ledwie starcza na czynsz”.
„Największe szanse na wyprowadzkę do ciasnej przyczepy”.
I jej ulubiona:
„Największe szanse na zarabianie na życie zeskrobywaniem gówna z muszli klozetowych obcych ludzi”.
Nie, to nie była do końca prawda. Dziś nie pracowała u obcej osoby. Było znacznie gorzej. Koleżanka z Brodie nie musiała już czekać na zjazd absolwentów, by się dowiedzieć, jak potoczyły się losy „Najbardziej obiecującej dziewczyny”.
Dea nie wiedziała, która z nich była bardziej zaszokowana i zażenowana, kiedy stawiła się na sprzątanie u nowego zleceniodawcy – a okazała się nim Kristy Jensen.
Znana również jako „Dziewczyna z największymi szansami na szczęście”.
Sądząc po wielkiej nowobogackiej rezydencji przy jednej z najlepszych ulic Yucca Valley i zaparkowanym przed nią fordzie F-150 o karoserii lśniącej jak lustro, w tej kwestii rówieśnicy Dei mogli być bliżej prawdy.
Po ośmiu latach Kristy Jensen miała nie tylko dom i samochód, lecz także ciało w rozmiarze XS, zawadiacki blond kucyk i uśmiech, którym mogłaby reklamować pastę do zębów – tak samo jak w liceum. Uśmiech zbladł, kiedy zobaczyła na swoim progu Deę Morgan, w stroju roboczym, z plastikowym wózkiem pełnym wybielaczy, ścierek i płynu do polerowania mebli.
– O, cześć, Kristy – rzuciła radośnie Dea. – Cóż za zbieg okoliczności, nie wiedziałam, że też mieszkasz w Yucca Valley. Jaki ten świat mały. – Roześmiała się nieszczerze. – Pan Jenner… to twój mąż, prawda…? Zatrudnił mnie do sprzątania domu. Pewnie zobaczył moje ogłoszenie w urzędzie pocztowym… i oto jestem!
Próbowała wypaść na wpół nonszalancko, na wpół wesoło. Zabrzmiała jednak prawie maniakalnie.
– Dea! Jak miło cię widzieć! – odpowiedziała Kristy z równie nieszczerym śmiechem. – Tak, Derek wspominał, że ktoś wpadnie pomóc w porządkach. Chce trochę ułatwić mi życie. Wejdź, proszę.
„Ułatwić ci życie? A co, do cholery, może być trudnego w życiu Kristy Jensen?”
Dwie minuty później żwir zachrzęścił pod kołami pick-upa, którym gospodyni ruszyła po zakupy do najbliższego supermarketu, pozostawiając koleżance sprzątanie.
Dea najpierw zaczęła się złośliwie zastanawiać, czemu mąż Kristy nie zapłaci po prostu komuś za zrobienie zakupów. Po chwili dotarło do niej, że pani Jensen zapewne chciała oszczędzić im obu dalszego skrępowania, jakie wywołałaby jej obecność podczas odkurzania, szorowania i polerowania przez dawną koleżankę. Szybkie zerknięcie do wypełnionych po brzegi szafek i lodówko-zamrażarki potwierdziło jej podejrzenia.
Odepchnęła się od wyłożonej kafelkami posadzki w łazience i jęknęła, kiedy chrupnęło jej w kolanach. Jezu, miała tylko dwadzieścia pięć lat, ale jej samopoczucie wskazywało raczej na sto pięć. Musiała jednak przyznać, że muszla Kristy była już całkiem czysta, bez zaschniętych odchodów jak u niektórych klientów. Zdarzali się bogacze, którzy mieli w domu chlew. Domyśliła się jednak, że jej dawna koleżanka należy do kobiet, które dbają, by dom był czysty przed przyjazdem sprzątaczki, aby ta nie pomyślała o nich źle.
Schyliła się, wyjęła worek z maleńkiego kosza na śmieci ze stali nierdzewnej i włożyła świeży. Już miała zawiązać pełny worek na supeł, kiedy wyczuła twardy kształt pomiędzy brudnymi chusteczkami i zużytymi płatkami do demakijażu. Zaintrygowana, wyciągnęła plastikowy przedmiot. Był to test ciążowy z jedną kreską w małym okienku. Dea zastanawiała się, czy Kristy poczuła smutek, czy ulgę na widok negatywnego wyniku.
Przypomniała sobie pewien sierpniowy dzień osiem lat wcześniej. Ojciec i matka byli w pracy, a z kranu w łazience leciała zimna woda, która miała pomóc jej zmusić się do sikania. Ostre brzegi plastikowej deski sedesowej wbijały się Dei w skórę, podczas gdy ona wierciła się niezdarnie, by trafić w końcówkę testu, aż mocz w końcu popłynął. Jej szczupłe nogi drżały, kiedy przez najdłuższe trzy minuty swego życia czekała na wynik.
Dwie kreski w małym okienku.
Od dziewicy do nastoletniej matki – w jednej chwili.
Wrzuciła test Kristy Jensen z powrotem do worka i zawiązała go, a potem spojrzała nad umywalkę, na szafkę z lustrzanymi drzwiami, w której znajdowały się leki. Nie potrafiła oprzeć się pokusie podglądania prywatnego życia swych pracodawców. Była to jedna z bardzo nielicznych zalet tej pracy. Wystarczyło zajrzeć do apteczki, by dowiedzieć się całkiem sporo o rodzinie Jensen-Jennerów.
Dea znalazła nudne przedmioty, które widywała wszędzie: maszynki do golenia, leki przeciwbólowe dostępne bez recepty, krem na wypryski, wazelinę, preparat na łysienie dla mężczyzn ukryty z tyłu. Ojej. Jeśli Derek był w wieku zbliżonym do Kristy, to musiało boleć. Leżało tam też opróżnione do połowy pudełko tamponów i kolejne dwa testy ciążowe, wciąż w celofanowych opakowaniach. Oraz fiolka xanaxu, z nazwiskiem Kristy na etykiecie.
Być może maturzyści z rocznika ’82 jednak się pomylili.
Dea odkręciła buteleczkę z lekiem uspokajającym, wytrząsnęła sobie na dłoń jedną pigułkę i ułożyła ją na języku. Czasem zdarzało jej się zabierać drobiazgi, jeśli wiedziała, że ich zniknięcie pozostanie niezauważone – szminkę, dzięki której wyglądała lepiej, małą zakładkę z dinozaurem z pokoju dziecięcego dla Buddy’ego, krem do rąk, by ukoić suchą skórę, maleńką niebieską pigułkę, dzięki której łatwiej jej było przetrwać dzień. Nie nazwałaby się złodziejką. Nie kradła pieniędzy, biżuterii ani niczego cennego. Chciała mieć jedynie odrobinę tego, co posiadali wszyscy pozostali.
Kiedy zamykała szafkę, jej wzrok znów padł na testy ciążowe i przyszło jej do głowy, że ona z kolei ma coś, czego Kristy nie posiada, a czego rozpaczliwie pragnie. Chrzanić wielki dom, zawadiacki kucyk i nowiutką brykę. I co z tego, że Dea ledwie wiązała koniec z końcem? I co z tego, że była wyczerpana po staniu za barem w nocy i sprzątaniu cudzych domów za dnia?
Miała Buddy’ego, a dzięki niemu czuła się najszczęśliwszą kobietą na świecie.
Być może wszystko potoczyłoby się inaczej, gdyby powiedziała rodzicom prawdę o tamtej letniej nocy. Może nie wykopaliby swego jedynego dziecka na ulicę jak psa z kilkoma stówami w kieszeni. Może nie trzymaliby mieszkańców miasteczka w niepewności co do losów prymuski Dei Morgan, a przełknęli wstyd, gdyby się wszyscy dowiedzieli, że siedemnastoletnia córka pastora dała sobie zrobić dziecko.
Ale wtedy w żadnym razie nie pozwoliliby jej zatrzymać Buddy’ego, a życie bez synka wydawało jej się nie do pomyślenia.
Dea poczuła nagły, niemal obezwładniający przypływ miłości do chłopca. Postanowiła, że kiedy po południu odbierze go ze szkoły, zafunduje mu obiad w McDonaldzie. Tego całego Happy Meala, z darmową zabawką. I może lody do tego. Ona sama obędzie się bez jedzenia, może uda jej się później skubnąć coś w barze. Porcje były olbrzymie i często udawało jej się pożywić pozostawionymi przez klientów resztkami.
Zeszła na dół, by odkurzyć dywany przed powrotem Kristy.
Nie wiedziała, czy to dzięki myśli o Buddym, czy dzięki małej niebieskiej pigułce, ale nagle odniosła wrażenie, jakby unosiła się nad ziemią. Nie czuła się tak radosna od miesięcy. Wiedziała, że dadzą sobie z synkiem radę. Musieli tylko złapać oddech. Uśmiechnęła się do siebie.
Dea była pewna, że ich los wkrótce się odmieni. Czuła to w swoich obolałych kościach.

 
Wesprzyj nas