Idealny rok

Co jest sensem twojego życia?

Jeśli Jonathan Grief kiedykolwiek znał odpowiedź na to pytanie, już dawno ją zapomniał.

Dla Hanny Marx sprawa jest prosta. Czerpać z życia pełnymi garściami. Cieszyć się tym, co tu i teraz. Ale niekiedy los stawia pod znakiem zapytania wszystko, w co wierzysz…

Jonathan Grief jest zamożnym właścicielem wydawnictwa. Pierwszego stycznia w drodze powrotnej z porannego joggingu znajduje na rączce swojego roweru torebkę, a w niej kalendarz ze wskazówkami na każdy dzień, takimi jak „Zjedz ciastko w Petit Café” lub po prostu adresem i godziną spotkania. Jonathan postanawia odnaleźć właściciela kalendarza i mu go zwrócić, udając się na najbliższe zaplanowane spotkanie. Nie ma pojęcia, że notes był ostatnim prezentem podarowanym umierającemu mężczyźnie przez ukochaną kobietę…

Charlotte Lucas to pseudonim Wiebke Lorenz. Urodzona w Düsseldorfie, studiowała germanistykę, anglistykę i naukę komunikacji w Trierze, a obecnie mieszka w Hamburgu. Razem z siostrą, pod pseudonimem Anne Hertz, pisze bestsellerowe thrillery.

Do redakcji „Hamburger Nachrichten”
Dział łączności z czytelnikami
Hamburg, 31 grudnia

Szanowna Redakcjo,

zanim złożę Państwu życzenia noworoczne oraz pomyślnego startu w Nowy Rok, chciałbym zwrócić Państwa uwagę na kilka błędów, które wkradły się do najnowszego wydania gazety.
Na stronie 18 piszą Państwo o nowym filmie Eiszeit z Henningiem Fuhrmannem: „Henning Fuhrmann (lat 33), który w minionych latach jako odtwórca ról w serialach zyskał już sławę…”.
Chciałbym w tym miejscu zauważyć, że według Wikipedii Henning Fuhrmann ma dziś, a więc 31.12, urodziny. Zatem nie ma już lat 33, lecz raczej 34, co najwyraźniej umknęło Państwa uwadze. Ponadto w użytym przez Państwa sformułowaniu błędnie użyto następstwa czasów, prawidłowo należało napisać: „który w minionych latach jako odtwórca ról w serialach zyskał był już sławę”.
Z kolei na ostatniej stronie artykuł dotyczący filharmonii nad Łabą opatrzony jest tytułem „Jetzt gehen sie auf’s Ganze!”. A przecież aufs pisze się oczywiście bez apostrofu!

Pozostaję niezmiennie z wyrazami szacunku
Jonathan N. Grief

Jonathan N. Grief nie był zadowolony. Jak każdego ranka punktualnie o szóstej trzydzieści włożył buty do biegania i mimo ujemnej temperatury wskoczył na rower górski, po czym ruszył na swą codzienną rundkę wokół jeziora Aussenalster.
I jak każdego roku pierwszego stycznia złościł się nie tylko z powodu pozostałości fajerwerków, rac i chińskich petard, które wymieszane z rozmiękłym szarym śniegiem tworzyły wstrętną, śliską breję na wszystkich chodnikach, ścieżkach rowerowych i dróżkach dla biegaczy; złościły go nie tylko okopcone, potłuczone butelki po piwie i winie musującym, które w nocy musiały posłużyć za stanowiska do odpalania rac, ale najwyraźniej nikt nie uważał za stosowne posprzątać ich potem i wynieść do kontenera na szkło; irytowało go także nie tylko zadymione, mgliste powietrze, które rozbawieni – w oczach Jonathana nieodpowiedzialni – mieszkańcy bezmyślnym odpalaniem petard koszmarnie zanieczyścili mikropyłami, a te jako smog falowały teraz nad hanzeatyckim miastem Hamburg, utrudniając mu oddychanie.
O tej porze oczywiście wszystkie ofiary sylwestrowego upojenia alkoholowego leżały jeszcze zamroczone i skacowane w łóżkach, a noworoczne postanowienia, że będą mniej pić i rzucą palenie, już minutę po północy wystrzeliły na wiatr wraz ze szczególnie głośną petardą i aż do wczesnych godzin rannych szalały i rozrabiały, jak gdyby nic ich nie obchodziło, że właśnie puściły z dymem sumkę, która w mig pomogłaby uzdrowić finanse państwa.
Nie, nie tylko to złościło Jonathana Griefa.
Najbardziej oburzało go, że jego była żona Tina także tego roku nie darowała sobie i w którymś momencie tej nocy postawiła mu przed drzwiami do mieszkania figurkę kominiarza z czekolady wraz z kartką, na której jak zawsze życzyła mu „Szczęśliwego i pomyślnego Nowego Roku!”.
Szczęśliwego i pomyślnego Nowego Roku! Gdy truchtał teraz przez most Krugkoppel, od którego prowadziła ścieżka w dół do parku nad jeziorem, mijając po drodze kawiarnię Red Dog, zwiększył tempo do 14 kilometrów na godzinę, tak że każdy jego krok wydawał chrzęszczący odgłos na piaszczystej nawierzchni.
Szczęśliwego i pomyślnego Nowego Roku! Aparat pomiarowy Jonathana wskazywał prędkość 16 kilometrów na godzinę i sto pięćdziesiąt sześć uderzeń serca na minutę, dziś uda mu się chyba zaliczyć trasę długości 7,4 kilometra w rekordowym czasie. Do tej pory jego najlepszym wynikiem było 33,29 minuty; jeśli utrzyma tempo, to pobije ten rekord.
Jednak na wysokości Anglo-German Club zwolnił. To przecież bez sensu. Czy naprawdę musi się aż tak bardzo denerwować idiotycznym prezencikiem od Tiny, żeby rujnować zdrowie i jeszcze może zafundować sobie naderwanie czegoś. W końcu rozstali się już przed pięcioma laty, więc chyba jakiś głupi czekoladowy kominiarz nie wyprowadzi go z równowagi.
Tak, kochał Tinę. Nawet bardzo. I prawda, opuściła go dla jego najlepszego (wtedy) przyjaciela Thomasa Burga, po ponad siedmiu szczęśliwych latach małżeństwa wniosła o rozwód. W każdym razie Jonathan wierzył zawsze, że byli ze sobą szczęśliwi. Tina najwidoczniej widziała to nieco inaczej, bo wtedy nie wydarzyłaby się chyba ta historia z Thomasem.
Wprawdzie zapewniała go, że nie ma to nic wspólnego z nim, Jonathanem, ale w końcu każdy, kto jest przy zdrowych zmysłach, wie, że w takim przypadku to zawsze ma coś wspólnego z nim samym.
Jonathan do dziś się zastanawiał, co też to mogło być. W końcu dosłownie zapewnił Tinie raj na ziemi. Kupił jej piękny dom w mieście tuż przy parku Innocentia w Harvestehude i przebudował go zgodnie z jej życzeniami (miała tam nawet swoje całkowicie własne królestwo, wraz z łazienką i garderobą!), sprawił, że mogła porzucić znienawidzoną pracę graficzki w agencji reklamowej i wieść swobodne życie całkowicie zgodne ze swoimi wyobrażeniami.
Niemalże odczytywał jej z oczu każde życzenie. Nieważne, czy chodziło o ładną sukienkę, elegancką torebkę ze szlachetnej skóry, biżuterię czy nowe auto – wystarczyło, że Tina napomknęła o tym, że coś jej się spodobało, a on już to kupował.
Beztroskie życie bez żadnych zobowiązań. Wydawnictwem książkowym Griefson & Books, które Jonathan przejął po swoim ojcu Wilhelmie, kierował naprawdę znakomicie dyrektor zarządzający, tak że on sam musiał tylko co jakiś czas wpadać jako „dyrektor śniadaniowy” i jako wydawca być do dyspozycji w celach reprezentacyjnych. Wraz z Tiną udawali się w luksusowe podróże do najbardziej odległych krajów, na każdym wydarzeniu towarzyskim w swoim mieście byli zawsze pożądanymi gośćmi, nie musząc się martwić przy tym, czy ich sfera prywatna nie zostanie przypadkiem naruszona przez prasę bulwarową.
Tina w pełni korzystała z uroków życia z nim, proponowała coraz bardziej egzotyczne cele podróży, nosiła coraz bardziej wyrafinowane stroje od modnych projektantów i w regularnych odstępach czasu urządzała na nowo wszystkie pomieszczenia ich willi.
To prawda, czasami się zastanawiał, czy ona się trochę nie nudzi – zwłaszcza gdy przychodziła wciąż z tą jedną sprawą.
Szukała „czegoś więcej”, czego przez długi czas nie potrafiła nazwać, w każdym razie nie wobec Jonathana. Próbowała kursów języków obcych, wspólnego biegania (to polecił jej Jonathan), gry na gitarze, chińskich ćwiczeń qigong, tenisa i najróżniejszych innych zajęć, w żadnym nie wytrzymując na dłużej. On doszedł już niemal do tego, że zaczął energiczniej poruszać temat dzieci (a nawet więcej, za słowami poszły czyny), mimo zapewnień Tiny, że we dwójkę mają przecież takie idealne życie.
A potem w końcu wylądowała u jakiejś terapeutki.
O czym dokładnie rozmawiała Tina podczas swych cotygodniowych seansów, Jonathan do dziś nie wie. Nie uznała za konieczne informować go o tym. Ale cokolwiek by to było, Tina najwyraźniej odnalazła ostatecznie owo nieokreślone „coś więcej” akurat w Thomasie, którego Jonathan znał od czasów szkolnych i który w Griefson & Books odpowiadał za marketing.
Odpowiadał był. Bowiem po ich rozwodzie Thomas wolał złożyć wymówienie w wydawnictwie, posłał Tinę z powrotem do jej dawnej pracy w agencji i wprowadzili się do trzypokojowego mieszkania w dzielnicy Schanze.
Na myśl o tych dwojgu Jonathan potrząsał z niedowierzaniem głową, podczas gdy wzrok nadal miał wlepiony w neonowo żółte buty Nike. Tak sobie schrzanić życie w imię miłości! I akurat Tina życzy mu teraz „Szczęśliwego i pomyślnego Nowego Roku”? Czysta kpina!
Jonathan prychnął głośno, a przed ustami utworzył mu się obłoczek pary. On odniósł już sukces i był – do cholery! – szczęśliwy!
Przyspieszył kroku, tak że obok łąki – wybiegu dla psów, niemal się potknął i tylko o włos udało mu się nie wdepnąć w ślady pozostawione przez któregoś z kundli spuszczanych tu przez właścicieli ze smyczy.
Ciężko dysząc, zatrzymał się. Ze sportowej opaski na ramieniu, w której obok iPhona i kluczy do domu przechowywał też plastikowe woreczki, wysupłał jedną taką szeleszczącą torebeczkę, naciągnął ją sobie na dłoń, by sztywnymi palcami zebrać i wyekspediować psią kupę do najbliższego kosza na śmieci. Nie sprawiało mu to żadnej przyjemności, ale ktoś musiał się przecież o to zatroszczyć.
Kolejna sprawa, która niezmiernie irytowała Jonathana Griefa, to ci wszyscy wielcy „miłośnicy zwierząt”, którzy w swych eleganckich mieszkaniach w starych kamienicach w najbardziej niegodnych warunkach trzymali dogi albo te modne wyżły weimarskie, którzy ciągnęli te biedne zwierzaki po okolicy na obowiązkowe pięć minut i nawet nie potrafili sprzątnąć po nich kup.
W duchu pisał już kolejny mejl do redakcji „Hamburger Nachrichten”, ta skandaliczna sytuacja w nowym roku powinna się bezwzględnie zmienić! Ustawodawca będzie musiał sięgnąć po ostrzejsze środki i zastosować bardziej dotkliwe kary, żeby wreszcie każdy pojął, że jego własna wolność kończy się tam, gdzie powoduje ona szkody u innych ludzi. A psia kupa na bucie była w oczach Jonathana jak najbardziej szkodą. I to nader cuchnącą.
Rozpędzając się z powrotem, Jonathan rzucił szybkie spojrzenie na Run-App swego smartfona i stwierdził kolejną przykrość: przez tę krótką przerwę oczywiście popsuł sobie całą statystykę. Przez chwilę marzył, by dostać w swoje ręce winnego pozostawienia psiej kupy wraz z jego kundlem, dopiero by mu wygarnął!
Potem jednak jego myśli powróciły do Tiny i Thomasa. Tina i Thomas, przypuszczalnie mówili do siebie „Tini i Tommy”, ale może też „Bączek” i „Misiaczek”, kto ich tam wie?
Wyobraził sobie, jak wieczorami siedzą razem przy butelce wina z dyskontu w swoim salonie urządzonym banalnie meblami z IKEA, podczas gdy ich córeczka Tabea – tak, taaak, no cóż, widocznie życie we dwoje nie było jednak szczytem doskonałości, gdyż mniej więcej trzydzieści sekund po ogłoszeniu swego związku z Thomasem Tina wydała na świat dzidziusia – śpi słodko w swoim piętrowym łóżku ze zjeżdżalnią, ręcznie bejcowanym na biomodrzew. A więc Tini, Tommy i Tabbi, to brzmiało prawie tak samo dobrze jak Tick, Trick i Track, siostrzeńcy Kaczora Donalda.
Tick, Trick i Track w swoim mieszkanku w Schanzenviertel. A Tick i Trick martwią się o Jonathana, i jak on sobie w ogóle radzi. W końcu Tick mówi, że skoczy jeszcze szybko do Aldiego, sprzedają tam właśnie tych słodkich kominiarzy z czekolady, to kupi jednego i zostawi swojemu eksowi z kartką pod drzwiami, ostatecznie wtedy porzuciła go w taki podły sposób i złamała mu serce.
– Świetny pomysł, Tick! – wykrzykuje Trick. – I weź przy okazji butelkę tego Chateau de Clochard, akurat mają w promocji, zrobimy sobie dziś wieczór święto!
Pulsomierz Jonathana pokazywał sto siedemdziesiąt dwa uderzenia serca na minutę, znowu musiał zwolnić kroku, jeśli nie chciał ryzykować zdrowiem. Sam nie wiedział, co się z nim dzieje tego ranka, jednakże musiał niechętnie przyznać, że wciąż jeszcze nie udawało mu się zachowywać spokoju, gdy myślał o Tinie i jej nowym życiu.
I to mimo dwudziestu godzin u life coacha, który go zapewniał, że po ledwie dwóch czy trzech seansach będzie mógł wyrwać zło z korzeniami. Jeszcze jeden partacz, którym Jonathan mógłby się podenerwować, gdyby chciał. Facet był nawet na tyle bezczelny, że zarzucił mu niedostateczną współpracę, gdy Jonathan zwrócił uwagę na metodyczne niedociągnięcia w jego coachingu.
O dziwo, myślał Jonathan, mijając truchtem Pomost Bode’go (znowu z niepotrzebnym apostrofem, można zwątpić!), wtedy, po rozwodzie, Tina nie chciała od niego kompletnie nic. Żadnych pieniędzy, żadnych alimentów, żadnego udziału w domu, w ogóle niczego.
A przecież mogła wtedy zażądać tego wszystkiego, według adwokatów Jonathana nawet dużo więcej. Ale wyszła tak, jak przyszła osiem lat wcześniej – bez żadnych pieniędzy i z kiepsko płatną pracą w zawodzie graficzki. Zostawiła nawet minicoopera, którego jej podarował, i – wbrew jego protestom – całą biżuterię.
Life coach Jonathana był zdania, że Tina wykazała wtedy klasę i dowiodła swojej przyzwoitości, no bo w końcu to ona chciała rozwodu. Ale już pomijając fakt, że wynajął trenera po to, żeby jak najszybciej odfajkować sprawę, a nie żeby wysłuchiwać jego dyletanckich uwag na temat zachowania swojej byłej, to Jonathan dziś widział tę sprawę trochę inaczej: rezygnacja Tiny ze wszystkiego, co jej prawnie przysługiwało, nie była żadnym godnym pożegnaniem, lecz niczym innym, jak małą, perfidną złośliwością, mającą mu pokazać, że ona go nie potrzebuje. Także jego pieniędzy. Nawet ich.
Dwadzieścia minut później Jonathan, spocony i zdyszany jak nigdy, dobiegł do plenerowej siłowni na łące Schwanenwik. Każdego ranka kończył tu swą rundkę trzydziestominutowymi ćwiczeniami na niewielkim placyku z urządzeniami sportowymi, który o tej porze był zwykle pusty. A już zwłaszcza w noworoczny poranek, gdy jak okiem sięgnąć Jonathan zdawał się być jedynym człowiekiem na Ziemi.
Wykonał pięćdziesiąt pompek, następnie pięćdziesiąt brzuszków, po których pięćdziesiąt razy podciągnął się na drążku. Ten zestaw powtórzył jeszcze dwukrotnie. Wtedy poczuł się w dobrej formie, gotowy do rozpoczęcia dnia, a gdy po kończących ćwiczeniach rozciągających spojrzał po sobie, kolejny raz stwierdził zadowolony, że jego codzienny program treningowy jak najbardziej przynosi wyniki.
Jak na swoje czterdzieści dwa lata był w naprawdę dobrej kondycji, w kwestii fitnesu bez trudu mógł rywalizować z każdym dwudziestopięciolatkiem, a z wagą osiemdziesięciu kilogramów i wzrostem prawie stu dziewięćdziesięciu centymetrów był szczuplejszy niż większość mężczyzn w jego wieku. W przeciwieństwie do Thomasa, który już w czasach szkolnych miał wyraźną skłonność do lovehandles – tłuszczyku w okolicach bioder.
I również w przeciwieństwie do „wielkiej miłości” Tiny Jonathan cieszył się gęstymi, czarnymi włosami, w których jedynie na skroniach pokazało się parę siwych pasemek. Interesujący kontrast z jego niebieskimi oczami, jak mawiała zawsze Tina.
Kontrast, który obecnie zdawał się już jej nie interesować, bowiem Thomas, biedaczysko, przed trzydziestką dorobił się błyszczącej tłusto łysiny czołowej, którą jedynie czułe spojrzenie zakochanych oczu mogło określić jako „wysokie czoło”. A do tego kolor oczu sytuujący się gdzieś między brudnym brązem a butelkową zielenią.
Jonathan pozwolił sobie na przelotny uśmiech, gdy pomyślał o tym, jak często musiał pocieszać swego, wówczas jeszcze najlepszego, przyjaciela, gdy ten kolejny raz nie miał szczęścia z kobietami.
Tym bardziej niesprawiedliwa była obecna sytuacja. Gdy tylko pomyślał o zdaniu, które wygłosił wtedy Thomas: „No cóż, Jonathanie, nie bierz sobie tego do serca, lepszy zwycięża!”. Lepszy – akurat! Od zwolnienia z pracy Thomas najmował się jako „niezależny doradca marketingowy”, co ściśle biorąc, było wszak tylko upiększającym określeniem bezrobotnego; o sukcesie w jego przypadku nie mogło więc być mowy.
Ale teraz to już naprawdę koniec: zanim Jonathan zaryzykował, że kolejny raz popadnie w rozważania, dlaczego i z jakiego powodu Tina porzuciła go akurat dla tego, już patrząc czysto obiektywnie, „gorszego” faceta, wyprostował się i pomaszerował do swego górala, którego przypiął jak zawsze przy wejściu do plenerowej siłowni.
Zdziwił się, gdy zobaczył czarną torbę dyndającą na kierownicy roweru. Skąd się tu wzięła? Czy ktoś jej zapomniał? Ale dlaczego akurat na jego rowerze? Dziwne. Czy też miałby to być jeszcze jeden „prezencik” od Tiny? Czyżby teraz czatowała już na niego na jego porannej trasie treningowej?
Zdjął torbę z kierownicy. Była stosunkowo lekka, a gdy się bliżej przyjrzał, stwierdził, że to tylko nieco solidniejsza torba na zakupy z nylonu zamykana na suwak, którą, zwiniętą w małą paczuszkę, można było kupić przy kasie każdego supermarketu.
Jonathan zastanawiał się, czy ma ją otworzyć, w końcu nie była jego własnością. Ale nie trwało to długo, ostatecznie ktoś zawiesił ją na jego rowerze, toteż energicznym pociągnięciem otworzył suwak i zajrzał do wnętrza.
Ukazała się gruba, oprawiona w ciemnoniebieską skórę książka. Jonathan wyjął ją zaciekawiony i obrócił na wszystkie strony. Książka była nowa, skóra szlachetnie wytłaczana, stębnowana białą nitką; zamykała ją mała klapka z zatrzaskiem.
Terminarz, jakiego w czasach iPhonu, Blackberry & Co. używało już tylko niewielu ludzi, w każdym razie, jeśli mieli poniżej pięćdziesięciu lat.
Jonathan był zdezorientowany. Dlaczego ktoś zawiesił mu na rowerze torbę ze staromodnym kalendarzem?