Samobójcza misja wyrzutków

Leigh Bardugo, amerykańska autorka zaliczana do nurtu young adult fantasy, w swojej kolejnej powieści “Szóstka wron” sięgnęła po sprawdzony schemat: bohater zbiera drużynę i wyrusza z misją, której wykonanie zapewni jego mocodawcy znaczące korzyści, a jemu samemu sowite wynagrodzenie. Misja nie jest łatwa, po drodze czekają liczne przeszkody, których pokonanie wymaga zgranej ekipy, dysponującej wybitnymi umiejętnościami.
Jak widać – nic nowego, jednak autorce udało się zgrabnie połączyć klasyczny szablon z kilkoma pomysłami sprawiającymi, że czytelnik zostaje głądko wciągnięty w wir wydarzeń.

Fabuła płynie wartko, naszpikowana zwrotami akcji, chwilami zwątpienia, potyczkami i wzrostami napięcia. Wykreowana perfekcyjnie szóstka bohaterów od początku przyciąga zainteresowanie i sprawia, że niecierpliwie czekamy na rozwój wypadków. Dodatkowo w retrospekcjach stopniowo poznajemy przeszłość członków ekipy, która, jak się okaże, nie jest bez znaczenia dla powodzenia misji.

Inej, Jesper, Nina, Matthias i Wylan – członkowie ulicznych gangów z mrocznych zaułków Ketterdamu, pod dowództwem Kaza Brekkera, piekielnie inteligentnego złodzieja, wyruszają z
niewykonalną misją odbicia cennego więźnia z niezdobytej twierdzy Lodowego Dworu. Czy im się uda? Zgodnie z regułami gatunku – powinno…

Leigh Bardugo stworzyła fabułę poważniejszą i sięgającą głębszych problemów, niż można by się spodziewać po fantasy dla młodzieży. Nie dajcie się także zwieść wiekowi bohaterów, jak na siedemnasto-, osiemnastolatków przeszli już niejedno, potrafią być twardzi niczym niejeden doświadczony przez życie heros, a jeśli trzeba, nie cofną się przed niczym, by osiągnąć cel.

Świat “Szóstki wron”, mroczny i zepsuty, wypełniony jest złymi ludźmi, podłymi, niemoralnymi i brutalnymi, a sama historia to nie bajka o pięknych królewiczach – to mroczna, momentami brutalna, choć nie pozbawiona czarnego humoru opowieść o młodocianych wyrzutkach, którzy kiedyś zeszli na przestępczą drogę i którzy w trudnej misji widzą swoją szansę na wydostanie się z dotychczasowej ponurej egzystencji.

Leigh Bardugo stworzyła fabułę poważniejszą i sięgającą głębszych problemów, niż można by się spodziewać po fantasy dla młodzieży.

“Szóstka wron” z dobrze wyważonym tempem akcji i wciągającą intrygą oraz konstrukcją opartą na narracjach z punktu widzenia głównych bohaterów to porcja solidnej i inteligentnej lektury, nie tylko dla młodego czytelnika. ■Tomasz Wojciechowski

Joost miał dwa kłopoty: z księżycem i wąsami.
Powinien robić obchód wokół domu Hoede’a, ale przez ostatni kwadrans krążył pod południowo-wschodnim murem ogrodów, próbując wymyślić coś błyskotliwego i romantycznego, co mógłby powiedzieć Anyi.
Gdyby tylko miała oczy niebieskie jak morze albo zielone jak szmaragdy. Ale nie: jej oczy były brązowe, cudne, rozmarzone… Brązowe jak stopiona czekolada? Brązowe jak królicze futerko?
– Po prostu powiedz jej, że ma skórę jak blask księżyca – poradził mu jego przyjaciel Pieter. – Dziewczyny to uwielbiają.
Idealne rozwiązanie, ale pogoda w Ketterdamie nie współpracowała. Tego dnia nie było bryzy znad portu, gęsta jak mleko szara mgła spowiła miejskie kanały i kręte zaułki wilgocią. Nawet tu, wśród rezydencji przy Geldstraat, powietrze było gęste od smrodu ryb i wody zęzowej, a dym z rafinerii na zewnętrznych wyspach miasta brudził nocne niebo mętnymi oparami. Księżyc w pełni mniej przypominał klejnot, a bardziej żółtawy wrzód, który prosi się o nacięcie.
Może mógłby skomplementować śmiech Anyi? Tyle że nigdy nie słyszał, żeby się śmiała. Nie był dobry w opowiadaniu dowcipów.
Joost zerknął na swoje odbicie w jednej z szybek wstawionych w dwuskrzydłowe drzwi, które prowadziły z domu do bocznego ogrodu. Jego matka miała rację. Nawet w nowym mundurze nadal wyglądał jak dzieciak. Delikatnie potarł palcem skórę nad górną wargą. Gdyby tylko wreszcie sypnął mu się wąs. Miał wrażenie, że zarost jest gęstszy w dotyku niż wczoraj.
Pracował w stadwachcie niecałe sześć tygodni i okazało się, że to zajęcie nie jest nawet w przybliżeniu tak ekscytujące, jak miał nadzieję. Myślał, że będzie gonił złodziei po Baryłce albo patrolował porty i pierwszy oglądał towary wyładowywane na nabrzeże. Jednakże od czasu zabójstwa ambasadora w ratuszu Rada Kupiecka narzekała na brak bezpieczeństwa, gdzie więc wylądował? Tutaj – chodził w kółko wokół domu kupca, któremu się poszczęściło. Chociaż nie byle jakiego kupca. Radny Hoede zajmował tak wysoką pozycję we władzach Ketterdamu, jak to tylko możliwe. Taki człowiek może zapewnić dobry start w karierze zawodowej.
Joost poprawił płaszcz i karabin, a potem poklepał ciężką pałkę wiszącą przy biodrze. Może Hoede go polubi. „Baczny i sprawnie macha pałką” – tak o nim powie. „Ten chłopak zasługuje na awans”.
– Sierżant Joost Van Poel – szepnął, rozkoszując się brzmieniem tych słów. – Kapitan Joost Van Poel.
– Przestań się gapić na siebie.
Joost obrócił się gwałtownie i zarumienił, kiedy Henk i Rutger weszli energicznym krokiem do bocznego ogrodu. Obaj byli starsi, więksi i szersi w ramionach od Joosta i należeli do straży domowej, prywatnej służby radnego Hoede. To znaczyło, że nosili jego bladozieloną liberię, wymyślne nowoziemskie karabiny i nigdy nie pozwalali Joostowi zapomnieć, że jest tylko nędznym trepem ze straży miejskiej.
– Pieszczenie tej odrobiny meszku nie sprawi, że zacznie szybciej rosnąć – dodał Rutger z głośnym śmiechem.
Joost starał się odzyskać nieco godności.
– Muszę skończyć obchód.
Rutger szturchnął Henka łokciem.
– To znaczy, że idzie zapuścić żurawia do pracowni griszów, żeby popatrzeć na swoją dziewczynę.
– Och, Anya, nie posłużyłabyś się swoją mocą griszy, żeby wąsy mi urosły? – przedrzeźniał Joosta Henk.
Młokos obrócił się na pięcie z płonącymi policzkami i odszedł wzdłuż wschodniej ściany domu. Droczyli się z nim, odkąd się tu pojawił. Gdyby nie Anya, pewnie poprosiłby kapitana o zmianę przydziału. Zamieniał z Anyą raptem po kilka słów podczas obchodów, ale spotkanie z nią zawsze było najmilszą chwilą nocy.
Poza tym musiał przyznać, że podobał mu się też dom radnego – a w każdym razie tyle, ile udało mu się dostrzec, kiedy zerkał do środka przez okna. Hoede zajmował jedną z najwspanialszych rezydencji przy Geldstraat – posadzki ułożono z lśniących kwadratów czarnego i białego kamienia, błyszczące ciemne boazerie na ścianach były oświetlone przez żyrandole z dmuchanego szkła, które falowały niczym meduzy pod kasetonowymi sufitami. Czasem Joost udawał, że to jego dom, że jest bogatym kupcem, który tylko przechadza się po swoim wspaniałym ogrodzie.
Zanim wyszedł zza rogu, wziął głęboki wdech. „Anya, twoje oczy są brązowe jak… kora drzewa?”. Coś wymyśli. Zresztą lepiej mu wychodziły spontaniczne uwagi.
Zdziwił się, widząc, że przeszklone drzwi do pracowni griszów stoją otworem. Ta pracownia, bardziej nawet niż ręcznie malowane niebieskie kafelki w kuchni czy kominki zastawione tulipanami w doniczkach, świadczyła o zamożności Hoede’a. Kontrakty z griszami nie były tanie, a Hoede dysponował aż trzema kontraktowcami.
Jednakże Yurij nie pracował przy długim stole roboczym, a Anyi nigdzie nie było widać. Tylko Retvenko siedział w pracowni, rozwalony na krześle, w ciemnoniebieskich szatach, z zamkniętymi oczami i otwartą książką na piersi.
Joost zawahał się przy drzwiach. Odchrząknął.
– W nocy te drzwi powinny być solidnie zamknięte na klucz.
– W tym domu jest jak w piecu – rzucił przeciągle Retvenko, nie otwierając oczu. Mówił z silnym, wibrującym akcentem z Ravki. – Powiedz Hoede’owi, że jak przestanę się pocić, to zamknę drzwi.
Szpakowaty Retvenko był szkwalnikiem i najstarszym z griszów kontraktowych. Krążyły plotki, że walczył w wojnie domowej w Ravce i po przegranej uciekł do Kerchu.
– Z radością przekażę pańską skargę radnemu Hoede’owi – skłamał Joost. W domu zawsze było za gorąco, jakby Hoede czuł się zobowiązany do spalania węgla, ale Joost nie zamierzał być tym, który mu o tym wspomni. – A do tego czasu…
– Masz wiadomości od Yurija? – przerwał mu Retvenko, wreszcie unosząc opadające powieki.
Joost zerknął niespokojnie na misy z czerwonymi winogronami i sterty bordowego aksamitu leżące na stole. Yurij pracował nad przeniesieniem koloru owoców na zasłony dla pani Hoede, ale poważnie rozchorował się kilka dni temu i od tego czasu Joost go nie widział. Aksamit zaczął się pokrywać kurzem, a winogrona się psuły.
– Nic nie słyszałem.
– Oczywiście, że niczego nie słyszałeś. Za bardzo jesteś zajęty dumnym kroczeniem w tym durnym fioletowym mundurze.
Co było nie tak z jego mundurem? I co właściwie Retvenko robił w pracowni? Był osobistym szkwalnikiem Hoede’a i często podróżował z najcenniejszymi towarami kupca, gwarantując pomyślne wiatry, które szybko i bezpiecznie doprowadzały statki do portu. Dlaczego nie mógł być właśnie na morzu?
– Myślę, że Yurij został objęty kwarantanną.
– Bardzo to pomocne – zaszydził Retvenko. – Możesz przestać wyciągać szyję jak gęś wypatrująca żarcia – dodał. – Anyi tu nie ma.
Joostowi znowu zapłonęły policzki.
– A gdzie jest? – zapytał, siląc się na stanowczy ton. – Powinna przebywać w pracowni po zmierzchu.
– Godzinę temu przyszedł po nią Hoede. Tak samo jak tej nocy, kiedy przyszedł po Yurija.
– Co masz na myśli, mówiąc, że przyszedł po Yurija? Yurij zachorował.
– Hoede przychodzi po Yurija, a Yurij wraca chory. Dwa dni później Yurij znika na dobre. A teraz Anya.
Na dobre?
– Może to jakaś nagła sprawa. Może trzeba kogoś wyleczyć…
– Najpierw Yurij, teraz Anya. Ja będę następny i nikt niczego nie zauważy, oprócz biednego małego funkcjonariusza Joosta. Odejdź już.
– Jeśli radny Hoede…
Retvenko podniósł rękę i podmuch wiatru odepchnął Joosta. Chłopak zatoczył się i złapał za futrynę, żeby się nie przewrócić.
– Powiedziałem już!
Retvenko wyrysował koło w powietrzu i drzwi się zatrzasnęły. Joost puścił się futryny w samą porę, żeby drzwi nie zmiażdżyły mu palców, i wylądował w bocznym ogrodzie.
Poderwał się najszybciej, jak zdołał, i otrzepał mundur z błota. Żołądek zaciskał mu się ze wstydu. Jedna z szybka w drzwiach pękła na skutek siły uderzenia. Widział przez nią krzywy uśmieszek szkwalnika.
– Dopiszą ci to do twojego kontraktu – powiedział Joost, wskazując pękniętą szybę.
Nie cierpiał tego, jak słabo i małostkowo zabrzmiał jego głos.
Retvenko machnął ręką i drzwi zadygotały na zawiasach. Joost bezwiednie zrobił krok w tył.
– Wracaj na swój obchód, piesku łańcuchowy! – krzyknął Ret­venko.
– Świetnie ci poszło – zaszydził Rutger, który opierał się o ogrodowy mur.
Jak długo tam stał?
– Nie masz niczego lepszego do roboty niż łażenie za mną? – zapytał Joost.
– Wszystkie straże mają zgłosić się do hangaru na łodzie. Nawet ty. Chyba że jesteś za bardzo zajęty zdobywaniem przyjaciół…
– Prosiłem tylko, żeby zamknął drzwi.
Rutger pokręcił głową.
– Nie proś. Rozkazuj. To służba, a nie goście honorowi.
Joost ruszył razem z nim, nadal gotując się z upokorzenia. Najgorsze było to, że Rutger miał rację. Retvenko nie miał prawa zwracać się do niego w taki sposób. Ale co Joost mógł ­zrobić? ­Nawet gdyby miał dość odwagi, żeby wdać się w kłótnię ze szkwalnikiem, to byłoby tak, jakby awanturował się z kosztowną wazą. Griszowie nie są tylko służbą; to cenna własność Hoede’a.
Poza tym, co Retvenko miał na myśli, mówiąc o tym, że zabrano Yurija i Anyę? Krył Anyę z powodu jej nieobecności? Nie bez powodu griszów-kontraktowców trzymano blisko domu. Chodząc po ulicach bez ochrony, ryzykujesz, że dopadnie cię handlarz niewolników i będzie po tobie. Może Anya się z kimś spotyka? – pomyślał żałośnie Joost.
Blask światła i ruch przy hangarze nad kanałem przerwały jego rozmyślania. Po drugiej stronie wody widział inne wspaniałe domy kupieckie, wysokie i smukłe, schludne szczyty dwuspadowych dachów rysowały się ciemnymi sylwetkami na tle nocnego nieba, a ich ogrody i hangary na łodzie były oświetlone latarniami.
Kilka tygodni temu Joostowi powiedziano, że hangar będzie remontowany, więc niech skreśli go z trasy obchodów. Jednakże, gdy wszedł do środka z Rutgerem, nie zobaczył farby ani rusztowań. Już zebrała się tam pozostała straż domowa w liberii w odcieniu morskiej zieleni. Joost rozpoznał dwóch strażników ze stadwachty w fioletach. Większość wnętrza zajmowało ogromne pudło, swoista wolno stojąca cela, która wyglądała na wykonaną ze wzmacnianej, gęsto nitowanej stali. W jednej ze ścian umieszczono wielgachne okno. Szkło było pofalowane. Joost widział przez nie dziewczynę siedzącą przy stole. Owijała się ciasno czerwonym jedwabiem. Za nią stał na baczność strażnik ze stadwachtu.
Anya, zdał sobie sprawę zaskoczony Joost. Jej brązowe oczy były wielkie i przestraszone, skóra blada. Mały chłopiec, który siedział naprzeciwko niej, robił wrażenie jeszcze bardziej przestraszonego. Włosy miał rozczochrane od snu, nogi zwisały mu z krzesła, nie sięgając podłogi. Chłopiec wymachiwał nimi nerwowo.
– Po co tylu strażników? – zapytał Joost.
Musiało się ich tłoczyć w hangarze z dziesięciu. Radny Hoede też tam był, w towarzystwie kupca, którego Joost nie znał. Obaj nosili kupiecką czerń. Joost wyprostował się, kiedy zobaczył, że rozmawiają z kapitanem stadwachty. Miał nadzieję, że strzepnął całe błoto z munduru.
– Co to jest?
Rutger wzruszył ramionami.
– A kogo to obchodzi? Odmiana w rutynie.
Joost znowu zerknął przez szybę. Anya wpatrywała się w niego niewidzącym wzrokiem. W dniu, kiedy zjawił się w domu Hoede’a, wyleczyła siniak na jego policzku. To nic wielkiego, żółto-zielona pamiątka po uderzeniu w twarz podczas szkolenia, ale najwyraźniej Hoede to zauważył i nie podobało mu się, że jego strażnicy wyglądają jak opryszki. Joosta wysłano do pracowni griszów, a Anya posadziła go w jasnym kwadracie światła zimowego słońca. Przesunęła chłodnymi palcami po jego skórze i chociaż potwornie to swędziało, kilka sekund później po siniaku nie został najmniejszy ślad.
Kiedy jej podziękował, uśmiechnęła się – i wtedy Joost przepadł. Wiedział, że nie ma dla niego nadziei. Nawet gdyby była nim zainteresowana, jego nigdy nie byłoby stać na odkupienie jej kontraktu od Hoede’a, a ona nie mogła wyjść za mąż bez pozwolenia radnego. To jednak nie powstrzymało go przed zaglądaniem do pracowni, żeby się przywitać, albo od przynoszenia jej drobnych upominków. Najbardziej spodobała jej się mapa Kerchu, figlarny rysunek ich wyspiarskiego kraju otoczony przez syreny pływające w Morzu Prawdziwym i statki popychane przez wiatry przedstawione w postaci mężczyzn o wydętych policzkach. To była tania pamiątka, w rodzaju tych, jakie turyści kupują przy Wschodniej Klepce, ale Anyi najwyraźniej sprawiła przyjemność.
Teraz odważył się unieść rękę na powitanie. Anya nie zarea­gowała.
– Ona cię nie widzi, kretynie – rzucił ze śmiechem Rutger. – Po jej stronie na szkle jest lustro.
Joostowi policzki się zaróżowiły.
– A skąd miałem to wiedzieć?
– Otwórz oczy i chociaż raz uważaj.
Najpierw Yurij, teraz Anya.
– Po co im uzdrowicielka? Temu chłopcu coś jest?
– Jak dla mnie wygląda na zdrowego.
Kapitan i Hoede najwyraźniej porozumieli się w jakiejś kwestii.
Joost widział przez szybę, jak Hoede wchodzi do celi i poklepuje chłopca pokrzepiającym gestem. W celi musiały być jakieś otwory wentylacyjne, bo Joost usłyszał, jak Hoede mówi:
– Bądź dzielnym chłopcem. Zarobisz na tym kilka kruge.
Potem ujął podbródek Anyi pokrytą plamami starczymi dłonią. Dziewczyna zamarła, a Joostowi zacisnął się żołądek. Hoede potrząsnął lekko głową Anyi.
– Rób, co ci każą, a zaraz będzie po wszystkim, ja?
Posłała mu słaby, powściągliwy uśmiech.
– Oczywiście, Onkle.
Hoede szepnął kilka słów do strażnika stojącego za Anyą i wyszedł. Drzwi zatrzasnęły się z głośnym brzękiem, a Hoede przesunął ciężki rygiel.
Razem z drugim kupcem stanął niemal dokładnie przed Joostem i Rutgerem.
Kupiec, którego Joost nie znał, powiedział:
– Jesteś pewien, że to rozsądne? Ta dziewczyna to somatyczka. Po tym, co się stało z twoim fabrykatorem…
– Gdyby to był Retvenko, martwiłbym się, ale Anya ma słodkie usposobienie. Jest uzdrowicielką. Nie jest skłonna do agresji.
– A ty zmniejszyłeś dawkę?
– Tak, ale uzgodniliśmy, że jeśli skutki będą takie same jak w przypadku fabrykatora, to rada wypłaci mi rekompensatę, zgadza się? Nie mogą oczekiwać, że sam poniosę takie koszty.
Kiedy kupiec skinął głową, Hoede dał znak kapitanowi.
– Proszę zaczynać.
Takie same skutki jak w przypadku fabrykatora. Retvenko twierdził, że Yurij przepadł. To właśnie miał na myśli?
– Sierżancie – odezwał się kapitan – jest pan gotowy?
Strażnik w celi odpowiedział:
– Tak jest, sir.
Wyciągnął nóż.
Joost z trudem przełknął ślinę.
– Pierwsza próba – powiedział kapitan.
Strażnik pochylił się i kazał chłopcu podwinąć rękaw. Chłopak wykonał polecenie i wyciągnął rękę, wkładając kciuk drugiej ręki do ust. Jest już na to za duży, pomyślał Joost. Chłopiec musiał być bardzo wystraszony. Joost spał ze swoim skarpetkowym misiem do czternastego roku życia, co jego starsi bracia bezlitośnie wykpiwali.
– Trochę zapiecze – uprzedził strażnik.
Chłopiec pokiwał głową, nadal trzymając kciuk w ustach, i patrzył okrągłymi oczami.
– To naprawdę nie jest konieczne… – powiedziała Anya.
– Proszę o ciszę – odezwał się Hoede.
Strażnik poklepał chłopca, a potem rozciął mu przedramię, znacząc je jasnoczerwoną linią. Chłopiec natychmiast się rozpłakał.
Anya próbowała wstać z krzesła, ale strażnik surowym gestem położył rękę na jej ramieniu.
– W porządku, sierżancie, proszę pozwolić jej wyleczyć chłopaka.
Anya pochyliła się, ujmując delikatnie rękę chłopca.
– Ciii – powiedziała cicho. – Pozwól, że ci pomogę.
– Będzie boleć? – zapytał dzieciak, przełykając łzy.
Uśmiechnęła się.
– Nic a nic. Tylko trochę zaswędzi. Postaraj się nie ruszać, dobrze?
Joost złapał się na tym, że pochyla się bardziej. Nigdy tak naprawdę nie widział, jak Anya kogoś leczy.
Uzdrowicielka wyjęła chusteczkę z rękawa i otarła nadmiar krwi. Potem delikatnie musnęła palcami ranę. Joost patrzył ze zdumieniem, jak skóra powoli odtwarza się i zrasta.
Kilka minut później chłopiec uśmiechał się szeroko, wyciągając przed siebie rękę. Była nieco zaczerwieniona, ale poza tym gładka, bez śladu rozcięcia.
– To była magia?
Anya popukała go w nos.
– Poniekąd. Ta sama magia, którą posługuje się twoje własne ciało, gdy dać mu czas i kawałek bandaża.
Chłopiec sprawiał wrażenie niemal rozczarowanego.
– Dobrze, dobrze – rzucił niecierpliwie Hoede. – A teraz parem.
Joost zmarszczył brwi. Nigdy nie słyszał tego słowa.
Kapitan dał znać sierżantowi:
– Druga część próby.
– Wyciągnij rękę – znowu polecił chłopcu strażnik.
Dzieciak pokręcił głową.
– Nie lubię tej części.
– Ręka.
Dolna warga chłopca zadrżała, ale wyciągnął rękę. Strażnik znowu ją rozciął. Potem położył na stole przed Anyą małą kopertę z woskowanego papieru.
– Przełknij zawartość paczuszki – polecił jej Hoede.
– Co to jest? – zapytała drżącym głosem.
– To nie twoje zmartwienie.
– Co to jest? – powtórzyła.
– Nie zabije cię. Poprosimy, żebyś wykonała to samo proste zadanie, abyśmy ocenili wpływ substancji. Sierżant ma zadbać, żebyś zrobiła tylko to, co ci kazano, i nic więcej, jasne?
Zacisnęła zęby, ale skinęła głową.
– Nikt cię nie skrzywdzi – zapewnił ją Hoede – ale pamiętaj, jeśli zranisz sierżanta, nie wyjdziesz z tej celi. Drzwi są zamknięte od zewnątrz.
– Co jej dają? – szepnął Joost.
– Nie wiem – odpowiedział Rutger.
– A co ty w ogóle wiesz?
– Dość, żeby nie kłapać dziobem.
Joost się skrzywił.
Drżącymi rękami Anya podniosła małą kopertę i ją otworzyła.
– Śmiało – ponaglił ją Hoede.
Odchyliła głowę i przełknęła proszek. Przez chwilę siedziała i czekała z zaciśniętymi ustami.
– To po prostu jurda? – zapytała z nadzieją.
Joost też złapał się na tym, że ma taką nadzieję. Jurda to nic strasznego, zwykły środek pobudzający, który żuli wszyscy w stadwachcie, żeby nie przysypiać na nocnych wartach.
– A jak smakuje? – zapytał Hoede.
– Jak jurda, tyle że słodsza…
Anya wzięła gwałtowny wdech. Zacisnęła ręce na stole, a źrenice tak jej się rozszerzyły, że oczy wydawały się praktycznie czarne.
– Ooooch – westchnęła.
Zabrzmiało to niemal jak pomruk.
Strażnik zacisnął rękę na jej ramieniu.
– Jak się czujesz?
Spojrzała w lustro z uśmiechem. Między jej białymi zębami mignął język z rdzawymi plamami. Joostowi nagle zrobiło się zimno.
– Zupełnie tak samo było z fabrykatorem – mruknął kupiec.
– Ulecz chłopca – rozkazał Hoede.
Machnęła ręką niemalże lekceważąco i rozcięcie na ręku dzieciaka natychmiast się zasklepiło. Krew z jego skóry uniosła się na chwilę w postaci czerwonych kropelek, a potem zniknęła. Skóra była idealnie gładka, wszelkie ślady krwi czy zaczerwienia zniknęły. Chłopiec się rozpromienił.
– To zdecydowanie była magia.
– Też tak to czuję – powiedziała Anya z tym samym upiornym uśmiechem.
– Nawet go nie dotknęła – zdumiał się kapitan.
– Anya – odezwał się Hoede – posłuchaj uważnie. Każemy teraz strażnikowi przeprowadzić następną próbę.
– Mmm – mruknęła melodyjnie Anya.
– Sierżancie – powiedział Hoede – proszę odciąć chłopcu kciuk.
Chłopak zawył i znowu zaczął płakać. Schował dłonie pod uda, żeby je ochronić.
Powinienem to przerwać, pomyślał Joost. Powinienem wymyślić sposób, żeby ją ochronić, żeby ochronić ich oboje. Tylko co wtedy? Był nikim – nowy w stadwachcie, nowy w tym domu. Poza tym – odkrył z nagłym wstydem – nie chciał stracić pracy.
Anya tylko uśmiechnęła się i odchyliła głowę, żeby spojrzeć na sierżanta.
– Strzel w szybę.
– Co ona powiedziała? – zapytał kupiec.
– Sierżancie! – warknął kapitan.
– Strzel w szybę – powtórzyła Anya.
Twarz sierżanta zwiotczała. Przechylił głowę, jakby wychwycił odległą melodię, a potem zdjął karabin z ramienia i wymierzył w okno obserwacyjne.
– Padnij! – krzyknął ktoś.
Joost rzucił się na ziemię, zasłaniając głowę, kiedy gwałtowny huk wystrzałów wypełnił mu uszy, a okruchy szkła posypały się na jego dłonie i plecy. W jego myślach zapanował paniczny zgiełk. Umysł próbował temu zaprzeczyć, ale wiedział, co przed chwilą zobaczył. Anya rozkazała sierżantowi strzelić w szybę. Zmusiła go do tego. Tylko że to było niemożliwe. Somatycy specjalizowali się w ludzkim ciele. Potrafili zatrzymać serce człowieka, spowolnić mu oddech, połamać kości. Nie mogli wejść do cudzej głowy.
Na chwilę zapadła cisza. Potem Joost zerwał się na równe nogi razem z pozostałymi i sięgnął po karabin. Hoede i kapitan krzyczeli jednocześnie.
– Unieruchomić ją!
– Zastrzelić ją!
– Wiesz, ile pieniędzy ona jest warta? – sprzeciwił się Hoede. – Niech ktoś ją zwiąże! Nie strzelać!
Anya uniosła ręce, a czerwone rękawy rozłożyły się szeroko.
– Czekajcie – powiedziała.
Panika Joosta zniknęła. Wiedział, że przed chwilą był przerażony, ale ten strach stał się czymś odległym. Wypełniło go wyczekiwanie. Nie był pewien, co nadejdzie ani kiedy, ale wiedział, że to się stanie, i kluczowe było to, żeby był gotowy na to spotkanie. To może być coś dobrego lub złego. Tak naprawdę to nie było istotne. Jego serce uwolniło się od trosk i pragnień. Nie tęsknił za niczym, nie pragnął niczego, jego umysł ucichł, oddech się wyrównał. Musiał tylko poczekać.
Widział, jak Anya podnosi małego chłopca. Słyszał, jak grucha do niego czule, nucąc jakąś kołysankę z Ravki.
– Otwórz drzwi i wejdź tu, Hoede – powiedziała.
Joost usłyszał te słowa, zrozumiał je i zaraz je zapomniał.
Hoede podszedł do drzwi i odsunął zasuwę. Wszedł do stalowej celi.
– Rób, co ci każą, a zaraz będzie po wszystkim, ja? – mruknęła do niego z uśmiechem Anya.
Jej oczy były czarnymi bezdennymi czeluściami. Jej skóra pałała, jarzyła się, jaśniała. Pewna myśl pojawiła się w umyśle Joosta: piękna jak księżyc.
Anya poprawiła sobie ciężar chłopca, którego trzymała na rękach.
– Nie patrz. – Przytuliła twarz do jego włosów. – A teraz – powiedziała do Hoede’a – podnieś nóż.