Lipcowe dziewczyny

W dniu dziesiątych urodzin Addie Londynem wstrząsa seria ataków terrorystycznych. Gdy ojciec wraca do domu cały zakrwawiony, dziewczynka myśli, że został ranny w jednej z eksplozji. Kilka dni później dni później siostra Addie, Jessie, znajduje w jego pokoju portfel należący do Olivii Emerson. Dziewczyna prosi Addie, by nikomu o tym nie mówiła.

Kiedy siostry zjawiają się w domu Lexa, okazuje się, że jego żona, Olivia zaginęła. Wyszła z domu w dzień ataku terrorystycznego w Londynie i od tamtej pory nikt jej nie widział. Jessie zatrudniła się u Lexa, jako opiekunka jego córeczki.

Addie powoli zdaje sobie sprawę, że Jessie nie mówi jej całej prawdy. Żadna z nich nie wie jednak, z jakim niebezpieczeństwem wiąże się tajemnica, którą ukrywają. A życie życiem Olivii przychodzi Jessie coraz łatwiej…

Phoebe Locke – pseudonim literacki pisarki Nicci Cloke, która mieszka i tworzy w Londynie. Wcześniej pracowała w szkole kreatywnego pisania Faber Academy, była też gospodynią londyńskiego salonu literackiego Speakeasy. W 2018 roku nakładem Wydawnictwa Czarna Owca ukazała się jej poprzednia książka Człowiek z lasu.

Z każdą z nich dzieli taką chwilę. To spoj­rze­nie, gdy wie­dzą, że to koniec. Lubi patrzeć, jak wresz­cie dociera do nich, jak godzą się z tym, że nie ma już ucieczki. Samo to uczu­cie jest elek­try­zu­jące. Za każ­dym razem trzyma je bli­sko sie­bie. Tuli je deli­kat­nie i ogar­nia go spo­kój.

Szybko zaczyna wyglą­dać dnia, kiedy będzie mógł wziąć następną.

1

Wszystko zaczęło zmie­niać się latem, kiedy skoń­czy­łam dzie­sięć lat. Wciąż miesz­ka­li­śmy w tym samym miesz­ka­niu, na dru­gim pię­trze gale­riowca przy Bri­xton Road, gdzie mogłam prze­sia­dy­wać na beto­no­wym bal­ko­nie i patrzeć na sunące obok dachy auto­bu­sów. Ale w tam­tym cza­sie coraz mniej czu­łam się tam jak w domu. Na pory­so­wa­nym kuchen­nym stole pię­trzył się stos rachun­ków, na któ­rych wid­niały czer­wone litery. Płaty lodu zsu­wały się po tyl­nej ścia­nie smut­nej i pustej lodówki. Tata był w pracy, gdy wycho­dzi­łam do szkoły i gdy z niej wra­ca­łam, a także przez całą noc; cze­kał przed szpi­ta­lami, barami i lot­ni­skami. Wszę­dzie, gdzie mógł spo­tkać kogoś na tyle zde­spe­ro­wa­nego, kto nie przej­mo­wałby się roz­bi­tym bocz­nym luster­kiem i rzę­żą­cym sil­ni­kiem. I cho­inką zapa­chową dyn­da­jącą pod przed­nim luster­kiem w miej­scu, w któ­rym powinna znaj­do­wać się licen­cja.
Jes­sie także zaczęła wię­cej pra­co­wać. Sklep z peru­kami mie­ścił się w arka­dach pod torami kole­jo­wymi, gdzie pociągi dud­niły nam nad gło­wami. Jes­sie poma­gała w jego pro­wa­dze­niu, odkąd skoń­czyła pięt­na­ście lat. Zabie­rała mnie cza­sem ze sobą, jeśli Laine miała dobry humor. Pozwa­lały mi sie­dzieć na zaple­czu i prze­bie­rać pal­cami w naelek­try­zo­wa­nych akry­lo­wych wło­sach, aż te prze­sta­wały iskrzyć. Zada­niem Jes­sie było wypa­ko­wy­wać je z folii i roz­cze­sy­wać, tak żeby Laine mogła je od razu wysta­wić. Na bia­łych sty­ro­pia­no­wych gło­wach, sto­ją­cych w witry­nie i cią­gną­cych się rzę­dami wzdłuż ścian, dziew­czyny ukła­dały pełne peruki, a w szkla­nych szaf­kach i na sto­ja­kach – pasemka do prze­dłu­ża­nia. Laine miała do mnie sła­bość. Zosta­wiała mi stare maga­zyny, sia­dała i sty­li­zo­wała moje włosy w skom­pli­ko­wane fry­zury. Jej dłu­gie paznok­cie łasko­tały mnie po skó­rze głowy. Ale jesz­cze bar­dziej kochała moją sio­strę. Długo zajęło mi zro­zu­mie­nie, że sklep był za mały, by tak czę­sto pra­co­wały w nim dwie osoby. Nawet przed tam­tym latem prze­waż­nie były­śmy tam tylko my, ni­gdy nie widzia­łam tam żad­nych klien­tów. Laine nie potrze­bo­wała Jes­sie. Praw­do­po­dob­nie przez więk­szość tygo­dni nie mogła sobie pozwo­lić, żeby jej pła­cić, ale mimo to w każdy pią­tek wrę­czała mojej sio­strze małe brą­zowe koperty. Kochała nas albo było nas jej żal – zawsze mia­łam pro­blem, by to roz­róż­nić.
Czę­sto, gdy zamy­kały sklep, Laine wycią­gała alko­hol z szafki pod kasą. Razem z Jes­sie sia­dały na wysta­wo­wej gablo­cie, machały nogami i kazały mi przy­mie­rzać perukę za peruką. Po paru minu­tach nabie­ra­łam śmia­ło­ści i para­do­wa­łam w tę i z powro­tem w szpil­kach Laine, a one zwi­jały się ze śmie­chu. Laine była jedyną osobą, poza Jes­sie, która była w sta­nie mnie do tego zachę­cić. Ale nawet to nie mogło trwać wiecz­nie.
Jej brat poja­wił się w sobotę, przy­no­sząc kar­to­nowe pudełko, zawil­got­niałe z jed­nej strony od spodu, i posta­wił je na ladzie. Sie­dzia­łam na swoim krze­sełku na cia­snym zaple­czu, ale drzwi były otwarte. Laine wyszła na lunch. Jes­sie stała za kasą, a ja patrzy­łam, jak natych­miast unio­sła ręce, by popra­wić włosy, i jak oparła się na ladzie, sta­jąc jedną stopą na pal­cach.
Jego włosy były ciem­niej­sze niż Laine, która far­bo­wała się na kar­me­lowo; gęste czarne loki miał krótko ostrzy­żone. Nosił lustrzane pilotki, mie­niące się na żółto-nie­bie­sko, miał ostre rysy twa­rzy. Pochy­lił głowę, żeby oku­lary zsu­nęły się z jego nosa, a on mógł przyj­rzeć się dobrze mojej sio­strze.
– Hej – powie­dział łagod­nym i niskim gło­sem. – Jest Laine?
Jes­sie wzru­szyła ramio­nami i spoj­rzała na niego obo­jęt­nie. Ale ze swo­jego miej­sca mogłam dostrzec, jak ner­wowo ude­rzała stopą o pod­łogę. Jej włosy wła­śnie odra­stały – mysie przy gło­wie, żół­ta­wo­białe na całej dłu­go­ści – ale ponie­waż Laine aku­rat bawiła się swo­imi nowymi pro­stow­ni­cami, były błysz­czące i gład­kie, co sta­no­wiło nie lada wyczyn.
– Wyszła – odpo­wie­działa, a potem wska­zała na pudełko. – Co to?
– Towar – rzu­cił i zdjął oku­lary. – Ty jesteś Jess, nie?
– Jes­sie.
Cie­szy­łam się, że to powie­działa. Że go popra­wiła. Tata cały czas mówił na nią Jess – Jes­sica, kiedy jej doku­czał, był pijany lub zde­ner­wo­wany – i ni­gdy go nie popra­wiała. Nie podo­bało mi się to. Tata wybrał jej imię, ale to mama skró­ciła je do „Jes­sie”.
– No tak, Jes­sie. Jestem młod­szym bra­tem Laine.
– Elliott. Tak, wiem.
Teraz spoj­rzał na nią ina­czej, a w kąci­kach jego ust poja­wił się lekki uśmiech. Twarda sko­rupa, którą się ota­czała, czę­sto zdu­mie­wała ludzi.
– Nikt mnie tak nie nazywa – powie­dział.
– Laine tak.
Zanim zdą­żył odpo­wie­dzieć, do środka weszła jego sio­stra. W jed­nej ręce trzy­mała otwartą puszkę coli, w dru­giej do połowy zje­dzoną kanapkę.
– Och – przy­wi­tała go. – Przy­sze­dłeś wcze­śniej.
Jes­sie odsu­nęła się prędko, jak ktoś nie­mal zła­pany na gorą­cym uczynku. Zaczęła wyrów­ny­wać głowy za kasą i szczot­ko­wać włosy, więc tylko ja widzia­łam, jak Elliott gapi się na Jes­sie, igno­ru­jąc traj­ko­czącą Laine.
Jej pierw­szy chło­pak, o któ­rym mi powie­działa, zerwał z nią parę mie­sięcy wcze­śniej. Tego dnia ode­brała mnie ze szkoły i kiedy wra­ca­ły­śmy do domu, dostała ese­mesa. Wciąż pamię­tam, jak wtedy wyglą­dała: krótka żółta koszulka odsła­nia­jąca jej szczu­pły brzuch, fio­le­towe air maksy z flu­ore­scen­cyj­nymi sznu­rów­kami, ciemny kok z wysta­ją­cymi spod spodu koń­ców­kami wło­sów. Kol­czyk w nosie był nowy, ale nie nosiła go zbyt długo; trze­cie małe kółko w lewym uchu było czer­wone i chro­po­wate. O mnie dbała bar­dzo, a o sie­bie pra­wie w ogóle. Pamię­tam, jak wzru­szyła ramio­nami i scho­wała tele­fon do kie­szeni. I to, jak parę minut póź­niej wysy­czała pod nosem: „Pizda”.
– Wszystko w porządku? – zapy­ta­łam.
Wzięła mnie za rękę, ści­snęła ją i puściła.
– Jedyną osobą, któ­rej możesz zaufać, jestem ja, okej? – odpo­wie­działa. – Ja i ty, to wszystko.
Del­lar – miał rację, jedyną osobą, która zwra­cała się do niego po imie­niu, była Laine – wró­cił do sklepu kilka dni póź­niej. Sta­ły­śmy na zewnątrz, a Laine zamy­kała na kłódkę antyw­ła­ma­niowe rolety, zbłą­kana czer­wona akry­lowa nić wciąż tkwiła w moich wło­sach, nie­bie­ska spły­wała w dół po mojej szkol­nej spód­nicy. Jes­sie śmiała się, zasła­nia­jąc twarz ręką, kiedy opo­wia­dała nam o jakimś chło­paku, któ­rego spła­wiła poprzed­niego wie­czoru. Ten aspekt naszej rela­cji był dziwny – była dla mnie jak matka, ale jed­no­cze­śnie wciąż miała sie­dem­na­ście lat. I jako sie­dem­na­sto­latka wycho­dziła tuż po tym, jak poło­żyła mnie spać, a potem budziła się w łóżku sto­ją­cym metr od mojego, z nie­zmy­tym maki­ja­żem, a jej poroz­rzu­cane ciu­chy zna­czyły szlak od drzwi do poduszki. Miała sie­dem­na­ście lat, ale mimo to budziła mnie do szkoły i przy­go­to­wy­wała mi śnia­da­nie.
– Śnia­da­nie to naj­waż­niej­szy posi­łek w ciągu dnia – mawiała, robiąc omlet z jed­nego jajka i ostat­niego pla­sterka szynki. Minęły rok czy dwa, zanim zaczęła doda­wać: – Tak przy­naj­mniej twier­dziła mama.
Kiedy Laine zatrza­snęła ostat­nią kłódkę, usły­sza­ły­śmy, jak spo­kojny i nie­ustę­pliwy rytm kro­ków prze­bija się przez szum pociągu nad naszymi gło­wami i stu­kot krat z mię­snego po dru­giej stro­nie ulicy. Obró­ci­ły­śmy się i zoba­czy­ły­śmy, jak do nas pod­cho­dzi. Let­nie słońce cho­wało się już za łukami. Atlan­tic Road pre­zen­to­wała się naj­le­piej w takim przy­ga­szo­nym poma­rań­czo­wym świe­tle. Wszyst­kie trzy odbi­ja­ły­śmy się w nie­bie­skich szkłach jego oku­la­rów prze­ciw­sło­necz­nych.
– Hej – przy­wi­tała się Jes­sie, kiedy pod­szedł bli­żej i tylko się do niej uśmiech­nął.
Laine cmok­nęła z dez­apro­batą, ale wzięła mnie za rękę.
– Odpro­wa­dzę Addie do domu.
Kiedy odcho­dzi­ły­śmy, spoj­rza­łam nie­śmiało na Laine. Z pro­filu jej twarz wyglą­dała na łagod­niej­szą, mniej onie­śmie­la­jącą. Teraz, gdy szły­śmy tylko we dwie, wyda­wała się spo­koj­niej­sza.
– Czy twój brat lubi Jes­sie? – zapy­ta­łam, a ona popa­trzyła na mnie z poli­to­wa­niem.
– Skar­bie – powie­działa. – Elliott lubi wszyst­kich.
Prze­szły­śmy przez ulicę i zna­la­zły­śmy się na osie­dlu.
– Ona go lubi – rzu­ci­łam na próbę.
Gdy Laine nie odpo­wie­działa, zamar­łam.

2

Od tam­tej pory Del­lar był z nami cały czas. Razem z Jes­sie cze­kał na mnie pod szkołą. Krę­cił się po skle­pie, kiedy sie­dzia­łam na zaple­czu, zbyt prze­stra­szona, żeby do nich wyjść. Był przy nas póź­nym wie­czo­rem i wcze­snym ran­kiem, a także w jasną noc pomię­dzy nimi, kiedy prze­wra­ca­łam się we śnie i widzia­łam nie jedno, lecz dwa ciała na poje­dyn­czym łóżku Jes­sie. Jego zapach, ostry i czy­sty, kom­plet­nie róż­niący się od zapa­chu naszego ojca, wsią­kał we wszystko.
O dziwo, tata zda­wał się nie mieć nic prze­ciwko Del­la­rowi lub w ogóle go nie zauwa­żał. W moich wspo­mnie­niach z tam­tych mie­sięcy tata w ogóle rzadko się poja­wiał. Zawsze pra­co­wał nocami i o nie­ludz­kich porach, ale wtedy były to dłuż­sze, dziw­niej­sze zmiany. Nie było go przez dwa dni, następ­nie wra­cał do domu i spał kilka godzin, gdy Jes­sie, Del­lar i ja oglą­da­li­śmy tele­tur­nieje albo Ugo­to­wa­nych, po czym znowu wycho­dził. Dowie­dzia­łam się wtedy od Jes­sie, która fil­tro­wała dla mnie infor­ma­cje, i z pod­słu­cha­nych roz­mów, że musiał oddać czarną tak­sówkę i miał jakieś pro­blemy w pracy. Wie­dzia­łam, że kupił auto od kolegi z pubu, gra­na­to­wego forda mon­deo z mięk­kimi sza­rymi sie­dze­niami, prze­siąk­nię­tego ciężką wonią papie­ro­sów, któ­rej nie dały rady zama­sko­wać ani trzy, ani cztery, ani osta­tecz­nie nawet pięć cho­inek zapa­cho­wych. Dziś już wiem, że jeź­dził tym autem jako nie­le­galną tak­sówką. Wtedy koja­rzy­łam tylko, że na wszyst­kich koper­tach z nie­otwar­tymi rachun­kami wid­niały czer­wone litery, a tata wra­cał do domu na te dwie lub trzy godziny snu tylko dla­tego, że zasy­piał za kół­kiem. Wie­dzia­łam rów­nież – od zawsze – że nie wolno nam było roz­ma­wiać o pie­nią­dzach w jego obec­no­ści. A tak naprawdę naj­le­piej było nie odzy­wać się przy nim wcale. Bez­piecz­niej.
Powinno mnie iry­to­wać, że nagle musia­łam dzie­lić się z kimś uwagą Jes­sie. Od dawna była jedyną osobą, którą inte­re­so­wało, co nosi­łam, co jadłam, czy uczy­łam się pil­nie, czy nie. To ona pod­grze­wała ręcz­nik na ledwo grze­ją­cym kalo­ry­fe­rze, kiedy ja sie­dzia­łam w przy­go­to­wa­nej przez nią kąpieli. To ona otu­lała mnie koł­drą i mówiła, że mnie kocha, kiedy powoli zasy­pia­łam. A potem poja­wił się Del­lar. Sie­dział mię­dzy nami na kana­pie albo obok mnie przy stole – wpa­trzony w Jes­sie, która krę­ciła patel­nią nad pal­ni­kiem. Cze­kał cier­pli­wie w dużym pokoju, aż ona powie mi „dobra­noc” i zgasi świa­tło, zanim z nim wyj­dzie.
A jed­nak jego zacho­wa­nie spra­wiało, że trudno było być o niego zazdro­snym. Opo­wia­dał o tym, co mnie inte­re­so­wało, a o czym wcze­śniej wspo­mniała mu Jes­sie: o dino­zau­rach, kosmo­sie, syre­nach i naj­roz­ma­it­szych spo­so­bach na jedze­nie plac­ków ziem­nia­cza­nych. Pew­nego wie­czoru, kiedy Jes­sie suszyła włosy w naszym pokoju po tym, jak roz­ja­śniła je po raz pierw­szy od tygo­dni, Del­lar odwró­cił się do mnie w trak­cie prze­rwy na reklamy.
– Co czy­tasz?
Leża­łam bokiem w fotelu taty, z nogami prze­wie­szo­nymi przez pod­ło­kiet­nik i książką opartą na kola­nach.
– Paję­czynę Char­lotty – odpo­wie­dzia­łam, poka­zu­jąc mu żółtą ilu­stro­waną okładkę. Pocho­dziła z wiel­kiej sterty ksią­żek, które parę lat temu Jes­sie wycią­gnęła dla mnie z komody. Na wewnętrz­nej stro­nie okładki w każ­dej z nich napi­sano sta­ran­nie ołów­kiem: „Eli­za­beth Addi­son”. Paję­czynę czy­ta­łam już wtedy czwarty lub piąty raz. Po pro­stu lubi­łam mieć ją przy sobie.
– O, czy­ta­łem ją – powie­dział nie­spo­dzie­wa­nie. – To była ulu­biona książka Laine, kiedy byli­śmy mali. To ta z pają­kiem, prawda? I świ­nią?
– Tak! – Wypro­sto­wa­łam się natych­miast i spoj­rza­łam na niego poważ­nie, ści­ska­jąc książkę. – Jest taka dobra. Ale ma bar­dzo smutne zakoń­cze­nie.
– Pamię­tam – zaśmiał się. – Nasza mama pła­kała, kiedy czy­tała nam tam­ten frag­ment.
Zain­te­re­so­wana, wyobra­zi­łam go sobie pod koł­drą z młod­szą Laine, wtu­lo­nych w matkę, któ­rej twa­rzy nie mogłam dostrzec. Dzięki temu polu­bi­łam go jesz­cze bar­dziej, a jed­no­cze­śnie mu nie zazdro­ści­łam. Bo wcze­śniej, zanim nauczy­łam się czy­tać, to wła­śnie Jes­sie czy­tała mi bajki. Cho­wa­ły­śmy się we dwie pod pościelą z latarką. Nie wie­rzy­łam w to, że ktoś mógł robić to lepiej.
– Jakie książki jesz­cze lubi­łeś w dzie­ciń­stwie? – zapy­ta­łam, a on uśmiech­nął się, prze­cią­gnął i roz­siadł się wygod­niej na wytar­tej kana­pie.
– To będzie długa lista – zapo­wie­dział. – Gotowa?
Kilka tygo­dni póź­niej, w nie­dzielę, sie­dzie­li­śmy we trójkę na naszych tra­dy­cyj­nych miej­scach na sofie. Tale­rze po śnia­da­niu wciąż stały na pod­ło­dze, choć było już dobrze po połu­dniu. Zbie­ra­łam się na odwagę, żeby powie­dzieć Del­la­rowi, co myśla­łam o jed­nej z ksią­żek z jego listy. Cho­dziło o Matyldę, która podo­bała mi się bar­dziej niż wszystko, co kie­dy­kol­wiek prze­czy­ta­łam. I wła­śnie wtedy usły­sze­li­śmy, jak tata otwiera drzwi od sypialni; po chwili w kory­ta­rzu roz­le­gły się jego nie­równe kroki. Zer­k­nę­łam na Jes­sie, ale ona wpa­try­wała się zawzię­cie w tele­wi­zor. Widzia­łam, jak zadrżały kąciki jej ust. Nie spo­dzie­wała się, że wsta­nie o tej porze.
W ciszy nasłu­chi­wa­li­śmy, jak mam­ro­tał do sie­bie, wsta­wia­jąc do zlewu zatłusz­czoną patel­nię i talerz. Lodówka otwo­rzyła się, a potem zamknęła z hukiem. Zaci­snę­łam pię­ści, żeby się nie wzdry­gnąć.
– Jes­sica! – Jego kroki zadud­niły w kory­ta­rzu. – Czemu nie ma nic do żar­cia?
Jes­sie popa­trzyła na Del­lara, pode­rwała się i wyszła z pokoju, zamy­ka­jąc za sobą drzwi.
– Prze­pra­szam – mówiła cicho, jakby to miało skło­nić go do tego samego. – Zro­bię ci coś. Posprzą­tam.
– Oczy­wi­ście, że kurwa posprzą­tasz! – Trza­snęła szafka, roz­legł się pusty dźwięk, jakby coś się prze­wró­ciło. – Nie myśl sobie, że będziesz tu sie­dzieć bez­czyn­nie cały dzień. – Jego głos nagle stał się przy­tłu­miony. Jes­sie zamknęła drzwi od kuchni. Pomy­śla­łam, że mu się to nie spodoba. To ukry­wa­nie go, to, że wsty­dzi się go przy gościu. Dobie­gło nas kolejne głu­che wal­nię­cie, tym razem ude­rzył w blat, wrzesz­cząc coś nie­zro­zu­miale.
Kiedy spoj­rza­łam na Del­lara, ten patrzył na mnie z zaci­śnię­tymi ustami.
– Chcesz iść na spa­cer? – zapy­tał, a ja przy­tak­nę­łam.
Wyszli­śmy z miesz­ka­nia, aku­rat kiedy coś się potłu­kło, tata odzy­wał się teraz ciszej, ale w spo­sób, który spra­wiał, że włosy sta­wały mi dęba. Minę­li­śmy tłum pró­bu­jący wejść do metra na sta­cji Bri­xton, gdzie połowa bra­mek była zamknięta. Prze­szli­śmy przez ulicę na rogu, koło McDo­nalda.
– Chcesz McFlurry? – zapro­po­no­wał Del­lar, trzy­ma­jąc ręce w kie­sze­niach. Miał na sobie tylko dżinsy i biały T-shirt mimo chłod­nego wia­tru. Wyglą­dał jak model. Znowu przy­tak­nę­łam.
– No to chodź – rzu­cił i pchnął podwójne drzwi.
W środku pano­wał tłok, jak zwy­kle, więc sta­nę­li­śmy w kolejce. Ręce Del­lara zwi­sały teraz luźno wzdłuż jego tuło­wia. Wbi­łam spoj­rze­nie w tablice z menu i nie odzy­wa­łam się sło­wem. Zasta­na­wia­łam się, co się dzieje w miesz­ka­niu, czy udało jej się zała­go­dzić sytu­ację tak, jak zazwy­czaj to robiła. Tata rzadko się na mnie zło­ścił. Ale z Jes­sie było ina­czej, zawsze zda­wała się go roz­cza­ro­wy­wać w spo­sób, który nie do końca rozu­mia­łam. I cho­ciaż trud­niej było mu wystra­szyć ją niż mnie, nie ozna­czało to, że nie pró­bo­wał.
Del­lar omiótł spoj­rze­niem swoje adi­dasy.
– Ty i Jes­sie jeste­ście dobrymi przy­ja­ciół­kami, co?
– Naj­lep­szymi – zgo­dzi­łam się.
– Wiesz, że ona cię kocha, prawda?
Przy­tak­nę­łam jesz­cze raz, ale tym razem odwró­ci­łam głowę.
Poło­żył mi dłoń na ple­cach, jego dotyk był chłodny i miękki.
– Chcę tylko, żebyś wie­działa, że nie zamie­rzam tego zmie­niać.
Pod­nio­słam na niego wzrok, ale nic nie powie­dzia­łam.
– Pomy­śla­łem po pro­stu – dodał – jeśli oczy­wi­ście mia­ła­byś na to ochotę… Może mogli­by­śmy się przy­jaź­nić we trójkę?
W tym momen­cie rodzina przed nami ode­szła, ści­ska­jąc brą­zowe torby z zamó­wie­niem, więc zro­bi­li­śmy krok do przodu, zanim zdą­ży­łam odpo­wie­dzieć. Kiedy wyszli­śmy z McDo­nalda z wil­got­nymi kub­kami lodów w dło­niach i kolo­ro­wymi cukier­kami zgrzy­ta­ją­cymi mię­dzy zębami, zro­biło mi się cie­plej.
To były małe rze­czy, ale ponie­waż Del­lar i Laine mieli sied­mio­let­niego przy­rod­niego brata Lloyda, oby­dwoje wie­dzieli, że to wła­śnie takie małe rze­czy mają naj­więk­sze zna­cze­nie. Któ­re­goś wie­czoru Del­lar przy­niósł mi trzy pierw­sze tomy Harry’ego Pot­tera – strony były mięk­kie i poza­gi­nane, w dodatku pach­niały moim uko­cha­nym kurzem z biblio­teki. Napra­wił nasz odtwa­rzacz DVD, a potem usiadł i obej­rzał ze mną wszyst­kie trzy Parki Juraj­skie, a Jes­sie, choć krę­ciła głową i wier­ciła się, też była zado­wo­lona. Zawsze pamię­tał, co mia­łam aku­rat w szkole, i ni­gdy nie zapo­mi­nał zapy­tać, jak mi poszło. No i umiał ryso­wać, to naj­waż­niej­sze. Ryso­wa­nie przy­cho­dziło mu bez kom­plet­nie żad­nego wysiłku, zresztą jak wszystko, ale był przy tym naprawdę sku­piony – wyglą­dał wtedy zupeł­nie ina­czej – dzięki czemu jego rysunki były wyjąt­kowe. Uwiel­biał szki­co­wać, choć uwa­żał tę czyn­ność za bez­u­ży­teczną. Ale jeśli Jes­sie szy­ko­wała się, nagrze­wa­jąc pro­stow­nicę, łatwo było go prze­ko­nać, żeby zatrzy­mał film i nary­so­wał mi Spi­der-Mana albo Nemo – a wie­czo­rami, kiedy Jes­sie nie zwra­cała spe­cjal­nej uwagi na to, co oglą­damy – Ter­mi­na­tora. Trzy­ma­łam te szkice pod łóż­kiem, sto­sik rósł, a ja coraz bar­dziej lubi­łam Del­lara. Któ­re­goś dnia, pod­czas jed­nej z tych nie­licz­nych oka­zji, kiedy spę­dza­ły­śmy wie­czór w domu same, zda­łam sobie sprawę, że za nim tęsk­nię.
Naza­jutrz mieli swoją pierw­szą poważną kłót­nię.
Sie­dzia­łam w wan­nie, woda była już let­nia, a skóra na moich pal­cach zro­biła się pomarsz­czona i biała. Nie chcia­łam wycho­dzić na zimno, nagrzany ręcz­nik wisiał zbyt daleko, bym mogła po niego się­gnąć. Zanu­rzy­łam głowę pod wodę, słu­cha­jąc pokrze­pia­ją­cego dud­nie­nia ich gło­sów, które docie­rało do mnie podob­nie jak cicha muzyka z tele­wi­zora. Dopóki nie wypły­nę­łam na powierzch­nię, żeby nabrać powie­trza. Wtedy oka­zało się, że Jes­sie była wście­kła.
– Nie mogę tam iść. Do piątku nie mam żad­nych pie­nię­dzy, mówi­łam ci już.
– Wylu­zuj. – Del­lar wyda­wał się zdez­o­rien­to­wany. – Serio, ogarnę to. To mój kolega, otwo­rzyli się w zeszłym tygo­dniu. Będzie faj­nie.
– Nie chcę, żebyś znowu pła­cił. – Sły­sza­łam, że Jes­sie sta­rała się zapa­no­wać nad gło­sem, żeby brzmieć uprzej­mie. Była dobra w ukry­wa­niu swo­ich emo­cji. Robiła to przy mnie cały czas. – Pój­dziemy w week­end.
– To tylko parę drin­ków, nic wiel­kiego.
Wes­tchnę­łam i zanur­ko­wa­łam z powro­tem. Nie chcia­łam słu­chać, jak bar­dzo jej nie rozu­mie.
Choć może rozu­miał ją lepiej niż ja; a może z nim było po pro­stu ina­czej. Kiedy w końcu wyszłam z wanny i wło­ży­łam piżamę, usły­sza­łam, jak krzą­tała się po pokoju, szy­ku­jąc się do wyj­ścia.
Tam­tej nocy pozwo­liła zabrać się na kilka drin­ków i wła­śnie wtedy dotarło do mnie, że coś się zmie­nia. Może Jes­sie po raz pierw­szy była gotowa, by ktoś się nią zaopie­ko­wał.