„Poświata” to niezwykła powieść jednego z najwybitniejszych amerykańskich pisarzy, laureata Nagrody Pulitzera. O szaleństwie, wojnie i przygodzie, o seksie, małżeństwie i pożądaniu, o egzystencjalnych rozterkach i modelarstwie rakietowym…


PoświataTuż po opublikowaniu debiutanckiej powieści “The Mysteries of Pittsburgh” Michael Chabon odwiedził śmiertelnie chorego dziadka. Gdy silne środki przeciwbólowe rozwiązały umierającemu język, a bliskość śmierci obudziła wspomnienia, dziadek pisarza zaczął zwierzać się i opowiadać historie, których jego wnuk nigdy wcześniej nie słyszał. Z tych rozmów Michael Chabon utkał swą najnowszą powieść.

„Poświata” to opowieść o szaleństwie, wojnie i przygodzie, o seksie, małżeństwie i pożądaniu, o egzystencjalnych rozterkach i modelarstwie rakietowym, o wielkich aspiracjach i ciemnej stronie osiągnięć amerykańskiej techniki, o niszczącym działaniu kłamstwa i sekretów, a zarazem ich wielkiej mocy twórczej.

To także rodzaj brawurowej autobiografi, w której Michael Chabon odsłania mechanizmy działania własnej wyobraźni.

***

Gdyby przyszło wam kiedyś do głowy badać historię własnej rodziny, najpierw przeczytajcie powieść Chabona. Są tu wszystkie za i przeciw. Podane — jak obiecał — z „należytą nonszalancją”. W tym wariancie amerykańskiego snu nawet nazistowska Wunderwaffe może się do czegoś przydać.
Łukasz Grzymisławski / „Książki. Magazyn do czytania”

Michael Chabon
Poświata
Przekład: Michał Kłobukowski
Wydawnictwo W.A.B.
Premiera: 9 maja 2018
 
 

Poświata


Od autora

Podczas opracowywania tych wspomnień trzymałem się faktów, chyba że kłóciły się z pamięcią, fabularnym zamysłem czy też prawdą w moim subiektywnym rozumieniu. Zapewniam czytelników, że tam, gdzie pozwoliłem sobie rozminąć się z autentyzmem imion, nazwisk, dat czy nazw miejscowości, zniekształcić przebieg zdarzeń i rozmów albo zmienić krewnym i postaciom historycznym tożsamość, ich wzajemne relacje lub motywy postępowania, zrobiłem to z należytą nonszalancją.

I

Oto jak mi opowiedziano tę historię. Alger Hiss po wyjściu z więzienia nie bardzo mógł znaleźć pracę. Skończył przedtem prawo na Harvardzie, praktykował u Olivera Wendella Holmesa i brał udział w opracowywaniu Karty Narodów Zjednoczonych, ale odsiedział też wyrok za krzywoprzysięstwo i był osławionym sługusem międzynarodowego komunizmu. Wydał swoje pamiętniki, okazały się jednak tak nudne, że nikt nie chciał ich czytać. Rzuciła go żona. Nie miał złamanego centa i czuł się zupełnie przegrany. W końcu jeden z nielicznych przyjaciół, jacy mu jeszcze zostali, ulitował się nad skurwysynem i uruchomił swoje dojścia. Hiss dostał pracę w nowojorskiej firmie, która produkowała i sprzedawała spinki do włosów zrobione z kawałka fortepianowej struny. Feathercombs, Inc. nieźle zaczęła, ale dostała się pod ostrzał potężniejszego rywala, który zrzynał jej wzory, kradł znaki firmowe i zaniżał ceny. Sprzedaż spadła. Na liście płac robił się tłok. Aby zwolnić miejsce dla Hissa, trzeba było kogoś wylać.
W zamieszczonej w „Daily News” z dwudziestego piątego maja 1957 roku relacji z aresztowania mojego dziadka niewymieniony z nazwiska współpracownik określił go mianem „cichego faceta”. Dla pozostałych komiwojażerów z Feathercombs dziadek był pilśniowym kapeluszem na wieszaku w kącie pokoju. Ten najpracowitszy sprzedawca z całej ekipy Feathercombs miał niestety najsłabsze wyniki. Podczas przerw na lunch zaszywał się gdzieś z kanapką i najnowszym numerem „Sky and Telescope” albo „Aviation Week”. Wiadomo było, że jeździ crosleyem, ma żonę cudzoziemkę oraz kilkunastoletnią córkę i mieszka z nimi gdzieś w najgłębszych ostępach okręgu Bergen. Przed aresztowaniem zwrócił na siebie uwagę kolegów z pracy zaledwie dwukrotnie. Kiedy w piątej rundzie mistrzostw baseballu w 1956 roku wysiadło biurowe radio, naprawił je za pomocą lampy próżniowej, którą wyrwał z wnętrza centralki telefonicznej. A pewien tekściarz z działu reklamy Feathercombs opowiadał, że wpadł raz na niego w Paper Mill Playhouse w Millburn, gdzie ta jego żona cudzoziemka grała, wyobraźcie sobie, Serafinę w Tatuowanej róży. Poza tym niewiele wiedziano o moim dziadku, a jego chyba to urządzało. Ludzie już dawno przestali próbować go wciągać w rozmowy. Widywano, jak się uśmiechał, ale nigdy nie przyłapano go roześmianego. Jeżeli miał poglądy polityczne czy jakiekolwiek inne, dla pracowników biurowych Feathercombs, Inc. pozostawały one zagadką. Panowało przekonanie, że można go spokojnie wylać bez uszczerbku dla ogólnego morale.
Tuż po dziewiątej rano dwudziestego czwartego maja prezes Feathercombs usłyszał odgłosy zamieszania dobiegające z sekretariatu, gdzie posadzono bystrą dziewczynę, żeby odcedzała wierzycieli oraz inspektorów podatkowych. Słychać było stamtąd męski głos, w którym zniecierpliwienie z każdą chwilą coraz bardziej przeradzało się w gniew. Dwukrotnie zadźwięczał telefon wewnętrzny na biurku prezesa. W sekretariacie brzęknęło tłuczone szkło. Zabrzmiało to trochę tak, jakby ktoś trzasnął słuchawką o widełki. Zanim prezes zdążył wstać z fotela, żeby sprawdzić, co się właściwie dzieje, do jego gabinetu wtargnął mój dziadek, wymachując czarną słuchawką (w owych czasach było to dość kanciaste urządzenie), za którą ciągnął się metrowy odcinek kabla z wystrzępionym końcem.
Pod koniec lat trzydziestych dziadek w chwilach wolnych od gry w bilard na pieniądze dostarczał fortepiany klientom domu towarowego Wanamaker’s i z tego żył przez cztery lata studiów w Drexel Tech. Był tak barczysty, że ledwo mieścił się w drzwiach. Na głowie mimo codziennie aplikowanej porcji brylantyny kolebała mu się kędzierzawa szopa. Twarz miał przekrwioną, jakby za długo leżał na słońcu. „W życiu nie widziałem tak wściekłego faceta. Prawie było czuć, jak się z niego dymi” – powiedział reporterowi „Daily News” naoczny świadek.
Prezes Feathercombs przekonał się ze zdziwieniem, że za jego zgodą stracił pracę kompletny wariat.
– O co chodzi? – zapytał.
Dziadek nie raczył odpowiedzieć na to czcze pytanie. Z zasady był przeciwny wykładaniu kawy na ławę. Uważał, że większość pytań to zwykłe wypełniacze, które mają na celu ograniczenie swobody ruchów pytanego, odwrócenie jego uwagi i skierowanie energii na boczny tor. Nigdy zresztą nie próbował się dogadać z własnymi emocjami. Złapał kabel od słuchawki za wystrzępiony koniec i dwukrotnie owinął go wokół lewej dłoni.
Prezes spróbował wstać, ale nogi zaplątały mu się pod biurkiem. Fotel umknął mu spod siedzenia i przewrócił się z grzechotem kółek. Prezes wrzasnął. Był to soczysty dźwięk, w pół drogi do jodłowania. Kiedy dziadek runął na prezesa, ten wywinął się w stronę okna z widokiem na Wschodnią Pięćdziesiątą Siódmą Ulicę. Zdążył jeszcze zauważyć, że na chodniku chyba gromadzą się przechodnie.
Dziadek omotał prezesowi szyję kablem od słuchawki. Rakieta jego gniewu dopiero za dwie minuty miała zużyć paliwo i spaść na ziemię. Czasu było więc w bród. W latach drugiej wojny światowej dziadka nauczono posługiwać się garotą1. Wiedział, że fachowemu dusicielowi wystarczy chwila.
– O mój Boże! – jęknęła sekretarka, panna Mangel, gdy wreszcie weszła do gabinetu.
Szybko zareagowała, kiedy dziadek wdarł się do sekretariatu, woniejąc – jak potem wspominała – drzewnym dymem. Zdążyła dwa razy nacisnąć guzik telefonu wewnętrznego, zanim jej wyrwał słuchawkę. Chwycił podstawę aparatu i wyszarpnął z niej kabel.
– Zapłaci pan za to – rzekła panna Mangel.
Opowiadając mi o tym zdarzeniu po upływie trzydziestu dwóch lat, dziadek wymawiał jej nazwisko z podziwem, lecz gdy rakieta jego gniewu miała za sobą dopiero jedną czwartą swojej paraboli, słowa sekretarki odebrał jako prowokację. Wyrzucił podstawę telefonu przez okno sekretariatu. Brzęk, który usłyszał prezes, rozległ się właśnie wtedy, gdy telefon wylatywał przez szklaną pajęczynę na ulicę.
Dobiegł stamtąd oburzony okrzyk, więc panna Mangel podeszła do okna i wyjrzała. Z dołu patrzył na nią mężczyzna w szarym garniturze siedzący na chodniku. Na nosie miał okulary o okrągłych szkłach, z których lewe pochlapane było krwią. Śmiał się2. Jacyś ludzie przystanęli, żeby mu pomóc. Portier oznajmił, że wzywa policję. Wtedy to panna Mangel usłyszała krzyk swojego szefa. Odwróciła się od okna i pobiegła do gabinetu prezesa.
W pierwszej chwili pomyślała, że nikogo tam nie ma. Potem jednak usłyszała stuknięcie butem o linoleum, którym pokryta była podłoga: jedno, a zaraz potem drugie. Zza biurka wychyliła się potylica mojego dziadka, aby natychmiast zniknąć. Dzielna panna Mangel obeszła biurko. Jej szef leżał brzuchem do dołu na lśniącej podłodze. Dziadek garbił się, siedząc mu okrakiem na plecach i dusząc go zaimprowizowaną garotą. Prezes ciskał się i miotał, usiłując przewrócić się na wznak. Słychać było tylko, jak noski jego kurdybanowych półbutów stukają o linoleum, szukając oparcia.
Panna Mangel chwyciła leżący na biurku prezesa nożyk do listów i wbiła go dziadkowi w lewą łopatkę. Po latach wspominał to jako jeszcze jeden godny podziwu czyn.
Czubek noża wbił się zaledwie na jakieś półtora centymetra, lecz dźgnięcie metalowym szpicem zablokowało meridian, którym płynął gniew. Dziadek stęknął.
„Jakbym się nagle obudził”, rzekł, gdy kilka dni przed śmiercią po raz pierwszy opowiadał mi ten fragment swojej historii. Jeden koniec kabla odwinął z szyi ofiary, a z drugiego wyplątał swoją lewą dłoń, w którą przewód głęboko się wpił. Słuchawka zagrzechotała o podłogę. Dziadek wciąż siedział okrakiem na prezesie, po chwili jednak wstał i cofnął się o krok. Prezes obrócił się na wznak i z wolna usiadł, zanim przesunął się na tyłku po linoleum i oparł o ścianę w przerwie między dwoma sekretarzykami. Łapczywie zaczerpnął tchu. Zęby miał różowe od krwi, bo gdy uderzył twarzą o podłogę, przygryzł sobie dolną wargę.
Dziadek zwrócił się w stronę panny Mangel. Wyrwał jej z ręki nóż do papierów i odłożył na biurko prezesa. Po każdym napadzie furii w jego oczach wzbierał żal jak fala przypływu. Ręce mu opadły.
– Wybaczcie – powiedział do panny Mangel i do prezesa.
Zwracał się też zapewne do mojej czternastoletniej podówczas matki i do swojej żony, chociaż jej wina była chyba w tej sprawie nie mniejsza od jego własnej. Niewielkie miał szanse dostąpić wybaczenia, ale też poprosił o nie takim tonem, jakby wcale się go nie spodziewał ani nawet nie pragnął.

***

Kiedy dziadek dożywał ostatnich dni, lekarz przepisał mu silny hydromorfon przeciwko bólom wywołanym przez raka kości. W tym samym okresie wielu Niemców zaprzątało dziurawienie berlińskiego muru, a ja wpadłem pożegnać się z dziadkiem, akurat gdy dilaudid wybijał go swoim miękkim młotkiem z nawyku milczenia. I oto popłynęła opowieść o jego niepowodzeniach, dwuznacznym farcie i sytuacjach, gdy wyczucie czasu i zimna krew zawodziły go lub nie. Przed blisko dwoma tygodniami moja matka urządziła go u siebie w pokoju gościnnym, a w chwili mojego przyjazdu do Oakland dostawał już niemal dwadzieścia miligramów dziennie. Kiedy usiadłem na krześle przy łóżku, prawie natychmiast zaczął mówić, jakby tylko czekał, aż dotrzymam mu towarzystwa. Teraz jednak myślę, że po prostu czuł szybkie zbliżanie się końca.
Wspomnienia wyłaniały się bez wyraźnej chronologii – z wyjątkiem pierwszego, a zarazem najwcześniejszego.
– Opowiadałem ci – rzekł dziadek, kołysząc się na paliatywnej chmurce – jak upuściłem kociaka z okna?
Nie zwróciłem mu uwagi (ani wtedy, ani później aż do chwili, gdy ta chmurka na dobre go pochłonęła), że w ogóle bardzo mało mi mówił o swoim życiu. Nie znając jeszcze historii o napaści na prezesa Feathercombs, Inc., nie mogłem wtrącić, że dostrzegam w autobiografii dziadka zalążek motywu defenestracji. A kiedy mi wreszcie opowiedział o pannie Mangel, telefonie i czeskim dyplomacie, postanowiłem przemilczeć to dowcipne spostrzeżenie.
– Zabił się? – spytałem.
Właśnie wyjadałem z filiżanki przeznaczoną dla dziadka porcję galaretki malinowej. Prócz niej dawał się już tylko namówić na parę łyżek rosołu z kury, który moja matka gotowała według przepisu nieboszczki babki (urodzonej i wychowanej we Francji), wciskając doń trochę soku z cytryny dla ożywienia koloru i smaku. Ale nawet galaretką niezbyt się interesował, więc sporo jej zostawało.
– Okno było na drugim piętrze – odparł dziadek. Po czym dodał z takim naciskiem, jakby jego rodzinne miasto słynęło z wyjątkowo twardych chodników: – W Filadelfii.
– Ile miałeś wtedy lat?
– Trzy czy cztery.
– Jezu. Co cię napadło?
Dziadek parę razy wystawił i schował język. Robił tak co kilka minut. Często wyglądało to, jakby mimochodem wydawał błazeński werdykt w kwestii, o której właśnie usłyszał od rozmówcy, w rzeczywistości był to jednak tylko skutek uboczny zażywanych leków. Język miał blady, pokryty meszkiem jak zamsz. Dzięki paru pieczołowicie hołubionym w pamięci pokazom z lat dzieciństwa wiedziałem, że potrafi nim dotknąć czubka nosa. Za oknem pokoju gościnnego mojej matki niebo nad zatoką San Francisco było szare jak aureola włosów wokół opalonej twarzy dziadka.
– Ciekawość – wyjaśnił, po czym znowu pokazał język.
Odparłem, że ciekawość bywa podobno zabójcza, zwłaszcza dla kotów.

II

W dzieciństwie dziadek mieszkał z rodzicami, ojcem swojego ojca i młodszym bratem Reynardem (który dla mojej matki był stryjem Rayem) w trzech pokojach na rogu Dziesiątej i West Shunk w południowej Filadelfii.
Jego ojciec znał niemiecki i pochodził z Pressburga (dzisiejszej Bratysławy), a przez całe lata dwudzieste i trzydzieste zakładał kolejne sklepy tekstylno-odzieżowe i narożne spożywczaki, ale za każdym razem plajtował. W końcu porzucił wszelką nadzieję, że uda mu się utrzymać własną firmę, i dobił do mety jako zwykły sprzedawca w sklepach z alkoholem, świadek okradania cudzych kas. Swoją matkę mój dziadek zapamiętał jako pleczystą kobietę o złotym sercu – „świętą”, która podjęła się roli służącej męża i synów. Na zdjęciach ma kanciastą, wbitą w stalowy gorset sylwetkę, czarne jak węgiel buty i ogromny biust, w którym zmieściłyby się turbiny. Prawie nie umiała czytać w jidysz ani po angielsku, ale zobowiązała mojego dziadka, a potem stryja Raya, żeby codziennie czytali jej żydowskie gazety, bo chciała być na bieżąco w sprawie najnowszych plag spadających na jej naród. Z cotygodniowego budżetu domowego zawsze umiała wykraść parę dolarów do skarbonki, tak zwanej pushke. Za te pieniądze karmiono dzieci osierocone w pogromach, a uchodźców wsadzano na parowce, które wiozły ich ku wolności. Dzięki litościwym defraudacjom prababci obsadzono pomarańczowymi gajami całe zbocza palestyńskich wzgórz.
– Zimą pranie zamarzało na sznurze – wspominał dziadek. – Musiała taszczyć zesztywniałe łachy przez tyle pięter.
Stryja Raya znałem z lat sześćdziesiątych jako playboya w lazurowym golfie i marynarce z szarego tweedu. Jeździł alfą spider, a na uszkodzonym lewym oku nosił zawadiacką opaskę. Chwilami przypominał mi Hugh Hefnera, a kiedy indziej Mosze Dajana. W dzieciństwie pilnie się jednak uczył i był wątły. W tamtych czasach to raczej dziadek rozrabiał. Wyrzucenie kociaka przez okno było tylko strzałem ostrzegawczym.
Latem wałęsał się od śniadania do zmroku, zapuszczając się na wschód aż po cuchnącą rzekę Delaware, a na południe aż po stocznię. Widział, jak eksmitowana rodzina pije herbatę na chodniku, a wokół niej stoją łóżka, lampy, patefon i mosiężna klatka z papugą. Rozwinął kiedyś leżącą na pokrywie śmietnika gazetę i znalazł w niej krowie oko. Widywał dzieci i zwierzęta, które bito okrutnie, a zarazem z cierpliwością i troską. Widział, jak przed kościołem czarnych metodystów tłum otacza kabriolet nash, z którego wysiadła Marian Anderson, a półksiężyc jej uśmiechu jeszcze po upływie sześćdziesięciu lat rozjaśniał mu pamięć.
W południowej Filadelfii roiło się od Moonblattów i Newmanów – kuzynów, którzy w czasach dzieciństwa mojej matki, a potem mojego zaludniali wesela i pogrzeby. Ich domy służyły dziadkowi za miejsca postoju. Wędrując zygzakiem od jednego do drugiego przez kwartały ulic pozostające w rękach Irlandczyków i Włochów, kładł podwaliny pracy, którą trudnił się potem w czasie wojny. Miał dobre układy z paroma włoskimi piekarzami i sklepikarzami, które w sekrecie pielęgnował, oddając im usługi jako chłopiec na posyłki albo zamiatacz w zamian za garść bilonu, porcję lodów cytrynowych lub ciepłą kręconą bułkę. Studiował niuanse ludzkich zachowań i sposobów mówienia. Jeżeli chciało się uniknąć manta na Christian Street, można było zmienić chód i kąt pochylenia głowy, żeby wyglądać jak ktoś, kto ma prawo tamtędy iść, bo jest u siebie. Jeśli ten fortel zawiódł (albo delikwent – tak jak mój dziadek – nie stronił od bijatyk), stosowało się nieczyste chwyty. Nawet twardziele z Christian Street kwilili niemowlęcymi głosikami, kiedy wciskało im się kciuki w oczodoły. Na stoku nasypu kolejowego za silosem fabryki nawozów, który kształtem przypominał pierś, raz po raz wybuchała bitwa na deski wyłamane spod materaców, kawałki rur, proce i kamienie. Dziadek stracił ząb, złamał rękę i nie wiem ile razy zakładano mu szwy. Na lewym pośladku miał wypukłą bliznę – ślad po flaszce od piwa, na którą klapnął tyłkiem podczas bójki na pustej parceli za cukrownią McCahana. Kiedy sześćdziesiąt lat później podawano mu basen, za każdym razem widać było tę szramę – srebrzystą zmarszczkę, pocałunek przemocy.
Jego zniknięcia i rany konsternowały rodziców, którzy próbowali go okiełznać. Wytyczali granice, ustalali reguły, ale dziadek ich nie przestrzegał. Stanowczo odmawiał zdradzenia szczegółów lub imion, kary cielesne nie robiły na nim wrażenia i gotów był się wyrzec wszelkich przyjemności, których go pozbawiano, toteż przetrzymał próby rodziców. Z czasem oboje dali za wygraną.
– Nie ma sposobu na chłopca, który wyrzuca koty przez okno – powiedział pressburską niemczyzną stary Abraham, dziadek mojego dziadka. Rządził ze swojego kąta w salonie służącym także za jadalnię, zasiadając na specjalnej poduszce z otworem, przeznaczonej dla chorych na hemoroidy, a wokół niego leżały księgi z komentarzami. Zbliżał się zmrok, był to bowiem jeden z ostatnich wolnych wieczorów lata.
– A jak się zgubi? – spytała moja prababka po raz tysięczny albo i stutysięczny.
– On się nie gubi – odparł stryj Ray, wydając orzeczenie, które z czasem zajęło poczesne miejsce w rodzinnym Talmudzie. – Wie, gdzie jest.
Tymczasem dziadek tkwił jak w pułapce pod jednym z sześciu drewnianych wagonów towarowych, które stały na bocznicy w najdalszym końcu placu magazynowego nad rzeką. Kiedy ostatnio były w użyciu, przewieziono nimi ludzi Baldwina i Feltsa do Zachodniej Wirginii, gdzie rzucono ich przeciwko strajkującym górnikom. Teraz jednak spokojnie się pasły na ślepym torze, który kończył się niewielkim pagórkiem, pożerane przez chaszcze milinu.
Dziadek ukrywał się przed brutalnym strażnikiem kolejowym, niejakim Creaseyem – olbrzymem z bielmem na lewym oku i kępkami włosów koloru marchwi wyrastającymi akurat z tych części twarzy, z których wyrastać nie powinny. Tamtego lata Creasey zdążył już parokrotnie spuścić dziadkowi tęgie lanie. Za pierwszym razem tak mu wykręcił rękę do tyłu, że aż w kościach zaśpiewało. Przy drugiej okazji wlókł go za ucho przez cały plac do głównej bramy, tam zaś potraktował go obcasem w samo siedzenie. Dziadek twierdził, że na płatku ucha ma jeszcze odcisk kciuka Creaseya. Gdy ten po raz trzeci przyłapał go na torowisku, złoił mu skórę pasem z koalicyjką, który był częścią jego umundurowania. Dziadek postanowił zatem nie wychodzić spod wagonu, dopóki Creasey gdzieś sobie nie pójdzie albo nie padnie trupem.
Ale strażnik nigdzie się nie wybierał: palił papierosa za papierosem, przechadzając się wśród kęp zielska między ślepym torem a resztą placu magazynowego. Dziadek przywierał brzuchem do ziemi, patrząc przez firankę mleczy i dzikiego jęczmienia na jego zakurzone buciory. Szur, stop, zwrot, wróć. Co parę minut na żwir spadał z cichym pacnięciem niedopałek papierosa, aby dokonać żywota pod obcasem strażnika. Dziadek usłyszał zgrzyt zdejmowanej zakrętki, bulgot napoju i czknięcie. Miał wrażenie, że Creasey na kogoś czeka, zabijając czas i może próbując zebrać się wreszcie na odwagę.
Dziadka zastanawiało jego zachowanie. Creasey powinien przecież być stale w ruchu, nieustannie przeczesywać teren w poszukiwaniu włóczęgów, amatorów jazdy na gapę i złodziejaszków pokroju mojego dziadka, których tamtego lata zwabiała na stację rozrządową Greenwich pogłoska, że łatwo tam nazbierać węgla, bo wysypuje się górą przez burty wagonów jadących w stronę portu. Za pierwszym razem dziadek tylko dlatego dał się złapać Creaseyowi, że dźwigał dwanaście kilo węgla w worku po cukrze. Czemu strażnik nie pilnował roboty, za którą płaciła mu Kolej Pensylwańska? Dziadek słyszał przez podłogę wagonu, że tuż nad jego głową jakieś zwierzątka wiercą się w gniazdach, zanim ruszą załatwiać swoje nocne sprawki. Wiedział, że według nauk o przyrodzie w wydaniu jego matki ich główną sprawką jest gryzienie i zarażanie wścieklizną młodych chłopców.
W końcu Creasey przydeptał piątego papierosa, pociągnął jeszcze łyk z butelki i odszedł. Dziadek policzył do trzydziestu, zanim wyślizgnął się spod wagonu. Otrzepał brzuch z piachu, od którego piekła go już skóra. Zobaczył, że Creasey idzie z plecakiem do jednego z otynkowanych domków, stojących tu i ówdzie przy torowisku. Podczas pierwszych wypadów na stację Greenwich dziadek dał się urzec przekonaniu, że w tych domkach mieszkają kolejarze niby pasterze wśród trzody pociągów. Wkrótce jednak ustalił, że nikt w nich nie mieszka. Ich okna pomalowano na czarno i zasłonięto siatką, a gdy się przyłożyło ucho do drzwi, słychać było pulsowanie energii, czasem też coś brzęczało jak mechanizm zegarowy sejfu. Dziadek nigdy nie widział, żeby ktoś przestępował próg takiego domku – czy to wchodząc, czy to wychodząc.
Creasey wyłowił z bocznej kieszeni komplet kluczy, otworzył zamek i wszedł. Drzwi cicho się za nim zamknęły.

 
Wesprzyj nas