Najstarszy zachowany fragment Nowego Testamentu, zwany dziś papirusem Rylandsa lub „papirusem 52”, jest ściśle związany z obchodami Triduum Paschalnego i świąt Wielkanocy.

Papirus Rylandsa
Odkryty został przypadkiem, kiedy w 1920 roku egiptolog Bernard Pyne Grenfell, natknął się na niego u egipskiego handlarza antycznymi zapiskami. Ten maleńki – bo liczący zaledwie 9 cm wysokości i 6 cm szerokości – fragment papirusu o nieregularnych kształtach, datowany jest na koniec I wieku (niektórzy badacze dopuszczają również pierwsze lata II stulecia jako moment jego powstania) i spisany obustronnie w języku greckim. Od swego autografu, czyli Ewangelii św. Jana, młodszy jest tylko o ok. 20 lat.

Jak stwierdził w jednej ze swych publikacji o. Jacek Salij OP: tekst, który przekazuje papirus Rylandsa jest zupełnie identyczny – słowo w słowo z tym tekstem, jaki zawierają XX-wieczne, greckie wydania Ewangelii: bez żadnych uzupełnień i żadnych skreśleń.

A treść ta ukazuje przesłuchanie Chrystusa przez Piłata i zawiera credo Mesjasza: Piłat zatem powiedział do Niego: „A więc jesteś królem?” Odpowiedział Jezus: „Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie.” Najstarszy istniejący rękopis Ewangelii jest dziś perłą zbiorów John Rylands University Library w Manchesterze. Aleksandra Polewska

 

Papirus Rylandsa

 
Wesprzyj nas