„Wołanie do Yeti”, tom wierszy Wisławy Szymborskiej uważany przez część krytyków literatury za jej właściwy debiut, w 2017 roku ukazał się w wydaniu wzbogaconym o reprodukcje rękopisów poetki. Pozwalają one czytelnikom przyjrzeć się z bliska procesowi powstawania jej dzieł.
Są tu skreślenia i inne poprawki. Pismo uporządkowane, choć słabo czytelne, równe linie sugerujące zorganizowaną naturę i dodatkowe notatki – dzięki opublikowanym reprodukcjom rękopisów pochodzących z archiwum Fundacji Wisławy Szymborskiej czytelnik tomu „Wołanie do Yeti” wydanego w 2017 roku może poczuć się trochę tak, jakby zaglądał poetce przez ramię. To przyjemność dla tych, których forma ciekawi na równi z treścią.
„Wołanie do Yeti” zawiera 23 wiersze po raz pierwszy opublikowane w 1957 roku. Są tutaj te najbardziej znane, jak: „Nic dwa razy”, „Martwa natura z balonikiem”, „Atlantyda” czy „Dwie małpy Bruegla”. Tytuł zbioru nawiązuje zaś do wiersza „Z nieodbytej wyprawy w Himalaje” – poetyckiego spojrzenia na relacje człowieka z przyrodą. W całym tomie dominuje nastrój nostalgii, zadumanie nad otaczającym nas światem i jego przemijalnością.
To mała, lecz piękna cząstka całkowitego dorobku intelektualnego Wisławy Szymborskiej, laureatki Literackiej Nagrody Nobla z 1996 roku. Jej wiersze przetłumaczono na ponad czterdzieści języków. ■Nikodem Maraszkiewicz
