Pionek

W gliwickim parku zostaje brutalnie zamordowana młoda dziewczyna. Przypomina to lokalnej społeczności o seryjnym mordercy, który zabijał kobiety w Bytomiu, Gliwicach i Zabrzu. Skazany za te zbrodnie Wampir z Szombierek niedługo wyjdzie na wolność.

Niezależny dziennikarz Sebastian Strzygoń wraca do sprawy sprzed lat. Pomaga mu antropolożka Anna Serafin. To ona podejmuje się przeprowadzić wywiad z wampirem.

Mnożą się pytania, komuś bardzo zależy, by przeszłość pozostała pogrzebana. Teraźniejszość też nie daje o sobie zapomnieć …

Kto rozstawia pionki w tej niebezpiecznej grze?

Zabrze, dworzec PKP,
4 marca 1992, godz. 23.15

Żółto-niebieski pociąg, którego korpus ginął pod lepkim brudem, ruszył leniwie, ciągnąc za sobą woń smaru, transformatora i kibla.
Baśka poprawiła okulary, zapięła dżinsową kurtkę i rozejrzała się po jedynym w Zabrzu peronie. Czuła się brudna, wymięta i wyczerpana, a w dodatku senna od wina, które piła z dziewczynami z akademika. Wlokła się tu z Krakowa, a jutro wieczorem czeka ją powrót. Rezygnować z przyjazdu jednak nie chciała.
Zwykle przyjeżdżała do domu w piątki wieczorem, ale tym razem sobotnie przedpołudnie to był jedyny czas, żeby popracować nad projektem zajęć dla klas 1–3 na praktyki. Zachciało się jej studiować pedagogikę, to proszę bardzo: mając dwadzieścia trzy lata, siedziała na podłodze w akademiku i wycinała zwierzątka z kolorowego papieru.
Ale Karol nalegał, żeby przyjechała i tak. Miała na weekend wolną chatę, a on kusił przez telefon opowieściami, co kupił w jednym z tych sex-shopów, które wyrastały na całym Śląsku jak grzyby po deszczu. Aż kazała mu przestać, bo rozmawiała przecież z aparatu na żetony przy portierni i miała wrażenie, że wszyscy słyszą. Przynajmniej na pewno widzą jej rumieńce.
A teraz go nie było.
Przyszło jej do głowy, że może wziął od ojca poloneza i czeka w nim przed stacją. Przemknęła przez przejście podziemne do hali dworca, czując spojrzenie menela, którego alkoholowy fetor przedzierał się nawet przez gryzący w oczy zapach lizolu. Rozejrzała się przed budynkiem. Ani śladu. Była już naprawdę zła. Nerwowym krokiem, taszcząc wytarty plecak i reklamówkę z Aldi pełną bielizny do prania, przeszła kawałek w kierunku ulicy Wolności, z nadzieją, że może zaparkował gdzieś tam. Zatrzymała się bezradnie na rozwidleniu, przed ginącą w półmroku sylwetą dawnego hotelu Admiralpalast, przypominającą rufę okrętu.
Zastanawiała się czasami, czemu jeszcze jest z Karolem. Znali się od podstawówki, ale ona wyjechała na studia, a on chwytał się rozmaitych robót tu na miejscu, choć każdy z odrobiną oleju w głowie wiał stąd przed bezrobociem ile sił w nogach.
Wcisnęła się do budki telefonicznej, wrzuciła żeton i wykręciła numer.
– Baśka, przepraszam – wymamrotał Karol. – Nie mogę przyjechać, stara jest chora, musiałem przy niej zostać.
Rzuciła słuchawką.
Do siebie na Korczoka miała stąd pół godziny piechotą. A na taksówkę przecież jej nie stać, chociaż ostatnio się ich namnożyło. Kto tracił robotę w przemyśle, starał się o jakiegoś zdezelowanego merca z Niemiec i zostawał taryfiarzem.
Wściekła, ruszyła ulicą Wolności w stronę Stalmacha i skręciła w bitą drogę, żeby skrótem dojść do Cmentarnej. Było pusto, zaczynało mżyć. Coraz bardziej marzła. I po prostu nie chciało jej się wierzyć. Szlachta gliwicka, familia wielka, ważni, bo mają ciotkę w Monachium. Na nią patrzą jak na wieśniaczkę, że ich synuś, Karliczek kochany, pcha się w taki mezalians, frelkę z Zabrza se znalazł. A sami to co? Totalna degrengolada, odkąd Karola stary stracił robotę w hucie.
Skończyły się latarnie. Ciemności gęstniały. Baśka nagle zdała sobie sprawę, że trzeba było się wrócić do przejścia podziemnego i pójść normalnie, przez Pawliczka. Byłoby i bliżej, i raźniej. I bezpieczniej. Bo przecież tutaj zaraz zaczynała się Zandka, osiedle latających siekier, gdzie nawet milicja – a teraz policja – bała się przyjeżdżać. Ale przez tyle lat w Zabrzu nigdy nie spotkało jej tu nic złego. Tyle razy od dzieciństwa chodziła ścieżką przy koksowni, że ruszyła tędy odruchowo. Teraz czuła, że każdy dźwięk słyszy jakby wyraźniej, każdy szelest i chrobot sprawiał, że przebiegały ją ciarki. Pod jej stopami chrzęścił żwir. Mżawka stawała się coraz bardziej dokuczliwa. Było diabelnie ciemno. Chciało jej się płakać.
Już niedaleko do kładki nad torami, a potem wzdłuż koksowni, koło zbiorników na paliwo z czasów wojny, ścieżką, która po dawnym zakładzie odziedziczyła nazwę Skalley. Koksownia była tu od zawsze, stanowiła scenerię dziecięcych zabaw, wystawała zza poszarzałych od pyłu drzew i budziła nad ranem smrodem zgniłych jaj. Dopiero gdy Baśka w liceum obejrzała na wideo Mad Maxa, zdała sobie sprawę, że swojski krajobraz jej sąsiedztwa tak naprawdę przypominał postapokaliptyczny świat, gdzie niedobitki cywilizacji próbują z resztek zorganizować sobie warunki do życia.
Ścieżka zmieniła się w drogę z betonowych płyt. Wychodziła spomiędzy drzew, w pogrążoną w ciemnościach otwartą przestrzeń, pośród której widniały jeszcze tu i ówdzie brudne łachy śniegu. Baśka przystanęła, czując, jak zaciska się jej krtań. Nic nie słyszała, tylko krople dżdżu szeleściły na reklamówce, którą niosła. Zdawało jej się, że ktoś za nią idzie. Ale chyba tylko się jej zdawało. Rozejrzała się po skarlałych krzewach.
Pchnął ją z całych sił. Runęła na ziemię. Skoczył na nią i złapał ramionami w kleszcze, próbując zakneblować jej usta. Złamane okulary rozcięły jej skórę koło oka, gdy uderzyła głową w betonową płytę.
– Dawaj mi…! – sapał jej nad uchem, czuła jego oddech na szyi. – Dawaj mi! Dawaj!
Zwierzęce przerażenie popłynęło przez tętnice. Wyprężyła się, szarpnęła z całych sił, wbiła zęby w dłoń zakrywającą jej usta. Wrzasnął. Złapał ją za kołnierz. Kurtka ją przydusiła, ale Baśce udało się wyrwać. Trzasnęła koszulka, pękł srebrny łańcuszek. Dziewczyna złapała oddech. Krzyknęła z całych sił, wibrująco, wysoko.
– Cicho!!! – zawył. – Cichooo!!!
Zerwała się. Rzucił się na nią. Wzięła oddech, żeby krzyknąć raz jeszcze. Zamachnął się.
To było jak mocne uderzenie, ale rozlało się ciepłem wokół jej piersi. I jeszcze jedno. I jeszcze.
Powietrze uszło z jej płuc, gdy upadła na plecy.
Popatrzył najpierw na nóż. Potem na jej szeroko otwarte, błyszczące w półmroku oczy. Na krew wsiąkającą w dżinsową kurtkę. Na łańcuszek, który został mu w dłoni. Zagryzł zęby na zaciśniętej pięści. Zacisnął powieki. Ponownie otworzył oczy. Nie mógł oderwać wzroku od jej twarzy. Jej martwe spojrzenie paliło. Jęknął. Porwał jej plecak i reklamówkę. Zorientował się, że są w niej ubrania. Bielizna.
Wyszarpnął garścią pierwsze z brzegu pary majtek. Pochylił się nad ciałem dziewczyny. I pieczołowicie, czule wręcz, rozrzucił je na jej martwej twarzy.

– Na koniec jeszcze wrócę do pracy zaliczeniowej.
Anka powiodła wzrokiem po twarzach studentów. Ci, zamiast się ożywić, podnieść głowy znad notatników, znieruchomieli i skulili się jeszcze bardziej.
– Chciałabym, aby państwa projekty dotyczyły jakiegoś zjawiska w przestrzeni miejskiej, znanego wam z doświadczenia. Nie chcę czytać prac o upadku Detroit, fawelach, izraelskich osadnikach czy opuszczonych shopping mallach. I nie musi to być koniecznie tekst.
Mówiła to wbrew sobie. Ale w dzisiejszych czasach nie można wymagać od wszystkich, żeby potrafili wypowiedzieć się sensownie na piśmie. Nawet od studentów.
– Może to być projekt fotograficzny czy film, byle opatrzony odpowiednim komentarzem, wykorzystujący do interpretacji wybranych przez państwa zjawisk narzędzia i teorie, o których będziemy rozmawiać. Czy są jakieś pytania?
Cieszyłaby się, gdyby zapytali, na kiedy mają przynieść swoje dzieła, czy mogą wysłać je mailem i co będzie, jeśli nie dostaną zaliczenia za pierwszym razem. Dużo by dała, żeby tylko przełamać to ich milczenie, w którym wyczuwała nudę i podszyte pogardą niezrozumienie. Żeby nawiązać kontakt.
– Tak, ja mam pytanie.
Popatrzyła zaskoczona na chłopaka, który ani nie wstał, ani nie podniósł ręki, ani nawet nie poprawił się na krześle, na którym siedział rozwalony jak w klubie. Wokół syna znanego architekta zachichotało kilka głosów. Otaczali go jak jakieś bóstwo, które przyciągało ich tajemniczą siłą społecznej grawitacji. Nasza gwiazda socjometryczna – pomyślała. Pewnie wszyscy świetnie się bawicie za jego pieniądze.
– Ja nic nie mam do pani konkretnie. – Chłopak uśmiechnął się kącikiem ust. – Ale ten przedmiot… Proszę mi powiedzieć, jak mi się to przyda w pracy?
– Przepraszam, czy to jest zawodówka? – zapytała. Miała nadzieję przynajmniej na czyjś stłumiony chichot, ale w sali panowała zupełna cisza. – Czy uniwersytet?
– Politechnika – poprawił ją chłopak, nadal się uśmiechając.
Wpatrzyła się w okno. Obce miasto. Szare niebo, gdzie w zawiesinie kurzu krążyło, krzycząc, ptasie wesele. Nie da się ukryć. Politechnika. I to Śląska.
– A co ma pan zamiar w tej swojej pracy robić? – spytała wreszcie i odchyliła się na krześle.
Grupka orbitujących wokół chłopaka studentów zafalowała, wietrząc ubaw.
– Projektować budynki – odpowiedział zdziwiony.
– Dobrze – pokiwała głową. – A po co pan będzie projektował te budynki?
Rozległy się pojedyncze śmiechy. Zajęcia już się skończyły, ale nikt nie wychodził z sali.
– Żeby zarabiać pieniądze. Duże pieniądze. – Chłopak wreszcie odnalazł pion, podniósł się z półleżącej pozycji i oparł łokcie o blat.
Popatrzyła na niego, lustrując kolczyk w brwi, starannie wypielęgnowaną, krótko przystrzyżoną brodę, pozornie niesforne kosmyki płowych włosów opadające na podgolone boki głowy, precyzyjnie wytartą kurtkę motocyklową nonszalancko powieszoną na oparciu krzesła. Kurtka wyglądała dokładnie tak, jak miała wyglądać: jakby odziedziczył ją po dziadku-powstańcu śląskim albo ściągnął z martwego harleyowca na poboczu Route 66. Równie precyzyjnie ubłocone buty na ciężkiej podeszwie miały sprawiać wrażenie, że ich właściciel spędził weekend nie przed AutoCAD-em, ale w lesie – rąbiąc drewno, ujeżdżając daniele na oklep albo łapiąc tęczowe pstrągi gołymi rękami. Drażniła ją ta antyintelektualna moda, ale nie mogła powstrzymać się od myśli, że chłopak wygląda jak milion dolarów i pewnie właśnie tyle zamierza zarabiać.
– Świetnie. Ale dlaczego to właśnie panu klienci będą chcieli płacić te pieniądze, a nie komuś innemu? – zapytała, przechylając głowę.
– Bo moje projekty będą lepsze.
– Co to znaczy lepsze? Lepsze, czyli bardziej… jakie? – nie dawała za wygraną.
– Bardziej kreatywne. Bardziej funkcjonalne. I… – wykonał ręką niezgrabny ruch, jakby zawstydzony swoimi słowami – …piękne.
– Ale co to znaczy piękne? Ktoś przypomni, na jakiej podstawie stwierdzamy, że jakieś budynki są piękne, a inne nie?
– Bo ludzie tak uważają – wypalił chłopak bez chwili wahania, chociaż mała kujonka z pierwszego rzędu już otwierała usta i podnosiła rękę. Przestał się uśmiechać, a w jego oczach Anka zobaczyła czujność. Mam cię – pomyślała, notując sobie w pamięci, że coś jednak wyniósł z jej wykładu.
– Właśnie: na podstawie umowy społecznej. A co to znaczy, że będą bardziej funkcjonalne?
– Ludziom będzie się je dobrze użytkować. – Ściągnął brwi. Błysnął kolczyk.
– I tym sposobem odpowiedział pan sobie na pytanie, po co panu socjologia i antropologia. – Anka rozłożyła ręce. Milczał, patrząc na nią uważnie. – Ja nie powiem panu, jak wykreślić linie, żeby ludzie uznali pana budynki za piękne czy użyteczne. Ale mogę dać panu narzędzia, żeby obudził pan w sobie wrażliwość na ludzi, i sposoby, w jakie będą oni te pana budynki użytkować, wchodzić z nimi w interakcje, nadawać im znaczenia. Po to są te zajęcia. Budynki i relacje między nimi tworzą miasto. Ludzie i ich wzajemne stosunki tworzą społeczeństwa. Stąd socjologia – umilkła, sycąc się ciszą.
Kiwnął głową i bez słowa podniósł się z krzesła. Za nim, jak cienie, wstali inni i ruszyli do wyjścia. Nagle ożywieni, jakby opadł z nich czar.
Pomyślała, że może jednak coś będzie z tych dzieciaków. Jedno trzeba studentom kierunków technicznych przyznać: na pewno potrafią liczyć. Była pewna, że wschodząca gwiazda polskiej architektury teraz ostro kalkuluje, czy dalej się opłaca olewać te zajęcia.
A jeśli wygra jego, to wygra i całą grupę.

Bastian zwinął skręta, usiadł na parapecie i zapalił. Skręty były mocniejsze niż jego ulubione slimy, więc palił teraz mniej. W dodatku właściciel mieszkania podczas swoich comiesięcznych pielgrzymek po pieniądze zawsze podkreślał, że nie życzy sobie papierosów w lokalu, bo mu śmierdzą. Jakby w norze, którą dziennikarz od niego wynajmował, pachniało fiołkami, a nie było czuć zepsutą kanalizacją i starym tłuszczem, którego opary wżarły się w pożółkłe tapety.
Na początku Bastianowi trudno było się odnaleźć. Po tym, jak naczelny „Flesza” osobiście odebrał od niego służbowego maca, a koledzy ze źle skrywaną satysfakcją wręczyli na pożegnanie atlas Rośliny jadalne Polski.
Redakcja mogła mu wiele wybaczyć z tamtej podhalańskiej afery; wybaczyliby, że nie dochował zasad dziennikarskiej rzetelności – bo sami znali je tylko ze słyszenia. Wybaczyliby nawet proces i odszkodowanie, którego Wojciech Groń i tak nie dochodził. Ale nie wybaczyli mu nagłówków u konkurencji. Szok – pisały jednym głosem brukowce i portale. Słynny reporter śledczy „Flesza” przeprosił za dziennikarską wpadkę.
Miał dużo czasu. Mógł siedzieć godzinami w knajpie, czekać, aż kumple wyjdą z biur i redakcji, i fantazjować o tym, jak on jeszcze im wszystkim pokaże. Co z tego, skoro gdy już się pojawiali, to nie miał ochoty z nimi gadać. Drażniły go ich korporacyjne opowieści o tym, co komu napisali w mailach. Nie bawił go piątek, piąteczek, piątunio, nie smakowały mu drinki, nie podobały się dziewczyny.
Rodzice na początku podrzucali dwie dychy na taksówkę, kiedy jechał do knajpy, czasem stówę na drobne przyjemności. Ale spędzał teraz w domu znacznie więcej czasu, niż gdy był w liceum, i rozumiał już, dlaczego dzieci w pewnym wieku wyprowadzają się na swoje. Nagle zaczęło mu przeszkadzać, że gdy wraca na bani w środku nocy, natyka się w przedpokoju na ojca w niebieskiej piżamie i wydeptanych kapciach i słyszy: „Znowu przepiłeś kieszonkowe?”.
Przeliczył oszczędności i wylądował tutaj, na osiedlu Uroczym.
Kiedyś nawet by go ta ironia śmieszyła. Wytarty parkiet, pożółkłe tapety, meblościanka lśniąca jak paznokcie bufetowej. Łazienka, która cuchnęła, jakby pokolenia mieszkających tu studentów uparcie nie trafiały do toalety. Znajomych przekonał, że to szczyt hipsterstwa. Powiesił na ścianie plakat z hasłem „Kobiety na traktory”, kupił pod Halą Targową szklanki z metalowymi koszyczkami i serwował gościom kawę Inkę. Przez większość czasu nawet sam wierzył we własną historię i czuł się nią urzeczony.
Radził sobie. Prowadził szkolenia dla PR-owców, podłapał kilka zleceń na teksty sponsorowane. Zaczął pisać bloga, który zatytułował Raport Strzygonia, i rozkręcił się na Twitterze. Młody gniewny, outsider, poza układem – tak lubił o sobie myśleć.
Anka wybuchnęła śmiechem, gdy otworzył jej drzwi, ubrany w beżowy kardigan i z namiastką brody, jak inteligent z poprzedniej epoki. Zaprosił ją wtedy na obiad. Szarpnął się na szynkę parmeńską i mozzarellę di bufala prosto z Dni Włoskich w Lidlu.
Siedzieli chyba do trzeciej w nocy, trochę wspominali, dużo milczeli.
– Boisz się czasem? – zapytała koło drugiej. Opadały jej powieki i mówiła już niewyraźnie.
– Czego? – nie zrozumiał od razu.
– Ich – odparła. – Mnie się śnią. Przepaść, Siwiańskie Turnie i helikopter, który odlatuje. I oni.
– Oni nie żyją, Anka.
– No właśnie.
Wreszcie upili się oboje, po równo. Została na noc, ale uparła się spać na podłodze.
Wypalił skręta i wrócił do komputera. Przeglądał portale, polskie i zagraniczne. Na świecie nadal nic się nie działo.
– Smuty – mruknął do siebie, scrollując przez przeglądarkę. – Putin, Państwo Islamskie, imigranci, grube dzieci. Nuda, panie, nuda…
Za to w Polsce jak zwykle było piekło. Przejrzał Twittera. Polityk zaćwierkał, odćwierkał mu znany redaktor, trzech innych się oburzyło, piętnastu dało retweeta. A potem wszyscy zapomnieli, przerzucając się na inny temat. Bastian przewinął kilka ekranów, aż znalazł ostrą wymianę opinii, która jeszcze się toczyła.
#Rodzice co nie #szczepią to zagrożenie większe niż #kibole. Co gorsze: wpi*dol czy #śmierć na jakąś zapomnianą cholerę? – dopisał jeszcze po małpie nicki dwóch znanych dziennikarzy. Przez chwilę obserwował cyfrowe bąble na powierzchni świeżo zamieszanego szamba i przewinął kawałek dalej.
@FleszRedakcja Znowu ściema. #Przetarg śmierdzi jak stary menel. Przesmarowali was że tak ciśniecie?
Przewinął dalej.
@tygodnik A Watykan jakoś milczy.
Tu wystarczyło mieć na każdy temat opinię mocniejszą niż wszyscy. Na Twitterze siedział ułamek promila polskich internautów. Ale tak się składało, że byli to zarazem ci najważniejsi. Rozpłodowe byki opinii, inseminatorzy mózgów portalowych copy-paste-managerów. Jeśli się udało, można było liczyć na cytowanie w artykule, którego nagłówek zaczynał się od Internauci twierdzą albo Cały Internet zawrzał.
Łatka „kontrowersyjnego dziennikarza zwolnionego z tabloidu” zapewniła Raportowi Strzygonia spore zainteresowanie na starcie. Bastian wykorzystał to. W trzy miesiące dorobił się pięćdziesięciu tysięcy użytkowników. Z samych reklam wyciągał kilka stówek miesięcznie. A gdy pewnego ranka znalazł w skrzynce e-mail od agencji PR z pytaniem, czy nie przetestowałby tabletu znanego chińskiego producenta za dwa tysiące plus sprzęt na własność, wiedział już, że jakoś to będzie.
Wrócił do przeglądania newsów. Klikał serwisy agencyjne, portale i blogi. Szukał czegoś, co z jednej strony byłoby bliskie doświadczeniu przeciętnego Polaka, a z drugiej potrafiło poruszyć emocje. Mógłby wtedy płonąć oburzeniem, docierać do informatorów, może ktoś podrzuciłby mu ciekawe dokumenty do ujawnienia. Straszyć Putinem czy ucinającymi głowy świrami z kalifatu mogły sobie duże portale. On szukał strachów z miejscowego podwórka. Lokalność była kluczem. Ludzie mają gdzieś głowy urżnięte Koptom na libijskiej plaży, bo nie mają zielonego pojęcia, gdzie jest Libia. Ale niech kogoś zaciukają w sąsiedztwie. Apokalipsa!